Andy Warhol

Componist	VPRO Cinema	Bezoekers	Ik
1969	Ich bin ein Elefant, Madame

Cocaine Cowboys

1979 | Muziek

Verenigde Staten 1979. Muziek van Ulli Lommel. Met o.a. Jack Palance, Tom Sullivan, Andy Warhol, Suzanna Love en Pete Huckabee.

Afgrijselijke film over een rockgroep die zich tussen de engagementen in stand houdt met het smokkelen van drugs. Gefilmd in Warhols huis in Montauk, waar deze film had moeten blijven.

Tally Brown New York

1978 | Documentaire

Duitsland 1978. Documentaire van Rosa von Praunheim. Met o.a. Tally Brown, Devine, Edward Caton, Andy Warhol en Holly Woodlawn.

Een zangeres van de New Yorkse 'Underground' praat over haar leven en ontmoet vrienden uit heden en verleden. Ze treedt ook nog op met liedjes van de Stones en David Bowie. Een documentaire die een goed beeld geeft van een brokje leven in de 'Big Apple' en een artieste in de marge.

Identikit

1974 | Drama

Italië 1974. Drama van Giuseppe Patroni Griffi en Guiseppe Patroni Griffi. Met o.a. Elizabeth Taylor, Ian Bannen, Guido Mannari, Mona Washbourne en Maxence Mailfort.

Een vrouw gaat naar Rome en wordt daar vermoord. Een van de twee mannen die ze onderweg ontmoette wil alleen maar seks, de ander zal haar ondanks zijn verwarring en weerstand inderdaad vermoorden. Deze verfilming van Muriel Sparks roman gaat de mist in door een monotoon en grimmig spel van Taylor - weinig flatteus gekleed en ontkleed - en al even weinig gevarieerde scènes, waar de camera eerbiedig observeert hoe ze wandelt of in bed woelt. Omdat die camera gehanteerd wordt door Vittorio Steraro valt er aan de picturale kwaliteit nog wel iets te beleven.

The Star's Lunch

1972 | Drama, Experimenteel

Verenigde Staten 1972. Drama van Andy Warhol.

Pop-Art-superster Andy Warhol zit aan een tafel met voor hem een zak van Burger King en een pot Heinz-ketchup. Hij opent het pak, haalt er een hamburger uit, giet er ketchup over en begint te eten. Nadat hij de hamburger verorberd heeft kijkt hij nog meer dan een minuut in de camera en zegt dan: 'My name is Andy Warhol and I just finished eating a hamburger'. Een typisch voorbeeld van de minimalistische filmcultuur van Warhol, opgenomen in 'real time', met enkel de achtergrond geluiden. Je ergert je blauw of je lacht ermee, dat hangt van je eigen instelling t.o.v. dit filmexperiment af dat hulde brengt aan de hamburger en ketchup, de populairste ingrediënten voortgebracht door de Amerikaanse gastronomie. De statische camera werd gehanteerd door Paul Morrissey.

Women in Revolt

1971 | Komedie

Verenigde Staten 1971. Komedie van Paul Morrissey. Met o.a. Candy Darling en Jackie Curtis.

Pop-Art-superster Andy Warhol zit aan een tafel met voor hem een zak van Burger King en een pot Heinz-ketchup. Hij opent het pak, haalt er een hamburger uit, giet er ketchup over en begint te eten. Nadat hij de hamburger verorberd heeft kijkt hij nog meer dan een minuut in de camera en zegt dan: 'My name is Andy Warhol and I just finished eating a hamburger'. Een typisch voorbeeld van de minimalistische filmcultuur van Warhol, opgenomen in 'real time', met enkel de achtergrond geluiden. Je ergert je blauw of je lacht ermee, dat hangt van je eigen instelling t.o.v. dit filmexperiment af dat hulde brengt aan de hamburger en ketchup, de populairste ingrediënten voortgebracht door de Amerikaanse gastronomie. De statische camera werd gehanteerd door Paul Morrissey.

L'Amour

1971 | Erotiek, Drama

Verenigde Staten 1971. Erotiek van Andy Warhol. Met o.a. Donna Jordan en Jane Forth.

Pop-Art-superster Andy Warhol zit aan een tafel met voor hem een zak van Burger King en een pot Heinz-ketchup. Hij opent het pak, haalt er een hamburger uit, giet er ketchup over en begint te eten. Nadat hij de hamburger verorberd heeft kijkt hij nog meer dan een minuut in de camera en zegt dan: 'My name is Andy Warhol and I just finished eating a hamburger'. Een typisch voorbeeld van de minimalistische filmcultuur van Warhol, opgenomen in 'real time', met enkel de achtergrond geluiden. Je ergert je blauw of je lacht ermee, dat hangt van je eigen instelling t.o.v. dit filmexperiment af dat hulde brengt aan de hamburger en ketchup, de populairste ingrediënten voortgebracht door de Amerikaanse gastronomie. De statische camera werd gehanteerd door Paul Morrissey.

Dynamite Chicken

1971 | Muziek

Verenigde Staten 1971. Muziek van Ernie Pintoff. Met o.a. Richard Pryor, John Lennon, Yoko Ono, Sha Na Na en Ace Trucking Company.

Een rare, gedateerde collage van songs, sketches, parodieën op tv-commercials en oude filmfragmenten, die werd opgenomen toen bloot en heiligschennis op celluloid nog schokkend waren. Alleen al voor Pryor is de film een kijkje waard.

Trash

1970 | Drama

Verenigde Staten 1970. Drama van Paul Morrissey. Met o.a. Joe Dallesandro, Holly Woodlawn, Jane Forth en Michael Sklar.

Underground Andy Warholproduktie, in twaalf deeltjes, over de seksuele ontaarding in New York. Beangstigend beeld over o.m. impotentie als gevolg van druggebruik. Echte auteursfilm, Morrissey regisseerde, schreef het scenario en de fotografie. Vaak melodramatisch-pathetisch, helemaal in de Warholtraditie, over de schaduwzijde van het leven in Amerika. Vooral belangrijk als tijdsdokument.

Ich bin ein Elefant, Madame

1969 |

Duitsland 1969. Peter Zadek. Met o.a. Günther Lüders, Wolfgang Schneider, Tankred Dorst, Heinz Baumann en Maja Eigen.

Verfilming van Thomas Valentin's roman Die Unberatenen door theaterregisseur Zadek over de zwakke basis waarop studenten eind jaren zestig hun revoltes pleegden. Een niet helemaal geslaagd debuut dat toch indruk maakt. Het speelt op een gymnasium in Bremen. Bij de eerste uitzending op tv in de BRD in 1979 werden een aantal z.g. provocerende scène's door de censuur uit de film gehaald. Zestien jaar later waren ze weer terug. Scenario van Wolfgang Menge en Robert Muller. Camerawerk van Gerard Vandenberg, die later naam zou maken door een aantal afleveringen van HEIMAT te draaien.

The Queen

1968 | Documentaire

Verenigde Staten 1968. Documentaire van Frank Simon. Met o.a. Terry Southern, Andy Warhol, Harlow en Jack Doroshow.

Smaakvolle, opmerkelijke documentaire over een aspekt van een nevencultuur van de Amerikaanse homoseksualiteit. De titel refereert aan de winnaar van een schoonheidswedstrijd voor travestieten. De film behandelt het onderwerp niet denigrerend.

Lonesome Cowboys

1968 | Western

Verenigde Staten 1968. Western van Andy Warhol. Met o.a. Viva, Tom Hompertz, Louis Waldon, Eric Emerson en Taylor Mead.

Hoewel Andy Warhol als regisseur genoemd wordt, moet de eer (?) gegeven worden aan Paul Morrissey, wiens invloed duidelijk merkbaar is. Hij is ook de scenario-schrijver en de cameraman. Algemeen bekend als een homo-western en dan is het aan de kijker te bepalen in hoeverre hier sprake is van een parodie, want de film staat bol van de seks. Cowboy Tom Hompertz wordt door iedereen begeerd in een homo-gezelschap waar men druk met haren en uiterlijk bezig is. Erotiek en soms een lachbui, maar niets voor een doorsnee-westernfan.

The Nude Restaurant

1967 |

Verenigde Staten 1967. Andy Warhol. Met o.a. Viva, Taylor Mead, Brigid Polk en Louis Waldon.

Een `one-man` show van Warhol (scenario, produktie, camera, regie) met Viva als serveerster in een restaurant die maar blijft kletsen. Eerder curieus dan interessant.

Bike Boy

1967 | Drama

Verenigde Staten 1967. Drama van Andy Warhol. Met o.a. Joe Spencer, Brigid Polk, Ingrid Superstar, Valerie Solaris en Viva.

Dit verhaal gaat over een motorrijder die in New York arriveert en zo'n beetje op de manier van MIDNIGHT COWBOY zijn avonturen in de grote stad beleeft. Viva is een van de verleidelijke dames die hij op zijn weg tegenkomt. Vaak heel grappig. Paul Morrissey was de vakkundige cameraman.

****

1967 | Drama, Experimenteel

Verenigde Staten 1967. Drama van Andy Warhol.

In opdracht van het kunstminnende echtpaar John en Dominique de Menil draaide Warhol enkele zonsop- en ondergangen. De bestelde film werd echter nooit afgeleverd en Warhol gebruikte deze opnamen als ruggegraat van zijn 25 uur durende film, die geen handeling of personages heeft, maar die bestaat uit een losse aaneenschakeling van scènes opgenomen op diverse lokaties in Amerika en Canada. Hij laat de beelden over elkaar heen vloeien zodat ze herinneren aan zijn zeefdrukken. Het geluid loopt hierbij synchroon. Je kijkt naar de film zoals naar een schilderij en dat is ook de bedoeling. De film werd slechts een keer integraal vertoond, op 15 en 16 december 1967 in het New Cinema Playhouse in New York. Fragmenten zijn te zien op veel retrospectieves en deze geven een goed idee van hoe de volledige film eruit ziet. Er zal wel niemand het geduld opbrengen om de hele sessie uit te zitten, maar daarvan lag Warhol niet wakker.

The Chelsea Girls

1966 | Drama, Experimenteel

Verenigde Staten 1966. Drama van Andy Warhol. Met o.a. Nico, Ari, Bob 'Ondine' Olivio, Ingrid Superstar en Mario Montez.

In vijf hoofdstukken, die zich in en rond het Newyorkse Chelsea Hotel afspelen, maakt Warhol een balans op van de underground. Gedurende drie en een half uur observeert hij de leden van zijn 'gevolg', registreert hun gesprekken, toont hoe ze zich vervelen, gaan discussiëren, vrijen, van de ene kamer naar de andere gaan. De film wordt geprojecteerd op twee schermen, dus als iemand van de 'acteurs' van de ene kamer naar de andere gaat verdwijnt hij van het ene scherm om op het andere te verschijnen. Zo brengt Warhol een mozaïek van levens en gezichten. Sommigen zijn 'geacteerd', anderen niet. De film groeide uit tot de ultieme undergroundfilm en is zowat de beste documentaire die we onder ogen kunnen krijgen van het leven in de marge tijdens de jaren 1960. Ook al was de film gebaseerd op een scenario van Ronald Tavel laat Warhol zijn acteurs vrij improviseren. De meeste 'supersterren' van Warhols Factory namen deel aan de film. Hij maakt van de kijker een voyeur in de zuiverste zin van het woord, want de camera, gehanteerd door Paul Morrissey die ook tekende voor de montage, observeert enkel, zonder deel uit te maken van de actie. Geen film naar ieders smaak, wat trouwens gezegd kan worden van alle films van Warhol, maar een waardevol document over een verloren, maar invloedrijke periode. En hoe dikwijls kan je zeven uur film zien op drie en een half uur?

My Hustler

1965 | Drama, Experimenteel

Verenigde Staten 1965. Drama van Chuck Wein. Met o.a. Paul America, Ed Hook, Joseph Campbell en John McDermott.

We bevinden ons op het strand van Fire Island. `Hustler` Paul America ligt zalig te zonnen. Ondertussen gaat, op het terras van een zomerhuis, een ouder wordende `queen` een weddenschap aan met zijn buurman. Wie van de twee zal als eerste de knappe blonde kerel in zijn bed krijgen? Wat later volgen we America en een andere kerel terwijl ze een douche nemen en hun toilet maken. Ondertussen wisselen ze tips uit over hoe je snel geld kunt verdienen. De eerste Warhol-productie met een minimum aan plot. Er is zelfs sprake van montage en een klein beetje camerawerk (van Paul Morrissey). Voor de eerste maal liet Warhol de regie over aan zijn medewerker Wein, die ook het scenario schreef. De film zelf komt nu wat voorbijgestreefd over, maar desondanks werd het toch een waardevol document over het Amerikaanse homo- wereldje rond 1965. Zoals steeds bij Warhol hou je ervan of knak je erop af.

Kitchen

1965 | Drama, Experimenteel

Verenigde Staten 1965. Drama van Andy Warhol. Met o.a. Edie Sedgwick en Roger Trudeau.

De scène is een keuken. Er bevinden zich Edie, haar vriend Roger en een ander paar. Ze roddelen over elkaar, wisselen intieme belevenissen uit, bekennen homosexuele ontrouw, verklaren elkaar hun liefde. Iedereen reageert even onverschillig op wat er gezegd wordt. De film bestaat uit twee takes van elk 35 minuten en werd in onvervalste 'cinéma vérité'-stijl gedraaid. Zoals Warhol zelf verklaarde: er is geen motivering, samenhang of karakter, het is compleet belachelijk, zoals het leven zelf. Ronald Tavel schreef het scenario. Zoals alles van Warhol is het enkel geschikt voor de liefhebbers van underground en pop-art.

Hedy The Shoplifter

1965 | Drama, Experimenteel

Verenigde Staten 1965. Drama van Andy Warhol. Met o.a. Mario Montez en Mary Woronov.

Andy Warhol werd steeds geïntrigeerd door dramatiek en dood en in 1965 draaide hij drie 'camp'-portretten over de fascinatie en de mystiek van Hollywood. Voor deze film baseerde hij zich op de memoires van Hedy Lamarr, een van de grote filmdiva's van de jaren 1930-40, die vooral ophef maakte door midden jaren 1930 naakt op te treden in de Tsjechische film EXTASE. In de nadagen van haar carrière werd ze aangehouden als winkeldievegge. Veel verhaal zit er niet in de film en de dialogen tussen travestie Montez die de rol van Hedy speelt en Woronov berusten op improvisatie. Een ironische, spottende kijk op de gouden jaren van Hollywood. Ronald Tavel schreef het scenario, dat niet steeds even duidelijk is, maar vol symboliek zit. Zoals meestal bij Warhol in die periode is de camera uiterst statisch. De muziek werd verzorgd door John Cale en Lou Reed die toen deel uitmaakten van The Velvet Underground, de popgroup die gelanceerd werd door Warhol. Ook bekend als THE 14 YEAR OLD GIRL.

Beauty Number Two

1965 | Romantiek, Experimenteel

Verenigde Staten 1965. Romantiek van Andy Warhol en Chuck Wein. Met o.a. Edie Sedgwick, Gino Piserchio en Chuck Wein.

Edie en Gino liggen schaars gekleed op een bed, met tussen hen in een hond. Ze discussiëren over de naam van de hond, is het 'Horse' of 'Linka', over het feit of Gino Duitser of Italiaan is, over Billy Graham op tv, over haar oorbellen, over literatuur, over geluk, enz. Regelmatig betrekken ze co-regisseur Chuck Wein, buiten beeld, in hun gesprekken en terwijl ze aanstalten maken om te vrijen leest Chuck een verhaal voor of treedt met hen in discussie. De hele film wordt opgenomen door een onbeweeglijke camera en slechts sporadisch kijken de twee minnaars naar het publiek. Hun dialogen staan voor de leegheid van het bestaan en voor de oppervlakkigheid van de gemiddelde conversatie. Je raakt erdoor gefascineerd of je haakt na twee minuten af. Chuck Wein schreef het scenario, met teksten van J.D. McDermott en Gerard Malanga. Het camerawerk is minimaal en diende enkel om alles te registreren.

Empire

1964 | Drama, Experimenteel

Verenigde Staten 1964. Drama van Andy Warhol.

Een zeven uur durende opname van de Empire State Building, gefilmd vanuit een kantoor op de 44e verdieping van het Time-Life gebouw van zes uur 's avonds tot ongeveer twee uur 's nachts. Je bent getuige van hoe het gebouw gevangen wordt als in een schijnwerper op het moment dat de stads- en publiciteitslichten aangestoken worden en hoe het terug in duisternis gehuld wordt bij het doven van de lichten. Vermits het diafragma op nachtopname is ingesteld zijn de eerste bobijnen overbelicht. Warhol werkte voor deze film met meerdere mensen, zoals Jonas Mekas, die de camera hanteerde, John Palmer die voor de belichting zorgde en Gerard Malanga die de filmbobijnen verwisselde. De eerste film die Warhol draaide met een 35mm Auricon-camera. Voor de liefhebbers.

Couch

1964 | Drama, Experimenteel

Verenigde Staten 1964. Drama van Andy Warhol. Met o.a. Gerard Malanga, Allen Ginsberg, Gregory Corso, Jack Kerouac en Peter Orlovsky.

Centraal staat een oude zetel, ooit door decorateur Billy Name van het stort gered, waarin een aantal bekende en minder bekende bezoekers van de Factory een potje vrijen (homo of hetero). De zetel wordt a.h.w. een metafoor die staat voor het culturele Amerika. Tevens is het een hekeling van de vele tv- soaps die zich op en rond sofa's afspelen. Veel bewegen doet de camera niet. Hij registreert enkel en de toeschouwer is de voyeur die het allemaal ondergaat. Bovendien steekt de film de draak met alle etische en morele conventies van de Amerikaanse 'moral majority'. Zonder geluid of muziek.

Blow Job

1964 | Drama, Experimenteel, Erotiek

Verenigde Staten 1964. Drama van Andy Warhol.

De film toont het gezicht van een man die buitenbeeld gepijpt wordt. Onderbroken door de fade-outs van het einde van de bobijnen ondergaat het gezicht van de man een hele reeks emoties. Dit is ongetwijfeld de belangrijkste film uit Warhols eerste periode als cineast. Zonder geluid, camerabewegingen of montage vertelt hij, via de opwinding op het gezicht van de man, een heel verhaal. Een spel van licht en schaduw dat een sterk erotische uitstraling heeft.

Sleep

1963 | Drama, Experimenteel

Verenigde Staten 1963. Drama van Andy Warhol.

Gedurende zomaar eventjes zes uur kijken we naar dichter John Giorno die rustig aan het slapen is. Een onbeweeglijke camera - die sporadisch eens zoomt of over het lichaam glijdt - observeert de slapende en voor de rest is er geen actie, geluid of muziek. In feite bestaat de film uit drie uur van tien minuten opnamen die over een periode van zes weken opgenomen werden. Elke sequentie wordt twee maal herhaald, maar dat zal niemand opvallen. Dit was de eerste film van Warhol die opgemerkt werd en die zelfs - zeer beperkt - verdeeld werd. Warhol zelf noemt de films uit die eerste periode 'tableaux vivants'. Je kijkt ernaar zo lang je wil, doet iets anders, en kijkt dan verder. Je mist niets en het is ook geen probleem om te volgen. Het werd een van de meest invloedrijke films van de 'underground'.

Kiss

1963 | Drama, Experimenteel

Verenigde Staten 1963. Drama van Andy Warhol. Met o.a. Naomi Levine, Ed Sanders, Rufus Collins en Gerard Malanga.

Een compilatie van een aantal kussende koppels, gefilmd met stilstaande camera, zonder geluid of muziek. Een hele reeks Warhol-adepten, kunstenaars en critici waren bereid om zich al kussend door Warhol te laten filmen. Alle soorten koppels werden gevormd, man-vrouw, man-man, vrouw-vrouw. Oorspronkelijk werd de film in afleveringen vertoond. Telkens een bobijn met een kussend koppel, maar nadien monteerde Warhol ze allen samen tot een film van minder dan een uur. Uitsluitend voor de liefhebbers.

Haircut

1963 | Drama, Experimenteel

Verenigde Staten 1963. Drama van Andy Warhol.

Billy Linich - die later vooral bekend werd als Billy Name omdat Warhol zijn achternaam niet kon uitspreken - de vaste fotograaf en decorateur van Factory krijgt een alles behalve alledaagse haarknipbeurt. Zoals hij geknipt wordt is het een sensuele performance, die destijds sommige mensen choqueerde. Zoals gewoonlijk in deze eerste periode van Warhol als cineast neemt de camera geen deel aan de actie en filmde hij zonder geluid, muziek of dialoog. De film loopt reeds vooruit op Warhols latere meer seksueel getinte films. Voor de liefhebbers.

Eat

1963 | Drama, Experimenteel

Verenigde Staten 1963. Drama van Andy Warhol.

We zijn getuige van kunstenaar Robert Indiana, met hoed op gezeten in een schommelstoel, die tergend langzaam een hallucinaties verwekkende champignon opeet. De film werd statisch gefilmd met enkel een minieme verandering van camerastandpunt wanneer de filmbobijn op was. Het begin en einde van de bobijnen werd trouwens in de film behouden. De enige beweging zit in het af en toe verschijnen van een kat die plaats neemt op Indiana's schouder, maar die weigert van de champignon te eten. De film werd gedraaid zonder geluid of muziek, maar de mimiek van Indiana gaat uiteindelijk toch fascinerend werken. Uitsluitend voor Warhol-fans.

Regisseur		VPRO Cinema	Bezoekers	Ik
1972	The Star's Lunch
1971	L'Amour
1968	Lonesome Cowboys
1967	The Nude Restaurant
1967	Bike Boy
1967	****
1966	The Chelsea Girls
1965	Kitchen
1965	Hedy The Shoplifter
1965	Beauty Number Two
1964	Empire
1964	Couch
1964	Blow Job
1963	Sleep
1963	Kiss
1963	Haircut
1963	Eat

Acteur		VPRO Cinema	Bezoekers	Ik
1979	Cocaine Cowboys
1978	Tally Brown New York
1974	Identikit
1972	The Star's Lunch
1971	Dynamite Chicken
1968	The Queen

name

email

mijn instellingen

Cocaine Cowboys

Tally Brown New York

Identikit

The Star's Lunch

Women in Revolt

L'Amour

Dynamite Chicken

Trash

Ich bin ein Elefant, Madame

The Queen

Lonesome Cowboys

The Nude Restaurant

Bike Boy

****

The Chelsea Girls

My Hustler

Kitchen

Hedy The Shoplifter

Beauty Number Two

Empire

Couch

Blow Job

Sleep

Kiss

Haircut

Eat