Ginette Garcin

Deuxième vie

Frankrijk 2000. Komedie van Patrick Braoudé. Met o.a. Isabelle Candelier, Patrick Braoudé, Daniel Russo, Gad Elmaleh en Elie Semoun.

Jean-Baptiste, homme de cœur : La montagne Noire

Frankrijk 1999. Komedie van Jean-Pierre Vergne. Met o.a. Joël Cantona, Ginette Garcin, Patrick Préjean, Nicky Marbot en Sylvie Ferro.

Maigret et l'enfant de chœur

België​/​​Frankrijk​/​​Zwitserland 1997. Misdaad van Pierre Granier-Deferre. Met o.a. Bruno Cremer, Stanislas Crevillen, Anne Roussel, Ginette Garcin en Jacqueline Jehanneuf.

La vie comme un dimanche

Frankrijk 1997. Komedie van Roger Guillot. Met o.a. Hélène de Saint-Père, Philippe Uchan, Christophe Carollo, Christopher Gil en Ginette Garcin.

Maigret et l'enfant de choeur

Frankrijk​/​​België 1996. Denys Granier-Deferre. Met o.a. Sylvie Granotier, Ginette Garcin, Anne Roussel, Stanislas Crevillén en Bruno Cremer.

De jonge misdienaar Etienne is, naar hij zelf zegt, getuige geweest van een moord. Maar als de politie zijn verhaal natrekt, kunnen ze op de aangegeven plaats geen enkel spoor van welk misdrijf dan ook ontdekken. Toch is commissaris Maigret ervan overtuigd dat de koorknaap geen onzin heeft verteld

Les Bidochon

Frankrijk 1996. Komedie van Serge Korber. Met o.a. Anémone, Jean-François Stévenin, Annie Girardot, Daniel Gélin en Catherine Lachens.

De jonge misdienaar Etienne is, naar hij zelf zegt, getuige geweest van een moord. Maar als de politie zijn verhaal natrekt, kunnen ze op de aangegeven plaats geen enkel spoor van welk misdrijf dan ook ontdekken. Toch is commissaris Maigret ervan overtuigd dat de koorknaap geen onzin heeft verteld

Dans un grand vent de fleurs

Frankrijk 1996. Drama van Gérard Vergez. Met o.a. Rosemarie La Vaullée, Bruno Wolkowitch, Bernard Verley, Marina Vlady en Agnese Nano.

De jonge misdienaar Etienne is, naar hij zelf zegt, getuige geweest van een moord. Maar als de politie zijn verhaal natrekt, kunnen ze op de aangegeven plaats geen enkel spoor van welk misdrijf dan ook ontdekken. Toch is commissaris Maigret ervan overtuigd dat de koorknaap geen onzin heeft verteld

L'instit : Concerto pour Guillaume

Frankrijk​/​​Zwitserland 1993. Komedie van Jacques Ertaud. Met o.a. Gérard Klein, Robinson Stévenin, Didier Sauvegrain, Dominique Rousseau en Ginette Garcin.

Victor Novak (Klein) moet invallen als leerkracht op een basisschool in een vissersdorpje. Zijn aandacht wordt onmiddellijk getrokken door de tien-jarige Guillaume (Stévenin), een eenzame jongen die bekend staat als moeilijk en opstandig. Volgens de directrice is zijn gedrag het gevolg van de tragische dood van zijn moeder, een begaafd violiste. Novak ontdekt echter het geheim van Guillaume: hij wordt regelmatig door zijn vader, een tandarts, nodeloos mishandeld. Je vraagt je af hoe men toch steeds weer de inspiratie weet te vinden om zulke stroperige verhalen te blijven bedenken. Sommige kijkers vinden dit valse, sentimentele gedoe schitterend, maar ditmaal zijn de scenaristen Ertaud, Gilles Gerardain en Didier Cohen toch echt over de schreef van het redelijke en het aanvaardbare gegaan. Jean-Claude Hugon deed de fotografie. Gefilmd op Super 16.

Cour d'assises

Frankrijk 1992. Thriller van Jean-Charles Tacchella. Met o.a. Xavier Deluc, Catherine Frot, Anouk Ferjac, Alain Doutey en Sophier Carle.

De 25-jarige Petit Louis (Deluc) houdt van zon, vrijheid en vrouwen - van alle vrouwen: van de jonge hoer Frot tot de oudere, eenzame weduwe Ferjac. Hij overtreedt alle wetten, zowel die van de maatschappij als die van de onderwereld, maar dat laatste komt hem duur te staan, want hij wordt slachtoffer van een wraakactie. Naar de in 1941 gepubliceerde psychologische thriller van Georges Simenon. De gelauwerde Franse regisseur Tacchella weet het bekende Simenon-sfeertje van prostituées en schofterige types vrij goed in beeld te brengen.

Les secrets professionels du Dr. Apfelglück

Frankrijk 1991. Komedie van Hervé Palud, Alessandro Capone, Mathias Ledoux, Stéphane Clavier en Thierry Lhermitte. Met o.a. Thierry Lhermitte, Christian Clavier, Josiane Balasko, Gérard Jugnot en Michel Blanc.

Vijf z.g. komische noten over de patie[KA3]enten van de dokter uit de titel, waarom nauwelijks te lachen valt. In de eerste sketch stopt vrachtwagenchauffeur Villeret, die op weg is naar psychiater Apfelgl[KA3]uck (Llhermitte) bij een herberg: waard Holgado heeft slechts [KA1]e[KA1]en oog, waardin Nadeau is exhibitioniste en samen mishandelen zij hun 75-jarige dienster Bayard. Het tweede verhaaltje gaat over de rondborstige Zabou, die bij een tv-quiz de vragen mag voorlezen. Quizmaster Chabat hoopt dat hij zijn grove racistische kandidaat Gireaud (hij spuwt, boert en laat winden) kan laten verliezen, maar wordt er zelf gek van. Het derde verhaaltje speelt in een filmstudio in Rome, waar een medewerker op de set moeite heeft met het uitblazen van een kaars; de spelers, crew en de regisseur gaan allen uit hun dak; in het vierde verhaaltje wordt door een groepje een kinderachtig gezelschapsspel gespeeld, waarbij je geen 'ja' of 'nee' mag zeggen; dokter Llhermitte stijgt op naar de hemel, terwijl de deelnemrs fouten maken en in gevaarlijke situaties belanden. Ten slotte gelooft Jugnot dat er een bril bestaat waarmee hij dwars door de kleren van zijn medemens kan kijken. Het geheel dat geregisseerd is door vijf verschillende regisseurs, wordt bijeen gehouden in de wachtkamer van dokter Lhermitte, die samen met Philippe Bruneau het scenario schreef. De fotografie was in handen van Jean-Jacques Tarbes, Roberto Girometti, Claude Agostini en Gérard Sterin. Over het algemeen mag gesteld worden, dat hier talent verknoeid is; maar ook geldt: eigen schuld, dikke bult, want het is veel te veel een onderonsje van een competente, maar zelfingenomen cast die nieuw talent niet velen kan. Pauvre France...

L'homme de ma vie

Frankrijk​/​​Canada 1991. Komedie van Jean-Charles Tacchella. Met o.a. Thierry Fortineau, Jean-Pierre Bacri, Anne Letourneau, Ginette Garcin en Maria de Medeiros.

De Madeiros (Anais Nin uit HENRY AND JUNE) heeft snel in de kieren dat het vinden van werk moeilijker zal zijn dan het aan de haak slaan van een echtgenoot. Hoewel ze best wil vallen voor boekhandelaar Fortineau, is hij geen partij, want de huur van zijn winkeltje wordt hem heel waarschijnlijk binnenkort opgezegd. Ze weet culinair-criticus Bacri te strikken, maar is natuurlijk niet gelukkig en stuurt het handig aan op een echstscheiding. Ondanks de voorspelbare afloop een heerlijke, zeer vlotte bitterzoete komedie met prachtig dialoog van regisseur- scenarioschrijver Tacchella. De goed klinkende score is van Raymond Alessandrini en het camerawerk is van Dominique Le Rigoleur.

588 rue Paradis

Frankrijk 1991. Henri Verneuil. Met o.a. Richard Berry, Claudia Cardinale, Omar Sharif, Diane Bellego en Zabou Breitman.

Tweede, wat zoetere deel van Verneuil`s autobiografische film met Berry in de hoofdrol als Pierre Zakar, die nu zijn oorspronkelijke Armeense naam Azad Zakarian verfranst heeft. Veertig jaar zijn voorbij en zijn ouders (wat ongeloofwaardig oud gemaakt) Cardinale en Sharif mogen zijn succes proeven. Vader Sharif wil met beide benen op de grond blijven staan en kan de pracht en praal waarop zijn succesvolle zoon hem wil onthalen, niet goed verdragen. Nog voordat Berri de kans krijgt hierover met zijn vader te spreken, overlijdt die. De titel slaat op het herenhuis met bijbehorende tuin, waar de Armeense familie uiteindelijk terecht kwam, nadat het hen goed ging. Over het geheel behoorlijk gedaan, vooral Berry, naar Verneuils eigen scenario en gebaseerd op zijn autobiografie Mayrig. Het camerawerk is van Edmond Richard.

Notre imogène

Frankrijk 1990. Misdaad van Sylvain Madigan. Met o.a. Dominique Lavanant, Jean Benguigui, Ginette Garcin, Riton Leibman en Béatrice Agenin.

Een nieuw avontuur van deze politieagente in de stijl van MISS CATASTROPHE, een creatie van de produktieve Charles Exbrayat, zeker niet te beschouwen als een geweldig detectiveschrijver. Hier grijpt zij in om onmogelijke liefdes mogelijk te maken, maar slaagt er slechts in de zaak alleen maar erger te maken. Uiteraard komt alles op zijn pootjes terecht. Een beetje gek, maar Lavanant getuigt nog altijd van dezelfde ongebreidelde fantasie en politiekomedies zijn nogal zeldaam, dus

Le grand môme

Frankrijk 1990. Misdaad van Jacques Ertaud. Met o.a. Jacques Denis, Paul Leski, Alexandre Lorska, Ginette Garcin en Jean Benguigui.

Een verfilming van de aardig bloedige, gelijknamige detective van een geheimzinnige, zich A.D.G. noemende auteur, verschenen in de 'Série Noire' van Gallimard. Ongelooflijk naargeestige en angstaanjagende personages komen met elkaar in aanraking in dit plot rond de ontvoering van een jeugdige bardame van een nachtclub en een baby, wier ouders zijn omgekomen bij een verschrikkelijk naar auto-ongeluk. Een kundige en efficiënte regie.

Imogène est de retour

Frankrijk 1990. Misdaad van François Leterrier. Met o.a. Dominique Lavanant, Jean Benguigui, Martin Lamotte, Ginette Garcin en Jean-Claude Bollet-Reddat.

De figuur van Imog[KA2]ene (Lavanant) doet deze film enigszins denken aan het werk van Exbrayat. Zij keert terug in haar Bretonse geboortedorp, waar het prompt begint te spoken en ook een moord laat niet lang op zich wachten. Als de politie de zaak niet weet te klaren, begint zij haar eigenzinnige onderzoek. Een grappige misdaadkomedie waarin Leterrier erin slaagt iets van zijn persoonlijkheid over te brengen. Maar er kan net zo goed gesteld worden dat de regisseur van het filmmeesterwerk UN ROI SANS DIVERTISSEMENT (1963) erin is geslaagd een parodie op zijn eigen werk te maken.

Florence ou la vie de Château : Roman-photo

Frankrijk 1990. Komedie van Serge Korber. Met o.a. Annie Girardot, Jean-Pierre Darras, Ginette Garcin, Jean-Yves Gautier en Giulia Salvatori.

Een ploeg die de opdracht heeft een 'fotoroman' te maken, bezoekt onverwachts het kasteel uit de titel. Het gaat om een aantal beklagenswaardige figuren. Variaties op het genre, en hoewel er soms sprake van humor is, geldt hetzelfde voor de cliché's. Dankt veel aan de bruisende Girardot, in een stereotiepe maar vooral grappige rol.

La bonne adresse

Frankrijk 1989. Komedie van Georges Folgoas. Met o.a. Yannick Le Poulain, Betty Champeval, Véronique Toussaint, Ginette Garcin en Luis Rego.

De opnamen van een klucht van Marc Camoletti. Verschillende zeer uiteenlopende personen ontmoeten elkaar via de kleine advertenties. Ze zitten allemaal met een bepaald probleem dat ze opgelost willen zien. Hij was ooit een groot komisch acteur maar tegenwoordig houdt hij zich bezig met erotisch getint boulevardvermaak. Het feit dat de spelers het publiek in hun greep weten te houden, doet noch de banaliteit van de tekst noch het totale gebrek aan vondsten in de regie vergeten.

Encore vous, Imogène

Frankrijk 1989. Komedie van François Leterrier. Met o.a. Dominique Lavanant, Jean Benguigui, Jean-Pierre Castaldi, Bruno Abraham-Kremer en Fabienne Berthaud.

Het Bretoense stadje Plouguirec staat in rep en roer voor de voetbalmatch Plouguirec-Livarot. Imog[KA2]ene (Lavanant) is vanzelfsprekend van de partij. De wedstrijd verloopt woelig maar zonder incidenten. Tijdens de rust klampt een jongeman Imogène aan en beweert dat er op het Collège Saint Gonzague een moord beraamd wordt. Meer heeft amateur-detective en spionne Imogène niet nodig om weer eens in actie te schieten. Liefhebbers van platte, voorspelbare humor waarbij elke gag tot den treure uitgemolken wordt zullen weer genieten van dit derde deel uit de Imogène-reeks. Originaliteit wordt angstvallig gemeden, terwijl de flauwe grappen legio zijn. Het dunne scenario van Philippe Bruneau werd geïnspireerd door de boeken van Exbrayat. Achter de camera stond Martial Thury. Gevolgd door NOTRE IMOGENE.

Ne vous fâchez pas, Imogène !

Frankrijk 1988. Komedie van François Leterrier. Met o.a. Dominique Lavanant, Roger Mirmont, Antoine Duléry, Jean-Michel Molé en Julie Jezequel.

Imog[KA1]ene Le Dantec (Lavanant) groeide op in Plouquirec, een stadje in Bretagne, als dochter van een admiraal/oorlogsheld. Na de dood van haar vader vestigt ze zich in Parijs waar ze werk vindt als secretaresse bij het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Daar ze de streek goed kent wordt ze door haar baas naar Bretagne gezonden om een belangrijk document, dat betrekking heeft op de nucleaire situatie van Frankrijk, op te halen en, onder strikte geheimhouding, af te leveren aan een contactpersoon in haar geboortestadje. Al van in het begin loopt alles verkeerd en bovendien zijn er nog andere partijen geïnteresseerd in de inhoud van het pakje dat ze ontving. Een overtrokken komedie van vergissingen. De situaties zijn voorspelbaar en de acteurs schmieren dat het een lust is. Het eerste deel van een reeks van dertien films rond het personage van Imogène, een doodgewone jonge vrouw die in allerlei onfrisse praktijken betrokken wordt, volgens de producenten met plezierige gevolgen. Het scenario werd geschreven door Michel Crisolia en Martin Lamotte naar een roman van Exbrayat. Fotografie is van Martial Thury. Gevolgd door IMOGENE EST DE RETOUR.

Le disparu du 7 octobre

Frankrijk 1983. Film noir van Jacques Ertaud. Met o.a. Dany Carrel, Daniel Mesguich, Ginette Garcin, Patachou en Jean-Marc Montel.

Een jonge vrouw (Carrel) die door het leven niet verwend werd, wordt de enige erfgename van een oude dame die zij niet kent. Indrukwekkende rol van de zangeres Patachou als Blanche Auroux.

Les joies de la famille Pinelli

Frankrijk 1982. Drama van Jean L'Hôte. Met o.a. Julien Guiomar, Ginette Garcin en Jacques Zanetti.

De vierderangs acteur Gisbert adopteert de werkeloze Roberto, afkomstig uit een arme vissersfamilie. Zijn ouders hebben hiervoor een aardig bedrag betaald, in de hoop dat hun zoon een goede toekomst krijgt. Gisbert brengt Roberto in contact met een rijke erfgename. Zij worden verliefd op elkaar en trouwen. Problemen ontstaan als zijn echte familie in zijn welvaart wil delen. Bovendien gaat hij zich steeds minder op zijn gemak voelen in zijn nieuwe omgeving.

Comment draguer toutes les filles

Frankrijk 1981. Komedie van Michel Vocoret. Met o.a. Yves Thuillier, Emmanuel Karsen, Jean-Luc Azra, Charlotte Walior en Michel Vocoret.

Met een auto (met open dak uiteraard) en veel geld tot hun beschikking gaan drie mafkezen op pad om (uiteraard) meiden te versieren. De `winnaar` krijgt een volledig betaalde reis naar Marokko. Poen, seks, zon en zee, geen crisis en geen werkloosheid, leve de mannen (die overigens matig acteren). Iedereen is rijk, je bent jong en je wilt wat, etc., etc. Aldus de strekking van deze film waarbij het conformisme er zo dik bovenop ligt dat het lachwekkend aandoet.

Charles et Lucie

Frankrijk 1979. Komedie van Nelly Kaplan. Met o.a. Daniel Ceccaldi, Ginette Garcin, Nelly Kaplan, Georges Claisse en Henri Tisot.

De verhouding van een echtpaar van middelbare leeftijd is door jaren van armoede in de versukkeling geraakt, maar op een gegeven moment lijkt een erfenis aan de Côte d'Azur eindelijk geluk te brengen. Ze hebben echter geen rekening gehouden met successierechten en het honorarium van de notaris. Een bittere komedie laat de partners als slachtoffers van oplichting hun saamhorigheid hervinden en krijgt precies de juiste toon van de hoofdrolspelers. Oorspronkelijkheid van opzet en aanpak worden ietwat ondermijnd door bijrollen met de bekende komische standaardtypetjes van de doorsnee Franse filmkomedie. Scenario van Jean Chapot.

Ne pleure pas

Frankrijk 1978. Drama van Jacques Ertaud. Met o.a. Sylvain Joubert, Charles Vanel, Xavier Labouze, Christine Laurent en Charles Gérard.

Een jongen verjaagt tijdens de vakantie op de boerderij van zijn grootvader ongewenste kampeerders. Bij een demonstratie in Parijs herkent een van hen hem en tijdens een vechtpartij komt de jongen onder een politie-auto en zal hij levenslang invalide blijven. In deze pessimistische film over jeugdig idealisme dat in de meest tragische zin stukloopt, wordt opmerkelijk geacteerd en hij kreeg - zeker naar tv-maatstaven - een indringende vormgeving.

Les loges du crime

Frankrijk 1978. Misdaad van Jean Chapot. Met o.a. Jacques Debary, Parc Eurayd, Gérard Chevalier, Micheline Presle en Ginette Garcin.

Een jonge toneelspeler van een derderangs gezelschap wordt tijdens een toernee door de provincie in zijn kleedkamer vermoord. Commissaris Cabrol leidt het onderzoek en ontdekt het zo kleine en ambitieuze wereldje, dat eigenlijk alleen maar beklagenswaardig en zielig is. Chapot - afkomstig van het witte doek - toont zijn ware talent als de verteller en tegelijkertijd zijn realistische en verbitterde visie op de mens.

Le Pays bleu

Frankrijk 1977. Komedie van Jean-Charles Tacchella. Met o.a. Brigitte Fossey, Jacques Serres, Ginette Garcin, Armand Meffre en Henri Crémieux.

Een kroniek zonder veel verhaal over een groep plattelandsbewoners - autochtonen en stedelingen die terug naar de natuur wilden - die nogal in luiheid leven en ook in hun onderlinge relaties complicaties vermijden. Het gebrek aan actie en conflicten maken de film niet voor ieders smaak, maar het effect kan ook zijn van een plaatsvervangende vakantie.

L' Exercice du pouvoir

Frankrijk 1976. Philipe Galland. Met o.a. Michel Aumont, Raymond Gérôme, Michèle Moretti, Henri Virlojeux en Ginette Garcin.

Een ambitieuze jonge vrouw huwt uit berekening de minister van posterijen terwijl ze ook geregeld het bed deelt van andere politieke topfiguren. Als de minister daar lucht van krijgt maakt hij van zijn positie misbruik om alle post bestemd voor zijn echtgenote te onderscheppen. Eén en ander lekt uit en er ontstaat zowaar een regeringscrisis. Een relatief originele Franse komedie met een goede hoofdrol van Aumont. De mogelijkheden van het thema worden door de ongeïnspireerde en slordige regie echter onvoldoende benut en de nadruk ligt al te vaak op platte, voorspelbare grollen.

Cousin, cousine

Frankrijk 1975. Romantische komedie van Jean-Charles Tacchella. Met o.a. Marie-Christine Barrault, Victor Lanoux, Marie-France Pisier, Guy Marchand en Ginette Garcin.

Twee aangetrouwde familieleden worden tijdens regelmatig terugkerende bruiloften, verjaardagen en begrafenissen verliefd op elkaar, maar stellen uit om daar iets mee te doen. De achtergrond van het familiegebeuren en de ironie waarmee de gelieven tegen hun situatie aankijken, maken deze overspelkomedie bijzonder. Het scenario is van Danièle Thompson en regisseur Tacchella. Het camerawerk is van Georges Lendi, die geassisteerd werd door Eric Faucherre en Michel Thiriet. In de USA opnieuw gemaakt als COUSINS in 1989 door Joel Schumacher.

Andréa

Frankrijk 1975. Erotiek van Henri Glaeser. Met o.a. Odette Laurent, Marie-Christine Descouard, Jacques Zolty, Jean-Marc Dupuich en Michèle Moretti.

Een ongeloofwaardige geschiedenis waarin een Parijse psychopate, die aan hallucinaties lijdt, van haar echtgenoot het advies krijgt op huwelijksreis te gaan en dan lichamelijk contact met andere partners te hebben teneinde te genezen!!! Zij geeft zich inderdaad over aan deze bezigheden, in het Turkse Anatoli[KA3]e. Deze humoristische `porno` (?) is in feite een weinig verhullende toeristische reis met partners die nauwelijks kunnen geloven dat ze het allemaal echt meemaken maar het best leuk vinden om zo op kosten van de prinses mee te gaan. Een vreemde regisseur die in staat is tot het allerergste (ANDREA, LA MAIN) en het hele goede (UNE LARME DANS L'OCÉAN). Ook bekend als TOUS À POIL.

Dupont Lajoie

Frankrijk 1974. Drama van Yves Boisset. Met o.a. Jean Carmet, Ginette Garcin, Jean-Pierre Marielle, Pascale Roberts en Pierre Tornade.

Een Parijse caf[KA1]ehouder brengt met zijn gezin de vakantie door op een camping waar de dochter van een bevriend echtpaar zijn begeerte wekt. Hij verkracht haar en vermoordt het meisje daarna in paniek. De verdenking en de agressie richten zich onmiddellijk op de Arabische gastarbeiders zodat de dader vrijuit gaat. De film blijft aanvankelijk in gemoedelijke ongeintoon van een burgerlijke klucht (met uit dat genre bekende acteurs), waardoor de doorbraak van de frustratie, agressie en racisme vervolgens des te harder aankomt. Carmet belichaamt in de titelrol al die aspecten ideaal.

Comment réussir... quand on est con et pleurnichard

Frankrijk 1974. Komedie van Michel Audiard. Met o.a. Jean Carmet, Jean-Pierre Marielle, Stéphane Audran, Jane Birkin en Jean Rochefort.

'Hoe te slagen wanneer je een klootzak en een huilebalk bent'. Zo'n filmtitel kon alleen ontspruiten aan het brein van volkse dialoogmeester Audiard. Antoine Robineau (Carmet) is de dubbelsukkel in kwestie, een drankhandelaar die zielige verhalen ophangt om zijn azijnvermouth aan de man te brengen. Ook bij de dames legt de slinkse verkooptechniek hem geen windeieren. CRQOECEP is Audiard tout court: een tegelijk ordinair en hatelijk grappig anti-bourgeois jaren-zeventig-tijdsbeeld met navenante decors en muziekjes. Jane Birkin spreidt als stripdanseres haar talenten tentoon.

Par ici la monnaie

Frankrijk 1973. Komedie van Richard Balducci. Met o.a. Robert Castel, Nathalie Courval, Michel Galabru, Ginette Garcin en Henri Guybet.

In een met afbraak bedreigde woning in een voorstad wonen kruimeldieven samen, die van hun buit nauwelijks kunnen rondkomen, tot de vrouw van hun aanvoerder bij de politie in dienst treedt en een grote coup voor hen mogelijk maakt: de installatie van een nep-tol op de autobaan. De scenario-schrijver van de GENDARME-films is als regisseur (nog) minder vindingrijk dan als auteur en het ensemble in plaats van één dragende hoofdrol biedt de acteurs geen speelruimte om er op eigen kracht nog wat van te maken.

Juliette et Juliette

Frankrijk 1973. Remo Forlani. Met o.a. Annie Girardot, Marlène Jobert, Pierre Richard, Dominique Briand en Alfred Adam.

Een wedstrijd van een damesblad brengt een journaliste en een warenhuisverkoopster met elkaar in contact. Ondanks de verschillen sluiten ze vriendschap en beginnen na beider ontslag een protestactie. De schrijver Forlani had een kansrijk uitgangspunt dat hij met een slordig scenario en middelmatige regie om zeep bracht. De actrices doen moedeloos hun best. De aardigste rol is van Richard als echtgenoot van Juliette II, een amateur-bokser.

Tout le monde il est beau, tout le monde il est gentil

Italië​/​​Frankrijk 1972. Komedie van Jean Yanne. Met o.a. Jean Yanne, Bernard Blier, Marina Vlady, Michel Serrault en Jacqueline Danno.

Regiedebuut van acteur-agent provocateur Jean Yanne (alias Jean Gouyé; 1933-2003), met de maker zelf als radioreporter die de wanpraktijken van collegae belachelijk maakt. In de hatelijke satire op media en journalistiek zit heel wat venijn dat de maker tijdens zijn eigen tropenjaren bij krant en radio had opgespaard. 'Un vrai film français pas cher', beloofde indertijd de trailer sarcastisch. Inderdaad: met plezier schopt non-conformist Yanne, die graag de botte bijl contra bourgeois gezapigheid hanteerde, tegen meer dan één heilig huisje. Leuke muziek van Michel Magne en een bijrol van Léo Ferré-tekstschrijver Jean-Roger Caussimon als pastoor.

Moi y en a vouloir des sous

Frankrijk 1972. Jean Yanne. Met o.a. Jean Yanne, Bernard Blier, Michel Serrault, Nicole Calfan en Fernand Ledoux.

Een financieel adviseur komt in conflict met zijn werkgever en sluit zich aan bij vakbondsacties, waarbij hij aangeeft hoe het kapitalisme met eigen middelen te bestrijden. Eigen baat neemt hierbij ook weer de overhand. De satire verliest haar doeltreffendheid in een reeks flauwe grappen en acteursnummers.

Le Gang des otages

Frankrijk 1972. Drama van Edouard Molinaro. Met o.a. Bulle Ogier, Daniel Gauchy, Gilles Segal, Gérard Darrieu en Armand Mestral.

Een door een asociale jeugd misdadiger geworden man komt - na schietpartij in een bordeel - met zijn vrouw en een medeplichtige voor in een rechtszaak en weet te ontsnappen door de rechter en de griffier te gijzelen. Film geeft ware gebeurtenissen een standaard-scenariobewerking met onwaarschijnlijke en quasi-gevoelige momenten zodat een doorsnee-misdaad thriller overbleef, die slechts bij vlagen weet te boeien. Spel van hoofdrolspelers stijgt boven het cliché uit.

Le tueur

Italië​/​​Duitsland​/​​Frankrijk 1971. Misdaad van Denys de La Patellière. Met o.a. Jean Gabin, Fabio Testi, Bernard Blier, Uschi Glas en Félix Martin.

Een killer weet zich te laten overplaatsen van de gevangenis naar een psychiatrische inrichting en ontsnapt. Bij zijn opsporing komen een commissaris van de oude stempel, die op intuïtie vertrouwt, en zijn collega die voor moderne gecomputeriseerde aanpak is, met elkaar in conflict. De botsende opvattingen tussen Gabin en Blier zijn dankzij de acteurs boeiender dan de achtervolgingen waarbij de lijken zich voorspelbaar opstapelen. De regisseur schreef zelf het scenario. Het camerawerk is van Claude Renoir.