Elisabeth Marliangeas

Une journée d'Andrei Arsenevitch

Frankrijk 1999. Documentaire van Chris Marker.

Takeshi Kitano - Shinshutsu Kibotsu

Frankrijk​/​​Japan 1999. Documentaire van Jean-Pierre Limosin. Met o.a. Takeshi Kitano en Shiguehiko Hasumi.

Sud

België​/​​Frankrijk 1999. Documentaire van Chantal Akerman. Met o.a. Cora Jones, Ed Taylor, Jr., Michael Journee, Dereck Mohammed en Mrs. Callins.

In 1998 werd de zwarte James Byrd, Jr. op afschuwelijke wijze omgebracht door drie blanke jongeren. De man werd in elkaar geslagen, aan een camion gebonden en bijna vijf kilometer verder gesleurd. Aan de hand van deze racistische moord onderzoekt Akerman het rassengeweld in Alabama dat nog steeds deel uitmaakt van het dagelijkse leven in het zuiden van de VS. Volgens sheriff Billy Rowles is de toestand in Jasper, Alabama niet anders dan in de rest van het land, maar volgens een andere bron wint de Ku Klux Klan de laatste vijftien jaar weer aan sterkte. Voor hen moet elke niet-Ariër het land uitgezet worden. Ze zijn uiterst gevaarlijk omdat niemand hen orders geeft. Ze volgen enkel hun 'Christelijke instelling'. Een pijnlijke documentaire die, naast de gesprekken, ook nog de weg volgt waarover James Byrd meegesleurd werd, tergend traag zodat we als toeschouwer haast elke centimeter van die weg meemaken. Oudere mensen met een donkere huidskleur vertellen over hun leven vroeger, dat niet bepaald anders was als vandaag, enkel de misdaden van uiterst rechts zijn nu illegaal, ook al wordt nog steeds zelden een blanke veroordeeld voor een misdaad begaan t.o.v. iemand van een ander ras. Claire Atherton was verantwoordelijk voor de montage. Fotografie is van Raymond Fromont.

Les Renoir ou l'esprit d'une famille

Frankrijk 1999. Documentaire van Claude-Jean Philippe. Met o.a. Henri Cartier-Bresson, Françoise Giroud, Pierre-William Glenn, Maya Picasso en Alain Renoir.

In 1998 werd de zwarte James Byrd, Jr. op afschuwelijke wijze omgebracht door drie blanke jongeren. De man werd in elkaar geslagen, aan een camion gebonden en bijna vijf kilometer verder gesleurd. Aan de hand van deze racistische moord onderzoekt Akerman het rassengeweld in Alabama dat nog steeds deel uitmaakt van het dagelijkse leven in het zuiden van de VS. Volgens sheriff Billy Rowles is de toestand in Jasper, Alabama niet anders dan in de rest van het land, maar volgens een andere bron wint de Ku Klux Klan de laatste vijftien jaar weer aan sterkte. Voor hen moet elke niet-Ariër het land uitgezet worden. Ze zijn uiterst gevaarlijk omdat niemand hen orders geeft. Ze volgen enkel hun 'Christelijke instelling'. Een pijnlijke documentaire die, naast de gesprekken, ook nog de weg volgt waarover James Byrd meegesleurd werd, tergend traag zodat we als toeschouwer haast elke centimeter van die weg meemaken. Oudere mensen met een donkere huidskleur vertellen over hun leven vroeger, dat niet bepaald anders was als vandaag, enkel de misdaden van uiterst rechts zijn nu illegaal, ook al wordt nog steeds zelden een blanke veroordeeld voor een misdaad begaan t.o.v. iemand van een ander ras. Claire Atherton was verantwoordelijk voor de montage. Fotografie is van Raymond Fromont.

David Cronenberg: I Have to Make The Word Be Flesh

Frankrijk​/​​Canada 1999. Documentaire van André S. Labarthe. Met o.a. David Cronenberg en Serge Grünberg.

In 1998 werd de zwarte James Byrd, Jr. op afschuwelijke wijze omgebracht door drie blanke jongeren. De man werd in elkaar geslagen, aan een camion gebonden en bijna vijf kilometer verder gesleurd. Aan de hand van deze racistische moord onderzoekt Akerman het rassengeweld in Alabama dat nog steeds deel uitmaakt van het dagelijkse leven in het zuiden van de VS. Volgens sheriff Billy Rowles is de toestand in Jasper, Alabama niet anders dan in de rest van het land, maar volgens een andere bron wint de Ku Klux Klan de laatste vijftien jaar weer aan sterkte. Voor hen moet elke niet-Ariër het land uitgezet worden. Ze zijn uiterst gevaarlijk omdat niemand hen orders geeft. Ze volgen enkel hun 'Christelijke instelling'. Een pijnlijke documentaire die, naast de gesprekken, ook nog de weg volgt waarover James Byrd meegesleurd werd, tergend traag zodat we als toeschouwer haast elke centimeter van die weg meemaken. Oudere mensen met een donkere huidskleur vertellen over hun leven vroeger, dat niet bepaald anders was als vandaag, enkel de misdaden van uiterst rechts zijn nu illegaal, ook al wordt nog steeds zelden een blanke veroordeeld voor een misdaad begaan t.o.v. iemand van een ander ras. Claire Atherton was verantwoordelijk voor de montage. Fotografie is van Raymond Fromont.

Philippe Garrel, artiste

Frankrijk 1998. Documentaire van Françoise Etchegaray.

In 1998 werd de zwarte James Byrd, Jr. op afschuwelijke wijze omgebracht door drie blanke jongeren. De man werd in elkaar geslagen, aan een camion gebonden en bijna vijf kilometer verder gesleurd. Aan de hand van deze racistische moord onderzoekt Akerman het rassengeweld in Alabama dat nog steeds deel uitmaakt van het dagelijkse leven in het zuiden van de VS. Volgens sheriff Billy Rowles is de toestand in Jasper, Alabama niet anders dan in de rest van het land, maar volgens een andere bron wint de Ku Klux Klan de laatste vijftien jaar weer aan sterkte. Voor hen moet elke niet-Ariër het land uitgezet worden. Ze zijn uiterst gevaarlijk omdat niemand hen orders geeft. Ze volgen enkel hun 'Christelijke instelling'. Een pijnlijke documentaire die, naast de gesprekken, ook nog de weg volgt waarover James Byrd meegesleurd werd, tergend traag zodat we als toeschouwer haast elke centimeter van die weg meemaken. Oudere mensen met een donkere huidskleur vertellen over hun leven vroeger, dat niet bepaald anders was als vandaag, enkel de misdaden van uiterst rechts zijn nu illegaal, ook al wordt nog steeds zelden een blanke veroordeeld voor een misdaad begaan t.o.v. iemand van een ander ras. Claire Atherton was verantwoordelijk voor de montage. Fotografie is van Raymond Fromont.

HHH - Portrait de Hou Hsiao-Hsien

Taiwan​/​​Frankrijk 1997. Documentaire van Olivier Assayas. Met o.a. Hou Hsiao-hsien, Chu T'ien-wen, Wu Nien-Jen, Chen Kuo-Fu en Kao She.

In 1998 werd de zwarte James Byrd, Jr. op afschuwelijke wijze omgebracht door drie blanke jongeren. De man werd in elkaar geslagen, aan een camion gebonden en bijna vijf kilometer verder gesleurd. Aan de hand van deze racistische moord onderzoekt Akerman het rassengeweld in Alabama dat nog steeds deel uitmaakt van het dagelijkse leven in het zuiden van de VS. Volgens sheriff Billy Rowles is de toestand in Jasper, Alabama niet anders dan in de rest van het land, maar volgens een andere bron wint de Ku Klux Klan de laatste vijftien jaar weer aan sterkte. Voor hen moet elke niet-Ariër het land uitgezet worden. Ze zijn uiterst gevaarlijk omdat niemand hen orders geeft. Ze volgen enkel hun 'Christelijke instelling'. Een pijnlijke documentaire die, naast de gesprekken, ook nog de weg volgt waarover James Byrd meegesleurd werd, tergend traag zodat we als toeschouwer haast elke centimeter van die weg meemaken. Oudere mensen met een donkere huidskleur vertellen over hun leven vroeger, dat niet bepaald anders was als vandaag, enkel de misdaden van uiterst rechts zijn nu illegaal, ook al wordt nog steeds zelden een blanke veroordeeld voor een misdaad begaan t.o.v. iemand van een ander ras. Claire Atherton was verantwoordelijk voor de montage. Fotografie is van Raymond Fromont.

De Santis et Moretti : Citoyens et cinéastes

Frankrijk 1995. Documentaire van Andrea Martini. Met o.a. Giuseppe de Santis en Nanni Moretti.

Voor Giuseppe De Santis (1917) is film altijd politiek geweest. Vanaf zijn doorbraak met RISO AMARO (1950) waren al zijn films doordrongen van sociale thema`s, steeds gebracht in een volkse stijl. Hij maakte nooit een geheim van zijn Marxistische sympathie[KA3]en, maar zijn kritische films werden zelden met open armen ontvangen door linkse kringen. De enige hedendaagse cineast voor wie hij bewondering oogst is Nanni Moretti (1953), die evenals hij een cinema beheerst die met beelden spreekt. Naast scenario en regie neemt Moretti meestal ook de hoofdrol voor zijn rekening. Zo controleert hij het hele proces van het filmmaken. Hij beschouwt het maken van een film belangrijker dan het bedrijven van politiek. Ook zijn films zijn doordrongen van linkse idealen, maar dan op een moderne manier, niet het oubollige Leninisme of Stalinisme. Het portret van twee eigenzinnige cineasten die onverbloemd praten over hun politieke idealen en de invloed hiervan op hun werk. De documentaire is minder geschikt voor de gemiddelde filmliefhebber, maar wie meer wil weten over de krachten die deze twee boegbeelden van de Italiaanse film drijven zal zeker aangenaam geboeid worden. Martini baseerde zich op een idee van Hélène Mochiri. De montage was in handen van Hélène Chambon. Achter de camera namen Fabio Cianchetti en Marco Di Castri plaats.