Farzad Jadat

Whispers

Iran 2000. Experimenteel van Farzad Jadat.

Mosafere-jonub

Iran 1997. Parviz Shahbazi. Met o.a. Ghamar Nassiri Jozani en Reza Moghadam.

Ayneh

Iran 1997. Familiefilm van Jafar Panahi. Met o.a. Mina Mohammed Khani, Kadem Mojdehi, L. Chirzad, R. Madzeni en T. Samadpour.

Regisseur Panahi, die debuteerde met het gelauwerde Badkonak-e sefid / De witte ballon, vertelt in zijn tweede film opnieuw een avontuur van een klein meisje, verbluffend gespeeld door het zusje van de hoofdrolspeelster in de eerste film. Mina staat na schooltijd op haar moeder te wachten. Wanneer het haar te lang duurt gaat ze zelf op pad. Achterop een brommer, in de bus en per taxi probeert ze naar huis te komen, maar dat valt niet mee in een grote drukke stad als Teheran. Lijkt het eerste deel van de film al zo realistisch dat je het idee hebt naar een documentaire te kijken, de grens tussen fictie en documentaire vervaagt gaandeweg nog meer wanneer de kleine actrice gefrustreerd uit haar rol stapt. Panahi voegt op de geluidsband een extra dimensie toe aan het realisme: het drama speelt zich precies af gedurende een voetbalwedstrijd (tussen Iran en Zuid-Korea) die overal op radio's te horen is. Panahi's spel met illusie en werkelijkheid doet denken aan het werk van landgenoot Abbas Kiarostami (Waar staat het huis van mijn vriend?). (VM/VPRO Gids)

The White Balloon

Iran 1995. Drama van Jafar Panahi. Met o.a. Mohsen Kalifi, Aïda Mohammadkhani, Anna Bourkowska en Fereshteh Sadr Orfani.

Debuutfilm van de Iraanse regisseur Jafar Panahi, leerling van veteraan Kiarostami, is een mooie zij het nogal zoetige vertelling over de 7-jarige Razieh die na veel zeuren van moeder een bankbiljet krijgt om een goudvis te kopen. Het aardige van de film is dat Panahi ingenieus speelt met verteltijd en real-time. De film duurt anderhalf uur en dat is precies de tijd die nog rest voor de aanvang van het Nieuwe Jaar, de tijd ook die kleine Razieh nodig lijkt te hebben voor de aanschaf van haar goudvis (een nieuwjaarssymbool). Moet lukken, lijkt het zo, als ze haar geld tenminste niet kwijt raakt. Panahi´s stijl doet soms denken aan het Italiaanse neo-realisme. 'Ik heb veel van die films bekeken, en ben er zeker door beïnvloed, maar ik heb daarnaast geprobeerd om met elementen te werken die goed passen bij de Iraanse cultuur.´