Caroline Tresca

Une fille è papas

Frankrijk​/​​België 1997. Komedie van Pierre Joassin. Met o.a. Christophe Malavoy, Christian Charmetant, Julie Voisin, Caroline Tresca en Grace de Capitani.

Le secret de Saint-Junien

Frankrijk 1997. Komedie van Christiane Spierro. Met o.a. Caroline Tresca, Luc Thuilier, Grace De Capitani, André Valardy en Brigitte Auber.

Le secret de Saint Junien

1997. Christiane Spiero. Met o.a. Grace De Capitani, Luc Thuillier en Caroline Tresca.

Les grandes personnes

Frankrijk 1995. Komedie van Daniel Moosmann. Met o.a. Caroline Tresca, Marc Duret, Bernard Crombey, Liliane Rovère en Sonia Vollereaux.

Lou (Tresca) en haar vriend Bertrand (Crombey) zijn uit elkaar. Lou denkt dat ze het nu wel alleen kan. Ze stort zich volledig in haar beroep, dat tevens haar hobby is. Ze mist slechts [KA1]e[KA1]en klein ding om echt gelukkig te zijn: een baby, maar dan voor haar alleen. Ze plaatst een advertentie in een huis-aan-huisblad voor een geschikte vader. Na heel wat interviews blijkt antiquair Antoine (Duret) de gelukkige. Hij komt een week per maand bij haar hokken als ze haar ovulatie heeft; net zo lang tot de zaak rond is. Maar dan staat Bertrand ineens voor de deur. Een komedie die het B.O.M-schap (Bewust Ongehuwde Moeder) op de korrel neemt. De grappen zijn langs de flauwe kant en de situaties voorspelbaar. Alleen Tresca slaagt erin om stralend over te komen. Olivier Dutaillis baseerde het scenario op zijn toneelstuk en schreef dat samen met Pierre Aknine. De camera werd gehanteerd door Jean-Claude Saillier.

Les filles du Lido

Frankrijk 1995. Komedie van Jean Sagols. Met o.a. Annie Girardot, Line Renaud, David Soul, Francis Huster en Alexandra Kazan.

Franse drie-delige miniserie over een aantal gebeurtenissen en intriges op de bühne en tussen de coulissen van het beroemde Parijse cabaret Lido. Girardot is de 75-jarige Madame Carmino, weduwe van de oprichter. Ze is al tien jaar de grote bazin, maar van modern management heeft ze geen kaas gegeten en ze kan niet rekenen op enige steun van haar twee kinderen die het show-milieu als de pest haten en slechts wachten op een vette erfenis. Renaud is de chef-kleedster en Girardot's liefste vijand. Destijds hielden zij van dezelfde man, Girardot won het pleit maar hun rivaliteit blijft smeulen. Huster is de curator die het Lido moet redden van de financiële ondergang. Dan beginnen de intriges zich op te stapelen: ster-danseressen, choreografen, rivaliteiten, jaloezie, het dubbele leven van een studente overdag en een Bluebell Girl 's nachts, geroddel, brandstichting, het scenario van Jacques Pessis en Didier Van Cauwelaert wordt algauw een moeilijk te verteren Franse soap- opera. De bekende namen in de cast kunnen het ook niet helpen dat deze superproductie de mist ingaat. Pierre Rambert tekende voor de choreografie en de liedjes worden gezongen door Janny MacKay. Prachtige fotografie van Georges Barski. Als tijdspassering misschien nog te doen, maar absoluut niets meer. Het werd de duurste Franse tv-film, maar het was ongetwijfeld goedkoper geweest om gewoon een show in het Lido op te nemen en deze integraal uit te zenden. Formaat 16/9. Nicam Stereo.

Cancoon : Le mont des bisons

Canada​/​​Frankrijk 1995. Komedie van Jean Sagols. Met o.a. Caroline Tresca, Dominique Paturel, Philippe Caroit, Marie-José Nat en Thibaut Ducrocq.

Architect Pierre Depary (Caroit) is voor een opdracht in Qu[KA1]ebec, samen met zijn vriendin Julie Sauvagnac (Tresca), haar vader Charles (Paturel) en haar kinderen Chris (tweeling Ducrocq) en Sophie (tweeling Dor). Een truck die moet uitwijken voor een jeep raakt van de baan af. Even later verschijnt een auto met twee mannen die de truckchauffeur koelbloedig doodschieten. De man met de jeep is getuige van het gebeuren. Bij nader onderzoek ondekt deze dat de vrachtwagen geladen is met vaten vol toxische stoffen. Rond die tijd begeven Pierre en Julie zich naar het buitenhuis van Madeleine (Nat), een vriendin van Charles, om de verbouwingsplannen uit te werken. De twee moordenaars willen hen echter weglokken van deze plaats, zodat ze kans krijgen de lading van de truck te doen verdwijnen, en ze trachten Sophie te ontvoeren. Zwakke misdaadfilm die nooit echt kan uitmaken of hij nu als komedie of als thriller bedoeld is. De twee onverlaten zouden het misschien nog doen in een Laurel & Hardy-komedie, maar hun onhandigheid is hier gewoonweg idioot. Het scenario van Gilles Tourman, Gilles Morris-Dumoulin, Sylvie Dervin en Aaron Barzman is niet erg opwindend of origineel. Mooie fotografie van Georges Barsky.

Cancoon : L'homme de la médina

Tunesië​/​​Frankrijk 1995. Romantiek van Paolo Barzman. Met o.a. Caroline Tresca, Dominique Paturel, Philippe Caroit, Thibaut Ducrocq en Antoine Ducrocq.

Pierre Depary (Caroit) werd aangesteld om in Tunis de catacomben te restaureren. Ondertussen zorgt vader Charles (Paturel) voor de kinderen van Julie Sauvagnac (Tresca), die op haar beurt de plaatselijke geur wil opsnuiven. Op een markt wordt ze opgemerkt door een handelaar die in haar de vrouw denkt te herkennen waarop zijn meester, Shaabane (Lakhal) al jaren wacht. Even later wordt Julie door drie ongure kerels ontvoerd. De enige getuige is straatjongen Omar (Idoudi), die bang genoeg wordt gemaakt om 'niets gezien te hebben'. Shaabane omringt Julie met luxe en liefde, maar ze wil terug naar haar vriend en kinderen, maar kan het paleis niet verlaten. Shaabane geeft zijn trawanten opdracht om Charles te ontvoeren, want hij wenst diens zegen om met Julie te trouwen. Romantische verwikkelingen alom in dit sprookjesgegeven dat niet erg kan overtuigen. De Noord-Afrikanen zijn stripfiguren, die in het Hollywood van de jaren 1950 reeds afgeschreven werden als 'verouderd'. Het alles behalve geloofwaardige scenario is van de hand van Aaron Barzman en Sylvie Dervin. Jean-Bernard Hurouet zorgde voor de feeërieke fotografie.

Gainsbourg, génération Gainsbarre

Frankrijk 1991. Muziek van Gérard Lanvin en Bambou. Met o.a. Jean Gabin, Michel Simon, Jane Birkin, Isabelle Adjani en Brigitte Bardot.

Een niet te klassificeren tv-film, want zogenaamde onderzoeks-fictie rond de zeer controversiële persoon van Serge Gainsbourg, die na zijn dood 'over zichzelf' vertelt. Met in willekeurige volgorde degenen die hij heeft ontmoet, van wie hij heeft gehouden en die met hem hebben gezongen, en aan het slot helemaal nergens op slaande thema's die, wat de makers 'de generatie Charlotte' durven noemen, behandelen! Een oppervlakkige, tamelijk onfatsoenlijke en in elk geval misplaatste nagedachtenis. Typisch nostalgie voor een klein kringetje, want deze vedette, die zichzelf zag als Rimbaud en Victor Hugo samen, bezat verre van hun talent.