Jacques Spiesser

Imposture

Frankrijk 2017. Drama van Julien Despaux. Met o.a. Laura Smet, Jacques Spiesser, Alexia Barlier, Pierre Perrier en Adama Niane.

Pieds nus

Frankrijk 2010. Drama van Fabienne Berthaud. Met o.a. Diane Kruger, Ludivine Sagnier, Brigitte Catillon, Jacques Spiesser en Anne Benoît.

Drama van Fabienne Berthaud over onconventionele Lily en haar oudere zuster Clara. Oorspronkelijke titel Pieds nus sur les limaces (letterlijk: met blote voeten over naaktslakken).

Nos retrouvailles

Frankrijk 2007. Drama van David Oelhoffen. Met o.a. Jacques Gamblin, Nicolas Giraud, Jacques Spiesser en Marie Matheron.

Is het toeval dat een schimmige vader die opduikt na jaren absentie en radiostilte is vernoemd naar een Bijbelse engel met twee gezichten? Gabriel (fraaie karaktercompositie van stille kracht Gamblin) wil de banden met zwijgzame zoon Marco (Giraud) herstellen. Laatstgenoemde krijgt bij het plotselinge weerzien met pa de terloopse vraag of hij hem bij een klusje wil helpen. En het voorstel van samen een bar openen klinkt de jonge vaatwasser niet onaardig in de oren. Maar eerst: dat klusje. Verdienstelijk regiedebuut van Oelhoffen is noir-achtig drama over een illusoire vader-zoon-relatie.

La belle et le sauvage

Frankrijk 2007. Drama van Bertrand Arthuys. Met o.a. Maria de Medeiros, Lionel Abelanski, Jacques Spiesser, Didier Bezace en François Caron.

Natalie Carter is een Amerikaanse scenariste die het klaarspeelde om de vernuftig geconstrueerde Holocaust-roman Un secret van Philippe Grimbert voor regisseur Claude Miller tot vloeiend filmscenario te bewerken. Met La belle et le sauvage bewijst ze dat ze ook met een klein, lineair tv-script uit de voeten kan. In de Zuid-Franse kruidentuinheuvels van de Luberon leidt de oud-kinderpsychiater Louis Riquet (een karakterrol van Bezace) een teruggetrokken leven. Op een dag staat er een dame (De Medeiros) voor zijn neus die beweert, op zijn advertentie voor een huishoudster te komen solliciteren. Louis weet echter van niets.

Le temps de la désobéissance

Frankrijk 2006. Oorlogsfilm van Patrick Volson. Met o.a. Daniel Russo, Martin Lamotte, Jacques Spiesser en Thierry Gibault.

Op feiten gebaseerd bezettingsdrama over Franse politiemannen uit Nancy (les sept justes) die joden proberen te redden uit handen van collega's die collaboreren met de nazi's. Getalenteerd televisiefilmregisseur Volson (La Bête du Gévaudan) focust de film op de strijd tussen twee jeugdvrienden, Edouard en Lucas (Russo en Lamotte), die op de politieschool hebben geleerd bevelen uit te voeren. Edouard heeft de moed om zich samen met zes collega's te verzetten tegen het Vichy-regime. Gezagsgetrouwe Lucas aarzelt en komt zonder het te willen lijnrecht tegenover zijn oude vriend te staan. Een indrukwekkend drama over een zwarte bladzijde in de Franse geschiedenis.

Nature contre nature

Frankrijk 2004. Komedie van Lucas Belvaux. Met o.a. Lucas Belvaux, Raphaële Godin, Catherine Mouchet en Jacques Spiesser.

Belgische filmmaker Belvaux (Pour rire!) borduurt voort op zijn groeiende oeuvre van 'comédies humaines' met Nature contre nature, een intrigerend werk over een florerende gemeenschap zonder geld. Psychotherapeut Sébastien (regisseur Belvaux) verhuist naar een dorpje in het departement Creuse. Hij heeft moeite om aansluiting te vinden bij de lokale bevolking. De zon breekt door zodra hij lid wordt van 'Troc'en Creuse', een vereniging die de ruilhandel propageert. Sébastien voegt zich met zijn sessies naar de lokale gebruiken en wordt - met gesloten beurs - een gevierd man. De Vereniging van Psychoanalyse is tegen de werkwijze en zet de aanval in.

Dérives

Frankrijk 2001. Christophe Lamotte. Met o.a. Francis Renaud, Jacques Spiesser en Guillaume Gouix.

Belgische filmmaker Belvaux (Pour rire!) borduurt voort op zijn groeiende oeuvre van 'comédies humaines' met Nature contre nature, een intrigerend werk over een florerende gemeenschap zonder geld. Psychotherapeut Sébastien (regisseur Belvaux) verhuist naar een dorpje in het departement Creuse. Hij heeft moeite om aansluiting te vinden bij de lokale bevolking. De zon breekt door zodra hij lid wordt van 'Troc'en Creuse', een vereniging die de ruilhandel propageert. Sébastien voegt zich met zijn sessies naar de lokale gebruiken en wordt - met gesloten beurs - een gevierd man. De Vereniging van Psychoanalyse is tegen de werkwijze en zet de aanval in.

C'est la vie

Frankrijk 2001. Romantiek van Jean-Pierre Améris. Met o.a. Jacques Dutronc, Sandrine Bonnaire, Emmanuelle Riva, Jacques Spiesser en Anne Grégorio.

Wie bij producenten aanklopt met een script over een terminaal zieke dwarsligger die in zijn laatste dagen een romance beleeft met een verpleegster, heeft geringe slagingskansen. Met de toezeggingen van Franse sterspelers Jacques Dutronc en Sandrine Bonnaire liggen de kaarten dan weer een stuk gunstiger. In de mise-en-scène kleurt regisseur Améris met deze romanverfilming netjes binnen de lijntjes, maar de met de jaren meer en meer rafelig ogende chansonnier-acteur Dutronc is een verontrustend geloofwaardige kankerpatiënt. Intiem, dit verhaal over een late liefde in een sterfhuis in de Provence, en fijngevoelig zonder misplaatste snottertactieken.

Après la réconciliation

Zwitserland​/​​Frankrijk 2001. Anne-Marie Miéville. Met o.a. Xavier Marchand, Jean-Luc Godard, Jacques Spiesser en Anne-Marie Miéville.

Wie bij producenten aanklopt met een script over een terminaal zieke dwarsligger die in zijn laatste dagen een romance beleeft met een verpleegster, heeft geringe slagingskansen. Met de toezeggingen van Franse sterspelers Jacques Dutronc en Sandrine Bonnaire liggen de kaarten dan weer een stuk gunstiger. In de mise-en-scène kleurt regisseur Améris met deze romanverfilming netjes binnen de lijntjes, maar de met de jaren meer en meer rafelig ogende chansonnier-acteur Dutronc is een verontrustend geloofwaardige kankerpatiënt. Intiem, dit verhaal over een late liefde in een sterfhuis in de Provence, en fijngevoelig zonder misplaatste snottertactieken.

La bicyclette bleue

Duitsland​/​​Italië​/​​België​/​​Frankrijk​/​​Zwitserland 2000. Oorlogsfilm van Thierry Binisti. Met o.a. Laetitia Casta, Georges Corraface, Silvia De Santis, Virgile Bayle en François Marthouret.

Wie bij producenten aanklopt met een script over een terminaal zieke dwarsligger die in zijn laatste dagen een romance beleeft met een verpleegster, heeft geringe slagingskansen. Met de toezeggingen van Franse sterspelers Jacques Dutronc en Sandrine Bonnaire liggen de kaarten dan weer een stuk gunstiger. In de mise-en-scène kleurt regisseur Améris met deze romanverfilming netjes binnen de lijntjes, maar de met de jaren meer en meer rafelig ogende chansonnier-acteur Dutronc is een verontrustend geloofwaardige kankerpatiënt. Intiem, dit verhaal over een late liefde in een sterfhuis in de Provence, en fijngevoelig zonder misplaatste snottertactieken.

Rembrandt

Nederland​/​​Frankrijk​/​​Duitsland 1999. Biografie van Charles Matton. Met o.a. Klaus Maria Brandauer, Romane Bohringer, Jean Rochefort, Johanna ter Steege en Caroline van Houten.

Rembrandt Harmensz van Rijn (Brandauer) leefde van 1609 tot 1669. Hij stierf in grote armoede nadat hij in 1656 insolvent verklaard was. Hij heeft vrijwel tot zijn dood kunnen doorwerken en heeft meer dan zevenhonderd schilderijen, w.o. een honderdtal zelfportretten, driehonderd etsen en 1.600 tekeningen nagelaten. Hij kwam als 21-jarige van Leiden naar Amsterdam en werd algauw een geliefd kunstenaar die veel opdrachten kreeg, waardoor hij rijk werd. Hij trouwde in 1634 met Saskia van Uylenborch (Johanna ter Steege) en ze kregen drie kinderen, waarvan alleen Titus overleefde (Titus werd achtereenvolgens gespeeld door Hanna ter Steege, Jules Matton en L[KA1]eonard Matton). In 1642 overlijdt Saskia en Rembrandt kan niet hertrouwen - doet hij dit wel dan verliest hij het fortuin dat Saskia hem heeft nagelaten. Hij leeft samen met dienstmaagd Geertje Dircx (Van Houten), hetgeen hem in het Calvinistische Holland niet in dank wordt afgenomen. In 1645 hertrouwt hij toch met Hendrickje Stoffels (Romane Bohringer). Het stel krijgt een dochter maar dan beginnen de problemen met de machtige burgerij, die Rembrandts opdrachtgevers zijn. Ze willen meer inspraak in de door hun betaalde schilderijen en Rembrandt wenst het tegendeel en gaat -zeker voor die tijd - steeds vrijer werken. Tenslotte verraadt Jan Six ([KA1]Ecoffey) hem, zodat Rembrandt nog maar nauwelijks opdrachten krijgt (De familie Six bezit sedert die tijd menig zeventiende-eeuws kunstwerk en vormen een onaangename clan, die vierhonderd jaar later geen haar beter is en nog altijd evenveel moeite heeft om woord te houden). Het scenario van Sylvie Meyer (die in werkelijkheid Matton heet) en regisseur Matton is heel schools en nekt voor een groot deel de film. Anderzijds zijn de beelden van het camerawerk van Pierre Dupouey zeer geslaagd, temeer omdat regisseur Matton van huis uit schilder en beeldhouwer is. Brandauer is grandioos, en Johanna ter Steege laat in haar korte rol zien dat ze een goede actrice is, maar de film heeft meer aan zijn uiterlijk dan aan zijn innerlijk gedaan, waardoor het een kille bedoeling is gebleven. In 1936 draaide Alexander Korda met Charles Laughton ook een biopic en hij kampte met vergelijkbare problemen: Rembrandt was te complex voor een film van minder dan anderhalf uur en de talentvolle Laughton slaagde er niet in een bezielende Rembrandt op het doek te zetten; ook toen werden kosten nog moeite gespaard om Rembrandts spel met licht en donker in een film te vangen. Matton heeft te veel een familie-onderonsje gebouwd, zelfs de enigszins overheersende muziek is van zijn zoon Nicolas. De buitenopnames werden grotendeels in Duitsland gedraaid! De definitieve film moet nog gemaakt worden.

La vie ne me fait pas peur

Zwitserland​/​​Frankrijk 1999. Drama van Noémie Lvovsky. Met o.a. Magali Woch, Ingrid Molinier, Jean-Marie Parmentier, Camille Rousselet en Valeria Bruni Tedeschi.

Rembrandt Harmensz van Rijn (Brandauer) leefde van 1609 tot 1669. Hij stierf in grote armoede nadat hij in 1656 insolvent verklaard was. Hij heeft vrijwel tot zijn dood kunnen doorwerken en heeft meer dan zevenhonderd schilderijen, w.o. een honderdtal zelfportretten, driehonderd etsen en 1.600 tekeningen nagelaten. Hij kwam als 21-jarige van Leiden naar Amsterdam en werd algauw een geliefd kunstenaar die veel opdrachten kreeg, waardoor hij rijk werd. Hij trouwde in 1634 met Saskia van Uylenborch (Johanna ter Steege) en ze kregen drie kinderen, waarvan alleen Titus overleefde (Titus werd achtereenvolgens gespeeld door Hanna ter Steege, Jules Matton en L[KA1]eonard Matton). In 1642 overlijdt Saskia en Rembrandt kan niet hertrouwen - doet hij dit wel dan verliest hij het fortuin dat Saskia hem heeft nagelaten. Hij leeft samen met dienstmaagd Geertje Dircx (Van Houten), hetgeen hem in het Calvinistische Holland niet in dank wordt afgenomen. In 1645 hertrouwt hij toch met Hendrickje Stoffels (Romane Bohringer). Het stel krijgt een dochter maar dan beginnen de problemen met de machtige burgerij, die Rembrandts opdrachtgevers zijn. Ze willen meer inspraak in de door hun betaalde schilderijen en Rembrandt wenst het tegendeel en gaat -zeker voor die tijd - steeds vrijer werken. Tenslotte verraadt Jan Six ([KA1]Ecoffey) hem, zodat Rembrandt nog maar nauwelijks opdrachten krijgt (De familie Six bezit sedert die tijd menig zeventiende-eeuws kunstwerk en vormen een onaangename clan, die vierhonderd jaar later geen haar beter is en nog altijd evenveel moeite heeft om woord te houden). Het scenario van Sylvie Meyer (die in werkelijkheid Matton heet) en regisseur Matton is heel schools en nekt voor een groot deel de film. Anderzijds zijn de beelden van het camerawerk van Pierre Dupouey zeer geslaagd, temeer omdat regisseur Matton van huis uit schilder en beeldhouwer is. Brandauer is grandioos, en Johanna ter Steege laat in haar korte rol zien dat ze een goede actrice is, maar de film heeft meer aan zijn uiterlijk dan aan zijn innerlijk gedaan, waardoor het een kille bedoeling is gebleven. In 1936 draaide Alexander Korda met Charles Laughton ook een biopic en hij kampte met vergelijkbare problemen: Rembrandt was te complex voor een film van minder dan anderhalf uur en de talentvolle Laughton slaagde er niet in een bezielende Rembrandt op het doek te zetten; ook toen werden kosten nog moeite gespaard om Rembrandts spel met licht en donker in een film te vangen. Matton heeft te veel een familie-onderonsje gebouwd, zelfs de enigszins overheersende muziek is van zijn zoon Nicolas. De buitenopnames werden grotendeels in Duitsland gedraaid! De definitieve film moet nog gemaakt worden.

Dessine-moi un jouet

Frankrijk 1999. Hervé Baslé. Met o.a. Roland Blanche, Catherine Frot, Christoph Waltz, Jacques Spiesser en Olivier Saladin.

Frankrijk, begin 20e eeuw. De 12-jarige Louis woont met zijn ouders op het platteland. Zijn vader is behalve lanbouwer ook ambachtelijk draaier. Op een dag moet Louis' vriendinnetje Marie opgenomen worden in het ziekenhuis omdat ze tuberculose heeft. Louis heeft van zijn vader de grondbeginselen van het draaien geleerd en een Duitse collega van zijn vader laat het verfijnde houten speelgoed uit Duitsland zien. Op een reis naar Duitsland krijgt Louis een magische houten pop die uiteindelijk voor de genezing van Marie zorgt

Théo et Marie

België​/​​Frankrijk 1997. Drama van Henri Helman. Met o.a. Véronique Jannot, Catherine Jacob, Marie-Charlotte Dutot, Erwan Baynaud en Burkhard Heyl.

Frankrijk, begin 20e eeuw. De 12-jarige Louis woont met zijn ouders op het platteland. Zijn vader is behalve lanbouwer ook ambachtelijk draaier. Op een dag moet Louis' vriendinnetje Marie opgenomen worden in het ziekenhuis omdat ze tuberculose heeft. Louis heeft van zijn vader de grondbeginselen van het draaien geleerd en een Duitse collega van zijn vader laat het verfijnde houten speelgoed uit Duitsland zien. Op een reis naar Duitsland krijgt Louis een magische houten pop die uiteindelijk voor de genezing van Marie zorgt

Les filles du maître de chai

Frankrijk​/​​België 1997. Familiefilm van François Luciani. Met o.a. Sophie De la Roche Foucauld, Olivia Bonamy, Frédéric Deban, Henri Marteau en Jacques Spiesser.

Frankrijk, begin 20e eeuw. De 12-jarige Louis woont met zijn ouders op het platteland. Zijn vader is behalve lanbouwer ook ambachtelijk draaier. Op een dag moet Louis' vriendinnetje Marie opgenomen worden in het ziekenhuis omdat ze tuberculose heeft. Louis heeft van zijn vader de grondbeginselen van het draaien geleerd en een Duitse collega van zijn vader laat het verfijnde houten speelgoed uit Duitsland zien. Op een reis naar Duitsland krijgt Louis een magische houten pop die uiteindelijk voor de genezing van Marie zorgt

Le cri du corbeau

België​/​​Frankrijk 1997. Thriller van Serge Meynard. Met o.a. Dominique Reymond, Isabelle Renauld, Jacques Spiesser, Vincent Blanc en Pierre-Loup Rajot.

Frankrijk, begin 20e eeuw. De 12-jarige Louis woont met zijn ouders op het platteland. Zijn vader is behalve lanbouwer ook ambachtelijk draaier. Op een dag moet Louis' vriendinnetje Marie opgenomen worden in het ziekenhuis omdat ze tuberculose heeft. Louis heeft van zijn vader de grondbeginselen van het draaien geleerd en een Duitse collega van zijn vader laat het verfijnde houten speelgoed uit Duitsland zien. Op een reis naar Duitsland krijgt Louis een magische houten pop die uiteindelijk voor de genezing van Marie zorgt

La femme du pêcheur

Frankrijk 1997. Romantiek van Dominique Cheminal. Met o.a. Fanny Cottençon, Jean-Marc Thibault, Jacques Spiesser, François Mathouret en Robinson Stévenin.

Frankrijk, begin 20e eeuw. De 12-jarige Louis woont met zijn ouders op het platteland. Zijn vader is behalve lanbouwer ook ambachtelijk draaier. Op een dag moet Louis' vriendinnetje Marie opgenomen worden in het ziekenhuis omdat ze tuberculose heeft. Louis heeft van zijn vader de grondbeginselen van het draaien geleerd en een Duitse collega van zijn vader laat het verfijnde houten speelgoed uit Duitsland zien. Op een reis naar Duitsland krijgt Louis een magische houten pop die uiteindelijk voor de genezing van Marie zorgt

Les filles du maître de chai

Frankrijk​/​​België 1996. Romantiek van François Luciani. Met o.a. Sophie de La Rochefoucauld, Olivia Bonamy, Frederic Deban, Henri Marteau en Geneviève Mnich.

Frankrijk, begin 20e eeuw. De 12-jarige Louis woont met zijn ouders op het platteland. Zijn vader is behalve lanbouwer ook ambachtelijk draaier. Op een dag moet Louis' vriendinnetje Marie opgenomen worden in het ziekenhuis omdat ze tuberculose heeft. Louis heeft van zijn vader de grondbeginselen van het draaien geleerd en een Duitse collega van zijn vader laat het verfijnde houten speelgoed uit Duitsland zien. Op een reis naar Duitsland krijgt Louis een magische houten pop die uiteindelijk voor de genezing van Marie zorgt

L'impossible monsieur papa

Frankrijk 1996. Komedie van Denys Granier-Deferre. Met o.a. Francis Huster, Evelyne Bouix, Edgar Givry, Pascale Audret en Isabelle Candelier.

Frankrijk, begin 20e eeuw. De 12-jarige Louis woont met zijn ouders op het platteland. Zijn vader is behalve lanbouwer ook ambachtelijk draaier. Op een dag moet Louis' vriendinnetje Marie opgenomen worden in het ziekenhuis omdat ze tuberculose heeft. Louis heeft van zijn vader de grondbeginselen van het draaien geleerd en een Duitse collega van zijn vader laat het verfijnde houten speelgoed uit Duitsland zien. Op een reis naar Duitsland krijgt Louis een magische houten pop die uiteindelijk voor de genezing van Marie zorgt

Maigret et l'affaire Saint-Fiacre

Frankrijk​/​​België​/​​Zwitserland 1995. Misdaad van Denys de La Patellière. Met o.a. Bruno Cremer, Anne Bellec, Jacques Spiesser, Pierre Gérard en Claude Winter.

Maigret (Cremer) wordt bij de gravin van Saint-Fiacre (Winter) geroepen omdat zij in een anonieme brief met de dood werd bedreigd. Zo gaat Maigret met zijn vrouw (Bellec) naar het kasteel bij het dorp, waar hij zijn jeugd doorbracht. Het wordt geen zaak als een andere. Alle betrokkenen zijn immers oude bekenden van Maigret, die door jeugdherinneringen wordt overmand. Hij heeft moeite er het hoofd bij te houden en de aangekondigde moord vindt dan ook 'gewoon' plaats. Madame Maigret bemoeit zich deze keer met het onderzoek. Naar de gelijknamige, in 1932 verschenen roman van Georges Simenon, en al eerder verfilmd met Jean Gabin als Maigret (1959) en ook onder de titel Maigret on Home Ground (1992) met Michael Gambon als Maigret. Deze (derde) verfilming houdt het midden tussen de vorige twee: Cremer is geen Gabin, maar authentieker dan de Brit Gambon. Het scenario is van de regisseur en Alexandre De La Patellière.

Madame Jacques sur la Croisette

Frankrijk 1995. Komedie van Emmanuel Finkiel. Met o.a. Shulamit Adar, Nathan Cogan, Maurice Chevit, Rywka Wajsbrot en Jacques Spiesser.

Een groepje gepensioneerden van joodse afkomst zit samen op de Croisette in Cannes. Ze praten, spelen kaart, lezen de krant, rusten. Hier ontmoet Cogan Adar. Zij praat over haar leven in Israël, hij over zijn verleden in de kampen. Maar die sombere periode in zijn leven heeft hem niet gedeprimeerd. Hij houdt van het leven en zij is weduwe. Is op hun leeftijd liefde nog mogelijk? Een poëtisch portret van oudere mensen die, ondanks alles wat ze meemaakten, toch nog in de toekomst geloven. De dialogen zitten vol typisch joodse humor waarbij ze zelfspot niet uit de weg gaan. De meestal onbekende acteurs spelen uiterst ontwapenend. Finkiel schreef het scenario. Aan de camera stond Hans Meier. Gemaakt in samenwerking met Krysztof Kieslowski.

Lulu, roi de France

Frankrijk 1995. Komedie van Bernard Uzan. Met o.a. Richard Bohringer, Corinne Touzet, Claire Nadeau, Vanessa Guedj en Maka Kotto.

Lulu Hastier (Bohringer) is een eenvoudige, tevreden slotenmaker, die behoorlijk de kost verdient en samen met zijn achttien-jarige dochter Sylvie (Guedj) in La Courneuve woont. Zijn vrouw heeft hem tien jaar geleden verlaten. Het grootste deel van zijn vrijetijd besteedt hij aan p[KA1]etanque, terwijl hij tevens actief lid van de plaatselijke communistische partij is. Zijn gezapige leventje komt heftig in beroering als notaris Pouilloux (Mirmont) hem vertelt dat hij een kasteel heeft geërfd in de Touraine. Aardige, maar volstrekt onwerkelijke satire over een eenvoudig mens die in de adelstand wordt verheven, wat eigenlijk tegen zijn verwachtingspatroon indruist. Hoewel het gebodene niet altijd even leuk is, blijft de film overwegend sympathiek met geloofwaardig spel van Bohringer. Het scenario is van Uzan en Nathalie Cartier. Het camerawerk is van Jimmy Glasberg. 16/9.

Les filles du Lido

Frankrijk 1995. Komedie van Jean Sagols. Met o.a. Annie Girardot, Line Renaud, David Soul, Francis Huster en Alexandra Kazan.

Franse drie-delige miniserie over een aantal gebeurtenissen en intriges op de bühne en tussen de coulissen van het beroemde Parijse cabaret Lido. Girardot is de 75-jarige Madame Carmino, weduwe van de oprichter. Ze is al tien jaar de grote bazin, maar van modern management heeft ze geen kaas gegeten en ze kan niet rekenen op enige steun van haar twee kinderen die het show-milieu als de pest haten en slechts wachten op een vette erfenis. Renaud is de chef-kleedster en Girardot's liefste vijand. Destijds hielden zij van dezelfde man, Girardot won het pleit maar hun rivaliteit blijft smeulen. Huster is de curator die het Lido moet redden van de financiële ondergang. Dan beginnen de intriges zich op te stapelen: ster-danseressen, choreografen, rivaliteiten, jaloezie, het dubbele leven van een studente overdag en een Bluebell Girl 's nachts, geroddel, brandstichting, het scenario van Jacques Pessis en Didier Van Cauwelaert wordt algauw een moeilijk te verteren Franse soap- opera. De bekende namen in de cast kunnen het ook niet helpen dat deze superproductie de mist ingaat. Pierre Rambert tekende voor de choreografie en de liedjes worden gezongen door Janny MacKay. Prachtige fotografie van Georges Barski. Als tijdspassering misschien nog te doen, maar absoluut niets meer. Het werd de duurste Franse tv-film, maar het was ongetwijfeld goedkoper geweest om gewoon een show in het Lido op te nemen en deze integraal uit te zenden. Formaat 16/9. Nicam Stereo.

Les Cordier, juge et flic : Cathy

Frankrijk 1995. Drama van Alain Wermus. Met o.a. Pierre Mondy, Bruno Madinier, Charlotte Valandrey, Marie Guillard en Bernard Verley.

Tijdens ondervraging van drugsverslaafde maakt commissaris Cordier (Mondy) kennis met diens advocaat, Joseph Cohen (Verley), een jeugdvriend. Cordier en Cohen maken afspraak voor een etentje, waarop ook zoon Bruno Cordier (Madinier) en de dochter van de advocaat, Cathy (Guillard), zijn uitgenodigd. Cathy blijkt raadselachtig meisje te zijn dat vreemd reageert op verhaal van vader Cordier die moord op bekende Parijse restaurateur Richard Pavail (Ridoux) en op gastronomisch schrijver Antoine Domloup (Adjadj) onderzoekt. Wat is Cathy's betrokkenheid en hoe zit de link tussen beide moorden in elkaar? Alles in deze aflevering, geschreven door Pierre-Yves Pruvost, draait rond genuanceerd spel van mooie Guillard, want plot bevat geen enkele verrassing.

Le refuge

Frankrijk 1995. Komedie van Alain Schwarzstein. Met o.a. Maxime Leroux, Marie-Dominique Dessez, François Marthouret, Dora Doll en Jacques Spiesser.

Dierenarts Leroux keert terug naar zijn geboortedorp in de Ardèche om de begrafenis van zijn vader Ballet bij te wonen. Het plaatselijk dierenasiel, eigendom van Ballet, heeft te kampen met financiële moeilijkheden. Aanvankelijk wil Leroux het dorp de rug toekeren, maar dan besluit hij het asiel nieuw leven in te blazen. Hij wordt echter gedwarsboomd door Marthouret, ook dierenarts en getrouwd met Leroux' jeugdliefde Dessez. Vrij aangename tv-film, met een wat naief aandoend scenario van Pierre-Albert Guillaume en Adrien Forget, reconstrueert de genoegens van het landelijke leven in de mooie Franse Ardèche-streek. Marthouret is een perfecte schoft en Leroux een droom van een dierenarts. Muziek van Christian Gaubert.

Le mas Théotime

Frankrijk 1995. Familiefilm van Philomène Esposito en Philomène Espositio. Met o.a. Jean-Claude Adelin, Florence Thomassin, Michel Galabru, Raoul Billerey en Vittoria Scognamiglio.

De dertig-jarige Pascal (Adelin) is een discrete, ingetogen wijnbouwer, die woont en werkt op zijn landgoed Th[KA1]eotime in de Provence. De landerijen van zijn neef Clodius (Galabru) grenzen aan het zijne. Clodius is in alles het tegengestelde van Pascal: nors, zwijgzaam en haatdragend. Beide mannen kunnen elkaar niet luchten of zien. De emoties laaien hoog op wanneer Pascals nicht Genevi[KA2]eve (Thomassin) zich na jaren van afwezigheid op diens eigendom komt vestigen. Een Provençaalse familie raakt op wrede wijze verdeeld in een beklemmend boerendrama. Goed spel en knap opgebouwde sfeer. Regisseur Esposito bewerkte samen met Jacques Forgeas de streekroman van Henri Bosco tot scenario. Dit prachtige gebied is schitterend vastgelegd op de gevoelige laag door cameraman Emmanuel Machuel.

Le feu follet

Frankrijk​/​​Zwitserland 1994. Drama van Gérard Vergez. Met o.a. Laurent Malet, Christine Boisson, Thierry Fortineau, Josiane Stoleru en Valérie Stroh.

Wanneer Malet door zijn dokter genezen verklaard wordt van zijn drugverslaving, zou voor hem een nieuw leven moeten beginnen. Maar hij is niet veel enthousiaster dan daarvoor. Zijn vrouw wil hem niet terug en zijn vrienden zijn veranderd en zeker niet meer op zijn gezelschap gesteld. Er blijft slechts [KA1]e[KA1]en uitweg over: zelfmoord plegen. Het is natuurlijk ondankbaar om een remake te moeten maken van een meesterwerk van Louis Malle (uit 1963), maar ondanks zijn grote budget, slaagt Vergez er niet in de innerlijke spanning van het hoofdpersonage weer te geven. En voor Malet bleek het onmogelijk om Ronet naar de achtergrond te spelen. Ook nu werd de roman van Pierre Drieu la Rochelle naar het heden verplaatst in een scenario van Vergez en Eric-Emmanuel Schmitt.

Deux justiciers dans la ville: Dame de c[KA21]ur

Zwitserland​/​​Frankrijk 1994. Misdaad van Gérard Marx. Met o.a. Richard Bohringer, Jean-François Stévenin, Alexandra Vandernoot, Jean-Michel Noirey en Jacques Spiesser.

Een politie-inspecteur wordt vermoord aangetroffen langs een landweg. Naast hem ligt het lijk van de gevangene die hij moest begeleiden. De zaak is vlug geklaard: de gevangene schoot de politieman neer, die in een laatste stuiptrekking zijn moordenaar kon doden. Het politieduo Stévenin/Bohringer kan zich hier niet mee akkoord verklaren. Ze ontdekken al vlug dat de gevangene onschuldig was aan de verkrachting waarvoor hij veroordeeld was, dus besluiten ze dat deze geen enkele reden had om de inspecteur te doden. Dan maar zoeken naar de echte dader. Bohringer vervangt Lhermitte die in het eerste deel de charmeur/agent was. Niet dat dit veel kan redden van dit zwakke LETHAL WEAPON-afkooksel geschreven door Gérard Carré en Alain Minier, naar een verhaal van Alexis Lecaye, waarvan de afloop reeds mijlen op voorhand voelbaar is. Fotografie van Jimmy Glasberg. Formaat 16/9.

Parfum de bébé

Frankrijk 1991. Drama van Serge Meynard. Met o.a. Jacques Spiesser, Laure Duthilleul, Karine Foviau, Rufus en Sophie Mas.

De eerste aflevering in een serie van een vijftal films met op zichzelf staande verhalen waarin kinderen een centrale rol spelen. De blonde Foviau zit op een kostschool. Zij krijgt nooit bezoek van haar moeder en ze verkeert in de veronderstelling dat haar vader Spiesser in Afrika woont en werkt in een wildpark, waar hij zich met olifanten bezig houdt. De werkelijkheid is anders: hij is een clochard in Parijs. In deze super sentimentele film worden vader en dochter herenigd, terwijl de ijskoude moeder Duthilleul wat ontdooit en haar positieve zijde laat zien. Scenario van Anne-Marie Lesage en Jean-Luc Estèbe.

Le grand beau

Frankrijk 1991. Drama van Bernard Choquet. Met o.a. François Marthouret, Véronique Ataly, Jacques Spiesser, Serge Reggiani en Emmanuelle Riva.

Na jaren van afwezigheid keert Marthouret terug naar zijn geliefde geboortestreek in de bergen. Hij houdt nog steeds van de mooie Ataly, maar kan niet verkroppen dat zij haar medewerking verleent aan de vernietiging van het natuurschoon in zijn wereld. Ze is namelijk directrice van een splinternieuw, mondain ski- oord. Een film die het opneemt voor het behoud van de natuur. Zoveel mooie streken zijn reeds geofferd enkel voor het plezier van de rijken. Dat is het nobele standpunt dat Choquet inneemt in dit scenario, dat echter bijzonder vlak in beeld gebracht is. De relatie Marthouret/Ataly komt evenmin uit de verf. Het gebied is prachtig gefilmd door Robert Joffray. Maar ook al zitten er heel wat bekende namen in de rolverdeling, ze kunnen geen leven brengen in de film.

Joseph Conrad: L'enfance

Polen​/​​Frankrijk 1991. Biografie van Andrzej Kostenko. Met o.a. Jacques Spiesser, Mikolav Radwan, Kamil Gewartowski en Grazyna Wolzszozak.

Het is logisch dat deze biografie een Frans-Poolse co-produktie is geworden, want de man die onder de naam Joseph Conrad schreef (1857-1924) heette eigenlijk Teodor Josef Korzeniowski en woonde zo`n beetje overal, waaronder in Frankrijk. De uitgebreide biografie is gebaseerd op een project van Pierre Kast (overleden in 1984): Le Radjah de la mer. Zoals de titel al aangeeft gaat deze episode over de jaren 1861-1869 in Polen: een beschaafde familie houdt van Franse litteratuur en vecht voor de bevrijding van Polen tijdens de opstand van 1869, die medogenloos neergeslagen wordt door de Kozakken. Conrad begeleidt zijn vader bij diens deportatie naar Rusland, waar zijn moeder sterft. Zijn jeugd is al de voorbode van een avontuurlijk leven. Het geheel is ondanks de bescheiden middelen op een geloofwaardige manier in beeld gebracht en de personages zijn innemend. De serie heet uiteraard Joseph Conrad.

Bonjour la galère

Frankrijk 1991. Komedie van Caroline Huppert. Met o.a. Guy Marchand, Nancy Brilli, Eva Grimaldi, Jacques Spiesser en Laura Betti.

Na vijftien jaar kan een echtpaar het niet meer met elkaar vinden. Maar de kinderen zijn er ook nog! Ze besluiten apart te gaan wonen in hun huis in Meudon: hij beneden en zij met de kinderen boven. Dat lijkt ondanks alle kluchtige situaties en misverstanden een goede oplossing, totdat ze allebei een ander leren kennen. Deze opeenhoping van banaliteiten is een bewerking van een roman van Philippe Adler, een kleinzoon van Guy des Cars. Achter de camera rommelt Huppert zoals gewoonlijk maar wat aan. Ze schotelt ons een van haar dameswerkjes in de stijl van Veillée des chaumières voor, waarop ze het patent lijkt te hebben. De volwassen acteurs spelen nauwelijks met enige overtuiging en de kinderen worden op de gebruikelijke wijze geëxploiteerd. Slechter dan

Meurtre en douce

Zwitserland​/​​Frankrijk​/​​Canada 1990. Misdaad van Patrick Dromgoole. Met o.a. Jacques Weber, Jacques Spiesser, Sandrine Dumas, Gilles Gaston-Dreyfus en André Oumansky.

Weber is de briljante projectleider van een internationaal architectenbureau, geleid door zijn vriend Spiesser. Beiden zijn van middelbare leeftijd en geslaagd in het leven. Toch heeft Weber, ondanks de vele beloftes van Spiesser, nooit de projecten mogen uitvoeren die hem nauw aan het hart lagen. Bovendien is zijn mooie echtgenote, Catillon, een vreemde voor hem. Hij aarzelt dan ook niet lang als een modelbouwster (Dumas) op een avond zijn hulp inroept. Die avond verandert zijn leven drastisch. Alledaagse thriller die op kunstmatige wijze een vergezochte, ongeloofwaardige plot logisch wil laten overkomen. Acteursprestaties zijn bevredigend, maar aan het scenario dat Sylvain Saada inspireerde op Murder On Side van Day Keene schort het nodige. Sombere fotografie van Jacques Guérin.

L'homme imaginé

Frankrijk 1990. Komedie van Patricia Bardon. Met o.a. Marie Carré, Jacques Spiesser, Hélène Bascoul, Yann Dedet en Paul Blain.

Schets van dag tot dag van de neurose van een jonge vrouw, die een even onmogelijke als ingebeelde liefdesgeschiedenis beleeft. Het gaat in feite om de confrontatie tussen werkelijkheid en droom en er vinden een aantal toevallige soms serieuze, soms minder serieuze ontmoetingen plaats. Beslist geen nieuw thema maar er is wel veel talent vereist om het geloofwaardig te doen zijn. Voor een eerste lange speelfilm heeft de cineaste veel te hoog gegrepen. Zij heeft geen vat op het thema en evenmin op de acteurs. Toch belooft het resultaat wel wat voor de toekomst. Scenario van Patricia Bardon. Camerawerk van Pascal Cauère.

Sentiments: L'été de tous les chagrins

Frankrijk 1989. Drama van Serge Moati. Met o.a. Carol Stycen, Daniel Gélin, Micky Sébastian, Serge Avedikian en Jacques Spiesser.

Fran[KA10]cois is elf jaar en woont met zijn ouders in Algerije. In de zomer van 1961 kondigt een beroemde magi[KA3]er het einde van de wereld aan, en zijn voorspelling komt in de krant. De volwassenen nemen het niet serieus, maar Fran[KA10]cois ziet al allerlei voorboden van de ramp, en sluit zich op in een fantasiewereld, te meer daar zijn ouders enkele dagen weg zijn en zij volgens hem niet zullen terugkeren. Maakt deel uit van de serie [KL]Sentiments[KLE], een titel die het ergste doet vrezen. Gelukkig maakt deze ex-filmregisseur (NUIT D'OR) er geen sentimenteel verhaaltje van, wat met een dergelijk thema wel had gekund. In plaats daarvan geeft een uitstekende psychopathologische beschrijving van de hoofdpersoon, indringend gespeeld door Styczen. bekend als L'ETE DE TOUS LES CHAGRINS.

Preuve d'amour

Frankrijk 1988. Avonturenfilm van Michel Courtois. Met o.a. Gérard Darmon, Anaïs Jeanneret, Philippe Combenègre, Sylvie Orcier en Michel Auclair.

Martin is tijdens een treinreis op het eerste gezicht verliefd geworden op Lou. Zij sleept hem echter mee in een trieste meervoudige moordzaak, waarbij de schuldigen van hem af willen, met het risico dat hij op zijn beurt uit de weg wordt geruimd. Wie is Lou? Deze geschiedenis vol intriges is slecht geregisseerd, de mise-en-scène is al even weifelend en ook de acteurs presteren niet altijd even goed, want ze zijn slordig geregisseerd.

Peaux de vaches

Frankrijk 1988. Drama van Patricia Mazuy. Met o.a. Sandrine Bonnaire, Jean-François Stévenin, Jacques Spiesser, Salomé Stévenin en Laure Duthilleul.

Na een avondje doorhalen steken twee broers de familieboerderij in brand; een oude man komt om. Alleen de oudste broer wordt veroordeeld tot tien jaar gevangenisstraf. Eenmaal vrij, keert hij terug naar de boerderij en treft deze groter en welvarend aan. Zijn jongere broer is gezinshoofd geworden. De film is puntsgewijs opgebouwd. Hij bevat een opeenhoping van waarheidsgetrouwe en belangwekkende kleine details over de personages en het plattelandsleven van alledag, terwijl de gebruikelijke clich[KA1]e`s achterwege zijn gebleven. Het Nauw van Calais vormt de grauwe achtergrond, knap verbeeld in een overheersende, suggestieve kleur. Een intense dramatiek kenmerkt dit temperamentvolle speelfilmdebuut. Het scenario is van de regisseuse. Het camerawerk is van Raoul Coutard (wordt niet genoemd op de generiek).

Baxter!

Frankrijk 1988. Horror van Jérôme Boivin. Met o.a. Baxter, Lise Delamare, Jean Mercure, Jacques Spiesser en Catherine Ferran.

De `hoofdpersoon` in deze film is een zeer fotogenieke bull- terri[KA3]er, duidelijk niet afkomstig uit de kennel van Disney, want hij doodt mensen... , maar dat uit zelfbehoud. Hij krijgt te maken met diverse personen, (hij begint zijn carrière als geschenk van de bejaarde Delamarre, die hij van de trap laat vallen, en komt dan in handen van de overburen, die hij al beloerde, het jonge stel Rialet en Leurquin) de één nog onsympathieker dan de ander. Deze negatieve invalshoek is het zwakke punt van de film. Het kind dat de hond doodt, is buitengewoon weerzinwekkend als het die daad pleegt. De moraal van deze eigenaardige en zeer persoonlijke film is zonder twijfel: gehoorzaam nooit. Het debuut van Boivin.

On a volé Charlie Spencer

Frankrijk 1986. Experimenteel van Francis Huster. Met o.a. Francis Huster, Béatrice Dalle, Isabelle Nanty, Jacques Spiesser en Jean-Pierre Aumont.

Francis Huster, verantwoordelijk voor regie, scenario en dialogen, speelt ook de hoofdrol in deze geschiedenis die kop noch staart heeft. Een onbeduidend ambtenaartje vergeet de middelmatigheid van zijn dagelijks bestaan door (letterlijk) zo dol te zijn op films dat hij werkelijkheid en fantasie door elkaar gaat halen. Zo ontstaat een film waarin wij, in willekeurige volgorde, HOTEL DU NORD, Woody Allen, de muziek voor VERTIGO van Bernard Hermann, Zulawski, Charlie Chaplin (vandaar de titel...) en nog veel meer jatwerk, verwijzingen en toespelingen aantreffen. Dat is allemaal opgevuld met van alles en nog wat. Een belachelijke, gekunstelde en onsamenhangende film.

Maestro

Frankrijk 1986. Komedie van Serge Korber. Met o.a. Alain Doutey, Sophie Barjac, Claude Villers, Joëlle Guillaud en Jean Gaven.

Een beroemde dirigent wordt ontvoerd door een groep die naar regionale autonomie streeft, na een concert voor de vrede te hebben gegeven, tegelijk met een al even energieke als onhandige celliste. Ze beleven allerlei avonturen, terwijl de politie en de geheime dienst op een dwaalspoor worden gebracht. Het eindigt allemaal in 2027, wanneer de dirigent de Nobelprijs voor de Vrede krijgt. Na heel wat jaren in de `porno`-hel te hebben verkeerd, komt deze cineast (op het tv-scherm) terug bij zijn eerste liefde: de lichte komedie, vol grappen en bedekte toespelingen. Zijn celliste (Barjac) heet bijvoorbeeld Selavy. Niet steeds even gelijkmatig van kwaliteit, maar leuk.

La truite

Frankrijk 1982. Drama van Joseph Losey. Met o.a. Isabelle Huppert, Jean-Pierre Cassel, Jeanne Moreau, Daniel Olbrychski en Jacques Spiesser.

Frédérique, bijgenaamd 'Truite' ('Forel'), zwemt van jongs af aan in de tegenstroom. Ze ontvlucht de afstomping van de traditioneel-maatschappelijke conventies door met welgestelde types aan te pappen, zonder daarbij echter haar lichaam te verkopen. Haar cynische opportunisme brengt haar tot in Japan. Zo onaangenaam als het hoofdpersonage is ook deze Losey-adaptatie van Roger Vaillands roman uit 1964. Huppert, tegendraads filmicoon van de vrouwelijke vrijgevochtenheid, lepelt de titelrol helemaal uit: narcistisch, hatelijk, koud als een vis. De twee sterren zijn voor Alexander Trauners decors en Henri Alekans fotografie.

Le Sang des Atrides

Frankrijk 1980. Misdaad van Sam Itzovitch. Met o.a. Julien Guiomar, Jacques Spiesser, Eva Swann, Renee Faure en Joelle Larivieère.

In een klein dorpje in de Franse Alpen gebeuren vreemde misdaden met dodelijke afloop. Een commissaris en een onderzoeksrechter nemen de zaak op. Vlot gemaakte televisiefilm riekt naar Maigret-achtig drama, maar mist de charme.

Même les mômes ont du vague à l'âme

Frankrijk 1978. Experimenteel van Jean-Louis Daniel. Met o.a. Marie-Christine Barrault, Guy Bedos, Bruno Cremer, Mimsy Farmer en Nathalie Nell.

Een klein jongetje is observator van het elkaar kruisend wel en wee van een drietal paren dat eindigt in een reeks moorden en zelfmoorden, omdat bezit(sdrang) nu eenmaal corrumpeert. De film maakt nergens waar dat met kinderogen wordt geobserveerd; alleen de collage van losse scènetjes doorbreekt de banaliteit en de gemeenplaatsen van de inhoud, maar ook deze anti-structuur levert niets anders op dan loze pretenties. De kwaliteitsacteurs bieden enig soelaas, maar doen wel twijfelen aan hun oordelingsvermogen. Een van de heldinnen sterft van verveling, de toeschouwer loopt hetzelfde risico.

Fausse sortie

België 1978. Drama van Pierre Joassin. Met o.a. Jacques Spiesser, Carina Barone, Liliane Vincent, Paul Clairy en Philippe Van Kessel.

Een jonge toneelspeler, zoon uit een gegoede familie, is in de watten gelegd door een bezitterige moeder en wordt nu overheerst door zijn regisseur. Hij tracht bij een jonge prostituée op de Avenue Louise van zijn complexen en frustraties af te komen. Twee cliché's in een klap, dus. De kijker interesseert zich geen moment voor deze vaag en vlak verfilmde en stomvervelende moeder-zoon-relatie. Bovendien is de wijk Louise de Brusselse tegenhanger van de Champs-Elysées in Parijs. Vandaar dan ook, dat de tippelaarsters zo keurig praten. Bespottelijk, maar de acteurs kunnen er niets aan doen, zolang er niemand achter de camera staat om hen aanwijzingen te geven. Nog veel minder dan

Autopsie d'un complot

Algerije 1978. Thriller van Mohamed Slim Riad. Met o.a. Bernard Fresson, Jacques Spiesser, Anne Jolivet, Raymond Bussières en Annette Poivre.

Een door Fransen geleide organisatie, die via aanslagen en terroristische acties in Europa en Afrika een `destabilisatie-proces` op gang moet brengen, bereidt een soortgelijke actie voor in de hoofdstad van een Arabisch land, met medewerking van de Amerikaanse en Isra[KA3]elische geheime dienst, plus die van enkele buurlanden. Onderlinge tegenstrijdigheid en rivaliteit plus de hardnekkige nieuwsgierigheid van een journalist doen de plannen anders lopen. De op Z (van Costa-Gavras) geïnspireerde thriller wil een politieke affaire in de vorm van een spannende film voor een groot publiek duidelijk maken, maar de regisseur mist daartoe het raffinement en de bekwaamheid, hoewel het onderwerp en de acteurs de interesse vasthouden.

Le juge Fayard dit le Shériff

Frankrijk 1977. Drama van Yves Boisset. Met o.a. Patrick Dewaere, Aurore Clément, Philippe Léotard, Jacques Spiesser en Jean Bouise.

Verknopingen tussen Franse politiek, zakenleven en georganiseerde misdaad staan centraal in deze messcherpe thriller van genrespecialist Boisset. Wanneer de strijdbare, onomkoopbare onderzoeksrechter Fayard een gewapende overval uitpluist, steekt hij zich in een fataal wespennest. Dewaere, tijdens de opnamen in Saint Étienne doodongelukkig door de verbroken relatie met actrice Miou-Miou, excelleert op de rand van ongezond. De figuur Fayard is geïnspireerd op de in 1975 vermoorde François Renaud, magistraat in Lyon. Verbazingwekkend défilé bijrolspelers: Jean Bouise, Bernard Giraudeau, Marcel Bozzuffi, Myriam Mézières, Henri Garcin en Roland Blanche. Prix Louis Delluc 1976.

L'amant de pôche

Frankrijk 1977. Komedie van Bernard Queysanne. Met o.a. Mimsy Farmer, Pascal Sellier, Andréa Ferréol, Bernard Fresson en Madeleine Robinson.

Een puber wordt verliefd op een mooie Amerikaanse die zijn adoratie wel aandoenlijk vindt. Als ze om hem haar werk als call- girl gaat verwaarlozen komt hij achter de waarheid. Zwak scenario (van Pierre Pelégri en de regisseur) geeft talent van regisseur en acteurs te weinig kansen. Goed camerawerk van Michel Levent. Naar een roman van Voldemar Lestienne.

Claudine à Paris

Frankrijk 1977. Komedie van Edouard Molinaro. Met o.a. Marie-Hélène Breillat, Jean Desailly, Jacques Spiesser en Marie Ceolin.

Verfilming van de gelijknamige roman van Colette in een somberder toonaard dan CLAUDINE A L'ECOLE. De jeugdige plattelandse kan niet aarden in de stad. Het is zo erg dat ze langdurig ziek wordt, maar alles loopt tenslotte goed af. Vakman Molinaro leverde verzorgd werk af. Ook bekend als CLAUDINE.

Lumière

Frankrijk 1976. Drama van Jeanne Moreau. Met o.a. Jeanne Moreau, Lucia Bosé, Francine Racette, Caroline Cartier en Keith Carradine.

Vier actrices in verschillende stadia van hun carrière hebben uiteenlopende problemen met mannen in hun beroeps- en privé-leven, maar vinden steun in onderlinge vriendschap. Deze authentieke kijk van binnenuit op een milieu dat gewoonlijk oppervlakkig of ironisch wordt gepresenteerd, toont Moreau als opmerkelijk debuterende spelregisseuse, ook van de mannen die meer diepte krijgen dan gewoonlijk in een vrouwenfilm. Dat ze zichzelf de sterrol toemat lijkt ijdel exhibitionisme, maar wordt van zelfkritische kanttekeningen voorzien.

Le Petit Marcel

Frankrijk 1976. Drama van Jacques Fansten. Met o.a. Jacques Spiesser, Isabelle Huppert, Yves Robert, Anouk Ferjac en Jean-François Balmer.

Een jongeman wil in Parijs met een geërfde vrachtauto zijn eigen transportonderneming beginnen. De wagen is echter te oud, en hij heeft geen papieren, waardoor hij door een schijnbaar vaderlijke en behulpzame politiecommissaris gemanipuleerd kan worden om verklikker te worden van werkloze vrienden uit een voorstadkroegje die ballorig de verkiezingscampagne van rechtse partij saboteren. Ongemerkt wordt Marcel zelf steeds rechtser. Het scenario is de grootste kwaliteit van dit onnadrukkelijk regiedebuut dat stelling neemt zonder in demagogie te ontaarden. Knap spel van Spiesser die de naïviteit van de hoofdrol geloofwaardig maakt, van Robert als de gevaarlijk gemoedelijke politieman en van Ferjac als zijn echtgenote die voor Marcel de geïdealiseerde 'droomvrouw' wordt.

Le Diable au coeur

Frankrijk 1976. Drama van Bernard Queysanne. Met o.a. Jane Birkin, Jacques Spiesser, Emmanuelle Riva en Philippe Lemaire.

Door vader vernederde, in zichzelf gekeerde student bemint in stilte Engels au pair-meisje, totdat hij haar bij zijn vader in bed aantreft. Hij doodt de vader en gijzelt het meisje in een een buitenhuis, waar ze zich eerst door seksueel overwicht op hem, probeert te redden, maar geleidelijk aan zelf ook opgaat in provocerende spelletjes voor de buitenwereld. Toonwisseling van burgelijk melodrama naar satirische slotscènes doet de film in verschillende delen uiteenvallen, waarvan een lang middendeel met psychologisch-erotisch duel in isolement tussen Birkin en Spiesser veruit het boeiendst is. Uitstekend acteren en werkzaam contrast tussen beiden, tillen scènes uit boven gangbare softporno.

La victoire en chantant

Frankrijk​/​​Ivoorkust 1976. Oorlogsfilm van Jean-Jacques Annaud. Met o.a. Jean Carmet, Jacques Spiesser, Jacques Dufilho, Catherine Rouvel en Dora Doll.

Kleine groepjes Franse en Duitse kolonialisten in de omgeving van Kameroen horen met maanden vertraging over het uitbreken van WO I en beginnen onhandige pogingen om die strijd - met hun 'eigen' niet begrijpende en spottend reagerende allochtonen - op koloniaal terrein ook uit te vechten. Deze scherpe satire heeft vooral een goed scenario van Georges Conchon en regisseur Annaud, en dito spelprestaties, maar de regie van deze debutant kon minder vlak. Camearwerk van Claude Agostini. Won de Oscar voor de Beste Buitenlandse Film. Er bestaan kopieën die 100m lang zijn. Ook bekend als BLACK AND WHITE IN COLOR.

Un Animal doué de déraison

Frankrijk​/​​Brazilië 1975. Drama van Pierre Kast. Met o.a. Jean-Claude Brialy, Alexandra Stewart, Jacques Spiesser, Pierre-Jean Remy en Jece Valadao.

Een Franse bouwondernemer brengt zijn geliefde zijn opvattingen over vrijheid in de liefde bij die ze in praktijk brengt door een landgenoot te verkiezen. Een bevriende tv- regisseur laat zich door deze driehoek inspireren tot een scenario in koloniaal Brazili[KA3]e van de 18e eeuw. Deze intellectuele psychologische komedie steunt vooral op de briljante dialoog, maar kreeg door de charme van de acteurs en de Braziliaanse locaties ook visuele aantrekkelijkheid. (Historische parallelintrige wordt in zwart-witbeelden gebracht.)

Section spéciale

Frankrijk​/​​Italië​/​​Duitsland 1975. Oorlogsfilm van Costa-Gavras. Met o.a. Louis Seigner, Michael Lonsdale, Roland Bertin, Heinz Bennent en Bruno Cremer.

Op 21 augustus 1941 liquideert de communistische verzetsstrijder 'colonel Fabien' in de Parijse metro een Duitse marinier. Teneinde repressailles te voorkomen, besluit Pétain een wet te ontwerpen die het mogelijk maakt om ongewenste elementen zonder proces te elimineren. De eerste zes slachtoffers van deze section spéciale in de jurisprudentie van het Vichy-regime zijn al aangewezen. Sombere politieke thriller-in-oorlogstijd reconstrueert het hellende vlak van collaboratie: de hele film is doortrokken van een sfeer van langzame morele verstikking.

Je suis Pierre Rivière

Frankrijk 1975. Drama van Christine Lipinska. Met o.a. Jacques Spiesser, Isabelle Huppert, Michel Robin, Francis Huster en Thérèse Quentin.

Een jonge religieuze boer vermoordt in een opwelling zijn moeder, broer en zuster. Hij wordt ter dood veroordeeld, krijgt gratie en hangt zich uit schuldbesef op in zijn cel. De al te sobere regie maakt de film soms dor, ondanks goed spel van Spiesser. Over dezelfde historische gebeurtenis (1835) maakte René Allio gelijktijdig een andere film, MOI, PIERRE RIVIERE...

Un Homme qui dort

Frankrijk 1974. Drama van Bernard Queysanne.

Een student onttrekt zich aan de maatschappij door zich passief in zijn kamer op te sluiten en alleen `s nachts op straat te komen. Een uitzonderlijke film zonder actie met Spiesser als enige, zwijgende acteur. (Op de geluidsband vecht de stem van Ludmilla Mikael zijn motieven aan). Een scenario van Georges Pérec naar zijn eigen experimentele roman, maar vooral een prestatie van regisseur en speler. Camerawerk van Bernard Ziltzermann.

Sérieux comme le plaisir

Frankrijk 1974. Komedie van Robert Benayoun. Met o.a. Jane Birkin, Richard Leduc, Georges Mansard, Michael Lonsdale en Jean-Luc Bideau.

Een meisje en jongemannen in een ongecompliceerde driehoeksrelatie gaan spontaan in op alle spelingen van het lot, tot verwarring van hun omgeving. Deze poging tot een surrealistische komedie door een filmcriticus blijft steken in een reeks episodische grappen die zelden echt leuk zijn. De charme van het trio, plus een uitgebreide reeks gastacteurs houden aandacht net vast.

Stavisky

Frankrijk​/​​Italië 1974. Drama van Alain Resnais. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Charles Boyer, Anny Duperey, François Périer en Michael Lonsdale.

De oplichter en lieveling van de jet-set Stavisky is betrokken bij een financieel schandaal en komt ook door het toenemende antisemitisme steeds meer alleen te staan. In dezelfde periode (1933) is Lev Trotsky een banneling aan de C[KA4]ote d`Azur. Meer dan in een politieke analyse is Resnais ge[KA3]interesseerd in de uitzonderlijk elegante reconstructie van de periode en het portret van een raadselachtig mens (Belmondo in zijn enige echt goede rol in jaren). Scenario van Jorge Semprun.

La gifle

Frankrijk​/​​Italië 1974. Komedie van Claude Pinoteau. Met o.a. Lino Ventura, Annie Girardot, Isabelle Adjani, Nicole Courcel en Francis Perrin.

Gescheiden aardrijkskundeleraar Jean (Ventura) en zijn opgroeiende dochter Isabelle (Adjani) hebben dezelfde opvliegende aard. Een stevige ruzie eindigt met een klap, waarop Isabelle naar haar moeder Hélène (Girardot) in Engeland vertrekt. Jean, die ook nog ruzie met zijn vriendin heeft, besluit Isabelle achterna te reizen. Ventura en Girardot zijn goed in deze aardige, tikje melancholieke komedie over moeizame familierelaties, maar de belangrijkste trekpleister van de film is Adjani, destijds pas achttien jaar, die een geweldige temperamentvolle meid neerzet en met deze film doorbrak.

L' Ironie du sort

Frankrijk 1974. Drama van Edouard Molinaro. Met o.a. Pierre Clémenti, Marie-Hélène Breilat, Jacques Spiesser, Claude Rich en Jean Desailly.

Molinaro werd vooral bekend om zijn komedies, maar zijn dramatische films zijn eigenlijk veel beter zoals deze variaties op het thema 'wat zou er gebeuren als...'. Een jongeman uit een verzetsgroep staat op het punt om een Feldwebel te liquideren en overweegt wat er zal gebeuren met hem, zijn meisje, zijn vriend en andere betrokkenen als hij wel of niet zal schieten. De parallelle mogelijkheden worden in kleur en zwartwit naast elkaar getoond.

R.A.S.

Italië​/​​Frankrijk 1973. Oorlogsfilm van Yves Boisset. Met o.a. Jacques Spiesser, Jacques Weber, Jean-François Balmer, Philippe Leroy en Jacques Villeret.

In 1966 worden voor het eerst Franse dienstplichtigen naar Algerije gezonden. Ondanks hun onwil en verzet slaagt de commandant er in hen tot een keurkorps te drillen. Deze eerste Franse film die direct de Algerijnse oorlog tot onderwerp neemt, is vooral een indringend anti-militaristisch pamflet met een reeks opmerkelijke jonge acteurs. De titel staat voor: RIEN A SIGNALER.

Faustine et le bel été

Frankrijk 1972. Komedie van Nina Companéez. Met o.a. Muriel Catalá, Isabelle Adjani, Marianne Egerickx, Francis Huster en Jacques Spiesser.

De zestien-jarige Faustine (Catalá) brengt de vakantie bij haar grootouders door en wordt nieuwsgierig naar de bewoners van een naburige villa. Even dromerig als kordaat zoekt ze contact en maakt zo kennis met de liefde, eerst door observatie van de intriges van anderen, dan uit eigen ervaring, en ontdekt het verschil tussen werkelijkheid en verbeelding. Belangrijk en uiterst esthetisch regiedebuut van de scenarioschrijfster kreeg een ontwapenende frisheid door een reeks jonge acteurs, Spiesser als Florent, Adjani als Camille en Huppert, aan het begin van hun carrière, die alleen voor de veelbelovende titelrol Catalá teleurstellend zou worden. Het scenario is van regisseur Companéez. Het camerawerk is van Chislain Cloquet. Eastmancolor, Mono.