Fred Astaire

Hollywoodism: Jews, Movies And The American Dream

Duitsland​/​​Verenigd Koninkrijk​/​​Canada 1997. Documentaire van Simcha Jacobovici en Stuart Samuels. Met o.a. Neal Gabler, Jim Hoberman, Arthur Tracy, Bernard Avishai en Hasia Diner.

Women & Men: Return To Kansas City

Verenigd Koninkrijk​/​​Verenigde Staten 1991. Drama van Walter Bernstein. Met o.a. Matt Dillon, Kyra Sedgwick, Jerry Stiller, Kevin Rooney en Michael C. Russo.

Derderangsbokser Dillon woont met vrouw (Sedgwick) en baby in New York, waar hij zijn gezin door bokswedstrijden met moeite kan onderhouden. Zij is een meisje van het provinciale Kansas City en droomt van een leven in de jet-set. Bovendien heeft ze heimwee naar haar geboortestad en haar familie, maar hij heeft het geld niet voor de treinreis. Zijn manager biedt hem duizend dollars voor een gevecht met een kanshebber voor de wereldtitel. Hij vindt dat hij er nog niet rijp voor is, maar zij denkt enkel aan het geld. Achter elke grote man staat een nog grotere vrouw wordt wel eens beweerd. De afloop van de geschiedenis wordt niet getoond, maar indien Dillon die wedstrijd zou winnen zou hij met een slag een bokser van wereldniveau zijn. Maar je moet natuurlijk in jezelf geloven. Irwin Shaw schreef het verhaal dat door Bernstein zelf werd geadapteerd. Nostalgische fotografie van Dick Quinlan.

It just Happened

Frankrijk 1989. Biografie van Gérard Paquet en Robert Kuperberg. Met o.a. Hermès Pan, Fred Astaire en Ginger Rogers.

Een gevoelig en warm portret van het beroemde duo Astaire- Rogers, gemaakt door de man die gedurende veertig jaar de vriend en partner van Astaire was. Een boeiende duik in het verleden, met verscheidene filmfragmenten geïllustreerd.

Hôtel Terminus - Klaus Barbie, sa vie et son temps

Verenigde Staten​/​​Frankrijk 1988. Documentaire van Marcel Ophüls. Met o.a. Marcel Ophüls, Claude Lanzmann en Klaus Barbie.

Veelomvattende documentaire over Klaus Barbie, lid van de Gestapo in Lyon, die de Franse verzetsstrijder Jean Moulin martelde en vermoordde. Eigenlijk is het een film over de geschiedenis vanaf 1940. Personen als paus Pius XII, monseigneur Montini (paus Paulus VI), Jean-Marie Le Pen en Barbie's advocaat Jacques Verges trekken aan ons oog voorbij. De film maakt duidelijk hoe Barbie zo lang een rechtszaak heeft kunnen ontlopen en de moderne tijd wordt op een weinig flatteuze manier weergegeven, overigens met veel overtuigingskracht en onthutsende interviews. Veel visuele vondsten wat betreft de montage. Een zeer verontrustende visie op de aard van de mens, krachtige geregisseerd. Een Oscar als beste documentaire.

Ghost Story

Verenigde Staten 1981. Horror van John Irvin. Met o.a. Fred Astaire, John Houseman, Melvyn Douglas, Douglas Fairbanks jr en Craig Wasson.

De advocaten Astaire en Houseman, dokter Douglas en burgemeester Fairbanks jr zijn vier voorname, oude inwoners van Milburn, Vermont. Ze zijn verbonden door een vijftig jaar oud geheim, dat een onuitwisbare stempel heeft gedrukt op hun leven en de dood van een meisje heeft veroorzaakt. De geest van het meisje komt terug om recht te doen geschieden. Meeslepend spookverhaal, dat vier oude rotten in het vak de kans geeft nog eens een sterk personage op het doek te zetten. Hoewel het einde teleurstelt, valt er wel te genieten van hun unieke prestatie. Lawrence D. Cohen vereenvoudigde de roman van Peter Straub, en door het weglaten van de vele neventhema's kon hij zich helemaal concentreren op het verhaal van het duivelse kwartet. Astaires laatste rol. Schitterende fotografie van Jack Cardiff.

The Man in the Santa Claus Suit

Verenigde Staten 1978. Komedie van Corey Allen. Met o.a. Fred Astaire, Gary Burghoff, John Byner, Bert Convy en Nanette Fabray.

Een kerstverhaaltje, waarin Fred Astaire zeven verschillende rollen speelt en het bestaan van (in Amerika) bekende tv- persoonlijkheden beïnvloedt. Hij zingt op verrukkelijke wijze de titelsong.

A Family Upside Down

Verenigde Staten 1978. Drama van David Lowell Rich. Met o.a. Helen Hayes, Fred Astaire, Efrem Zimbalist jr, Pat Crowley en Patty Duke Astin.

Gepensioneerde schilder Astaire krijgt op een zekere dag een hartaanval. Hij moet verscheidene weken doorbrengen in het ziekenhuis. Duidelijk wordt dat hij na het ontslag een last zal blijven voor zijn vrouw Hayes, zoon Zimbalist en dochter Crowley. Bovendien is hij niet bepaald een gemakkelijke zieke. Schitterend melodrama over een ouder koppel dat eigenlijk nooit beseft heeft dat één van hen als eerste zal sterven. Het ergste wat hen kan overkomen is afhankelijk worden van hun volwassen kinderen. Prachtig gespeeld door alle betrokkenen, die terecht genomineerd werden voor een Emmy. Alleen Astaire sleepte het beeldje in de wacht. Gerald Dipego schreef het scenario, dat een niet bepaald optimistisch beeld geeft van het oud worden. Joseph Biroc bracht alles in beeld.

Un taxi mauve

Frankrijk​/​​Italië 1977. Drama van Yves Boisset. Met o.a. Charlotte Rampling, Philippe Noiret, Peter Ustinov, Agostina Belli en Edward Albert.

Om verschillende redenen hebben mensen van diverse nationaliteit de eenzaamheid van het Ierse platteland gekozen, waar hun wegen zich kruisen met romantische en bijna tragische gevolgen en als uiteindelijk resultaat nieuwe realiteitszin en levensmoed. Deze Engels gesproken film mist romantische bevlogenheid om de romanstof van Michel Déon echt recht te doen, al compenseren landschapsfotografie en muziek dat heel effectief. De sterbezetting combineert en contrasteert goed, maar de afzonderlijke rollen zijn schetsmatig uitgewerkt.

The Purple Taxi

1977. Yves Boisset. Met o.a. Agostina Belli, Peter Ustinov, Charlotte Rampling, Fred Astaire en Philippe Noiret.

Om verschillende redenen hebben mensen van diverse nationaliteit de eenzaamheid van het Ierse platteland gekozen, waar hun wegen zich kruisen met romantische en bijna tragische gevolgen en als uiteindelijk resultaat nieuwe realiteitszin en levensmoed. Deze Engels gesproken film mist romantische bevlogenheid om de romanstof van Michel Déon echt recht te doen, al compenseren landschapsfotografie en muziek dat heel effectief. De sterbezetting combineert en contrasteert goed, maar de afzonderlijke rollen zijn schetsmatig uitgewerkt.

The Amazing Dobermans

Verenigde Staten 1976. Misdaad van David & Byron Chudnow, Byron Chudnow en David Chudnow. Met o.a. James Franciscus, Barbara Eden, Fred Astaire, Charlie Brill en Jack Carter.

Onderhoudende actiekomedie waarin de vijf opmerkelijke Doberman pinchers van de bijbelteksten citerende ex-gevangene Astaire de belastingambtenaar Franciscus helpen om een afperser en zijn bende te dwarsbomen. Kostbaar vervolg op THE DOBERMAN GANG en THE DARING DOBERMANS wordt geholpen door ongewone rol van Astaire.

That's Entertainment, Part II

Verenigde Staten 1976. Musical van Gene Kelly. Met o.a. Gene Kelly, Fred Astaire, Bing Crosby, Judy Garland en Maurice Chevalier.

In That's Entertainment! (1974) werd al een honderdtal muzikale fragmenten uit Hollywood-films bij elkaar geraapt. Maar er was nog genoeg materiaal voorhanden om nogmaals zo'n compilatie samen te stellen. Fred Astaire en Gene Kelly fungeren als gastheer en blikken terug op dertig jaar filmgeschiedenis. Ze tonen naast fragmenten uit musicals als An American in Paris en Singin' in the Rain ditmaal ook stukjes uit komedies als A Night at the Opera en uit klassiekers van het kaliber Boys Town. Kelly en Astaire doen wat dansjes tussendoor. Net iets minder leuk dan deel een. In 1994 volgde er nog een That's Entertainment! III.

Hooray for Hollywood

Verenigde Staten 1976. Documentaire van Onbekend. Met o.a. Mae West, Buster Keaton, Fred Astaire, Ginger Rogers en Humphrey Bogart.

Een compilatie van scènes uit oude Hollywood-films en beelden van Hollywood in de jaren '30, becommentarieerd door Mickey Rooney. Deze soms al te nadrukkelijk propagandistische film is over de hele linie een nostalgische en betoverende staalkaart van de glitter & glamour van weleer.

The Towering Inferno

Verenigde Staten 1974. Drama van John Guillermin. Met o.a. Steve McQueen, Paul Newman, William Holden, Faye Dunaway en Fred Astaire.

Tijdens het openingsfeestje, dat gehouden wordt op de 135ste etage van een gloednieuwe wolkenkrabber, de hoogste ter wereld, ontdekt architect Roberts (Newman) een beginnende brand op de 81ste verdieping. Al snel breidt het vuur zich steeds sneller uit. Gelukkig is naast Roberts ook brandweercommandant O'Hallorhan (McQueen) paraat. Personages proberen hun eigen hachje te redden of vertonen juist heldhaftig gedrag in deze rampenfilm uit de jaren zeventig, een van de betere uit de periode. Zoals gebruikelijk in het genre werd een enorme lading sterren ingehuurd. Drie Oscars, voor camerawerk, montage en liedje.

That's Entertainment!

Verenigde Staten 1974. Musical van Jack Haley jr. Met o.a. Fred Astaire, Bing Crosby, Gene Kelly, Liza Minnelli en Peter Lawford.

Fraaie compilatie van, en ode aan, hoogtepunten uit de gloriedagen van de Amerikaanse musical. We zien bijvoorbeeld Gene Kelly in de musical-der-musicals Singin’ in the Rain, sterren als Fred Astaire, Judy Garland en Frank Sinatra (en Clark Gable, die zich niet zo thuis lijkt te voelen in het genre) en fragmenten uit An American in Paris en Seven Brides for Seven Brothers. Oude rotten in het vak lichten met enthousiasme beelden toe die werden opgeduikeld in de archieven van studio MGM. Later zouden nog twee delen volgen.

The Over the Hill Gang Rides Again

Verenigde Staten 1970. Western van George McGowan en George McCowan. Met o.a. Walter Brennan, Fred Astaire, Edgar Buchanan, Andy Devine en Chill Wills.

Gepensioneerde Texas Rangers die een oude, alcoholist geworden vriend komen helpen ontdekken dat ze tot hulpsheriffs van Waco zijn gebombardeerd. Een voortreffelijke vertolking van Astaire in deze voor het overige middelmatige westernkomedie.

The Midas Run

Verenigde Staten 1969. Thriller van Alf Kjellin. Met o.a. Fred Astaire, Cesar Romero, Richard Crenna, Anne Heywood en Ralph Richardson.

Een Britse geheim agent ontwerpt plannen voor een vermetele goudroof in deze clichématige actiefilm, verlevendigd door Astaires weergaloze aanwezigheid in de hoofdrol. Fred Astaire Jr. heeft een minuscuul rolletje als co-piloot van een vliegtuig. De film is ook bekend als A RUN ON GOLD.

Finian's Rainbow

Verenigde Staten 1968. Musical van Francis Ford Coppola. Met o.a. Fred Astaire, Petula Clark, Tommy Steele, Keenan Wynn en Al Freeman jr.

Vrolijke, kleurrijke verfilming van de musical van E.Y. Harburg en Fred Saidy (die ook het scenario schreven) op muziek van Burton Lane. Astaire, een zeventig-jarige Ier, vlucht met een pot goud van kabouter Og naar Amerika. Hij is ervan overtuigd dat het goud zich zal vermenigvuldigen als hij het in de grond stopt. Maar de pot bezit de kracht om de eerste drie wensen, uitgesproken in de onmiddellijke nabijheid, te vervullen. Zijn dochter Clark uit een onwaarschijnlijke wens die haar haast op de brandstapel brengt. De fotografie van Philip Lathrop is goed, maar met weinig originele filmische invallen. Beter werk wordt geleverd in de ballet- en zangnummers. Vertolking is over de hele lijn uitstekend en de film barst van het optimisme. Ray Heindorf was muzikaal directeur en hield er een Oscarnominatie aan over. Als deze breedfilm draait moet je hem in een bioscoop gaan zien en niet op de beeldbuis. Gesitueerd in het Midden-Zuiden van de V.S.

Munich ou la paix pour cent ans

Frankrijk 1967. Documentaire van Marcel Ophüls.

Tijdloze documentaire van Ophüls over het grootste bedrog in de moderne geschiedenis. OpHüls reconstrueert aan de hand van oude journaalopnames, archiefmateriaal en interviews hoe de Britse premier Neville Chamberlain en zijn Franse ambtsgenoot Édouard Daladier zo naïef konden zijn om de nazis onder leiding van aartsschurk Adolf Hitler geen strobreed in de weg te leggen zodat het herrenvolk een deel van Tsjechoslowakije, Sudetenland, kon annexeren en hoe Mussolini zich hierdoor liet inspireren. Terwijl Chamberlain en Daladier geloofden dat ze een Europees conflict hadden voorkomen, maakte Duitsland zich op om een jaar later Polen binnen te vallen en was WO II een feit. Toen de oorlog in 1945 was afgelopen waren er meer dan twintig miljoen slachtoffers gevallen, w.o. zes miljoen joden in de concentratiekampen. Gemaakt voor de Franse openbare omroep ORTF, werd de film een jaar later vertoond op de Duitse tv door het eerste net ARD en merkwaardig genoeg met bijna een uur bekort. Scenario van Ophüls, camerawerk van Jacques Dürr en montage van Gilberte Hirsch. Op de soundtrack is muziek van Charles Trenet en Fred Astaire te horen.

The Notorious Landlady

Verenigde Staten 1962. Komedie van Richard Quine. Met o.a. Kim Novak, Jack Lemmon, Fred Astaire, Lionel Jeffries en Estelle Winwood.

Lemmon, in trance geraakt door huiseigenares Novak, besluit uit te zoeken of zij inderdaad haar man heeft gedood; gesitueerd in Londen. Een onconventioneel komedie-mysterie.

The Pleasure of His Company

Verenigde Staten 1961. Komedie van George Seaton. Met o.a. Fred Astaire, Lilli Palmer, Debbie Reynolds, Tab Hunter en Gary Merrill.

Jessica (Reynolds) gaat trouwen en wil graag dat haar natuurlijke vader Biddeford (Astaire), een wereldreiziger die ze in haar leven nauwelijks heeft meegemaakt, op de bruiloft komt. Paps komt inderdaad opdagen, tot ongenoegen van Jessica's moeder (Palmer) en Jessica's stiefvader (Merrill). De charmante maar zwaar manipulatieve Biddeford begint meteen met het verschuiven van het meubilair en de trouwplannen. The pleasure of his company bestaat voor een groot deel uit discussies en ruzies tussen alle personages, in een komische sfeer met dramatische kantjes. Twee musical-beroemdheden staan hierbij centraal: Astaire (Top hat) bewijst dat hij nog meer kan dan dansen en Reynolds (Singin' in the rain) doet waar ze razendpopulair mee werd, namelijk zoete girl-next-door spelen. Speciale vermelding verdient Ruggles, die met zelfvertrouwen Jessica's opa speelt, de enige die al die conflicten amusant vindt. Ouderwets romantische komedie met een voortreffelijk acterende cast. (VM/VPRO Gids)

On the Beach

Verenigde Staten 1959. Drama van Stanley Kramer. Met o.a. Gregory Peck, Ava Gardner, Anthony Perkins, Fred Astaire en Donna Anderson.

Wat zou u doen als bijna de hele wereldbevolking was uitgestorven en de dood ook voor u naderde? Met deze vraag bracht topregisseur Kramer, op het koudste punt van de Koude Oorlog, de atoombom dichtbij. On the Beach was het eerste chique doemdagdrama over een genadeloze nucleaire holocaust. Peck, Gardner en Perkins spelen Australische overlevenden van een atoomoorlog, die ieder verschillend omgaan met de aanstormende fatale radioactieve wolk. Kramer wilde duidelijk wereldwijd indruk maken, en liet zijn film op zeven continenten tegelijk uitgaan. Indruk maakte On the Beach zeker, ondanks enkele zwakke melodramatische momenten en een gammel centraal liefdesverhaal. Naar de roman van Nevil Shute.

Silk Stockings

Verenigde Staten 1957. Musical van Rouben Mamoulian. Met o.a. Fred Astaire, Cyd Charisse, Janis Paige, Peter Lorre en George Tobias.

Verfilming van de theaterbewerking van de film Ninotchka (1939, met Greta Garbo), waarin een ijzige Russin (Charisse) langzaamaan smelt onder de warme aandacht van een filmproducent (Astaire in zijn laatste grote dansrol). Minder geestig dan de originele film, maar daar staan fraaie dansnummers, fijne liedjes van Cole Porter en leuke bijrollen van Paige en Peter Lorre tegenover. De striptease op het titelnummer van Charisse, vooral bewonderd om haar benen, werd destijd als uiterst gewaagd beschouwd en vergde enkele aanpassingen voordat de film door de keuring kwam.

Funny Face

Verenigde Staten 1957. Musical van Stanley Donen. Met o.a. Audrey Hepburn, Fred Astaire, Kay Thompson, Michel Auclair en Robert Flemyng.

Een boekenwurm uit Greenwich Village wordt door modefotograaf (Astaire) omgetoverd tot topmodel. Voor de transformatie oogt ze een beetje als Juliette Gréco, een slonzige, maar hoogst aantrekkelijke existentialiste in zwarte trui en overgooier. De beroemde modefotograaf Richard Avedon - die model stond voor Astaires rol - gaf adviezen voor de wat elegantere outfit. Astaire en Hepburn aan de Seine zijn als liefdespaar onvergetelijk, en niemand rende ooit zo gracieus en roekeloos de trappen van het Louvre af als Hepburn. Leuke liedjes van George Gershwin.

Daddy Long Legs

Verenigde Staten 1955. Komedie van Jean Negulesco. Met o.a. Fred Astaire, Leslie Caron, Terry Moore, Thelma Ritter en Fred Clark.

De Amerikaanse miljonaire Jervis Pendleton III (Astaire) ontmoet tijdens een reis in Frankrijk een achttienjarige wees en betaalt vervolgens, op afstand en anoniem, haar opleiding in Amerika. Wanneer ze elkaar weer tegenkomen ontstaat er iets moois tussen de twee. Het leeftijdsverschil tussen topdanser Fred Astaire (halverwege de vijftig, als altijd jeugdig ogend) en danseres Leslie Caron (Gigi) was met dertig jaar ook in werkelijkheid groot. Toch zorgen de twee voor wervelende momenten. De film kreeg drie Oscarnominaties, waaronder voor het liedje Something’s Gotta Give.

The Band Wagon

Verenigde Staten 1953. Musical van Vincente Minnelli. Met o.a. Fred Astaire, Cyd Charisse, Jack Buchanan, Oscar Levant en Nanette Fabray.

'That’s entertainment!' schallen Fred Astaire en Cyd Charisse uit volle borst in The Band Wagon. In deze musical, met het wereldberoemde zang- en dansnummer, speelt Astaire een musicalster op zijn retour, en Cyd Charisse is de balletdanseres waarmee hij z'n comeback moet maken. Het werd een fris werk, met fantastische beelden van alles wat er achter de schermen speelt voordat een productie kan beginnen. Met als hoogtepunt der hoogtepunten de scène waarin de kibbelende sterren elkaar zonder dialogen vinden in een spontaan aanzwellende pas de deux in nachtelijk Central Park.

The Belle of New York

Verenigde Staten 1952. Musical van Charles Walters. Met o.a. Fred Astaire, Vera-Ellen, Marjorie Main, Keenan Wynn en Alice Pearce.

Luie playboy Astaire wordt verliefd op heilsoldate Vera- Ellen. De verfilming van de oude musical van Johnny Mercer en Harry Warren is eerder oninteressant en onbeduidende toevoegingen maken het er niet beter op. In feite draait het om de danspasjes van Astaire en Vera-Ellen en ze doen dat samen heel aardig. Door de kritiek destijds de grond ingeboord en een ramp aan de kassa's. Astaire doet wat van hem verwacht wordt en dat kan niet van zijn tegenspeelster gezegd worden: ooit noemde regisseur Walters Vera-Ellen een der beste filmdansgodinnen van het witte doek, maar na het draaien van deze film had hij het uitsluitend nog maar over 'een bewegende massa stopverf'. Gesitueerd rond 1890. Robert Planck verzorgde het camerawerk. Het scenario is van Robert O'Brien en Irving Ellison.

Royal Wedding

Verenigde Staten 1951. Musical van Stanley Donen. Met o.a. Fred Astaire, Jane Powell, Peter Lawford, Sarah Churchill en Keenan Wynn.

Broer en zus Bowen krijgen uitnodiging om hun succesvolle Broadwayshow (over een koning die elke avond opnieuw valt voor zijn geliefde) in Londen op te voeren. Het thema zal de Britten aanspreken want hun kroonprinses Elisabeth staat op punt van trouwen. En met zoveel love in the air zullen ook de Bowentjes ongetwijfeld de ware vinden. Verhaaltje van niks dus, maar de shownummers - waaronder een scène waarin Astaire op de muren en het plafond van zijn hotelkamer danst - maken veel goed.

Three Little Words

Verenigde Staten 1950. Musical van Richard Thorpe. Met o.a. Fred Astaire, Debbie Reynolds, Vera-Ellen, Red Skelton en Arlene Dahl.

Een doorsnee-MGM-musical over de beroemde liedjescomponisten Kalmar en Ruby en hun weg naar de roem. Aanstekelijke bezetting en prima liedjes. Scenario van George Wells. Camerawerk van Harry Jackson.

Let's Dance

Verenigde Staten 1950. Komedie van Norman Z. McLeod. Met o.a. Betty Hutton, Fred Astaire, Roland Young, Ruth Warrick en Shepperd Strudwick.

Een handig in elkaar gezet gegeven, met pogingen van Hutton om haar zoon terug te winnen van zijn schoonouders uit Back Bay. Het dansen van Astaire is zoals altijd een hoogtepunt.

The Barkleys of Broadway

Verenigde Staten 1949. Komedie van Charles Walters. Met o.a. Fred Astaire, Ginger Rogers, Oscar Levant, Billie Burke en Gale Robbins.

Na tien jaar werden Astaire en Rogers nogmaals als duo opgevoerd voor deze typische MGM-musical, met choreografie van Hermes Pan. Ze vormen een danspaar dat om hun eeuwige ruzies bekend staat. De onvermijdelijke breuk komt uiteindelijk wanneer Rogers een aanlokkelijk voorstel krijgt van een Frans toneelauteur om ernstige rollen te gaan spelen. Het zwakke scenario van Betty Comden en Adolph Green wordt gecompenseerd door een reeks sterke zang- en dansnummers. Toch wordt de speelsheid van de vroegere RKO-producties met Astaire en Rogers niet geëvenaard. Songs van Ira Gershwin en Harry Warren. Oorspronkelijk was de vrouwelijke rol bedoeld voor Judy Garland, die echter door ziekte moest afhaken. Fotografie van Harry Stradling, die er een Oscarnominatie aan overhield.

Easter Parade

Verenigde Staten 1948. Musical van Charles Walters. Met o.a. Judy Garland, Fred Astaire, Peter Lawford, Jules Munshin en Ann Miller.

Astaire, die op het laatste nippertje moest invallen omdat Gene Kelly zijn enkel gebroken had, is ondanks zijn leeftijd (48) volkomen geloofwaardig als begenadigd danser uit New York die de bons krijgt van zijn partner, een meisje uit het ballet (Garland) plukt en bombardeert tot zijn danspartner - waarna hij verliefd raakt op zijn protegee. Easter Parade is misschien geen hoogtepunt van choreografische inventiviteit, maar bevat minstens twee klassieke nummers: een drumsolo van Astaire en een clownesk duet met Garland, getiteld 'A Couple of Swells'.

Ziegfeld Follies

Verenigde Staten 1946. Komedie van Lemuel Ayers, Robert Lewis, Vincente Minnelli, Merrill Pye en Roy Del Ruth. Met o.a. Fred Astaire, Lucille Ball, Judy Garland, Gene Kelly en Esther Williams.

Indachtig het credo 'Always a beautiful day' brengen zeven regisseurs elk een bruisende ode in Technicolor aan de legendarische Broadway-revueproducent Florenz Ziegfeld jr (1869-1932). Ziegfelds 'Follies' waren geïnspireerd op de risqué shows in de Parijse Folies Bergère, maar oer-Amerikaanse preutsheid dicteerde uiteraard decent bedekte filmboezems. Desalniettemin wervelt de crème de la crème uit Hollywoods Golden Age (Astaire, Kelly, Garland, Williams, Charisse en anderen) met aplomb door spetterende dans-extravaganza's. Deze MGM-klassieker wordt ingeluid door Ziegfeld zaliger (William Powell), die vanuit een regenboogkleurige Hollywood-hemel naar het ondermaanse kijkt. Geen wonder, trouwens: Ziegfeld Follies heeft vrouwelijk schoon zover het oog reikt.

Blue Skies

Verenigde Staten 1946. Muziek van Stuart Heisler en Stuart Heisler en Mark Sandrich. Met o.a. Fred Astaire, Bing Crosby, Joan Caulfield, Billy De Wolfe en Olga San Juan.

Het dunne verhaal over twee concurrenten in de liefde wordt gered door De Wolfe met zijn grappen, de dansjes van Astaire en de liedjes van Irving Berlin als 'Puttin' on the Ritz' en 'A Couple of Song and Dance Men'.

Yolanda and the Thief

Verenigde Staten 1945. Musical van Vincente Minnelli. Met o.a. Fred Astaire, Lucille Bremer, Frank Morgan, Mildred Natwick en Mary Nash.

Met haar diploma op zak verlaat een rijke erfgename (Bremer) het klooster in het paradijselijke Zuidamerikaanse staatje Patria waar ze haar schooltijd heeft doorgebracht. Ze wordt warm onthaald door familie en vrienden, maar het duurt niet lang of ze wordt geconfronteerd met de moeilijkheden van het dagelijkse leven. Ze smeekt haar beschermengel om te verschijnen. Dit gebed wordt afgeluisterd door twee kruimeldieven (Astaire en Morgan) die van de situatie en vooral van de naïviteit van het meisje gebruik maken om haar te laten geloven dat haar bede is verhoord. Vermakelijke fantasie met veel muziek en dans. De liedjes zijn van Harry Warren en Arthur Freed, en voor een swingende choreografie stond Eugene Loring borg. Knappe bijrollen van o.a. Natwick, Ames en Stoessel. Het scenario van Irving Brecher is gebaseerd op een verhaal van Jacques Thery en Ludwig Bemelmans. Feeërieke kleurenfotografie van Charles Rosher.

The Sky's the Limit

Verenigde Staten 1943. Musical van Edward H. Griffith. Met o.a. Fred Astaire, Joan Leslie, Robert Benchley, Robert Ryan en Elizabeth Patterson.

Tijdens WO II viert piloot Fred Atwell (Astaire) enkele dagen vakantie in New York en om er eens helemaal uit te zijn verruilt hij zijn uniform voor een burgermanskloffie. Hij ontmoet de knappe fotografe Joan Manion (Leslie) en wordt verliefd op haar, maar zij vindt hem maar een luiwammes. Ze stelt hem voor aan haar baas, misschien heeft die een baantje voor hem. De combinatie van de zeventienjarige Leslie met de 44-jarige Astaire pakt ondanks het leeftijdverschil niet onaardig uit. De film haalt niet het niveau van Astaires beste werk, maar hij vertolkt wel het klassiekertje 'One for My Baby'.

You Were Never Lovelier

Verenigde Staten 1942. Musical van William A. Seiter. Met o.a. Fred Astaire, Rita Hayworth, Adolphe Menjou, Leslie Brooks en Adele Mara.

Astaire zit achter Hayworth aan met hulp van vader Menjou die haar getrouwd wil hebben. Het werd een opwindende musical met liedjes als 'Dearly Beloved' en 'I'm Old-Fashioned'.

Holiday Inn

Verenigde Staten 1942. Musical van Mark Sandrich. Met o.a. Bing Crosby, Fred Astaire, Marjorie Reynolds, Virginia Dale en Walter Abel.

Een zwierige musical met grootse Irving Berlin-liedjes. Bing introduceert het Oscar-winnende 'White Christmas', Fred danst... wie heeft nog meer gegevens nodig? Beter dan de gedeeltelijk nieuwe versie WHITE CHRISTMAS.

You'll Never Get Rich

Verenigde Staten 1941. Musical van Sidney Lanfield. Met o.a. Fred Astaire, Rita Hayworth, John Hubbard, Robert Benchley en Osa Massen.

Een verrukkelijke muzikale komedie waarin Astaire op een ongelukkig moment in dienst moet, hoewel zijn show gewoon doorgaat, en hij ook nog kans ziet Hayworth te krijgen. Tot de muziek van Cole Porter behoort: 'So Near And Yet So Far'.

Second Chorus

Verenigde Staten 1940. Musical van H.C. Potter. Met o.a. Fred Astaire, Paulette Goddard, Artie Shaw and Orchestra, Charles Butterworth en Burgess Meredith.

Vakkundige musical met Astaire en Meredith die als leden van Shaws band beiden een oogje op Goddard hebben. Een vlotte film, zonder iets speciaals.

Broadway Melody of 1940

Verenigde Staten 1940. Musical van Norman Taurog. Met o.a. Fred Astaire, George Murphy, Eleanor Powell, Frank Morgan en Ian Hunter.

Vriendschap en rivaliteit tussen danspartners Astaire en Murphy doen deze heerlijke, onderschatte MGM-musical sprankelen. Met kostelijke tafereeltjes, een mooie rol van Astaire, opvallende Cole Porterliedjes en niet te evenaren Astaire- Powellnummers als 'Begin The Beguine'. Hadden ze het gegeven van begin af aan maar iets meer onder controle gehouden... Scenario van Leon Gordon en George Oppenheimer. Camerawerk van Oliver T. Marsh en Joseph Ruttenberg.

The Story of Vernon and Irene Castle

Verenigde Staten 1939. Musical van H.C. Potter. Met o.a. Fred Astaire, Ginger Rogers, Edna May Oliver, Walter Brennan en Lew Fields.

Laatste vooroorlogse Astaire-Rogers-musical is ongewoon vanwege zijn biografische inhoud en sombere einde. Hier ook kan het duo meer laten zien dan 'slechts' virtuoze dansnummers. Het succesverhaal over het echtpaar Vernon en Irene Castle, beroemde ballroomdansers vóór WO I, slaat door het dodelijk vliegongeluk van Vernon in 1917 om in een tragedie. In Parijs waren de Castles, aanvankelijk vrijwel berooid, van de een op de andere dag sterren geworden. Ze populariseerden muziekstijlen als ragtime en dansten op composities van onder meer Irving Berlin. Voor deze RKO-productie was Irene Castle adviseur.

Carefree

Verenigde Staten 1938. Musical van Mark Sandrich. Met o.a. Fred Astaire, Ginger Rogers, Ralph Bellamy, Luella Gear en Jack Carson.

Omdat hij zich afvraagt waarom Amanda (Rogers) maar geen huwelijksdatum wil prikken stuurt haar verloofde Stephen (Bellamy) haar naar de psychiater (Astaire). Als die besluit haar te hypnotiseren, en zich later realiseert dat hij verliefd op haar is geworden, zijn de rapen gaar. Het luchtige scenario gaf Rogers alle gelegenheid haar kwaliteiten als comédienne te tonen. De achtste samenwerking van Astaire en Rogers, met prachtige (dans)nummers als 'I Used To Be Color Blind', 'The Yam' (deels in slow motion) en 'Change Partners'.

Shall We Dance

Verenigde Staten 1937. Musical van Mark Sandrich. Met o.a. Fred Astaire, Ginger Rogers, Edward Everett Horton, Eric Blore en Jerome Cowan.

Uit publicitaire overwegingen verspreidt de manager van de Russische balletdanser Peters (Astaire) het gerucht dat Peters in het geheim is getrouwd. Iedereen denkt dat tapdanseres Keene (Rogers) de gelukkige is. Maar dat is natuurlijk onzin. Toch? In deze zevende film van het legendarische duo zijn de dansnummers (waaronder een tapdans-nummer op rolschaatsen) weer briljant. Het Gershwin-liedje 'They Can't Take That Away From Me', gezongen door Astaire, kreeg een Oscarnominatie. Zeker niet de beste film van het tweetal, maar toch de moeite waard.

A Damsel in Distress

Verenigde Staten 1937. Musical van George Stevens. Met o.a. Fred Astaire, Joan Fontaine, George Burns, Gracie Allen en Constance Collier.

Lady Alyce Marshmorton (Fontaine) moet van haar tante trouwen met een Brit, maar heeft zelf haar zinnen gezet op een Amerikaanse skiër die ze in Zwitserland ontmoette. Het personeel van het landhuis waar ze woont, gokt onderling op wie de gelukkige zal worden en door hun bemoeienissen komt een Amerikaanse danser (Astaire) als derde kandidaat in beeld. Eerste film die Astaire maakte na zijn iconische werk met Ginger Rogers werd commercieel geen succes, wellicht omdat Fontaine niet danst. Toch best leuk, vanwege het malle script van P.G. Wodehouse en de Oscarwinnende danschoreografie.

Swing Time

Verenigde Staten 1936. Musical van George Stevens. Met o.a. Fred Astaire, Ginger Rogers, Victor Moore, Helen Broderick en Eric Blore.

Het verhaal eromheen is een excuusgammeltje, maar de choreografieën van Hermes Pan en Astaire zijn een pièce de résistance in deze vooroorlogse RKO-musical. Dansende gokker Lucky (Astaire) arriveert te laat voor z'n bruiloft met Margaret (Betty Furness). Haar geschoffeerde pa eist dat Lucky 25.000 dollar ophoest als blijk van goede intenties. Platzak in de Big Apple met kompaan Pop (Moore), komt onze geluksvogel pittige danslerares Penny (Rogers) tegen en: boem. De scène waarin Fred, in Al Jolson-vermomming, op 'Bojangles of Harlem' danst met zijn drie reuzenschaduwen is een ragtimefeestje.

Follow the Fleet

Verenigde Staten 1936. Musical van Mark Sandrich. Met o.a. Fred Astaire, Ginger Rogers, Randolph Scott, Harriet Hilliard (Nelson) en Astrid Allwyn.

Matrozen Astaire en Scott zijn verliefd op zusjes Rogers en Hilliard. Ze proberen de meisje het hoofd op hol te brengen met veel zang en dans. De liedjes zijn van Irving Berlin, waaronder 'Let's Face the Music and Dance', 'Let Yourself Go', 'We Saw the Sea'. Kijk uit naar Lucy Ball in een korte scène. Een herverfilming van de stomme film uit 1925 van Richard Barthelmess SHORE LEAVE, en de musical uit 1930 HIT THE DECK. Prima werk.

Top Hat

Verenigde Staten 1935. Musical van Mark Sandrich. Met o.a. Fred Astaire, Ginger Rogers, Edward Everett Horton, Helen Broderick en Eric Blore.

Danser Jerry Travers (Astaire) demonstreert op een late avond zijn tapdansvaardigheden aan zijn producer in diens hotelkamer. Dale Tremont ­(Rogers), de jongedame in de kamer eronder, stoort zich aan het lawaai en stormt naar boven om haar beklag te doen. Jerry werpt een blik op haar en is verloren. Er volgen misverstanden en verwikkelingen, maar alles dient natuurlijk vooral als omlijsting van Irving Berlins liedjes en de dansnummers, die veelal in één take werden opgenomen. Daarvoor werd er veel gerepeteerd, zo veel zelfs, dat het bloed regelmatig in Rogers’ schoenen stond. Maar het ­resultaat was weergaloos, met als romantisch hoogtepunt ‘Cheek to Cheek’.

Roberta

Verenigde Staten 1935. Musical van William A. Seiter. Met o.a. Irene Dunne, Fred Astaire, Ginger Rogers, Randolph Scott en Helen Westley.

Het verhaal van deze beroemde Jerome Kern-Otto Harbach-musical tocht aan alle kanten, maar de 'bijrollen' van Astaire en Rogers maken alles goed met hun uitbundige dansnummers. Probeer maar eens bij te houden hoe vaak Scott 'swell' zegt of probeer de jonge Lucille Ball te ontdekken in de modeshowscène om aan de rest voorbij te kunnen gaan. Herfilmd als LOVELY TO LOOK AT.

The Gay Divorcee

Verenigde Staten 1934. Musical van Mark Sandrich. Met o.a. Fred Astaire, Ginger Rogers, Alice Brady, Edward Everett Horton en Erik Rhodes.

Danssensaties Astaire & Rogers proefden juist het succes van hun eerste film samen, Flying Down to Rio, toen ze begonnen aan deze stijlvolle dansmusical. Rogers speelt een ongelukkig getrouwde vrouw die wil scheiden. Daartoe huurt ze een man in met wie haar echtgenoot haar kan betrappen. Door een misverstand kruist ze het pad van een levendige danser (Astaire). Het gouden koppel danst er op los, omringd door vrolijke bijrollen en fraaie decors. Van de vijf Oscarnominaties werd die voor het liedje ‘The Continental’ verzilverd. Dat liedje duurde overigens een dikke zeventien minuten, en was jarenlang het langste lied in musicalland.

Flying Down to Rio

Verenigde Staten 1933. Musical van Thornton Freeland. Met o.a. Dolores Del Rio, Gene Raymond, Raul Roulien, Ginger Rogers en Fred Astaire.

Steenrijke playboy Raymond speelt in jazz-clubs in Florida; door zijn weinig serieuze levensstijl en rokkenjagerij mist hij weleens een engagement; zijn vriend Astaire doet allerlei moeite om hem op andere gedachten te brengen, maar belandt inplaats daarvan met hem in de wildste avonturen. De studio RKO wilde met deze musical de Busby Berkeley-vehikels van Warner Brothers beconcurreren. Fred zingt de titelmelodie met een reeks revuesterretjes op de vleugels van een vliegtuig dat boven Rio de Janeiro vliegt; dit was bedoeld als hoogtepunt van de film, maar het publiek viel voor het nummer van Astaire en Rogers 'Carioca'; hun legendarische samenwerking was geboren.

Dancing Lady

Verenigde Staten 1933. Komedie van Robert Z. Leonard en Robert Leonard. Met o.a. Joan Crawford, Clark Gable, Franchot Tone, May Robson en Nelson Eddy.

Na een razzia belandt stripdanseres Crawford samen met enkele collega`s in de gevangenis. Haar borgsom wordt betaald door een rijke bewonderaar, die haar in contact brengt met regisseur Gable, met het verzoek haar een kans te geven. Routine-musical met een aantal goede nummers, maar een miscast van formaat voor Crawford. Vooral interessant als debuutfilm van Astaire. Verder zit de film vol bekende namen als Eddy, Benchley, de Three Stooges en (in een klein rolletje) Eve Arden. Alleen voor fervente fans van het genre. Geschreven door Allen Rivkin en P.J. Wolfson, naar de roman van James Warner Bellah, met muziek van onder meer Richard Rodgers, Nacio Herb Brown en Burton Lane. Choreografie van Sammy Lee. Oliver T. Marsh stond in voor de fotografie.