Philippe Lebas: cast.
Er zijn 4 films gevonden.

Un amour de cousine

1998 | Romantiek

Frankrijk​/​​België 1998. Romantiek van Pierre Joassin. Met o.a. Véronique Genest, Pierre Arditi, Henri Garcin, Philippe Mareuil en Christian Bujeau.

La Barbe Bleue

1989 | Misdaad, Romantiek

Frankrijk 1989. Misdaad van Alain Ferrari. Met o.a. Sami Frey, Sabine Haudepin, Anne-Marie Philipe en Philippe Lebas.

De zoveelste bewerking van het bekende Blauwbaard-verhaal. De regisseur had slechts een beperkt budget tot zijn beschikking en dat is te zien. Frey in de titelrol is zeer matig, maar de aantrekkelijke Haudepin maakt het geheel nog enigszins verteerbaar.

Euroflics

1989 | Misdaad

Frankrijk 1989. Misdaad van Roger Pigaut. Met o.a. Jean-Pierre Bouvier, Etienne Chicot, Didier Sandre, Patrick Raynal en Yves Beneyton.

Vier bevriende briljante zakenlieden zetten met behulp van de kas van de bank van de vader van een van hen een frauduleuze beursoperatie op touw. De zaak loopt echter uit op een drama. De Franse golden boys in deze film zijn nauwelijks sympathiek te noemen en komen psychologisch niet behoorlijk uit de verf. De film is nogal summier: er was genoeg materiaal geweest voor een heuse speelfilm. Hoewel er voldoende spanning in zit en de muziek voor de verandering van aanvaardbare kwaliteit is, zijn we van deze regisseur meer gewend.

Cocktail molotov

1979 | Drama, Komedie

Frankrijk 1979. Drama van Diane Kurys. Met o.a. Elise Caron, Philippe Lebas, François Cluzet, Geneviève Fontanel en Henri Garcin.

17-jarigen zijn verliefd op elkaar, over het verzet van hun ouders en de sociale verschillen heen. Samen met een vriend vluchten ze naar Venetië, om van daaruit naar Israël te vertrekken, maar de jongen schrikt terug voor deze stap. Ze liften terug naar Parijs - mei 1968 - en het meisje laat zich aborteren. Soort vervolg - in periode en leeftijd van de personages - op Kurys' debuut DIABOLO MENTHE stelt ietwat teleur, omdat het scenario en een nietszeggende dialoog zeer aan de oppervlakte van de geschetste omstandigheden blijven, waardoor de conflicten nietsbeduidend worden. Spontaan acteren houdt de aandacht vast bij doelloze personages in doelloze tragikomedie.