Dominique Lavanant: cast, scenario en muziek.
Er zijn 75 films gevonden.

Paulette

2012 | Komedie, Misdaad

Frankrijk 2012. Komedie van Jérôme Enrico. Met o.a. Bernadette Lafont, Carmen Maura en Dominique Lavanant.

De 80-jarige voormalige bakkersvrouw Paulette woont in armoedige omstandigheden in een buitenwijk van Parijs. Op een dag besluit ze hetzelfde te gaan doen als haar buren. Drugs verkopen, maar dan wel verstopt in overheerlijke gebakjes.

Désiré

1996 | Komedie, Drama

Frankrijk 1996. Komedie van Bernard Murat. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Fanny Ardant, Claude Rich, Béatrice Dalle en Dominique Lavant.

De 80-jarige voormalige bakkersvrouw Paulette woont in armoedige omstandigheden in een buitenwijk van Parijs. Op een dag besluit ze hetzelfde te gaan doen als haar buren. Drugs verkopen, maar dan wel verstopt in overheerlijke gebakjes.

Il mostro

1994 | Drama, Horror, Komedie

Italië​/​​Frankrijk 1994. Drama van Roberto Benigni. Met o.a. Roberto Benigni, Nicoletta Braschi, Michel Blanc, Jean-Claude Brialy en Massimo Girotti.

Benigni is een werkloze nietsnut met aardig wat ambities. Vrienden heeft hij niet, ook niet in het flatgebouw waar hij woont. Om aan geld te komen neemt hij hier en daar wat klusjes aan, w.o. een tuincentrum waar het falikant fout gaat. Een collega maakt hem attent op de plaatslijke schone, die nymfomaan is. Als Benigni een kansje wil wagen, pakt hij de verkeerde. Dat mens denkt dat ze te maken heeft met de seriemoordenaar die de stad onveilig maakt en reeds achttien slachtoffers gemaakt heeft. Doldwaze film met een bittere ondertoon. Benigni die samen met Vincenzo Cerami het scenario schreef, maakt gebruik van puur cabaret, slapstick, running gags en satire om een satirisch beeld op te trekken van de (hedendaagse) maatschappij. Somber en poëtisch in beeld gebracht door Carlo Di Palma. Dolby Stereo.

Grosse fatigue

1994 | Komedie, Drama

Frankrijk 1994. Komedie van Michel Blanc. Met o.a. Michel Blanc, Carole Bouquet, Philippe Noiret, Josiane Balasko en Roman Polanski.

Beroemd acteur Michel (Blanc) wordt geconfronteerd met allerlei misdaden die hij niet heeft gepleegd. Met vriendin-collega Carole (Bouquet) gaat hij op onderzoek uit en komt erachter dat hij een dubbelganger heeft. Krankjoreme farce dendert met veel kabaal en surrealiteiten door een soms zwartgallig scenario dat sterk herinnert aan de films van Bertrand Blier (co-ouder van het idee). Vooral een cinefielenfeestje, mede door de niet aflatende parade van gastoptredens. Present: Blancs vroegere Théatre du Splendid-confraters, Roman Polanski, Charlotte Gainsbourg, Cannes-filmfestivaldirecteur Gilles Jacob en anderen.

Pépita

1993 | Komedie, Familiefilm

Italië​/​​Frankrijk​/​​Tsjechoslowakije 1993. Komedie van Dominique Baron. Met o.a. Dominique Lavanant, Mélodie Gonthier, Anna Miasedova, Pier Paolo Capponi en Christian Rauth.

P[KA1]epita (Gonthier) is een opgewekte, pittige maar vrijgevochten meid van tien. Ze is dikwijls alleen, omdat haar moeder er nogal een geheimzinnige levenswandel op nahoudt. Gelukkig zijn er Elvire (Attie), haar Afrikaanse oppas, en Plume Bouline (Lavanant), een vrouw met een bloemenwinkeltje en diens hond Redford. Toch voelt Pépita zich alleen en ze gaat op zoek naar haar oom die ergens in Tsjechië boswachter moet zijn. De goedige Plume gaat haar achterna en spoort haar op in de trein. Samen bereiken ze de uitgestrekte bossen van Bohemen. Een kind dat naar geluk en geborgenheid hunkert in een vreemde, soms wrede wereld, waarin ze ook hartelijke mensen tegenkomt. De film balanceert gevaarlijk op de grens tussen serieus drama en goedkoop sentiment, maar Gonthier speelt zo vertederend en ontwapenend dat je ongemerkt blijft kijken. Regisseur Baron schreef het scenario, dat door Georges Barsky op de gevoelige laag werd vastgelegd. Gefilmd in 1991.

L'ombre du doute

1993 | Drama

Frankrijk 1993. Drama van Aline Issermann. Met o.a. Sandrine Blancke, Alain Bashung, Mireille Perrier, Josiane Balasko en Luis Issermann.

Adequaat verfilmd, naar incest-verhaal over de elf-jarige, in zichzelf gekeerde Sandrine (Blancke), die zegt door haar vader (Bashung) te zijn misbruikt. Iedereen gaat zich ermee bemoeien - school, familie, politie, autoriteiten - en de druk op het gezin wordt tot in het extreme opgevoerd. Dochterlief trekt haar verklaring in, maar vader wordt toch veroordeeld. Griezelig is hoe verbeten de maatschappij, alle deskundigen voorop, achter de vermeende dader aan zit. Het slot van de film stelt hen in het gelijk (vader bekent), maar de uitkomst had net zo goed anders kunnen zijn. Dat met die mogelijkheid geen rekening wordt gehouden, geeft de film een nare bijsmaak. Scenario van regisseuse Issermann. De beelden zijn van Darius Khondji. Gedraaid in CinemaScope.

Les amies de ma femme

1992 | Komedie, Romantiek

Frankrijk 1992. Komedie van Didier Van Cauwelaert. Met o.a. Michel Leeb, Dominique Lavanant, Anne Kesseler, Christine Boisson en Catherine Arditi.

Wantrouw zekerheden en geloof niet in de liefde - dat is zo ongeveer de wijsheid die deze aardige, pretentieloze komedie wil overbrengen. In deze verfilming van Philippe Adler's roman over de ondergang van het hoofd van de nieuwsdienst bij een tv-zender, schetst Van Cauwelaert een kaleidoscopisch beeld van een van de grote drama's in de jaren 1990: niemand, hoe talentvol ook, is veilig voor de werkeloosheid, en als het misgaat kun je alleen rekenen op jezelf en op degene van wie je houdt. Deze boodschap verpakt Van Cauwelaert, bijgestaan door een sobere Leeb en een groepje komische actrices, in spot en schaterlach. Want de lach blijft de beleefde uiting van de wanhoop. Het scenario is van regisseur Van Cauwelaert. Het camerawerk is van Martial Thuny.

Vous êtes folle Imogène

1991 | Misdaad, Komedie

Frankrijk 1991. Misdaad van Paul Vecchiali. Met o.a. Dominique Lavanant, Jean Benguigui, Riton Liebman, Dora Doll en Hugues Quester.

Een van de avonturen van de vrouwelijke detective Imog[KA2]ene (Lavanant) met een scenario van Christian Biegalski en Eric Kristy, in een vrije bewerking naar het werk van Charles Exbrayat, waarin zij zich in een onderzeeboot bevindt die door het water van de...Seine vaart! Zoals altijd in deze serie wint de komedie het van het politiedrama. De regisseur kon het talent waarvan hij in ROSA LA ROSE, FILLE PUBLIQUE en andere films blijk gaf niet benutten, want hij moest zich richten naar een even produktieve als middelmatige romanschrijver. Toch amuseert de kijker zich evengoed wel, mede dankzij het aangename en geestige spel.

Talkie-walkie : Ibrahim met les gaz

1991 | Komedie

Frankrijk​/​​België 1991. Komedie van Daniel Moosmann. Met o.a. Nathalie Cauvin, Isabelle Maltese, Pierre-Jean Cherer, Bruno Scolca en Jacques Martial.

Ibrahim (Martial), lid van deze groep jonge Parijse brommerkoeriers, begeeft zich naar een luxe hotel om er een zogenaamde brief op te halen. Hij wordt ontvangen door een jonge, excentrieke vrouw, die hem hartstochtelijk omhelst alvorens hem een baby-chimpansee toe te vertrouwen. Een zogenaamd komische variatie op een mager thema, dat tot in het extreme wordt opgerekt. Onbekende acteurs, want Lavanant vervult slechts een gastrol. Na het eerste, amper middelmatige deel is dit tweede deel ronduit

Les secrets professionels du Dr. Apfelglück

1991 | Komedie

Frankrijk 1991. Komedie van Hervé Palud, Alessandro Capone, Mathias Ledoux, Stéphane Clavier en Thierry Lhermitte. Met o.a. Thierry Lhermitte, Christian Clavier, Josiane Balasko, Gérard Jugnot en Michel Blanc.

Vijf z.g. komische noten over de patie[KA3]enten van de dokter uit de titel, waarom nauwelijks te lachen valt. In de eerste sketch stopt vrachtwagenchauffeur Villeret, die op weg is naar psychiater Apfelgl[KA3]uck (Llhermitte) bij een herberg: waard Holgado heeft slechts [KA1]e[KA1]en oog, waardin Nadeau is exhibitioniste en samen mishandelen zij hun 75-jarige dienster Bayard. Het tweede verhaaltje gaat over de rondborstige Zabou, die bij een tv-quiz de vragen mag voorlezen. Quizmaster Chabat hoopt dat hij zijn grove racistische kandidaat Gireaud (hij spuwt, boert en laat winden) kan laten verliezen, maar wordt er zelf gek van. Het derde verhaaltje speelt in een filmstudio in Rome, waar een medewerker op de set moeite heeft met het uitblazen van een kaars; de spelers, crew en de regisseur gaan allen uit hun dak; in het vierde verhaaltje wordt door een groepje een kinderachtig gezelschapsspel gespeeld, waarbij je geen 'ja' of 'nee' mag zeggen; dokter Llhermitte stijgt op naar de hemel, terwijl de deelnemrs fouten maken en in gevaarlijke situaties belanden. Ten slotte gelooft Jugnot dat er een bril bestaat waarmee hij dwars door de kleren van zijn medemens kan kijken. Het geheel dat geregisseerd is door vijf verschillende regisseurs, wordt bijeen gehouden in de wachtkamer van dokter Lhermitte, die samen met Philippe Bruneau het scenario schreef. De fotografie was in handen van Jean-Jacques Tarbes, Roberto Girometti, Claude Agostini en Gérard Sterin. Over het algemeen mag gesteld worden, dat hier talent verknoeid is; maar ook geldt: eigen schuld, dikke bult, want het is veel te veel een onderonsje van een competente, maar zelfingenomen cast die nieuw talent niet velen kan. Pauvre France...

La malédiction d'Imogène

1991 | Komedie, Misdaad

Frankrijk 1991. Komedie van Thierry Chabert. Met o.a. Dominique Lavanant, Jean Benguigui, Riton Liebman, Marie-Christine Adam en Andrzej Jagora.

Uiteraard naar Exbrayat, die het personage van de vrouwelijke gelegenheidsdetective Imogène in het leven riep. Ze is in deze film de erfgename van een afgelegen Bretons kasteel op een klif, waar al decennia lang geheimzinnige moorden plaatsvinden. Zij ontdekt dat het natuurlijk om komplotten gaat. Deze serie voor grote kinderen heeft als bijzondere eigenschappen, dat hij wordt verfilmd door echte onbenullen, ook al zijn ze technisch wel goed, en dat hij het vooral moet hebben van de pikante schoonheid van Lavanant als Imogène.

Imogène: La malediction d'Imogène

1991 |

Frankrijk 1991. Thierry Chabert. Met o.a. Riton Liebman, Jean Benguigui en Dominique Lavanant.

Uiteraard naar Exbrayat, die het personage van de vrouwelijke gelegenheidsdetective Imogène in het leven riep. Ze is in deze film de erfgename van een afgelegen Bretons kasteel op een klif, waar al decennia lang geheimzinnige moorden plaatsvinden. Zij ontdekt dat het natuurlijk om komplotten gaat. Deze serie voor grote kinderen heeft als bijzondere eigenschappen, dat hij wordt verfilmd door echte onbenullen, ook al zijn ze technisch wel goed, en dat hij het vooral moet hebben van de pikante schoonheid van Lavanant als Imogène.

Imogène inaugure les chrysanthèmes

1991 | Komedie

Frankrijk 1991. Komedie van Thierry Chabert. Met o.a. Dominique Lavanant, Jean Benguigui, Riton Liebman, Pierre Maguelon en Eric Prat.

Zoals steeds weer krijgt speciale agente Imog[KA2]ene Le Dantec (Lavanant) haar opdracht op de meest ingenieus bedachte manier en ook ditmaal wordt ze weer afgeluisterd door enkele ongure elementen. Van Kolonel Bourelon (Alane) krijgt ze haar instructies: ze moet Bob Flambard (Guérin) opzoeken, een ex- officier van de Franse Geheime Dienst, die het vijandelijk kamp verkozen heeft. Hij is echter bereid enkele bijzonder belangrijke documenten te bezorgen, maar het is van het grootste belang dat hun ontmoeting geheim gehouden wordt. Het spreekt vanzelf dat Imogène met open ogen in de hinderlaag loopt. Na het lezen van deze korte aanloop van de film is het niet meer nodig om dit onding verder te bekijken. Hoe langer deze idiote reeks loopt hoe minder de kwaliteit. Het infantiele van het hele project is ergerlijk om aan te zien. Om in een grote bocht omheen te lopen. Wat moet doorgaan voor een scenario werd op papier gezet door Olivier Douyère. Achter de camera stond Jean Monsigny.

Imogène dégaine

1991 | Komedie, Avonturenfilm

Frankrijk 1991. Komedie van Thierry Chabert. Met o.a. Dominique Lavanant, Jean Benguigui, Riton Liebman, Louba Guertchikoff en Pierre Maguelon.

Speciale agente Imog[KA2]ene (Lavanant) wordt aangesteld als lijfwacht van de prins van Baharastrah (Carcos), wiens vader vermoord werd door de sadistische terrorist Lulu le Balafr[KA1]e (Touratier). Deze laatste wil zijn werk nu voltooien door ook de prins te likwideren. Maar dan heeft hij buiten Imogène gerekend. Wie dacht dat deze idiote spionage-serie haar dieptepunt al lang bereikt had, heeft ongetwijfeld deze aflevering nog niet gezien. Domme agenten moeten het opnemen tegen nog dommere moordenaars. Lavanant wist ongetwijfeld niet dat ze zo slecht kon acteren als in deze episode en de andere acteurs doen hun best om haar de loef af te steken. Tijdverspilling, zelfs voor een commerciële zender. Het scenario werd cliché per cliché aan elkaar genaaid door Daniel Goldenberg. Achter de camera werd plaatsgenomen door Jean Monsigny. Het meest huiveringwekkende is het besef dat de reeks hierna nog werd verdergezet.

Imogène contre-espionne

1991 | Avonturenfilm, Komedie

Frankrijk 1991. Avonturenfilm van Paul Vecchiali. Met o.a. Dominique Lavanant, Jean Benguigui, Riton Liebman, Louba Guertchikoff en Françoise Thuries.

In een ultrageheime Franse dienst waar nieuwe wapens ontwikkeld worden, Top Secret Interarmes, werden enkele moorden gepleegd, terwijl enkele mensen tevens spoorloos verdwenen. Bovendien werden de plannen gestolen van nieuwe wapens. Imog[KA2]ene (Lavanant) krijgt van haar overste de opdracht in deze dienst te infiltreren als spionne om zo de zaak te onderzoeken. Ze merken niet dat een bizar personage, dat een beetje van hen verwijderd staat, hun gesprek volgt met een gevoelige microfoon. Als kolonel komt Imogène aan het hoofd van deze belangrijke dienst. Een voorspelbaar komisch spionage- avontuur met een humor die op het peil staat van een derderangs stripverhaal voor kinderen van rond de vijf jaar. Lavanant overacteert op genante manier en de haar omringende acteurs trachten duidelijk om ter slechtst te spelen. Waardeloze rommel waaraan de kijker zich enkel kan ergeren. Een laagtepunt in deze al niet bepaald hoog scorende reeks. Geschreven door Daniel Goldenberg. Fotografie van Georges Strouve.

Imogène : 3615 Bise Marine

1991 | Misdaad, Komedie

Frankrijk 1991. Misdaad van Jean-Daniel Verhaeghe. Met o.a. Dominique Lavanant, Jean Benguigui, Riton Liebman, Louba Guertchikoff en Pierre Maguelon.

Imog[KA2]ene (Lavanant) stormt het gemeentehuis binnen om het huwelijk te verhinderen van agent Trouillet (Benguigui), op wie zij verliefd is, met een roodharige schone. Razend loopt de bruid buiten en een seconde later vinden ze haar terug met een dolk in de borst. Dit alles blijkt opgezet spel te zijn geweest om een maniak te klissen die via het computernetwerk roodharige Bretoense meisjes opzoekt om hen vervolgens te vermoorden. Imog[KA2]ene beantwoordt helemaal aan het patroon van de slachtoffers, dus stelt de Directeur (Maguelon) voor dat ze als lokaas dient. Imog[KA2]ene neemt dit aan op voorwaarde dat zij het onderzoek mag leiden. Tot verbazing van elke kijker is dit een aflevering van deze reeks die iets beter is dan de anderen. Op een bepaald moment wordt er zelfs geacteerd en is er iets van spanning te bespeuren. Zelfs Benguigui als de eeuwige Trouillet is een beetje minder onuitstaanbaar en dom. Niet dat we met hoogstaand filmwerk te maken hebben, maar het is een aflevering die kan bekeken worden. Mich[KA2]ele Letellier schreef het scenario. Fotografie is van Roland Dantigny. Soms wordt deze aflevering aangekondigd als IMOGENE 3615 BIGORNEAU (Bise Marine).

Un jeu d'enfant

1990 | Oorlogsfilm, Komedie

Frankrijk 1990. Oorlogsfilm van Pascal Kané. Met o.a. Paul Schmidt, Dominique Lavanant, Laura Morante, Jean Carmet en Marie Dubois.

Kan[KA1]e`s film gaat over de lotgevallen van Arthur (Schmidt), een joodse jongen, die moet onderduiken in `La France Profonde` (in casu de omgeving van Bordeaux) tijdens WO II. Kan[KA1]e`s valt echter niet te verwijten dat hij met deze film een trendvolger is. Het feit dat deze filmer, die uit principe nimmer tot concessies bereid is, in veertien slechts drie films gedraaid heeft, is voldoende bewijs. Een intelligente kroniek met de voor hem kenmerkende sterke satire op een hypocriet en bekrompen milieu, die gelukkig niet tot een tragedie leidt en veel dichter bij de geest van JEUX INTERDITS van Ren[KA1]e Cl[KA1]ement dan bij AU REVOIR LES ENFANTS van Louis Malle staat. Zeer sprekende beelden van Romain Winding en groots acteerwerk, vooral van de kleine Schmidt. Eind 2003 monteerde Kan[KA1]e de film opnieuw en de Franse tv zond hem (op zijn verzoek) uit onder de titel LA FÊTES DES MÈRES.

Notre imogène

1990 | Misdaad, Komedie

Frankrijk 1990. Misdaad van Sylvain Madigan. Met o.a. Dominique Lavanant, Jean Benguigui, Ginette Garcin, Riton Leibman en Béatrice Agenin.

Een nieuw avontuur van deze politieagente in de stijl van MISS CATASTROPHE, een creatie van de produktieve Charles Exbrayat, zeker niet te beschouwen als een geweldig detectiveschrijver. Hier grijpt zij in om onmogelijke liefdes mogelijk te maken, maar slaagt er slechts in de zaak alleen maar erger te maken. Uiteraard komt alles op zijn pootjes terecht. Een beetje gek, maar Lavanant getuigt nog altijd van dezelfde ongebreidelde fantasie en politiekomedies zijn nogal zeldaam, dus

Les fiançailles d'Imogène

1990 | Komedie, Misdaad

Frankrijk 1990. Komedie van Sylvain Madigan. Met o.a. Dominique Lavanant, Jean Benguigui, Ginette Garçin, Benoît Régent en Riton Liebman.

Een bewerking van één van de talloze romans van Exbrayat, verschenen bij de Librairie des Champs-Elysées, die zich in een dorpje in Bretagne afspeelt. Zoals steeds de mengeling van mysterie en humor, die deze produktieve schrijver van soms goede en soms slechte boeken eigen is. Naar een knappe bewerking van Alexis Lecaye en met min of meer geslaagde dialogen. Ontspannend.

La fracture du myocarde

1990 | Komedie, Drama

Frankrijk 1990. Komedie van Jacques Fansten. Met o.a. Jacques Bonnaffé, Sylvain Copans, Cécilia Rouaud, Nicolas Parodi en Lucie Blossier.

Een tiental kinderen, gedreven door een bizarre ingeving, slaagt erin voor de hele stad verborgen te houden, dat de moeder van een van hen plotseling is overleden. In [KA1]e[KA1]en klap krijgen ze te maken met de dood, onderlinge solidariteit en de domme streken van de volwassenen, die zij om de tuin leiden. Een scherpe en gevoelige schets van de jeugd, diepgeworteld in de alledaagse werkelijkheid. Fansten (LE PETIT MARCEL, APRÈS TOUT CE QU'ON A FAIT POUR TOI) maakt van de manier waarop jonge pubers waanzinnige situaties kunnen bedenken, en er afschuwelijke avonturen van maken, een heel aannemelijk verhaal. Het scenario is van regisseur Fansten en Jean-Claude Saillier, die ook het camerawerk deed.

Imogène et la veuve blanche

1990 | Misdaad, Komedie

Frankrijk 1990. Misdaad van Thierry Chabert. Met o.a. Dominique Lavanant, Jean Benguigui, Riton Liebman, Bernard Haller en Pierre Gérard.

Naar de roman van Exbrayat, die een expert is in het schrijven van politieverhalen die men niet serieus kan nemen. Een nieuw avontuur van Imogène, die deze keer op zoek is naar een verdwenen 'humanitaire wereldreiziger'. Deze film is vooral onderhoudend dank zij Lavanant in de rol van Imogène. Bewerking van Christian Biegalski en Eric Kristy.

Imogène est de retour

1990 | Misdaad, Komedie

Frankrijk 1990. Misdaad van François Leterrier. Met o.a. Dominique Lavanant, Jean Benguigui, Martin Lamotte, Ginette Garcin en Jean-Claude Bollet-Reddat.

De figuur van Imog[KA2]ene (Lavanant) doet deze film enigszins denken aan het werk van Exbrayat. Zij keert terug in haar Bretonse geboortedorp, waar het prompt begint te spoken en ook een moord laat niet lang op zich wachten. Als de politie de zaak niet weet te klaren, begint zij haar eigenzinnige onderzoek. Een grappige misdaadkomedie waarin Leterrier erin slaagt iets van zijn persoonlijkheid over te brengen. Maar er kan net zo goed gesteld worden dat de regisseur van het filmmeesterwerk UN ROI SANS DIVERTISSEMENT (1963) erin is geslaagd een parodie op zijn eigen werk te maken.

Palace

1989 | Komedie, Erotiek

Frankrijk 1989. Komedie van Jean-Michel Ribes. Met o.a. Pierre Arditi, Michel Blanc, Jean Carmet, Darry Cowl en Eva Darlan.

Dit gedrocht bestaat uit een aantal scenes waartussen de titel het enige verband vormt, aangezien ze zich in een etablissement met een aantal zeer gevarieerde en vooral seksueel provocerende attracties afspelen. De totale afwezigheid van een scenario kan niet goedgemaakt worden door de acteurs, die te goed zijn voor deze logge en vulgaire komedie. De auteur komt uit de wereld van het toneel of, om precies te zijn, het kleinkunsttheater, maar niets van wat hij op het witte doek of de TV geproduceerd heeft voegt ook maar iets aan zijn toneelwerk, dat hem terecht beroemd gemaakt heeft, toe. Daar komt dan nog eens de verschrikkelijk vlakke regie bij, waardoor de film meer weg heeft van een soort revue, waarin iedereen drie korte optredens doet om vervolgens weer te verdwijnen. Meer verbijsterend dan

Encore vous, Imogène

1989 | Komedie, Mysterie, Misdaad

Frankrijk 1989. Komedie van François Leterrier. Met o.a. Dominique Lavanant, Jean Benguigui, Jean-Pierre Castaldi, Bruno Abraham-Kremer en Fabienne Berthaud.

Het Bretoense stadje Plouguirec staat in rep en roer voor de voetbalmatch Plouguirec-Livarot. Imog[KA2]ene (Lavanant) is vanzelfsprekend van de partij. De wedstrijd verloopt woelig maar zonder incidenten. Tijdens de rust klampt een jongeman Imogène aan en beweert dat er op het Collège Saint Gonzague een moord beraamd wordt. Meer heeft amateur-detective en spionne Imogène niet nodig om weer eens in actie te schieten. Liefhebbers van platte, voorspelbare humor waarbij elke gag tot den treure uitgemolken wordt zullen weer genieten van dit derde deel uit de Imogène-reeks. Originaliteit wordt angstvallig gemeden, terwijl de flauwe grappen legio zijn. Het dunne scenario van Philippe Bruneau werd geïnspireerd door de boeken van Exbrayat. Achter de camera stond Martial Thury. Gevolgd door NOTRE IMOGENE.

Quelques jours avec moi

1988 | Drama, Film noir

Frankrijk 1988. Drama van Claude Sautet. Met o.a. Daniel Auteuil, Sandrine Bonnaire, Danielle Darrieux, Vincent Lindon en Gérard Ismaël.

Martial (Auteuil) heeft een tijdje in een psychiatrische inrichting gezeten vanwege onbeheersbare indolentie. Als hij eruit ontslagen wordt denkt zijn moeder (Darrieux) dat werk hem goed zal doen. Ze stuurt hem naar Limoges om uit te zoeken waarom een filiaal van het familiebedrijf, een supermarktketen, het slecht doet. Daar valt hij als een blok voor het dienstmeisje van de vestigingsdirecteur. De film begint als een vrolijke afrekening met de hypocriete bourgeoisie uit de provincie, maar eindigt in mineur. Sterk spel over de hele linie.

Ne vous fâchez pas, Imogène !

1988 | Komedie, Mysterie

Frankrijk 1988. Komedie van François Leterrier. Met o.a. Dominique Lavanant, Roger Mirmont, Antoine Duléry, Jean-Michel Molé en Julie Jezequel.

Imog[KA1]ene Le Dantec (Lavanant) groeide op in Plouquirec, een stadje in Bretagne, als dochter van een admiraal/oorlogsheld. Na de dood van haar vader vestigt ze zich in Parijs waar ze werk vindt als secretaresse bij het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Daar ze de streek goed kent wordt ze door haar baas naar Bretagne gezonden om een belangrijk document, dat betrekking heeft op de nucleaire situatie van Frankrijk, op te halen en, onder strikte geheimhouding, af te leveren aan een contactpersoon in haar geboortestadje. Al van in het begin loopt alles verkeerd en bovendien zijn er nog andere partijen geïnteresseerd in de inhoud van het pakje dat ze ontving. Een overtrokken komedie van vergissingen. De situaties zijn voorspelbaar en de acteurs schmieren dat het een lust is. Het eerste deel van een reeks van dertien films rond het personage van Imogène, een doodgewone jonge vrouw die in allerlei onfrisse praktijken betrokken wordt, volgens de producenten met plezierige gevolgen. Het scenario werd geschreven door Michel Crisolia en Martin Lamotte naar een roman van Exbrayat. Fotografie is van Martial Thury. Gevolgd door IMOGENE EST DE RETOUR.

L'excès contraire

1988 | Komedie

Frankrijk 1988. Komedie van Yves-André Hubert. Met o.a. Caroline Silhol, Bruno Madinier, Gil Lagay, Serge Riaboukine en Dominique Lavanant.

Een verfilming van de theaterkomedie van Françoise Sagan over de liefdesavonturen van een mooie jonge huzaar in het Wenen van 1900. Een echt Parijs' stuk, dat wil zeggen tegelijkertijd vernuftig en oppervlakkig. Wat betreft de regie, die is beperkt gebleven tot het aanpassen van die van Michel Blanc voor toneel. Goed spel.

Imogene

1988 |

1988.

Een verfilming van de theaterkomedie van Françoise Sagan over de liefdesavonturen van een mooie jonge huzaar in het Wenen van 1900. Een echt Parijs' stuk, dat wil zeggen tegelijkertijd vernuftig en oppervlakkig. Wat betreft de regie, die is beperkt gebleven tot het aanpassen van die van Michel Blanc voor toneel. Goed spel.

Cinéma

1988 | Drama

Frankrijk​/​​Spanje​/​​Italië 1988. Drama van Philippe Lefebvre. Met o.a. Alain Delon, Edwige Feuillère, Ingrid Held, Sergio Castellitto en Sunnyi Melles.

Een groots opgezet en duur epos over de wederwaardigheden van een familie in vier delen: LES PIANOS DE BERLIN, POUR MARGUERITE SEULE, MARGUERITE A DISPARU en MA PETITE MAMAN. Het speelt zich af binnen de wereld van de film. Een slap scenario dat niet helemaal klopt, afkomstig van de voortijdig van het toneel verdwenen Jean-Pierre Petrolacci. Wel kende hij het milieu door en door en daar wordt dan ook flink de draak mee gestoken. Het draait allemaal overigens iets te veel om de mannelijke ster Delon.

A Few Days With Me

1988 |

1988. Claude Sautet. Met o.a. Dominique Lavanant, Daniel Auteuil, Jean-Pierre Marielle, Sandrine Bonnaire en Danielle Darrieux.

Een groots opgezet en duur epos over de wederwaardigheden van een familie in vier delen: LES PIANOS DE BERLIN, POUR MARGUERITE SEULE, MARGUERITE A DISPARU en MA PETITE MAMAN. Het speelt zich af binnen de wereld van de film. Een slap scenario dat niet helemaal klopt, afkomstig van de voortijdig van het toneel verdwenen Jean-Pierre Petrolacci. Wel kende hij het milieu door en door en daar wordt dan ook flink de draak mee gestoken. Het draait allemaal overigens iets te veel om de mannelijke ster Delon.

Soigne ta droite

1987 | Experimenteel

Frankrijk​/​​Zwitserland 1987. Experimenteel van Jean-Luc Godard. Met o.a. Jean-Luc Godard, Jacques Villeret, François Périer, Jane Birkin en Michel Galabru.

Een regisseur die vroeger in de mode was, is nu gedwongen opdrachtfilms te maken om zijn brood te verdienen. Hij neemt het vliegtuig om een project (of een film?) af te leveren bij een vage opdrachtgever. Het script is een voorwendsel om stil te staan bij de pogingen, mislukkingen en het concept van de film in kwestie. Het geheel eindigt in een soort absurde klucht met Godard in de rol van de betreffende cineast. Een quasi- surrealistische collage met humor à la Tati, naar wie Godard opzettelijk verwijst. Het is een film van ongelijkmatige kwaliteit, soms voor de hand liggend maar nergens oninteressant. Godard blijft experimenteren en zoeken naar mogelijkheden voor visuele weergave.

L'oeil au beurre noir

1987 | Komedie, Drama

Frankrijk 1987. Komedie van Serge Meynard. Met o.a. Julie Jézéquel, Pascal Légitimus, Smaïn, Dominique Lavanant en Martin Lamotte.

De liefde, avonturen en ruzies van Virginie en haar twee jeugdige vrienden, Arabier Rachid en de zwarte schilder Denis. Een ironische ontknoping: een derde (een zakkenroller) duikt op en wint het van de anderen. Opgenomen in Parijs in de stijl van de cinema-direct tegen de achtergrond van werkloosheid, latent racisme en woningnood. Serge Meynard, wiens eerste film dit is, heeft op basis van dit vrij realistische thema een scherpe, sarcastische en spontane komedie gemaakt, waarin een eerlijk beeld van de werkelijkheid van de jaren 1980-90 wordt gegeven. Wisselend van kwaliteit, omdat het thema wat op de achtergrond raakt, de karakters soms oppervlakkig zijn en sommige beschuldigingen een beetje zwaar, maar de film op zich is heel aardig. Scenario van Patrick Braoudé en Jean-Paul Lilienfeld. Camerawerk van Jean-Jacques Tarbes.

Agent Trouble

1987 | Thriller, Misdaad

Frankrijk 1987. Thriller van Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Catherine Deneuve, Richard Bohringer, Tom Novembre, Pierre Arditi en Dominique Lavanant.

Deze 26ste film van Jean-Pierre Mocky geeft een getrouwe weergave van de roman [KL]The Man who loved Zoos[KLE] van Malcolm Bosse. Het verhaal gaat over een tante die de moord op haar neef gaat wreken. De toon is op het eerste gezicht ijzig humoristisch, maar de neef, een charmante jongen, heeft de vijftig passagiers van een bus beroofd die hij dood aantrof in een sneeuwstorm. De film is een hommage aan Hitchcock (met name door de muziek). Er moet wel een toontje lager gezongen worden tegenover de virtuositeit van de 'meester.'

Mort un dimanche de pluie

1986 | Drama, Thriller

Frankrijk 1986. Drama van Joël Santoni. Met o.a. Jean-Pierre Bacri, Jean-Pierre Bisson, Nicole Garcia en Dominique Lavanant.

Deze thriller rond het thema wraak speelt zich af in Zwitserland. De titel en de eerste drie minuten zijn perfect. Daarna wordt het poppenkast. Er gebeuren tal van onwaarschijnlijke dingen die de geloofwaardigheid aantasten, terwijl de vrouwen in de film zich ontzettend aanstellen. Kortom, een spannende film om te lachen, wat niet de bedoeling kan zijn geweest.

Le débutant

1986 | Komedie

Frankrijk 1986. Komedie van Daniel Janneau. Met o.a. Francis Perrin, Julien Guiomar, Christiane Jean, Dominique Lavanant en Jean-Claude Brialy.

Toneelechtpaar Willy (Brialy) en Marguerite (Lavanant) Balicourt strikken electricien Fran[KA10]cois Veber (Perrin) om regisseur te worden van hun stuk voor een toernee door Frankrijk. Wat zij niet weten, is dat naïef lijkende Perrin er in werkelijkheid van droomt acteur te worden. En dat lukt hem ook met het nodige kunst- en vliegwerk. Onbeduidende klucht waarin de schmierende acteurs zich flink uitleven voor de camera naar een idee van regisseur Janneau, die samen met Perrin het scenario schreef.

Kamikaze

1986 | Misdaad, Sciencefiction, Drama

Frankrijk 1986. Misdaad van Didier Grousset. Met o.a. Michel Galabru, Richard Bohringer, Dominique Lavanant, Riton Liebman en Kim Massee.

Een buitengewoon begaafde geleerde, ontslagen en aangewezen op een uitkering, wordt een dusdanige mensenhater dat hij een wapen uitvindt waarmee hij via zijn tv-toestel mensen kan doden die live op televisie verschijnen. Hij wordt uiteindelijk ontmaskerd door een politiecommissaris en neergeschoten 'vanwege staatsredenen'. Het interessante scenario wordt tekort gedaan door een onevenwichtige, te intellectuele en te abstracte regie van Grousset, wiens debuut dit is. Niettemin enkele sterke scènes en Galabru acteert goed.

Je hais les acteurs

1986 | Komedie, Misdaad

Frankrijk 1986. Komedie van Gérard Krawczyk. Met o.a. Jean Poiret, Michel Blanc, Bernard Blier, Patrick Floersheim en Michel Galabru.

Ben Hecht, een van Hollywoods meest gerespecteerde scenarioschrijvers (His Girl Friday, Notorious) schreef in 1944 het boek I Hate Actors!, een komisch Hollywood-achter-de-schermen verhaal over een agent die stapelgek wordt van de lastige, nuffige, onzekere, ijdele acteurs in zijn kaartenbakje. In deze Franse bewerking speelt Poiret de agent, Orlando Higgins, die ook nog eens wordt verdacht nadat op de set van een van zijn klanten een moord is gepleegd. Amusante whodunit-komedie waarin het zoeken is naar bekende Franse gezichten. Let op onder meer Gérard Depardieu en regisseurs Bernard Blier en Claude Chabrol.

Rendez-vous

1985 | Drama

Frankrijk 1985. Drama van André Téchiné. Met o.a. Juliette Binoche, Lambert Wilson, Wadeck Stanczak, Jean-Louis Trintignant en Dominique Lavanant.

Juliette Binoche in een vroege rol speelt de jonge Nina die in Parijs arriveert. Ze wil het theater in, maar belandt allereerst in het bed van de conventionele Paulo. En in dat van zijn huisgenoot, de enigszins gestoorde Quentin. Mooi geacteerd coming of age verhaal verplaatst zich uiteindelijk toch naar het theater waar Nina de rol van Juliet krijgt. Voor de fans: regisseur André Téchiné zorgt voor nogal wat blootscènes met Binoche, die daarna internationale bekendheid zou krijgen met Mauvais sang en The Unbearable Lightness of Being.

Les nanas

1985 | Komedie

Frankrijk 1985. Komedie van Annick Lanöe. Met o.a. Marie-France Pisier, Anémone, Dominique Lavanant, Macha Méril en Juliette Binoche.

Het leven van dag tot dag van een groep jonge sympathieke vrouwen die binnen en buiten hun huwelijk diverse avonturen beleven. Er is geen enkele man te bekennen in de hele film en het is de vraag of de cineaste hiervoor gekozen heeft uit originaliteit of uit eigen overtuiging. De soms grappige dialogen vormen het belangrijkste onderdeel en er is weinig aandacht geschonken aan het eigenlijke filmwerk. Er is weinig diepgang en aandacht voor de werkelijke problemen van de vrouw (rond 1985). Een mindere film dan LES BONNES FEMMES van Claude Chabrol (1960) die toentertijd (ook al) niet doordrong tot het filmpubliek.

Le mariage du siècle

1985 | Komedie

Frankrijk 1985. Komedie van Philippe Galland. Met o.a. Thierry Lhermitte, Jean-Claude Brialy, Anémone, Michel Aumont en Dominique Lavanant.

Een zeer toepasselijke titel voor een met veel bombarie aangekondigde maar teleurstellende film. Geld is ook niet alles en compenseert niet in het minst het gebrek aan scenario, grappen, overtuigingskracht en tempo, zoals dat vereist is bij komedies. Helaas heeft de film meer van een film van Gérard Oury. De acteurs doen niettemin hun best. Scenario van de regisseur, Jean-Luc Voulfow en Anémone.

Billy-Ze-Kick

1985 | Komedie, Horror

Frankrijk 1985. Komedie van Gérard Mordillat. Met o.a. Francis Perrin, Cerise Bloc, Dominique Lavanant, Zabou Breitman en Michael Lonsdale.

Verfilming van de roman van Jean Vautrin waarin de verbeelding zich zodanig mengt met de werkelijkheid dat de lezer c.q. de kijker beide niet meer uit elkaar kan houden. Het lijkt wel of de regisseur een soort ZAZIE wilde maken van Raymond Queneau die Louis Malle inspireerde. Dit mengsel lukt niet: alles is even zwaar aangedikt en deze bizarre overdrijving is niets anders dan een trage vervelende film waarin bovendien slecht geacteerd wordt met uitzondering van Lonsdale en Robert die hun rollen nog wat inhoud kunnen geven.

3 hommes et un couffin

1985 | Komedie, Drama

Frankrijk 1985. Komedie van Coline Serreau. Met o.a. Roland Giraud, Michel Boujenah, André Dussollier, Philippine Leroy-Beaulieu en Dominique Lavanant.

Drie drukbezette vrijgezellen, woonachtig in een aanzienlijk Parijs' appartement, ontfermen zich broederlijk-vaderlijk over het baby’tje Marie, dat door een samenloop van omstandigheden op hun drempel is beland. Onbevangen potpourri van mild-progressief verhaaltje en burgermanskomedie wint op sympathiepunten dankzij de uitstekende acteurs, de immer innemende Dussollier voorop. Met drie Césars, een verlaat vervolg (18 ans après in 2003) en het Amerikaanse hermaaksel 3 Men and a Baby werd deze Franse kassakraker van ex-trapezewerkster, actrice en dramaturge Serreau een duurzame surprisehit. Marianne 'Eline Vere' Basler speelt een bijrolletje.

Sac de noeuds

1984 | Drama

Frankrijk 1984. Drama van Josiane Balasko. Met o.a. Isabelle Huppert, Josiane Balasko, Farid Chopel, Jean Carmet en Coluche.

Een onmogelijk samen te vatten kroniek in de trant van `LES VALSEUSES` van Bertrand Blier (echter zonder zijn talentvolle vertelwijze), waarin een groot aantal karaktertypes verschijnen en verdwijnen. Drank, aanranding, vechtpartijen, zelfmoord, diefstal en moord zijn de elementen van een onmogelijk scenario dat zich voordoet als representatief voor een generatie! Geheel ongeloofwaardig. LES TRICHEURS van Marcel Carn[KA1]e (1960) is een meesterwerk vergeleken met deze film en dat wil wat zeggen. Scenario van de regisseuse.

Paroles et musique

1984 | Komedie

Canada​/​​Frankrijk 1984. Komedie van Élie Chouraqui. Met o.a. Catherine Deneuve, Richard Anconina, Jacques Perrin, Nick Mancuso en Dominique Lavanant.

Twee vrienden (Lambert en Anconina) willen carri[KA2]ere maken in de muziek. Dat lukt met hulp van de veertig-jarige impressario Deneuve, een vrouw die in zaken geslaagd is, maar gekweld wordt door priv[KA1]e-problemen. Hun wegen scheiden zich als een van hen (Lambert) verliefd wordt op Deneuve, wiens echtgenoot vertrokken is naar Canada. Na diverse verwikkelingen vinden ze elkaar weer en pakken de draad weer op. Chouraqui is een van de assistenten van Lelouch, maar zijn werk is duidelijk niet van hetzelfde kaliber. Oppervlakkig zoals een beeldroman, en te mooi om waar te zijn. Ondanks zijn onbetwistbare liefde voor het filmen heeft de maker hier niets nieuws te melden. De verzorgde muziek van Legrand werkt niet echt in een verhaal over de pop-wereld.

Le Léopard

1984 | Avonturenfilm, Actiefilm

Frankrijk 1984. Avonturenfilm van Jean-Claude Sussfeld. Met o.a. Claude Brasseur, Dominique Lavanant, Marius Weyers, Max Magy en Nini Crépon.

Een romanschrijfster en een ex-commandant beleven ongelooflijke avonturen. Ze reizen van Parijs naar Afrika op zoek naar een geheimzinnige organisatie. Een soort stripverhaal dat verfilmd werd door een weliswaar niet geniale, maar toch vakkundige regisseur. Goede opnamen van Afrika en mooie stunts, zoals een locomotief die een auto in de kreukels rijdt. Aardige muziek. Scenario van regisseur Sussfeld en Alain Riou.

La smala

1984 | Komedie, Muziek

Frankrijk 1984. Komedie van Jean-Loup Hubert. Met o.a. Josiane Balasko, Victor Lanoux, Dominique Lavanant, Maurice Risch en Luis Rego.

Film over een vaderloos `gezin` met vijf kinderen - van vier tot zestien jaar - uit de provincie. Moeder Simone (Balasko) is een ex-rocksterretje uit de jaren 1960-70 en haar vijftig-jarige vriend Robert (Lanoux) een arcordeon-virtuoos zonder werk. Ze komen terecht bij Simone`s zus Rita (Lavanant) die dame van de vestiaire is in een goedkope danstent. Rita ontvangt het stel met open armen op zestig vierkante meter. Robert gaat op zoek naar zijn ex zonder dit tegen de anderen te zeggen. Er komen problemen met de niet zachtzinnige politie. Ze leven aan de rand van het minimum bestaan in Parijs totdat ze de lotto winnen en gaan lekker luieren in de zonnige Provence, in Zuid-Oost Frankrijk. Het scenario is hier niet van belang. Samen met LE PÈRE NOËL EST UNE ORDURE, heeft Jean-Marie Poiré een nieuw soort komedie bedacht, zonder finesse maar kleurig, vurig, bijtend, uitdagend als Hara Kiri met een aantal zeer rake scène's. En dat met een spoor van tederheid. Natuurlijk de tegenpool van René Clair.

Papy fait de la résistance

1983 | Oorlogsfilm, Komedie

Frankrijk 1983. Oorlogsfilm van Jean-Marie Poiré. Met o.a. Michel Galabru, Christian Clavier, Gérard Jugnot, Jacques Villeret en Jean-Claude Brialy.

Een uit beroemde musici bestaande familie krijgt tijdens WO II een nazi-hoofdkwartier op haar landgoed. Meer uit eigenbelang dan uit patriottisme gaat de familie in het verzet, maar de heldhaftige reputatie is dertig jaar later nog goed voor een talk-show op de tv. Een aaneenschakeling van leuke fragmenten - Villeret levert als Hitlers zingende halfbroer een gave parodie op Julio Iglesias - en minder leuke, met veel plezier in een hoog tempo gespeeld door een groot aantal prominenten.

Debout les crabes, la mer monte!

1983 | Komedie

Frankrijk 1983. Komedie van Jacques Grand-Jouan. Met o.a. Martin Lamotte, Véronique Genest, Virginie Thévenet, Richard Bohringer en Valérie Mairesse.

Genest speelt een hoertje dat net vijf jaar heeft opgeknapt voor een moord, die ze niet begaan had, wat ze te danken had aan haar laffe souteneur Sentier. In de trein op weg naar de kust vindt ze een slachtoffer in de vorm van professor Lamotte, die ze ertoe overhaalt om een kamer bij hem te mogen huren nadat diens vrouw akkoord is gegaan. Ze wil zich op Sentier wreken, maar ze moet ook leven en omdat ze geen vak geleerd heeft, pakt ze algauw het oudste beroep ter wereld weer op. Niet meer dan een boulevardklucht die opgetuigd is tot film. Naar een idee van Bertrand Blier en Philippe Dumarcay. Het scenario is van regisseur Grand-Jouan en schrijver Dumarcay. Camerawerk Eduardo Serra.

Attention, une femme peut en cacher une autre!

1983 | Komedie

Frankrijk 1983. Komedie van Georges Lautner. Met o.a. Miou-Miou, Roger Hanin, Eddy Mitchell en Dominique Lavanant.

Medisch assistente Alice (Miou-Miou) leeft een deel van de week met Philippe (Hanin), ze hebben samen een kind. Op andere momenten leeft ze samen met Vincent (Mitchell), met wie ze ook een gezin heeft. Haar dubbelleven gaat lange tijd goed, totdat het onvermijdelijke gebeurt: de beide mannen komen elkaar tegen. Zedenkomedie met jaren zeventig-thema's heeft prima acteurs, met Miou-Miou (die met regisseur Lautner ook Pas de problème! maakte) als stralend middelpunt. Een aardige rol is weggelegd voor Alice' vroegwijze zoontje Simon (Ferrache).

Y a-t-il un Français dans la salle?

1982 |

Frankrijk 1982. Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Victor Lanoux, Jacques Dutronc, Marion Peterson, Jean-Luc Bideau en Jacques Dufilho.

De raadsman van een oppositieleider pleegt zelfmoord, waarna ontdekt wordt dat deze sinds WO II een man in zijn woning gevangen had gehouden die hem chanteerde vanwege zijn collaboratie met de Gestapo. De oppositieleider wordt nu zelf belaagd door de politie en sensatiepers. Hij wordt bovendien verliefd op een militante communiste. Deze anarchistische satire gaat met grof geschut corruptie, machtsmisbruik en seksuele stiekemheid te lijf in een door de ster-rolbezetting dik aangezette karikatuur. Het effect van het cynisme wordt enigzins teniet gedaan door de opzettelijk smakeloze vormgeving, terwijl veel toespelingen buiten Frankrijk niet begrepen zullen worden. Frédéric Dard en regisseur Mocky bewerkten het boek van San Antonio en Dard tot scenario. Michel Kelber was cameraman.

La Boum 2

1982 | Komedie, Drama

Frankrijk 1982. Komedie van Claude Pinoteau. Met o.a. Sophie Marceau, Claude Brasseur, Brigitte Fossey, Denise Grey en Pierre Cosso.

Familiekroniek naar La boum die zoveel succes heeft geoogst. Zoals bijna altijd leidt het maken van een vervolg op een succesfilm tot een oppervlakkig en oninteressant product, waarbij in dit geval komedie wordt verward met nonchalance en familieproblemen met clichés. De film speelt zich af in de welgestelde kringen en de werkelijke problemen van het leven worden ontweken. Het verhaal begint tijdens een vakantie in Zuid- Duitsland en de vijftien-jarige heldin Marceau keert terug naar Parijs. Feest, gejubel en zelfs oma krijgt zin om te hertrouwen.

Pourquoi pas nous?

1981 | Komedie

Frankrijk 1981. Komedie van Michel Berny. Met o.a. Aldo Maccione, Dominique Lavanant, Florence Giorgetti, Henri Guybet en Maurice Biraud.

Een vanwege loensheid schichtige boekverkoopster - wier zuster haar vergeefs aan de man probeert te brengen - komt letterlijk in botsing met een simpele beroepsworstelaar die verliefd op haar wordt. Ondanks ontwikkelings- en mentaliteitsverschillen en conflicten wint de liefde. Deze bijna poëtische, volkse komedie over kneusjes, die óók aanspraak op liefde en geluk maken, mist de bevlogenheid van haar beroemde vooroorlogse voorbeelden van dit genre, maar de innemende aanpak geeft de in middelmatige kluchtigheid getypeerde acteurs verrassende menselijkheid en humor. Naar de roman van Patrick Cauvin.

Les hommes préfèrent les grosses

1981 | Komedie

Frankrijk 1981. Komedie van Jean-Marie Poiré. Met o.a. Josiane Balasko, Ariane Lartéguy, Daniel Auteuil, Dominique Lavanant en Thierry Lhermitte.

Een nogal dik meisje zoekt een huisgenote om de huur van haar te dure flat te delen en wil eigenlijk een lelijkerd om zelf bij de heren gunstig af te steken. Financiële nood dwingt haar toch tot een opvallende schoonheid die een uiterst turbulent liefdesleven over de vloer haalt. De grappen zijn verrassender, subtieler en vooral leuker dan het uitgangspunt doet verwachten, zowel door het scenario en de hoofdrol van Balasko als het spontaan acteren van de leden van café-theatergroep Splendid. De regie blijft qua inventiviteit ver achter, maar houdt wel het tempo erin.

Hôtel des Amériques

1981 | Drama

Frankrijk 1981. Drama van André Téchiné. Met o.a. Catherine Deneuve, Patrick Dewaere, Etienne Chicot, Sabine Haudepin en Josiane Balasko.

De personages in deze eerste samenwerking tussen regisseur Téchiné en scenarist Gilles Taurand zijn niet erg sympathiek. Gilles (Dewaere) leeft in Biarritz op kosten van zijn moeder, uitbater van het hotel uit de titel. Wanneer hij op een avond bijna door de getroebleerde Hélène omver wordt gereden, start een turbulente relatie. Dewaere (1949-1982) is geknipt voor zijn rol, zoals de meeste rollen in Téchiné-films geheel verankerd in een psychologiserend script. Niet geschikt voor iedereen, dit kille universum zonder verlossing, maar wel zeer goed geregisseerd en vertolkt.

Le coup du parapluie

1980 | Komedie, Actiefilm

Frankrijk 1980. Komedie van Gérard Oury. Met o.a. Pierre Richard, Gert Fröbe, Valérie Mairesse, Christine Murillo en Vittorio Caprioli.

Een berooide acteur komt solliciteren voor een rol in een gangsterfilm, maar belandt per ongeluk op het kantoor van een mafioso. Deze verwacht een killer die een rivaal voor hem moet uitschakelen. Hij neemt nietsvermoedend de opdracht aan en blijft tot aan de bloedige afloop in de waan dat hij zich op een filmset bevindt. Dit aardige uitgangspunt kreeg een uitermate teleurstellende en flauwe uitwerking, waarbij iedere grap eindeloos wordt uitgekauwd (voorzover de film niet wordt stopgezet voor uitvoerige sluikreclame). Pogingen van Richard om leuk te doen zonder dat het scenario de kans ertoe geeft maakt het werk onuitstaanbaar. Scenario van regisseur Oury en Danièle Thompson. Camerawerk van Henri Decae.

Le cheval d'orgeuil

1980 | Drama

Frankrijk 1980. Drama van Claude Chabrol. Met o.a. François Cluzet, Bernadette Le Saché, Jacques Dufilho, Arnel Hubert en Ronan Hubert.

Apocriefe en minst bekende titel van Chabrol, die in het boekje 'Pensées, répliques et anecdotes' er met gortdroge ironie over opmerkt: 'Er zitten enkele van de beste dingen in die ik ooit heb gedaan, maar ze zijn zo subtiel dat ik de enige ben die ze heeft opgemerkt.' Inderdaad: de nogal vrije bewerking van Pierre-Jakez Hélias' succesroman over straatarme Bretonse boeren aan het begin van de twintigste eeuw flopte genadeloos. Aan de acteurs en het 'postkalenderrealisme' van Jean Rabiers fotografie heeft het niet gelegen, volgens de regisseur, die achteraf berouwde te hebben verzuimd om in het Bretonse dialect te draaien.

La boum

1980 | Komedie, Romantiek

Frankrijk 1980. Komedie van Claude Pinoteau. Met o.a. Sophie Marceau, Claude Brasseur, Brigitte Fossey, Denise Grey en Bernard Giraudeau.

Ongeacht de puike thrillers die hij in zijn carrière draaide, blijft laatbloeier Pinoteau in Frankrijk voor eeuwig de regisseur-van-La-boum-met-Sophie-Marceau. Daarop is de immer goedgehumeurde vakman terecht fier. Want deze in tandem met Gérard Oury's dochter Danièle Thompson geschreven film is de Franse tienerklassieker tout court. De tijdloze plot draait rond de veertienjarige Vic en haar holderdebolder door opgroei- en kalverliefdesland, en openbaart het tomeloze talent van de ontwapenende ingénue Marceau. Brasseur en Fossey zijn sterk als ouders en in nevenrollen duiken bekende gezichten op. De lichtvoetige Vladimir Cosma-soundtrack is even aanstekelijk als de filmaffiche. Hartverwarmend.

Inspecteur la Bavure

1980 | Komedie

Frankrijk 1980. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Coluche, Gérard Depardieu, Dominique Lavanant, Julien Guiomar en Alain Mottet.

Een onhandige politie-inspecteur - die door zijn moeder in het voetspoor van zijn gestorven vader is gedwongen - en een ambitieuze journaliste proberen ieder staatsvijand nummer 1 te pakken te krijgen, die echter met valse identiteit vriendschap met de blunderaar sluit. De combinatie Coluche-Depardieu geeft enige sjeu aan de komedie die het politiesysteem angstvallig spaart en alleen de stuntelende hoofdpersoon op de korrel neemt. De uniformering is ook de enige oorspronkelijkheid aan de voor het overige, afgekloven gags.

Est-ce bien raisonnable!

1980 | Komedie, Misdaad

Frankrijk 1980. Komedie van Georges Lautner. Met o.a. Miou-Miou, Gérard Lanvin, Michel Galabru, Henri Guybet en Renée Saint-Cyr.

Een jonge misdadiger neemt een rechter van instructie zijn kleding en identiteitspapieren af en botst bij zijn ontsnapping uit het gerechtshof op een journaliste die op de rechter een beroep kwam doen voor een affaire waarover ze schrijft. Persoonsverwisseling leidt tot verwarrende complicaties. Ondanks de aantrekkelijke rolbezetting en bekwame regie is dit een nogal mat uitgevallen misdaadkomedie, waarbij het inzakkende tempo en de onvoldoende verrassingen, de opgewekte toon en geamuseerde interesse van de toeschouwer steeds meer gaan saboteren. Scenario van Jean-Marie Poiré.

Les bronzés font du ski

1979 | Komedie

Frankrijk 1979. Komedie van Patrice Leconte. Met o.a. Thierry Lhermitte, Michel Blanc, Marie-Anne Chazel, Gérard Jugnot en Josiane Balasko.

Over de 2,3 miljoen bezoekers voor hun zomerfarce Les bronzés was de Parijse café-théâtre-groep Splendid zelf nog het meest verbaasd. Een jaar later schoof het komediecollectief er met Leconte een tweede bioscoopuitje achteraan. Ditmaal koldert de vriendengroep in het wintersportoord Val d'Isère iets filmsoepeler van de ene scène in de andere. In zijn autobiografie Je suis un imposteur meldt Leconte dat een vileine verdwaalepisode in de bergen uit de film werd gesneden: de producent vond de kannibalenhumor onkies. De 40 minuten pretcelluloid werden helaas nimmer meer gezien.

La gueule de l'autre

1979 | Komedie

Frankrijk 1979. Komedie van Pierre Tchernia. Met o.a. Michel Serrault, Jean Poiret, Bernadette Lafont, Curd Jürgens en Andréa Parisy.

Uit angst voor een terrorist laat een politicus zich tijdens de verkiezingscampagne vervangen door een op hem lijkend familielid. De plaatsvervanger, die acteur is, pakt alles op zijn eigen manier aan, en met succes. Tenslotte zal de vervanger de identiteit van de ander aannemen. De satirische elementen worden al te voorzichtig aangepakt waardoor de uitwerking van dit kansrijke gegeven vrijblijvend vriendelijk wordt. De personages blijven schetsmatig, op de dubbelrol van Serrault na, die door gebrek aan tegenspel ook teleurstelt.

Courage fuyons

1979 | Komedie

Frankrijk 1979. Komedie van Yves Robert. Met o.a. Jean Rochefort, Catherine Deneuve, Philippe Leroy, Robert Webber en Michel Aumont.

Getrouwde lafaard-uit-familietraditie wordt verliefd op een nachtclubzangeres die hij volgt bij een optreden van haar in Amsterdam, waar ze een hardnekkige en bedreigende achtervolger blijkt te hebben. Hij vlucht terug naar Parijs en veinst tegenover zijn echtgenote geheugenverlies. Hij kan de zangeres niet vergeten die al even laf blijkt als hij. Aanstekelijk acteren - vooral van Rochefort en Aumont als zijn al even benauwde broer - is de voornaamste kwaliteit van het scenario dat een oorspronkelijk idee uitbouwt in al te willekeurige gags, waardoor mogelijke herkenning verloren gaat.

Vas-y maman

1978 | Drama

Frankrijk 1978. Drama van Nicole De Buron. Met o.a. Annie Girardot, Pierre Mondy, Henri Garcin, Claude Piéplu en Nicole Calfan.

Een in het huishouden miskende vrouw schrijft een feministische roman die een best-seller wordt, waarmee door de publiciteit en andere bijkomende factoren de rust in huis catastrofaal verstoord raakt. De als regisseur debuterende schrijfster heeft kennelijk (terechte) twijfels gehad of haar scènes en dialogen wel zo leuk waren en daarom - de gewoonlijk uitstekende - acteurs voortdurend nadrukkelijke grimassen laten trekken, met rampzalige gevolgen. Scenario van regisseuse De Buron, die voor de dialogen werd bijgestaan door Pierre Sisser en Mathilde Pean.

Les bronzés

1978 | Drama, Komedie

Frankrijk 1978. Drama van Patrice Leconte. Met o.a. Thierry Lhermitte, Michel Blanc, Gérard Jugnot, Marie-Anne Chazel en Josiane Balasko.

Filmdebuut van de roemruchte Parijse café-théâtre-troupe Splendid, naar hun gezamenlijke boulevardstuk Amours, coquillages et crustacés. De zonnige bioscoophit lanceerde de carrières van Lhermitte, Jugnot, Blanc, Josiane Balasko, Christian Clavier én regisseur Leconte. Het verhaal is een sketch-achtige collage van de al dan niet amoureuze avonturen van een vriendengroep in en om een Club Med-achtig resort in Ivoorkust. Blanc steelt veelvuldig de show als hilarische zielenpoot. Serge Gainsbourg droeg 'Sea, Sex and Sun' bij, een riedeltje zorgeloos dat deze Franse goedeluimklassieker heel best samenvat. Cultstatus, twee vervolgen.

Cause toujours, tu m'intéresses

1978 | Komedie

Frankrijk 1978. Komedie van Edouard Molinaro. Met o.a. Annie Girardot, Jean-Pierre Marielle, Christian Marquand, Nathalie Courval en Jacques François.

Een gescheiden veertiger draait een willekeurig telefoonnummer en krijgt een even eenzame leeftijdgenote aan de lijn. Hun gesprekken worden voortgezet, tot er een afspraak zal komen. De man aarzelt, uit angst niet te beantwoorden aan de verwachtingen, maar zoekt toch contact onder een andere identiteit. Nogal mager en voorspelbaar uitgewerkte komedie wordt gemaakt èn gebroken door het duo Girardot-Marielle dat melancholie en zelfspot goed aangeeft, maar na de zoveelste keer wordt het vervelend. Scenario van Francis Veber. Camerawerk van Gérard Hameline.

Vous n'aurez pas l'Alsace et la Lorraine

1977 | Komedie

Frankrijk 1977. Komedie van Coluche. Met o.a. Coluche, Dominique Lavanant, Gérard Lanvin, Martin Lamotte en Jean Jacques.

Het regiedebuut van de Franse komiek Coluche, die ook de hoofdrol speelt van de vadsige koning 'Gros Pif'. De feestende vorst wordt door de samenzwerende adel van de troon gezet maar zal met behulp van een geheimzinnige Witte Ridder en de Koning van Vlaanderen toch opnieuw aan de macht komen. Een stuk leuker dan de doorsnee Franse komedie, en met een opvallende bijrol van de jonge Lanvin. Scenario van Coluche, camerawerk van Claude Agostini.

Diabolo menthe

1977 | Drama, Komedie

Frankrijk 1977. Drama van Diane Kurys. Met o.a. Eléonore Klarwein, Odile Michel, Anouk Ferjac, Arlette Bonnard en Dora Doll.

Vernoemd naar een geliefd zomerdrankje, dit prachtige regiedebuut van ex-actrice Kurys, geïnspireerd op haar jeugdjaren. Daarin bracht de scheiding van haar ouders een schokeffect teweeg. Parijs 1963. De in karakter zeer verschillende zusjes Anne en Frédérique Weber wonen bij hun moeder, maar brengen met papa de zomervakantie door. Hoe te overleven in pubermeisjeschaos, dat is de kwestie. Geweldig naturel gespeeld door Klarwein en Michel. Uitvoerend producent was regisseur Alexandre Arcady, met wie Kurys ook een kind kreeg. Bekroond met de Prix Louis Delluc. Fraai filmaffiche van striptekenaar Floc'h.

Comme la lune

1977 | Komedie

Frankrijk 1977. Komedie van Joël Séria. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Sophie Daumier, Dominique Lavanant, Anna Gaylor en Marco Perrin.

Een man verlaat zijn vrouw en gezin voor een vrouwelijke slager, die hij op zijn beurt verliest aan een vriend van vroeger. Hij trouwt met het vroegere meisje van die vriend, maar zij bedriegt hem met jongere mannen. De bravoure-rol van Marielle als de zelfingenomen seksist met oogkleppen op maakt de anti-held bijna aandoenlijk, omdat hij zich van geen kwaad bewust is. Hij krijgt vitaal tegenspel, vooral van Daumier als de vrouwelijke slager. De rollen tillen de film boven het anekdotische scenario uit zonder er een doeltreffende satire van te maken.

Les Galettes de Pont-Aven

1975 | Komedie, Erotiek

Frankrijk 1975. Komedie van Joël Séria. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Jeanne Goupil, Bernard Fresson, Andréa Ferréol en Dolores MacDonough.

Een handelsreiziger in paraplu's heeft op zijn reizen een reeks bizarre ontmoetingen en seksuele contacten tot hij als billenfetisjist en zondagsschilder het ware geluk gevonden lijkt te hebben bij een Canadese wier derrière hij eindeloos portretteert, tot ze er genoeg van krijgt. Een meisje met een al even fraai achterste, haalt hem uit zijn depressie en geeft hem nieuwe inspiratie. De dwarse komedie is etappegewijze een bevrijding van hypocrisie, al reikt het rooskleurig einde niet ver. De kleurrijke typeringen onderweg maken de film onderhoudend en verrassend. Het scenario is van regisseur Seria. Het camerawerk is van Marcel Combes.

Solveig et le violon turc

1974 | Drama

Frankrijk 1974. Drama van Jacques Grand-Jouan. Met o.a. Solveig Mertens, Roger Blin, Hubert Deschamps, Romain Bouteille en Jean Mourat.

Deze marginale filmer uit Nantes kiest bewust voor het maken van 'streekfilms' en zodoende moet hij onder moeilijke omstandigheden werken. Bovendien bestaan zijn films slechts uit stukken scenario, zoals ook de bedoeling is, en vallen zodanig in losse brokken uiteen dat niemand er een touw aan kan vastknopen. Hetzelfde geldt voor deze zotte geschiedenis over een Turkse viool. De verteller raakt steeds verder verstrikt in een wereldje van idiote, bizarre en volledig verknipte figuren. Een beetje van dit en een beetje van dat, een beetje Raymond Queneau en ook natuurlijk Ionesco. De acteurs zijn vrienden van elkaar. Het resultaat is wisselvallig maar doet in elk geval versteld staan.

La Coupe à dix francs

1974 | Drama

Frankrijk 1974. Drama van Philippe Condroyer. Met o.a. Didier Sauvegrain, Roseline Vuillaume, Marius Balbinot, Marie Mergey en Alain Noël.

Waar verhaal van jonge arbeiders op een meubelfabriek die door de directeur verplicht worden hun lange haar af te knippen. Degene die zich het langst verzet, wordt door pressie op zijn vader, die het salaris nodig heeft voor gezinsinkomen, toch gekortwiekt. Terwijl zijn kameraden een beroep doen op de vakbond, steekt hij zich uit protest voor de fabriekspoort, in brand. Door de onversierde vorm onthutsende film is enerzijds pleidooi voor organisatie van arbeiders tegen willekeur van de werkgevers, laat anderzijds (seksuele) onzekerheid en identiteitscrises zien van jonge mensen die door debuterende acteurs - Sauvegrain in de hoofdrol - aangrijpend worden waargemaakt, maar het geheel wat onevenwichtig maken (maar ook behoeden voor een belerende 'strijdfilm'!).

Imogène: Les finançailles d'Imogène

-1 |

. Sylvain Madigan. Met o.a. Riton Liebman, Jean Benguigui en Dominique Lavanant.

Waar verhaal van jonge arbeiders op een meubelfabriek die door de directeur verplicht worden hun lange haar af te knippen. Degene die zich het langst verzet, wordt door pressie op zijn vader, die het salaris nodig heeft voor gezinsinkomen, toch gekortwiekt. Terwijl zijn kameraden een beroep doen op de vakbond, steekt hij zich uit protest voor de fabriekspoort, in brand. Door de onversierde vorm onthutsende film is enerzijds pleidooi voor organisatie van arbeiders tegen willekeur van de werkgevers, laat anderzijds (seksuele) onzekerheid en identiteitscrises zien van jonge mensen die door debuterende acteurs - Sauvegrain in de hoofdrol - aangrijpend worden waargemaakt, maar het geheel wat onevenwichtig maken (maar ook behoeden voor een belerende 'strijdfilm'!).

Imogène: Imogène et la veuve blanche

-1 |

. Thierry Chabert. Met o.a. Riton Liebman, Jean Benguigui en Dominique Lavanant.

Waar verhaal van jonge arbeiders op een meubelfabriek die door de directeur verplicht worden hun lange haar af te knippen. Degene die zich het langst verzet, wordt door pressie op zijn vader, die het salaris nodig heeft voor gezinsinkomen, toch gekortwiekt. Terwijl zijn kameraden een beroep doen op de vakbond, steekt hij zich uit protest voor de fabriekspoort, in brand. Door de onversierde vorm onthutsende film is enerzijds pleidooi voor organisatie van arbeiders tegen willekeur van de werkgevers, laat anderzijds (seksuele) onzekerheid en identiteitscrises zien van jonge mensen die door debuterende acteurs - Sauvegrain in de hoofdrol - aangrijpend worden waargemaakt, maar het geheel wat onevenwichtig maken (maar ook behoeden voor een belerende 'strijdfilm'!).

Imogène: Encore vous Imogène

-1 |

. François Leterrier. Met o.a. Jean Benguigui, Bruno Abraham Kremer en Dominique Lavanant.

Waar verhaal van jonge arbeiders op een meubelfabriek die door de directeur verplicht worden hun lange haar af te knippen. Degene die zich het langst verzet, wordt door pressie op zijn vader, die het salaris nodig heeft voor gezinsinkomen, toch gekortwiekt. Terwijl zijn kameraden een beroep doen op de vakbond, steekt hij zich uit protest voor de fabriekspoort, in brand. Door de onversierde vorm onthutsende film is enerzijds pleidooi voor organisatie van arbeiders tegen willekeur van de werkgevers, laat anderzijds (seksuele) onzekerheid en identiteitscrises zien van jonge mensen die door debuterende acteurs - Sauvegrain in de hoofdrol - aangrijpend worden waargemaakt, maar het geheel wat onevenwichtig maken (maar ook behoeden voor een belerende 'strijdfilm'!).

Imogène 3615 bigorneau

-1 |

Frankrijk. Jean-Daniel Verhaeghe. Met o.a. Riton Liebman, Jean Benguigui en Dominique Lavanant.

Waar verhaal van jonge arbeiders op een meubelfabriek die door de directeur verplicht worden hun lange haar af te knippen. Degene die zich het langst verzet, wordt door pressie op zijn vader, die het salaris nodig heeft voor gezinsinkomen, toch gekortwiekt. Terwijl zijn kameraden een beroep doen op de vakbond, steekt hij zich uit protest voor de fabriekspoort, in brand. Door de onversierde vorm onthutsende film is enerzijds pleidooi voor organisatie van arbeiders tegen willekeur van de werkgevers, laat anderzijds (seksuele) onzekerheid en identiteitscrises zien van jonge mensen die door debuterende acteurs - Sauvegrain in de hoofdrol - aangrijpend worden waargemaakt, maar het geheel wat onevenwichtig maken (maar ook behoeden voor een belerende 'strijdfilm'!).