Jean Carmet

Depardieu... le regard des autres

Frankrijk 2000. Documentaire van Catherine Jivora en Pierre-André Boutang. Met o.a. Le Dœuff, Nathalie Baye, Claude Berri, Michel Blanc en Bertrand Blier.

Roulez jeunesse

Frankrijk 1993. Misdaad van Jacques Fansten. Met o.a. Jean Carmet, Daniel Gélin, Blanchette Brunoy, Grégoire Colin en Youssef Diawara.

De bewoners van een bejaardentehuis worden helemaal van hun stuk gebracht als er een overval bij hen plaatsvindt. Hoewel de twee dieven al snel worden opgepakt, voelen de oudjes sympathie voor hen, en doen er alles aan om ze weer vrij te krijgen. Charmant geacteerd, naar een scenario van de regisseur.

Germinal

Frankrijk​/​​België​/​​Italië 1993. Drama van Claude Berri. Met o.a. Gérard Depardieu, Jean Carmet, Renaud, Judith Henry en Jean-Roger Milo.

Na Albert Capellani (1913) en Yves Allégret (1963) waagde ook Claude Berri zich aan de verfilming van Zola's gelijknamige roman over de kommervolle arbeidsomstandigheden van mijnwerkers in het laat negentiende-eeuwse Frankrijk. De nuances uit Zola’s verhaal zijn in Berri's peperdure productie ver te zoeken. De meeste personages zijn weinig meer dan karikaturen waaraan de solide spelende acteurs te weinig eer konden behalen. Depardieu speelt een tekortgedane mijnwerker voor wie de maat nu echt vol is. Cameraman en inmiddels ook regisseur Yves Angelo deed vooral z'n best bij het in beeld brengen van de frequent langsmarcherende 'verworpenen der aarde'.

Chambre 108

Frankrijk 1993. Komedie van Daniel Moosmann. Met o.a. Roland Giraud, Jean Carmet, Grace De Capitani, Jean Barney en Catherine Cyler.

Vrolijke ziekenhuisklucht met mopperpot Carmet, die door Giraud behendig de mond wordt gesnoerd. Maar Giraud is er zelf ook nog niet, want als hij eenmaal heeft geaccepteerd dat hij onder het mes moet, maakt hij zich zorgen over zijn vriendin De Capitani die een te wat innige band met de behandelende geneesheer onderhoudt. Dan is er Carmet nog... Zwanenzang van komediespeler Carmet, die op 20 april 1994 op 73-jarige leeftijd overleed na een lange, vruchtbare carrière die wat de film betreft, begon met LES ENFANTS DU PARADIS. Scenario van Gérald Aubert en camerawerk van Cyril Lathus.

Cache-cash

Frankrijk 1993. Familiefilm van Claude Pinoteau. Met o.a. Aurélien Wiik, Joséphine Serre, Jean Carmet, Rose Thiery en Sophie Broustal.

Antoine (Wiik) is een jongen van twaalf. Hij heeft diep in het woud een hut in een boom, waar hij zich vaak terugtrekt. Liza (Serre) is een Canadees meisje dat met haar vader en diens vriendin op vakantie komt in de buurt van Antoine's huis. Samen ontdekken zij een zak met waanzinnig veel geld, verstopt op een eilandje vlakbij de boomhut. Ze nemen de zak mee en verbergen hem elders in de hoop de dieven te betrappen. Het blijkt de buit te zijn van gemene bankovervallers. De twee kinderen slaan op de vlucht. Moraal van het verhaal: geld is verwerpelijk en het echte geluk vind je in kleine, dagdagelijkse dingen. Kindvriendelijke film van jeugdfilmer Pinoteau die het gewelddadige zorgvuldig vermeed.

Le bal des casse-pieds

Frankrijk 1992. Komedie van Yves Robert. Met o.a. Jean Rochefort, Jacques Villeret, Victor Lanoux, Miou-Miou en Jean Carmet.

Het lijkt erop dat de filmer een vervolg op het amusante en geenszins verouderde LES CASSE-PIEDS (1948) van Jean Dr[KA1]eville heeft willen maken, met als gangmaker de fascinerende No[KA3]el-No[KA3]el. Het resultaat is vlees noch vis want met het inconsequente scenario (van de regisseur en Jean- Loup Dabadie), dat nogal eens in herhalingen vervalt, is slordig omgesprongen. Soms valt er even te lachen maar de vele mogelijkheden van het thema - het dagelijks bestaan wordt immers voortdurend verstoord door lastige, domme en middelmatige figuren, met name door achterlijke ambtenaren - werden helaas niet ten volle benut. Een speciale vermelding voor Lemercier die op treffende wijze verbijstert. Camerawerk van Robert Alazraki.

Coup de jeune

Frankrijk 1992. Komedie van Xavier Gélin. Met o.a. Martin Lamotte, Ludmila Mikaël, Jean Carmet, Daniel Gélin en Anémone.

Een 70-jarige geleerde, die al is gelauwerd met onder meer de Nobelprijs, zet zijn pogingen voort het geheim van de eeuwige jeugd te vinden. Op een dag treft hij zichzelf na een manipulatiefout aan in de huid van een jochie van vier. Het scenario loopt al in het eerste shot vast, en Gélin veroorzaakt met deze van elk belang en originaliteit verstoken klucht zeker geen revolutie binnen de cinematografie. De lompe trekpoppen van acteurs maken ook niets goed. Scenario van Philippe Setbon en de regisseur.

Merci la vie

Frankrijk 1991. Drama van Bertrand Blier. Met o.a. Charlotte Gainsbourg, Anouk Grinberg, Gérard Depardieu, Michel Blanc en Jean Carmet.

'Ik kan niet over de film praten, want ik heb het verhaal nog niet begrepen.' Dixit Blier over zijn absurdistische hutspot van drama, zwarte komedie, tijdsbeeld en farce. Waarin braaf schoolmeisje Camille (Gainsbourg) de vers gehuwde en fris gemaltraiteerde Joëlle (Grinberg) ontmoet en zich samen met haar nieuwe hartsvriendin in het volle chaosleven stort. Cine-anarchist Blier doet z'n klassieker Les valseuses dunnetjes over met twee actrices zonder vangnet, maar ergens tussen AIDS-epidemie en WO II-scènes raakt hij het spoor bijster. Bijrollend: Michel Blanc, Gérard Depardieu, Jean-Louis Trintignant.

Les cahiers bleus

Frankrijk 1991. Komedie van Serge Leroy. Met o.a. Evelyne Bouix, Jean Carmet, Michel Duchaussoy, Nelly Borgeaud en Tom Novembre.

Het is een rustige en brave school volgens de inspecteur, maar de nieuwe onderwijzeres komt deze harmonie verstoren. Ze voorziet haar leerlingen vooral van blauwe schriften waarin ze alles mogen opschrijven dat in hen opkomt. Op een dag krijgen ze het vreemde idee een gedicht met een beetje bloed te illustreren: de ouders vinden het een schandaal! Wat is dat voor een gek mens? Jaag haar weg! De kinderen zijn echter gelukkig en werken hard, maar uiteindelijk loopt de zaak uit de hand vanwege de pietluttigheid van de volwassenen. Een tweeslachtige film van de zeer wisselvallige regisseur Leroi, die de kinderen overigens zeer goed beschrijft en er af en toe echte monsters van maakt (ATTENTION, LES ENFANTS REGARDENT), terwijl hij zich op de rand van het fantastische genre begeeft. Er zitten echter te veel kunstgrepen in het nauwelijks realistische scenario, hetgeen het uitstekende homogene acteerwerk niet ten goede komt. Tamelijk vrije bewerking van de roman van René-Jean Clot Le bleu d'outre-tombe.

La reine blanche

Frankrijk 1991. Drama van Jean-Loup Hubert. Met o.a. Catherine Deneuve, Richard Bohringer, Bernard Giraudeau, Jean Carmet en Laure Moutoussamy.

Nantes 1960. Wanneer oude bekende Yvon inclusief Antilliaanse schone plus zonen uit het Caraïbisch gebied terugkeert, worden loodgieter Jean en echtgenote Liliane in een gezamenlijk, pijnlijk verleden teruggeslingerd. De vijfde film van Hubert gaat opnieuw over gewone mensen en de dingen die levens van richting doen veranderen. Giraudeau (1947-2010) is als ex-kaaiewaaier Yvon perfect gecast, de nog piepjonge Isabelle Carré speelt subtiel Jean en Lilianes oudste dochter. Vermakelijk anti-glamoureus: La Deneuve piepers jassend aan de keukentafel. Georges Delerues muziek treft exact de juiste, altijd wat melancholieke Hubert-filmtoon.

La controverse de Valladolid

Frankrijk 1991. Drama van Jean-Daniel Verhaeghe. Met o.a. Jean Carmet, Jean-Pierre Marielle, Jean-Louis Trintignant, Claude Laugier en Jean-Michel Dupuis.

Valladolid was in 1550 de hoofdstad van Spanje, dat onder de heerschappij van Karel de Vijfde een wereldrijk geworden was: niet alleen behoorden de Noordelijke- en Zuidelijke Nederlanden erbij, maar dankzij de veroveringen kon een groot deel van Zuid- en Midden- en Noord-Amerika tot de uitgestrekte natie gerekend worden. Spanje had zich verrijkt door zijn nieuwe kolonie[KA3]en leeg te plunderen. In deze film die grenst aan gefilmd toneel, debateren de gezant van de paus (Carmet), de filosoof en kannunik Sepulveda (Trintignant), de dominicaan Las Casas (Marielle), een koloniaal (Dupuis), broeder Ambrosiano (Laugier) en broeder Emiliano (Elso) over de vraag of de Indianen een ziel hebben, of zij als slaven geboren zijn en of zij via het christendom absolutie kunnen verkrijgen. In feite was het een discussie over de kerkelijke of wereldlijke macht, waarbij de betrokken Indianen niet telden en tot in lengte van dagen als minderen gezien werden. Na meer dan vierhonderd jaar van blanke overheersing en onderdrukking beginnen zij eindelijk hun chaotische weg naar de vrijheid te banen, voor zo ver zij niet door de Spaanse overheersers en de westerse beschaving resp. uitgemoord en uitgedund zijn of hun identiteit verloren hebben. De film, die eigenlijk een tv-film is, werd op het festival van Berlijn bekroond en op andere festivals overladen met prijzen, w.o. de Quatre 7 als beste acteur voor Marielle. Voor ware liefhebbers een festijn dat bestaat uit een steekspel met woorden.

Un jeu d'enfant

Frankrijk 1990. Oorlogsfilm van Pascal Kané. Met o.a. Paul Schmidt, Dominique Lavanant, Laura Morante, Jean Carmet en Marie Dubois.

Kan[KA1]e`s film gaat over de lotgevallen van Arthur (Schmidt), een joodse jongen, die moet onderduiken in `La France Profonde` (in casu de omgeving van Bordeaux) tijdens WO II. Kan[KA1]e`s valt echter niet te verwijten dat hij met deze film een trendvolger is. Het feit dat deze filmer, die uit principe nimmer tot concessies bereid is, in veertien slechts drie films gedraaid heeft, is voldoende bewijs. Een intelligente kroniek met de voor hem kenmerkende sterke satire op een hypocriet en bekrompen milieu, die gelukkig niet tot een tragedie leidt en veel dichter bij de geest van JEUX INTERDITS van Ren[KA1]e Cl[KA1]ement dan bij AU REVOIR LES ENFANTS van Louis Malle staat. Zeer sprekende beelden van Romain Winding en groots acteerwerk, vooral van de kleine Schmidt. Eind 2003 monteerde Kan[KA1]e de film opnieuw en de Franse tv zond hem (op zijn verzoek) uit onder de titel LA FÊTES DES MÈRES.

Le sixième doigt

Frankrijk 1990. Komedie van Henri Duparc. Met o.a. Bamba Bakary, Naki Sy Savané, Jean Carmet, Patrick Chesnais en Christine Pascal.

De geromantiseerde beschrijving van het dagelijks leven in een klein, Afrikaans dorpje ergens in een land dat, anno 1956, onder Frans mandaat valt. Na met een blanke vrouw tal van teleurstellingen gekend te hebben, verwacht Kwao (Bakary) een kind bij zijn tweede, zwarte vrouw. Deze wordt geboren met zes vingers aan elke hand. Verder gaat het om alledaagse gebeurtenissen, waarin seks, alcohol, het vooral door de vrouwen verrichte werk en de plaatselijke politiek een belangrijke rol spelen. Een nietszeggend scenario, opdringerige dialogen, goedmoedige humor en op z'n zachtst gezegd, schilderachtige personages, ook al zetten de blanken niet bepaald overtuigend spel neer.

Le château de ma mère

Frankrijk 1990. Biografie van Yves Robert. Met o.a. Julien Ciamaca, Philippe Caubère, Nathalie Roussel, Didier Pain en Thérèse Liotard.

Vervolg op La gloire de mon père naar de autobiografische roman van de Franse romancier Marcel Pagnol (1895-1974). Le château de ma mère biedt wederom een intieme en nostalgische blik op de jeugd van de schrijver. Marcel (Ciamaca) is inmiddels een jaar of 13 en hunkert iedere dag naar de vakanties in het tweede huis van de familie in de Provence. De voetreis erheen is steeds weer een avontuur, met als eindbestemming de geliefde heuvels, het landelijke decor voor zijn eerste schuchtere stappen in liefde en vriendschap. Yves Robert levert met dit warme tweeluik het beste werk van zijn onevenwichtige carrière. Prachtige cinema.

Bouvard et Pècuchet

Frankrijk 1990. Komedie van Jean-Daniel Verhaeghe. Met o.a. Jean Carmet, Jean-Pierre Marielle, Pierre Étaix, Catherine Ferran en Yvan Dautun.

Naar een bewerking van het nergens bij in te delen werk van Gustave Flaubert door Jean-Claude Carrière. Het gaat hier om zowel een komedie als een satire terwijl het in feite een ontroerende speurtocht naar het Bewustzijn is. Geen eenvoudig verhaal dus, maar het is juist weergegeven - en niet onjuist zoals te vrezen viel - dankzij een intelligent scenario, een aandachtige regie en een rake typering van de karakters en de mentaliteit van destijds. Schitterend spel en opmerkelijke, speciaal voor de film gecomponeerde muziek. Verhaeghe hoort thuis bij die zeldzame groep van cineasten die met echt iets origineels en bizonders op televisie komen.

Périgord noir

Frankrijk 1989. Komedie van Nicolas Ribowski. Met o.a. Roland Giraud, Jean Carmet, Odette Laure, Lydia Galin en Laurence Semonin.

Afrikaanse immigranten vestigen zich tijdelijk in een dorpje in de Périgord om snel veel geld te kunnen verdienen. Tegenover zich vinden zij de Franse autochtonen. De beide gemeenschappen proberen zo veel mogelijk van elkaar te profiteren. Hoewel de uitwisseling van gezichtspunten komisch en venijnig is haalt een overbodige liefdesgeschiedenis de film uit balans. Nicolas Ribowski, afkomstig van de televisie, bewijst dat hij een goed technicus is maar het ontbreekt hem en zijn film aan gevoel en persoonlijkheid. Scenario van Philippe Conil.

Palace

Frankrijk 1989. Komedie van Jean-Michel Ribes. Met o.a. Pierre Arditi, Michel Blanc, Jean Carmet, Darry Cowl en Eva Darlan.

Dit gedrocht bestaat uit een aantal scenes waartussen de titel het enige verband vormt, aangezien ze zich in een etablissement met een aantal zeer gevarieerde en vooral seksueel provocerende attracties afspelen. De totale afwezigheid van een scenario kan niet goedgemaakt worden door de acteurs, die te goed zijn voor deze logge en vulgaire komedie. De auteur komt uit de wereld van het toneel of, om precies te zijn, het kleinkunsttheater, maar niets van wat hij op het witte doek of de TV geproduceerd heeft voegt ook maar iets aan zijn toneelwerk, dat hem terecht beroemd gemaakt heeft, toe. Daar komt dan nog eens de verschrikkelijk vlakke regie bij, waardoor de film meer weg heeft van een soort revue, waarin iedereen drie korte optredens doet om vervolgens weer te verdwijnen. Meer verbijsterend dan

Le Gorille enragé

Duitsland​/​​Italië​/​​Frankrijk 1989. Actiefilm van Jean-Claude Sussfeld. Met o.a. Karim Allaoui, François Périer, Jean Carmet, Sophie Michaud en Christiane Brammer.

Op een avond is de als zonderlinge kluizenaar levende vioolleraar Carmet getuige van een moord. De bezitters van een poppenfabriek hebben een man gedood die hen bedrogen heeft bij een smokkelzaak van explosieven naar Spanje. De Franse geheime dienst geeft hun agent Allaoui, alias de Gorilla, de leiding over het onderzoek van wat op het eerste gezicht een eenvoudige klus lijkt. Bloedeloze Gorilla-aflevering waarin meer gepraat dan gehandeld wordt. De personages zijn twee-dimensionaal en hun motieven onduidelijk. Vahe Katcha en Claude Boyader bewerkten de roman van Antoine Dominique. In beeld gebracht door Bert Meister.

L'invité surprise

Frankrijk 1989. Georges Lautner. Met o.a. Victor Lanoux, Eric Blanc, Jean Carmet, Michel Galabru en Jacques François.

Een vage en verwarde spionagegeschiedenis, waarin de opgejaagde anti-held een jonge, zwarte Parijzenaar is. Lautner is datgene wat voor een scenario moet doorgaan niet meester. Zijn bedoeling was in de eerste plaats een satire op de media te maken, die de mist ingaat vanwege een gebrek aan scherpzinnigheid en inspiratie. Het gaat er in deze parodie allemaal veel te bot aan toe, terwijl Blanc in de hoofdrol zijn zaakjes niet in orde heeft en zich eigenlijk alleen maar aanstelt. Het trio Galabru- Carmet-Lanoux tracht nog wat van de regie te maken. Scenario van Didier Van Cauwelaert en Georges Lautner. Camerawerk van Yves Rodallec.

La vouivre

Frankrijk 1988. Komedie van Georges Wilson. Met o.a. Lambert Wilson, Jean Carmet, Suzanne Flon, Jacques Dufilho en Macha Méril.

Een mislukte bewerking van de roman van Marcel Aymé. De fantasie-dimensie is Wilson blijkbaar volkomen ontgaan. Dat blijkt al uit het feit dat hij zijn zoon Lambert de hoofdrol heeft gegeven. Deze speelt op een nauwelijks overtuigende manier de rol van Arsène Muselier. Wilsons regieopvatting lijkt te bestaan uit het registreren van decors waar af en toe een acteur langsschuift. Aymé's werk wordt hier verkracht. Carmet is goed in de rol van lyrische en dromerige dronkelap. Dat is echter niet genoeg om de film te redden.

Les Deux Crocodiles

Frankrijk 1987. Komedie van Joël Séria. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Jean Carmet, Julien Guiomar, Jean-Paul Farré en Marie-Christine Adam.

Prestaties, avonturen en tegenspoed van een oplichter die tegen woekerrente geld uitleent. Deze film is vooral een tentoonstelling van grimmige portretten zoals Séria dat goed kan. Een regisseur die met succes werkt met de cynische, pikante en bijtende boosaardigheid. Deze zedensatire treft de roos. Marielle is nog nooit zo goed geweest.

Le Moine et la sorcière

Frankrijk 1987. Drama van Suzanne Schiffman en Suzanne Schiffmann. Met o.a. Christine Boisson, Jean Carmet, Raoul Billerey, Catherine Frot en Feodor Atkins.

De verhandeling [KL]De l`Adoration du chien Guinefort[KLE] is de inspiratiebron voor deze film. Het verhaal wordt toegeschreven aan Etienne de Bourbon (XIIe eeuw), terwijl de historica Pam[KA1]ela Berger het scenario heeft geschreven: een monnik die alles in het werk stelt om een heks op de brandstapel te krijgen, maar daar niet in slaagt dankzij het gezonde verstand van de dorpspastoor, prachtig vertolkt door Carmet. Hij wordt beetje bij beetje de spil van de film, ondanks zijn optreden in het begin. De sfeer in een dorp van toen is zeer authentiek weergegeven: een soort open plek omringd door bos, hetgeen het heidense bijgeloof uit die jaren gevaarlijk dichtbij haalt. De belichting is opvallend, evenals het zowel realistische als po[KA3]etische kleurgebruik (van cameraman Patrick Blossier). Ten slotte moet gewezen worden op de bijzondere muziek, die eraan herinnert dat de Middeleeuwse muziek van oosterse oorsprong is en wordt gespeeld met zulke ongewone instrumenten, als de zarb of de kamantché. Een sterke film die ook op levendige wijze het conflict tussen intuïtie en de abstracte theologische wetenschap aankaart. De handeling vindt plaats in de XIIIe eeuw.

La Brute

Frankrijk 1987. Thriller van Claude Guillemot. Met o.a. Xavier Deluc, Assumpta Serna, Jean Carmet, Rosette en Georges Claisse.

Verfilming van een roman van Guy des Cars. De film volgt het boek dat met deze namaakschrijver bijgenaamd 'Guy des Cares' heeft afgeraffeld. We kunnen deze film geen cijfer 0 geven als je let op het spel van Carmet. Ook Crauchet is altijd even doeltreffend in een onmogelijke rol. Deze debuutfilm doet het ergste vrezen voor de toekomst.

L' age de Monsieur est avancé

Frankrijk 1987. Komedie van Pierre Étaix. Met o.a. Pierre Étaix, Nicole Calfan en Jean Carmet.

Etaix bewerkte zijn gelijknamige toneelstuk dat in het Parijs van 1985-1986 speelt. Het is een experimentele en ingewikkelde klucht. Etaix speelt, net als in het theater, met de vele mogelijkheden die het medium film biedt. Duizelingwekkende spiraalvormige bewegingen waarin niemand meer de werkelijkheid van de fantasie kan onderscheiden (men denkt soms aan Alain Resnais), de acteurs nog minder dan de toeschouwers. Dit krankzinnige werk, dat bijzonder verwarrend, fascinerend, creatief en origineel is, bewijst dat Etaix na een stilte van zestien jaar beter in vorm is dan ooit.

Suivez mon regard

Frankrijk 1986. Komedie van Jean Curtelin. Met o.a. Richard Berry, Patrick Bruel, Tom Novembre, Dominique Pinon en Zabou Breitman.

Deze film is eigenlijk een unieke onderneming en zou ook EEN DAG IN PARIJS kunnen heten: een opstopping onderweg naar het werk en een opstopping onderweg naar huis. Wel honderd acteurs verschijnen op het scherm, variërend van 15 sekonden tot 2 minuten, hoewel het geen sketches zijn: er is een eenheid van toon en sfeer. Diverse situaties worden kil en afstandelijk bestudeerd. De film doet aan PLAYTIME van Jacques Tati denken. Sommigen zullen het fascinerend vinden, anderen afschuwelijk. Ook bekend als JE HAIS LES ACTEURS.

Miss Mona

Frankrijk 1986. Komedie van Mehdi Charef. Met o.a. Jean Carmet, Ben Smaïl, Albert Delpy, Albert Klein en Hélène Duc.

Een Arabische immigrant zonder geldige papieren raakt zijn zwart betaalde baantje kwijt en glijdt noodgedwongen af naar een randbestaan. Hij wordt opgevangen door een travestiet, die een al even marginaal bestaan leidt, maar veel uitgekookter is. Dat is alles. Hun wederzijdse betrekkingen zitten door de hele film verweven en hier en daar steekt zwart-wit-denken of eerder omgekeerd racisme de kop op: des te waardiger, stiller en geheimzinniger de Arabier, Samir, is, des te babbelzieker, belachelijker en afwijkender is de homoseksueel. Dat deze onplezierige film niet helemaal waardeloos is, danken we aan de vertolking van Carmet, die beslist alles kan spelen!

Les fugitifs

Frankrijk 1986. Misdaad van Francis Veber. Met o.a. Pierre Richard, Gérard Depardieu, Jean Carmet, Anaïs Bret en Maurice Barrier.

Seriebankrover Jean Lucas (Depardieu), na een langer verblijf in het staatspension vastbesloten om eerlijk burger te blijven, wordt bij een bankbezoek zelf gijzelaar van stuntelende overvaller François Pignon (Richard). Tijdens het chaotische vluchttraject vat Lucas meer en meer sympathie op voor de amateurcrimineel. Pignon blijkt een berooide weduwnaar wiens dochtertje dermate is getraumatiseerd door het overlijden van haar moeder dat ze niet meer wil praten. Vermakelijke kaskraker van het succestrio Richard/Depardieu/Veber viert de empathie en het optimisme. Veber tekende in 1989 ook voor de zoutarme Amerikaanse remake Three Fugitives.

Le Matou

Frankrijk 1986. Film noir van Jean Beaudin. Met o.a. Serge Dupire, Monique Spaziani, Jean Carmet, Julien Guiomar en Guillaume Lemay-Thivierge.

Een getrouwe bewerking van de gelijknamige griezelroman van Yves Beauchemin. Een kat doodt uit wraak uiteindelijk de kwaaie pier. Een nogal onplezierige film wegens de moord op een kleine jongen. De scenario-schrijfster heeft de saus niet goed weten te binden en de intrige niet kunnen inperken, zodat deze film 'zweeft' en heel wat langdradige momenten kent. Het camerawerk van Claude Agostini is opmerkelijk. Het debuut van deze regisseur.

L'été 36

Frankrijk​/​​België 1986. Romantiek van Yves Robert. Met o.a. Anaïs Jeanneret, Christian Clavier, Jean-Pierre Bouvier, Jean Carmet en Marie-Christine Barrault.

Trouwe bewerking van de zware roman van Bertrand Poirot- Delpech over de lotgevallen van de leden van een Bretonse landjonkerfamilie waarvan generaal Saint-Aubert (Rey) het middelpunt is. Er gebeurt die zomer heel wat: in Frankrijk en in Belgi[KA3] worden er revolutionaire sociale maatregelen getroffen, zoals de invoering van betaalde verlofdagen, maar daarnaast breekt in Spanje de burgeroorlog uit en dreigt vanuit Duitsland het fascisme. Door deze gebeurtenissen valt de familie uit elkaar: de een sluit zich bij de internationale brigades aan, de ander (een jood) bereidt zich voor op zijn vertrek naar de V.S. enz. We kennen Roberts sympathie voor zijn personages, maar aangezien hij geschikter is voor het komische genre, haalt hij alles een beetje door elkaar en is het verhaal hier en daar een beetje traag, maar het geheel blijft toch boeien. N.B.: het zou prettig zijn als bepaalde tv-zenders (altijd dezelfde) ermee ophielden herhalingen als nieuwigheden te presenteren!

Champagne amer

Tunesië​/​​Frankrijk 1986. Drama van Ridha Behi. Met o.a. Julie Christie, Ben Gazzara, Patrick Bruel, Jean Carmet en Ida de Benedetto.

Bitterzoete film met Bruel die niet weet dat grondbezitter Gazzara zijn vader is. Deze moet vertrekken met het oog op de komende onafhankelijkheid. Gazzara's vrouw Christie gaat met hem in haar fraaie slee, een Buick, een laatste rijtoer maken bij wijze van afscheid. Zijn moeder wil niet trouwen met Carmet, die haar ondanks haar afwijzingen, blijft bijstaan, ook als zij naar de stad trekt, waar Bruel automonteur wordt. Bij het zien van een Buick droomt Bruel van Christie. De hoofdrollen overtuigen niet helemaal. De fotografie was in handen van niemand minder dan Pierre Lhomme.

Night Magic

Canada 1985. Musical van Lewis Furey. Met o.a. Carole Laure, Nick Mancuso, Stéphane Audran, Jean Carmet en Frank Augustyn.

Een mislukte poging tot een musical op toneel in een theaterstad, met eveneens een mislukte greep naar de wondere wereld van Walt Disney. Waarschijnlijk te wijten aan de povere intrige maar ook aan een soort opeenvolging van videoclips zonder enig onderling verband. Verveling is troef.

Mon beau-frère a tué ma soeur

Frankrijk 1985. Mysterie van Jacques Rouffio. Met o.a. Michel Serrault, Michel Piccoli, Juliette Binoche en Jean Carmet.

Dit is een bewerking van de thriller van Georges Conchon, die opk het scenario schreef. Kennelijk heeft men Hitchcocks THE TROUBLE WITH HARRY willen nabootsen. Surrealisme met een knipoog alom. De film is moeilijk te volgen met soms teveel, soms weer te weinig wonderbaarlijks. Het is echter een goede poging om de Franse filmgewoontes kwijt te raken.

Tir à vue

Frankrijk 1984. Thriller van Marc Angelo. Met o.a. Sandrine Bonnaire, Laurent Malet, Jean Carmet, Michel Jonasz en Michel Stano.

De moordenaar van Richards broer is nooit gepakt. De 'arme' jongen leeft van diefstal en moord en hij wordt daarbij geholpen door een vrouw die even gestoord is als hijzelf. Zij gaat dood maar hij wreekt haar. De karaktertypes zijn poppetjes in een marionnettenspel; bij het belachelijke af. Het geheel is in het oog lopend, grof en niet bepaald overtuigend. Bovendien met gebruikelijke karikaturen zoals een homosexueleel en een Noordafrikaan. Een algehele mislukking.

Sac de noeuds

Frankrijk 1984. Drama van Josiane Balasko. Met o.a. Isabelle Huppert, Josiane Balasko, Farid Chopel, Jean Carmet en Coluche.

Een onmogelijk samen te vatten kroniek in de trant van `LES VALSEUSES` van Bertrand Blier (echter zonder zijn talentvolle vertelwijze), waarin een groot aantal karaktertypes verschijnen en verdwijnen. Drank, aanranding, vechtpartijen, zelfmoord, diefstal en moord zijn de elementen van een onmogelijk scenario dat zich voordoet als representatief voor een generatie! Geheel ongeloofwaardig. LES TRICHEURS van Marcel Carn[KA1]e (1960) is een meesterwerk vergeleken met deze film en dat wil wat zeggen. Scenario van de regisseuse.

Le crime d'Ovide Plouffe

Canada 1984. Drama van Denis Arcand. Met o.a. Gabriel Arcand, Anne Letourneau, Jean Carmet en Véronique Jeannot.

Rond 1960 was er op de Canadese tv een serie, die heel Frans Canada in de ban hield op zaterdagavond: [KL]Famille Plouffe[KLE]. Iedereen genoot met volle teugen van de soapachtige avonturen van dit kijkbuisgezin. Hierop ge[KA3]inspireerd draaide Denis Arcand, die samen met Roger Lemelin het scenario schreef, een soort vervolg over Ovide Plouffe (Gabriel Arcand). Ovide is juwelier, die het voor de wind gaat. Hij is getrouwd met Rita (Letourneau), een aantrekkelijke vrouw die heimelijk aanbeden wordt door Berthet (Carmet), Plouffe's compagnon. Ovide krijgt de vertegenwoordiging van een horlogemerk en is daarom veelvuldig op reis, terwijl hij de zaak aan Berthet overlaat. Berthet benut natuurlijk zijn kans om nader tot die mooie Rita te komen, maar ontdekt dat minnaars van vroeger hem voor zijn. Als hij Rita betrapt, besluit zij bij terugkeer van Ovide alles aan Ovide op te biechten. Het huwelijk tussen Ovide en Rita raakt in het slop en Ovide probeert tevergeefs iets moois te laten opbloeien met de secretaresse. Rita gaat op reis en komt om bij een explosie in de lucht van het vliegtuig. Ovide wordt beschuldigd, maar wordt wegens gebrek aan bewijs vrijgelaten. Interessante vroege film uit het oeuvre van Arcand, die later met JÉSUS DE MONTRÉAL hoge ogen zou gooien op het festival van Cannes in 1989. De fotografie is van François Protat. Goede spelprestaties, met name van Carmet.

Papy fait de la résistance

Frankrijk 1983. Oorlogsfilm van Jean-Marie Poiré. Met o.a. Michel Galabru, Christian Clavier, Gérard Jugnot, Jacques Villeret en Jean-Claude Brialy.

Een uit beroemde musici bestaande familie krijgt tijdens WO II een nazi-hoofdkwartier op haar landgoed. Meer uit eigenbelang dan uit patriottisme gaat de familie in het verzet, maar de heldhaftige reputatie is dertig jaar later nog goed voor een talk-show op de tv. Een aaneenschakeling van leuke fragmenten - Villeret levert als Hitlers zingende halfbroer een gave parodie op Julio Iglesias - en minder leuke, met veel plezier in een hoog tempo gespeeld door een groot aantal prominenten.

Canicule

Frankrijk 1983. Misdaad van Yves Boisset. Met o.a. Lee Marvin, Miou-Miou, Victor Lanoux, Jean Carmet en Tina Louise.

Een voortvluchtige Amerikaanse killer duikt onder op het Franse platteland. Daar blijkt dat de perversies, de achterbaksheid en de hebzucht van de varkensfokkers-familie die hem herbergt, gevaarlijker zijn dan gangsters en politie. Ondanks al het betrokken talent werd het een teleurstellende film, waarin de zwaar aangezette, grove karikaturen de interesse en geloofwaardigheid ondermijnen. Het resultaat is dan ook niet de - mogelijk bedoelde - zwarte komedie. In deze hommage aan Marvins filmimago blijft in elk geval diens waardigheid intact, maar voor het overige steken de varkens positief af bij de acteurs. Scenario van Boisset, Jean Herman, Michel Audiard, Dominique Roulet en Serge Korber. Jean Boffety hanteerde de camera.

Un chien dans un jeu de quilles

Frankrijk 1982. Komedie van Bernard Guillou. Met o.a. Pierre Richard, Jean Carmet, Julien Guiomar, Béatrice Camurat en Hélène Surgère.

De Parijse psycholoog Pierre Cohen (Richard) keert terug naar zijn Bretonse geboortedorp om zijn broer Joseph (Carmet) die bedreigd wordt met de onteigening van zijn boerderij, bij te staan. De komiek Richard produceerde zelf deze plattelandskomedie in een welkome en geslaagde afwijking van zijn verstrooide stuntelaarsimago. Hij kreeg goed tegenspel van Carmet en vooral van Camuret, als resp. zijn broer en schoonzus Françoise. Het scenario van Claude Gallot en regisseur Guillou vermijdt de gebruikelijke vulgaire pastorale humor, maar de regie had meer flair kunnen hebben. Niettemin was de desinteresse van het Franse bioscooppubliek toentertijd onverdiend en onverklaarbaar. Het camerawerk is van Claude Agostini.

Les Misérables

Frankrijk​/​​Duitsland 1982. Drama van Robert Hossein. Met o.a. Lino Ventura, Michel Bouquet, Jean Carmet, Christiane Jean en Evelyne Bouix.

4-delige miniserie naar het boek van Victor Hugo. Jean Valjean heeft negentien jaar gevangen gezeten vanwege het stelen van een brood. Na zijn vrijlating steelt hij zilverwerk van een bissschop die hem onderdak verleent. De man klaagt hem niet aan, Valjean betert z'n leven, neemt een nieuwe identiteit aan en schopt het tot burgemeester. Maar Valjean komt niet los van zijn verleden.

Guy de Maupassant

Frankrijk 1982. Biografie van Michel Drach. Met o.a. Claude Brasseur, Jean Carmet, Miou-Miou en Simone Signoret.

Successchrijver-uit-ennui en aartspessimist De Maupassant, in 1891 via de syfilis onderweg naar de waanzin, beschouwt twee jaar voor hij zal sterven zijn jeugd, literaire carrière en grote passie: vrouwen. Met sterspelers bestrooid, door Philippe Rousselot chique gefotografeerd uittreksel van een woelig schrijversleven is uiteindelijk een lege huls. Een verklede Brasseur met jubelsnor is daarnaast nog geen Guy de Maupassant; kennelijk had regisseur noch titelvertolker er veel goesting in. Pluspunt: de belle époque-zwier van Georges Delerues muziek. Let op Catherine Frot in een van haar eerste rolletjes.

Une affaire d'hommes

Frankrijk 1981. Misdaad van Nicolas Ribowski en Nicolas Ribovsky. Met o.a. Claude Brasseur, Jean-Louis Trintignant, Jean Carmet, Jean-Paul Roussillon en Patrice Kerbrat.

Parijzenaars van middelbare leeftijd vinden in zondagse amateur-wielrennerij vriendschap zonder sociale verschillen. Als de vrouw van een aannemer tijdens hun wekelijkse rit wordt vermoord, blijkt dat de aannemer een 'tweede leven' voor zijn makkers verzwegen heeft. De gevoelens van de politiecommissaris worden verdeeld tussen loyaliteit en zijn twijfel aan het ijzeren alibi van zijn sportvriend. Het ingenieuze en oorspronkelijke thrillerscenario kreeg van debutant Ribowski een wat vlakke regie, maar geeft de acteurs boeiende rollen. Scenario van Georges Conchon. Camerawerk van Jean-Paul Schwartz.

La soupe aux choux

Frankrijk 1981. Komedie van Jean Girault. Met o.a. Louis de Funès, Jean Carmet, Jacques Villeret, Christine Dejoux en Claude Gensac.

La soupe aux choux, koolsoep. Dat is wat oude Franse boeren Claude en Francis bindt (Louis de Funès en Jean Carmet). Beneveld door soep en wijn wordt het stel op een avond bezocht door een buitenaards wezen dat de winderigheid van de heren opmerkte. Het schepsel blijkt uitermate enthousiast over de soep en besluit de heren uitbundig te compenseren. La soupe aux choux, Funès' voorlaatste film, staat in de top tien van menig filmliefhebber en filmmaker vanwege de fabuleuze cast, de verbeelding van het Franse plattelandsleven, de speciale effecten en het wonderlijke scenario.

L' Amour trop fort

Frankrijk 1981. Komedie van Daniel Duval. Met o.a. Marie-Christine Barrault, Jean Carmet, Daniel Duval, Hubert Deschamps en Christian Delanger.

De vriendschap tussen een jonge regisseur en een oude, weinig succesvolle bijrolspeler wordt verstoord doordat de filmer op een antiquaire verliefd wordt, terwijl de door zijn vrouw verlaten acteur juist meer en meer zijn gezelschap zoekt. Deze kennelijk autobiografische film van acteur-regisseur Duval over vertraagde volwassenheid, met alle positieve en negatieve ervaringen van dien, vervangt een psychologische uitdieping door een pittoreske en quasi-poëtische aanpak, waardoor het simpele gegeven alleen weet te boeien door goed en innemend acteren, maar nooit méér dan oppervlakkige belangstelling wekt.

Die Fälschung

Duitsland​/​​Frankrijk 1981. Drama van Volker Schlöndorff. Met o.a. Bruno Ganz, Hanna Schygulla en Jean Carmet.

Indrukwekkende rol van Ganz als verslaggever in een door oorlog en geweld geteisterd Libanon. Een tweeslachtige film: gaat het over de Palestijnse situatie of over de problemen van de al of niet onafhankelijke journalistiek? Of over een identiteitscrisis? De achtergronden te Beiroet zijn heel echt. Naar de roman La Falsification van Nicolas Born.

Circle Of Deceit

1981. Volker Schlöndorff. Met o.a. Jerzy Skolimowski, Hanna Schygulla, Bruno Ganz en Jean Carmet.

Indrukwekkende rol van Ganz als verslaggever in een door oorlog en geweld geteisterd Libanon. Een tweeslachtige film: gaat het over de Palestijnse situatie of over de problemen van de al of niet onafhankelijke journalistiek? Of over een identiteitscrisis? De achtergronden te Beiroet zijn heel echt. Naar de roman La Falsification van Nicolas Born.

Allons Z'enfants

Frankrijk 1981. Drama van Yves Boisset. Met o.a. Lucas Belvaux, Jean-Pierre Aumont, Jean Carmet, Jacques Denis en Jean-Pierre Kalfon.

Zoon van een oorlogsveteraan wordt tegen zijn zin op militaire academie geplaatst en maakt zich door verzet tegen de discipline tot doelwit van zijn superieuren. Vlucht- en zelfmoordpogingen hebben geen ander resultaat dan celstraf of overplaatsing. Bij het uitbreken van WO II is hij een van de eersten die sneuvelt en hij wordt op graf gëeerd als een held. Regisseur Boisset greep autobiografische roman van Yves Gibeau aan voor nieuwe anti-autoritaire film, met gedoemdheid van een individuele revolte, en brengt nuancering aan waardoor de 'schurken' evenzeer slachtoffers van systeem blijken. Goed spel in overwegend episodische rollen.

La banquière

Frankrijk 1980. Drama van Francis Girod. Met o.a. Romy Schneider, Jean-Louis Trintignant, Jean-Claude Brialy, Marie-France Pisier en Claude Brasseur.

Romy Schneider is weer eens soeverein in La banquière, een van haar laatste films voordat ze op 43-jarige leeftijd overleed. Ze speelt Emma Eckhert, een biseksuele dame die scenarist-regisseur Girod modelleerde naar de historische Française Marthe Hanau. Emma doet in speculaties en is in 1929 een rijke bankierster. Met een hoge populariteit, maar ook met veel vijanden uit de hoek van de nouveau riche. La banquière is in luxueuze settings en sepia-teinten opgenomen en extra verrijkt met een Ennio Morricone-soundtrack. Naast Schneider staat de Franse ster Trintignant (Il conformista) pal als haatdragende rijkaard Horace Vannister.

Un si joli village

Frankrijk 1979. Drama van Etienne Périer. Met o.a. Victor Lanoux, Jean Carmet, Valérie Mairesse, Michel Robin en Gérard Jugnot.

Een ondernemer heeft het in een klein dorpje helemaal voor het zeggen. Op een dag verdwijnt zijn vrouw en ook al vermoedt iedereen dat Bertin haar uit de weg heeft geruimd, niemand durft iets te ondernemen. Gealarmeerd door de dorpsroddel komt uiteindelijk rechercheur Carmet een onderzoek instellen, maar hij stoot op een muur van stilte. Het interessante scenario van deze thriller werd sober en verzorgd verfilmd en door met name Lanoux en Carmet boeiend vertolkt, maar lijdt onder wat langdradigheden en een geforceerd slot.

Soupcon

1979. Jean-Charles Tacchella. Met o.a. Rachel Jenevein, Alain Doutey, Marie Dubois en Jean Carmet.

Een ondernemer heeft het in een klein dorpje helemaal voor het zeggen. Op een dag verdwijnt zijn vrouw en ook al vermoedt iedereen dat Bertin haar uit de weg heeft geruimd, niemand durft iets te ondernemen. Gealarmeerd door de dorpsroddel komt uiteindelijk rechercheur Carmet een onderzoek instellen, maar hij stoot op een muur van stilte. Het interessante scenario van deze thriller werd sober en verzorgd verfilmd en door met name Lanoux en Carmet boeiend vertolkt, maar lijdt onder wat langdradigheden en een geforceerd slot.

Il y a longtemps que je t'aime

Frankrijk 1979. Komedie van Jean-Charles Tacchella. Met o.a. Jean Carmet, Marie Dubois, Alain Doutey, Marie-Veronique Maurin en José Luccioni.

Na hun zilveren bruiloft besluiten echtelieden in goede verstandhouding uit elkaar te gaan om de gemiste vrijheid in te halen. Zij neemt een jonge filmliefhebber als minnaar, hij zoekt het avontuur in zijn werk en het gebrek aan een dak boven zijn hoofd veroorzaakt dat hij een beroep doet op de gastvrijheid van oude vrienden.Deze episodische komedie heeft treffende en ironische momenten zonder zich ooit erg ver van de intieme toon te verwijderen en een ideale rol van Carmet als aspirant- bohémien, maar wordt op den duur voorspelbaar. Het leukst zijn nog de geschokte reacties van de volwassen kinderen die conservatiever blijken dan hun ouders.

Gros Câlin

Italië​/​​Frankrijk 1979. Romantiek van Jean-Pierre Rawson. Met o.a. Jean Carmet, Nino Manfredi, Enrico-Maria Salerno, Alvaro Vitali en Marthe Villalonga.

Romantische komedie gebaseerd op het gelijknamige boek van Emile Ajar, bewerkt door het befaamde Italiaanse scenaristenduo Age en Scarpelli. Carmet speelt een eenzame bediende die thuis tegen zijn slang praat en te schuchter is om zijn liefde te verklaren aan het meisje van wie hij houdt. Als hij dat uiteindelijk toch doet, valt het meisje voor zijn charmes en neemt haar intrek in zijn appartement. De slang zorgt echter voor onverwachte ontwikkelingen. Onbenullig, maar charmant. Perrin heeft een klein rolletje als taxichauffeur.

Buffet froid

Frankrijk 1979. Thriller van Bertrand Blier. Met o.a. Gérard Depardieu, Jean Carmet, Bernard Blier, Denise Gence en Carole Bouquet.

Alphonse (Depardieu) ruziet op een metroperron wat met een man, en geeft hem zijn mes. Later op de avond ziet hij de man weer, het mes in zijn buik gestoken. Politieinspecteur Morvandieu (Blier, vader van de regisseur) is niet bijzonder geboeid. Beiden wonen in een vervreemdende, vrijwel lege flat. Bertrand Blier maakte in de jaren zeventig en tachtig een reeks absurdistische, wat duistere films zoals Préparez vos mouchoirs en Tenue de soirée, waarmee Gérard Depardieu zichzelf op de kaart zette als ongrijpbare, provocatieve acteur. Het scenario van Blier kreeg een César.

Violette Noziere

Frankrijk​/​​Canada 1978. Misdaad van Claude Chabrol. Met o.a. Isabelle Huppert, Stéphane Audran, Jean-François Garreaud, Jean Carmet en Guy Hoffman.

In 1934 draait de 18-jarige Violette Nozière levenslang de bak in voor het vergiftigen van haar ouders. Vader is heen, moeder overleeft. Motief: wraak voor incest. Of waren het misschien de ouderlijke spaarcenten waarop prostituee Violette en haar dubieuze vrijer hun oog hadden laten vallen? Chabrol ensceneerde de hamvraag die Frankrijk lang bezighield als fascinerend misdaaddrama annex gedetailleerde mileuschets. Huppert is de sfinxachtige titelrol op het mooie lijf geschreven: de jury in Cannes bedeelde haar met de prijs voor Beste Actrice. De gifmengster zelf kwam in 1945 vervroegd vrij en huwde de griffierszoon van de gevangenis waar ze had gezeten.

Le sucre

Frankrijk 1978. Drama van Jacques Rouffio. Met o.a. Gérard Depardieu, Michel Piccoli, Jean Carmet, Nelly Borgeaud en Roger Hanin.

Een speculant weet een rentenier over te halen om diens kersverse erfenis te investeren in aandelen op de suikermarkt waarvan de beursnotities worden gecontroleerd door een financiële haai. Minder een sociale satire op de paniek die bij marktfluctuaties kan ontstaan dan een karikaturale karakterstudie die een reeks uitgelezen acteurs alle kansen op ongewone types geeft. Scenario van Georges Conchon en de regisseur.

Le Beaujolais nouveau est arrivé

Frankrijk 1978. Komedie van Jean-Luc Voulfow. Met o.a. Jean Carmet, Michel Galabru, Rabah Loucif, Pierre Mondy en Pierre Bertin.

Relatief frisse Franse komedie met Garmet en Galabru als twee levensgenieters die ieder jaar uitkijken naar de nieuwe Beaujolais. Hun buurtcafé sluit echter en ze zien zich verplicht hun Beaujolais zélf te gaan halen. Op hun tocht ontmoeten ze een gastarbeider en een handelsreiziger in stropdassen. Het viertal zal allerlei mild-komische avonturen meemaken alvorens op hun bestemming te arriveren. Filmisch conventioneel, maar met innemende vertolkingen en geestige dialogen.

Plus ça va, moins ça va

Frankrijk 1977. Michel Vianey. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Jean Carmet, Louis Jourdan, Henri Garcin en Niels Arestrup.

Racistische politiemannen zijn overtuigd dat de moord op een jong meisje het werk moet zijn van een Noord-Afrikaan die na een kruisverhoor weet te ontsnappen. Hun onderzoek leidt hen verder langs de rijke bourgeoisie en filmfauna aan de Côte d'Azur. Genrefilm met zowel komische als kritische elementen. De regisseur is van huis uit schrijver en zijn scenario is beter dan zijn regie, maar hij geeft de acteurs alle kansen tot herkenbare karikaturen.

La septième compagnie au clair de lune

Frankrijk 1977. Komedie van Robert Lamoureux. Met o.a. Jean Lefebvre, Henri Guybet, Pierre Mondy, Jean Carmet en André Pousse.

Een melige soldatenkomedie waarin een stel Franse tweederangsacteurs grappig willen zijn door bijvoorbeeld Engels te spreken om zo een boer te doen geloven dat ze R.A.F.-piloten zijn. De maneschijnscènes werden overdag gedraaid en de militaire uitrusting is van plastic; dit om u duidelijk te maken dat het hier géén superproductie betreft. Scenario van Lamoureux en Jean Poiré. Camerawerk van Marcel Grignon.

Eroticos juegos de la burguesia

Spanje​/​​Frankrijk 1977. Erotiek van Michael Vianey. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Nadiuska en Jean Carmet.

In de buurt van een paar luxueuze chalets ergens in Spanje wordt het lijk van een naakt meisje gevonden. De inspecteur die het sterfgeval onderzoekt, ontdekt heel wat schandalen. Het is niet toevallig dat Vianey, Marielle en Carmet deze film van hun filmografie hebben gehaald (de voornaam van Vianey is Michel: nuanceverschil!). In 1977 woedde de crisis in al haar hevigheid en bestond er heel wat werkeloosheid in het vak. Een andere keuze dan dit banale gedrocht, dat het zonder scenario moet stellen en waarin uiteindelijk weinig gebeurt, zullen ze dan ook niet hebben gehad. Het heeft allemaal wel wat weg van een Bu[KA6]nuel- parodie, evenals de (zelfs voor mensen die geen Spaans spreken overduidelijke) titel.

René la Canne

Italië​/​​Frankrijk 1976. Misdaad van Francis Girod. Met o.a. Gérard Depardieu, Sylvia Kristel, Michel Piccoli, Stefano Patrizi en Jean Carmet.

Een politieman slaagt er niet in een behendige oplichter te arresteren, tot beiden tijdens de oorlog in een Duits werkkamp worden geplaatst, vriendschap sluiten en ontsnappen met behulp van de vriendin van de gangster. Na de bevrijding zet ieder zijn oorspronkelijke loopbaan weer voort, maar de speurder kan de oude band niet vergeten. De film maakt de herinneringen van inspecteur Borniche tot een kluchtige schelmenkomedie, en weet de juiste toon niet te treffen zodat de zwarte grappen onnodig smakeloos werken terwijl de vrolijke inzet van de acteurs krampachtig werkt. Kristel toont in een minder extreme rol komedie-aanleg. Luxueuze aankleding en kleureffecten lijken de aandacht van de regisseur te hebben opgeëist ten koste van het scenario.

La victoire en chantant

Frankrijk​/​​Ivoorkust 1976. Oorlogsfilm van Jean-Jacques Annaud. Met o.a. Jean Carmet, Jacques Spiesser, Jacques Dufilho, Catherine Rouvel en Dora Doll.

Kleine groepjes Franse en Duitse kolonialisten in de omgeving van Kameroen horen met maanden vertraging over het uitbreken van WO I en beginnen onhandige pogingen om die strijd - met hun 'eigen' niet begrijpende en spottend reagerende allochtonen - op koloniaal terrein ook uit te vechten. Deze scherpe satire heeft vooral een goed scenario van Georges Conchon en regisseur Annaud, en dito spelprestaties, maar de regie van deze debutant kon minder vlak. Camearwerk van Claude Agostini. Won de Oscar voor de Beste Buitenlandse Film. Er bestaan kopieën die 100m lang zijn. Ook bekend als BLACK AND WHITE IN COLOR.

Alice ou la dernière fugue

Frankrijk 1976. Mysterie van Claude Chabrol. Met o.a. Sylvia Kristel, Charles Vanel, André Dussollier, Jean Carmet en Fernand Ledoux.

Een jonge vrouw ontvlucht de echtelijke woning zonder duidelijke bestemming. Overvallen door een noodweer krijgt ze een auto-ongeval vlakbij een landhuis waar ze vraagt de nacht te mogen doorbrengen. Na mysterieuze ontmoetingen en ervaringen 's nachts en de volgende dag probeert ze vergeefs weg te komen, tot ze uiteindelijk haar auto bereikt en toch weer voor hetzelfde landhuis uitkomt en opnieuw verongelukt, nu dodelijk. Een variant op ALICE IN WONDERLAND laat de heldin zien in niemandsland tussen het leven en de dood. Chabrol beoefent het mysterie-genre sfeervol en met grimmige humor en maakt ideaal gebruik van Kristel wier nuchtere expressieloosheid haar vergeefse ontsnappingspogingen iets kranigs geeft. Scenario van Chabrol. De fotografie is van Jean Rabier.

Les Oeufs brouillés

Frankrijk 1975. Komedie van Joël Santoni. Met o.a. Jean Carmet, Jean-Claude Brialy, Anna Karina, Michael Lonsdale en Michel Aumont.

De directeur public relations van de Franse regering wil de president een populair image geven door hem op een reis door Frankrijk te laten vergezellen door de 'gemiddelde Fransman'. De opzet lukt, maar mèt de goodwill van de president is ook het aanzien van de metgezel gestegen, die het niet kan verwerken daarna afgedankt te worden. Deze sociale satire naar Italiaans voorbeeld blijft ietwat vrijblijvend, omdat in plaats van de politiek zelf politieke gebruiken tot doelwit zijn genomen: bijzaken in plaats van hoofdzaken. Het scenario is voldoende geestig om de acteurs amusante en niet al te overtrokken karikaturen te laten spelen. De titel verwijst naar het lievelingskostje van Giscard d'Estaing.

Un Linceul n'a pas de pôches

Frankrijk 1974. Drama van Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Jean-Pierre Mocky, Francis Blanche, Jean Carmet, Michel Constantin en Michel Galabru.

Om aan de censuur van de hoofdredacteur te ontkomen, richt een journalist een onafhankelijk dagblad op, waarin corruptie en in de doofpot gestopte schandalen bij notabelen in een grote provincieplaats aan de kaak worden gesteld. Ondanks drastische tegenmaatregelen zet hij door, tot hij wordt vermoord. De verplaatsing naar het eigentijds Frankrijk maakt dit vooroorlogs Amerikaans romanverhaal van Horace McCoy no pockets in a shroud minder waarschijnlijk, ook omdat actuele toespelingen een strakke intrige onnodig verwarren en verzwaren. Mocky speelt zelf de hoofdrol al te ijdel en heeft daardoor weinig aandacht voor de regie. Een curieus gebruik van komische acteurs in schurkenrollen die door bewust onflatteus camerawerk tot een 'monstergalerij' worden gemaakt.

Trop, c'est trop!

Frankrijk 1974. Komedie van Didier Kaminka. Met o.a. Georges Beller, Didier Kaminka, Pierre Richard, Jean Carmet en Darry Cowl.

Vier personen (drie jongens, één meisje) worden op dezelfde dag in dezelfde plaats geboren. De jongens willen het meisje opvrijen, maar hun droom wordt pas werkelijkheid in het hiernamaals. Onsamenhangend, cynisch, soms vulgair, maar grappig.

Le retour du grand blond... avec une chaussure rouge

Frankrijk 1974. Komedie van Yves Robert. Met o.a. Pierre Richard, Mireille Darc, Jean Rochefort, Michel Duchaussoy en Jean Carmet.

In zekere zin het vervolg van LE GRAND BLOND AVEC UNE CHAUSSURE NOIRE. Bij een onderzoek naar de dood van een geheim agent valt de verdenking op een verstrooide musicus. Scenarioschrijver was Francis Veber.

La Gueule de l'emploi

Frankrijk 1974. Komedie van Jacques Roulland. Met o.a. Evelyne Buyle, Jean Carmet, Darry Cowl, Georges Géret en Jacques Legras.

Twee mislukte komedianten die platzak zijn (ze hebben niet het juiste uiterlijk voor een baan), halen schurkenstreken uit, waarbij ze gebruik maken van hun ervaring als acteur. Om te beginnen geven zij zich uit voor beroemde fijnproevers (lachwekkende scène met Jean Carmet als kok) en zij eindigen als echte kopstukken. Eenmaal zeer rijk geworden, krijgen zij belangrijke functies in staatsdienst toebedeeld, aangezien ze 'er nu het juiste uiterlijk voor hebben'. Ongetwijfeld een film die onder vrienden is gemaakt, maar het is een vrolijke, fantasievolle komedie en een tamelijk scherpe satire op de hedendaagse samenleving.

Dupont Lajoie

Frankrijk 1974. Drama van Yves Boisset. Met o.a. Jean Carmet, Ginette Garcin, Jean-Pierre Marielle, Pascale Roberts en Pierre Tornade.

Een Parijse caf[KA1]ehouder brengt met zijn gezin de vakantie door op een camping waar de dochter van een bevriend echtpaar zijn begeerte wekt. Hij verkracht haar en vermoordt het meisje daarna in paniek. De verdenking en de agressie richten zich onmiddellijk op de Arabische gastarbeiders zodat de dader vrijuit gaat. De film blijft aanvankelijk in gemoedelijke ongeintoon van een burgerlijke klucht (met uit dat genre bekende acteurs), waardoor de doorbraak van de frustratie, agressie en racisme vervolgens des te harder aankomt. Carmet belichaamt in de titelrol al die aspecten ideaal.

Comment réussir... quand on est con et pleurnichard

Frankrijk 1974. Komedie van Michel Audiard. Met o.a. Jean Carmet, Jean-Pierre Marielle, Stéphane Audran, Jane Birkin en Jean Rochefort.

'Hoe te slagen wanneer je een klootzak en een huilebalk bent'. Zo'n filmtitel kon alleen ontspruiten aan het brein van volkse dialoogmeester Audiard. Antoine Robineau (Carmet) is de dubbelsukkel in kwestie, een drankhandelaar die zielige verhalen ophangt om zijn azijnvermouth aan de man te brengen. Ook bij de dames legt de slinkse verkooptechniek hem geen windeieren. CRQOECEP is Audiard tout court: een tegelijk ordinair en hatelijk grappig anti-bourgeois jaren-zeventig-tijdsbeeld met navenante decors en muziekjes. Jane Birkin spreidt als stripdanseres haar talenten tentoon.

Bons baisers, à lundi

Frankrijk 1974. Komedie van Michel Audiard. Met o.a. Jean Carmet, Bernard Blier, Michel Bouquet, Maria Pacôme en Evelyn Buyle.

Gangsters beramen inbraak bij platenmagnaat, maar vinden in safe alleen credit-cards. Dus wordt eigenaar gedwongen cheque te tekenen, maar omdat het vrijdagavond is moeten hij en zijn huisgenoten gegijzeld worden tot de banken weer opengaan. Misdaadparodie heeft meer situatie- en minder dialooghumor dan bij Audiard gebruikelijk, maar types uit muziekwereld zijn zo voor de hand liggend karikaturaal neergezet dat het toch nooit leuk wordt.

Ursule et Grélu

Frankrijk 1973. Komedie van Serge Korber. Met o.a. Annie Girardot, Bernard Fresson, Jean Carmet, Marcel Dalio en Roland Dubillard.

Een heilsoldate en een muzikant lijden samen schipbreuk, worden verliefd, maar een reeks van avonturen drijft ze steeds weer uit elkaar. Deze poging tot geacteerd stripverhaal strandt op de stijlloze regie en het moedeloos over-acteren van anders verdienstelijke spelers. Deze flop noodzaakte de regisseur tot maken het van porno-films.

Pleure pas la bouche pleine

Frankrijk 1973. Komedie van Pascal Thomas. Met o.a. Annie Colé, Frédéric Duru, Bernard Menez, Jean Carmet en Christiane Chamarat.

Zestien-jarig dorpsmeisje Col[KA1]e uit de Poitou (Z.W. Frankrijk) heeft vage aspiraties naar een ander leven waar haar degelijke vriendje Duru, een monteur die van fietsen houdt, uit de omgeving niet in past. Tijdens zijn militaire dienstplicht laat ze zich zonder gewetensbezwaar ontmaagden door stedeling Menez, waarna ze de soldaat tijdens zijn verlof weer liefderijk ontvangt na eerst haar moeder in vertrouwen te hebben genomen. De onnadrukkelijk maar met rijkdom aan details geobserveerde situatie- en familieschets heeft vanzelfsprekende humor en zwartere elementen, zonder dat ze aangedikt worden. Hoewel de film enigszins gedateerd is door zijn vormgeving, spreekt hij vijfentwintig jaar na dato nog steeds aan. Scenario van Roland Thomas, Suzanne Schiffman en regisseur Thomas. Fotografie van Colin Monnier.

Les Gaspards

België​/​​Frankrijk 1973. Komedie van Pierre Tchernia. Met o.a. Michel Serrault, Philippe Noiret, Charles Denner, Michel Galabru en Annie Cordy.

Tijdens werken, Parijs ligt praktisch open, verdwijnen er regelmatig mensen. Niet tevreden met de acties van de politie besluit een vader van een verdwenen meisje zelf op onderzoek uit te gaan. Op zijn tocht door de catacomben van Parijs ontdekt hij een volledige leefgemeenschap van mensen die de stadsdrukte beu zijn. Deze komedie is in feite een fabel over de hedendaagse stadsmens.

Le concierge

Frankrijk 1973. Drama van Jean Girault. Met o.a. Bernard LeCocq, Jean Carmet, Daniel Ceccaldi, France Dougnac en Michel Galabru.

Een werkstudent wordt conciërge in een sjieke appartementenwoning en werkt zich met charme en diverse talenten in de gunst van de diverse huurders om er maatschappelijk beter van te worden. De aanzet tot satire blijft steken in de reeks overbekende karikaturen door komische acteurs op herhalingsoefening. LeCocq - gewoonlijk in bijrollen te zien - is een goede en ongewone keus voor de titelrol, maar de film maakt hem vrijwel kansloos. Scenario van de regisseur en Jacques Vilfrid.

Raison du plus fou,La

Frankrijk 1972. Komedie van François Reichenbach. Met o.a. Raymond Devos, Patrick Penn, Paula Moore, Alice Sapritch en Jean Carmet.

Psychiatrische patiënten worden verliefd op elkaar en vluchten naar de Middellandse Zee, begeleid door een verpleger en achtervolgd door de directrice en haar man. Uitstekende rollen van Devos - die de dialogen schreef - en Carmet, maar het liefdespaar is zeer wezenloos. De bekende acteurs die ze onderweg ontmoeten, dragen weinig bij tot het slagen van de film.

Les yeux fermés

Frankrijk 1972. Santoni en Joël Santoni. Met o.a. Gérard Desarthe, Dominique Labourier, Lucien Raimbourg, Marcel Dalio en Jean Carmet.

Psychiatrische patiënten worden verliefd op elkaar en vluchten naar de Middellandse Zee, begeleid door een verpleger en achtervolgd door de directrice en haar man. Uitstekende rollen van Devos - die de dialogen schreef - en Carmet, maar het liefdespaar is zeer wezenloos. De bekende acteurs die ze onderweg ontmoeten, dragen weinig bij tot het slagen van de film.

Les malheurs d'Alfred

Frankrijk 1972. Komedie van Pierre Richard. Met o.a. Pierre Richard, Anny Duperey, Pierre Mondy, Yves Robert en Jean Carmet.

Een pechvogel vanaf zijn geboorte besluit op zijn dertigste zelfmoord te plegen. Een tv-omroepster met liefdesverdriet wil zich op hetzelfde moment verdrinken. Richard doet als regisseur de zwarte humor van het scenario van Roland Topor onvoldoende recht, maar krijgt als komisch acteur meer pittige grappen dan bij hem gebruikelijk.

Les grands sentiments font les bons gueuletons

Frankrijk 1972. Komedie van Michel Berny. Met o.a. Michel Bouquet, Michael Lonsdale, Jean Carmet, Anicée Alvina en Anouk Ferjac.

In een appartementengebouw in een Parijse buitenwijk wordt bij de ene familie feest gevierd: de dochter gaat trouwen. Bij de buren wordt juist getreurd, oma is omgekomen bij een auto-ongeluk. Het is allemaal aanleiding voor stevig doordrinken door de vaders, die hun verdriet wegspoelen in de wijnkelder. Zwart-komische karakterschets van de middenklasse aan het begin van de jaren zeventig, met prima spel van gerenommeerde acteurs, maar aan het einde wel een tikje traag. Desondanks een mooi tijdsbeeld.

Elle cause plus...elle flingue

Frankrijk 1972. Michel Audiard. Met o.a. Annie Girardot, Bernard Blier, Jean Carmet, Michel Galabru en Charles Southwood.

Rosemonde, de hoofdpersoon uit ELLE BOIS PAS..., is nu leidster van een misdaad-syndicaat dat van de stoffelijke overschotten van slachtoffers religieuze relikwieën maakt. Op de suggestie van een kardinaal wil ze met alle onderdelen van Christus op de markt komen. Een Amerikaanse beatnik voldoet qua uiterlijk geheel aan de gestelde eisen. In beginsel een venijnige satire op de religieuze commercie, maar lusteloos geregisseerd.

Elle cause plus... elle flingue

Frankrijk 1972. Thriller van Michel Audiard. Met o.a. Jean Carmet, Bernard Blier en Annie Girardot.

Rosemonde, de hoofdpersoon uit ELLE BOIS PAS..., is nu leidster van een misdaad-syndicaat dat van de stoffelijke overschotten van slachtoffers religieuze relikwieën maakt. Op de suggestie van een kardinaal wil ze met alle onderdelen van Christus op de markt komen. Een Amerikaanse beatnik voldoet qua uiterlijk geheel aan de gestelde eisen. In beginsel een venijnige satire op de religieuze commercie, maar lusteloos geregisseerd.

The Little Theatre Of Jean Renoir

1971. Jean Renoir. Met o.a. Marguerite Cassan, Fernand Sardou, Françoise Arnoul, Jean Carmet en Jeanne Moreau.

Rosemonde, de hoofdpersoon uit ELLE BOIS PAS..., is nu leidster van een misdaad-syndicaat dat van de stoffelijke overschotten van slachtoffers religieuze relikwieën maakt. Op de suggestie van een kardinaal wil ze met alle onderdelen van Christus op de markt komen. Een Amerikaanse beatnik voldoet qua uiterlijk geheel aan de gestelde eisen. In beginsel een venijnige satire op de religieuze commercie, maar lusteloos geregisseerd.

Les Yeux fermés

Frankrijk 1971. Drama van Joël Santoni. Met o.a. Gérard Desarthe, Lorraine Rainer, Jean Carmet, Marcel Dalio en Dominique Labourier.

Een acteur komt na een tournee depressief in Parijs terug en schaft zich een donkere bril aan waarmee hij voor blinde speelt. Geleidelijk aan wordt spel ernst en wil hij echt niets meer zien. De film heeft formele onhandigheid van een debuut en een gering budget, maar boeit door het scenario en de spelprestaties.

Le viager

Frankrijk 1971. Komedie van Pierre Tchernia. Met o.a. Michel Serrault, Michel Galabru, Jean-Pierre Barras, Rosy Varte en Claude Brasseur.

Een familie koopt het huis van een bejaarde tegen lijfrente in de veronderstelling dat hij binnen enkele jaren gestorven zal zijn. In plaats daarvan gaat het met iedereen vervolgens economisch steeds slechter, terwijl de oude baas steeds vitaler wordt. Een simpel gegeven werd met rake situatiehumor en leuke spelprestaties een pittige komedie waaraan Asterix- auteur René Goscinny ook meeschreef. Een fraaie rol van Serrault als uitgekookte grijsaard, ondanks de weinig overtuigende bejaardengrime. Het scenario is van regisseur Tchernia en René Goscinny. Het camerawerk is van Jean Tournier.

Le Drapeau noir flotte sur la marmite

Frankrijk 1971. Komedie van Michel Audiard. Met o.a. Jean Gabin, Jacques Marin, Micheline Luccioni, Eric Damain en Ginette Leclerc.

Spoorwegbeambte heeft prijs gewonnen met bouw van scheepsmodel. Zijn baas wil hem ontwerp op zeewaardig formaat laten uitvoeren, zodat hij beroep doet op oude oom die verhalen heeft over reizen over alle wereldzeeën maar in werkelijkheid nooit voet van wal blijkt te hebben gezet. Volkse komedie kreeg uitwerking die uitsluitend op banale dialooggrappen steunt en verhaalsvondsten na één derde van de film heeft verbruikt. Aanwezigheid van Gabin biedt nauwelijks soelaas.

L' Ingénu

Frankrijk 1971. Komedie van Norbert Carbonnaux. Met o.a. Renaud Verley, Corinne Marchand, Jean Lefebvre, Marianne Eggerickx en Gérard Lartigau.

Een jonge indiaan uit het Amazonegebied, met een schip mee naar een Franse havenplaats gebracht, wordt verliefd op een jonge aristocrate die met een Parijse zakenman gaat trouwen. De Indiaanse tactiek verstoort het huwelijk en de rust in het stadje en hij wil de boot terug nemen, als een abt in hem een verdwenen neef herkent. De regisseur gooit in zijn tweede Voltaire-verfilming - na CANDIDE - opnieuw alle satire en filosofie overboord en houdt alleen een vlotte komedie over. De acteurs spelen geanimeerd en zijn boeiend, maar de uitbundigheid van Verley als natuurmens is een aanslag op het geduld.

Les Novices

Frankrijk 1970. Komedie van Guy Casaril. Met o.a. Brigitte Bardot, Annie Girardot, Lucien Barjon, Jean Carmet en Jacques Duby.

Een jonge non vlucht uit het klooster en komt onder de hoede van een prostituée die haar inwijdt in haar vak. Na moeilijkheden met de politie duiken beiden onder in het klooster. Een reeks WAT ZIEN IK-achtige grappen moet extra pikant worden gemaakt door het novitiaat van Bardot, maar de charme en het talent van de actrices zijn totaal verspild aan de platte flauwiteiten. Het scenario is van Casaril en Paul Gegauff.

Le cri du cormoran le soir au-dessus des jonques

Frankrijk 1970. Komedie van Michel Audiard. Met o.a. Michel Serrault, Paul Meurisse, Bernard Blier, Marion Game en Françoise Giret.

Een werkloze laat zich door een gangster huren als lijk, om in zijn doodkist diamanten over de grens te smokkelen. Deze prent naar een boek van Evan Hunter steunt uitsluitend op woordspelige dialooggrapjes en op acteurs die doen wat ze kunnen. Filmdebuut in een kleine rol van Gérard Depardieu.

La Rupture

Italië​/​​België​/​​Frankrijk 1970. Drama van Claude Chabrol. Met o.a. Stéphanie Audran, Jean-Pierre Cassel, Michel Bouquet, Jean-Claude Drouot en Michel Duchaussoy.

Een onvolwassen, aan drugsverslaafde rijkeluiszoon staat in zijn roes zijn zoontje naar het leven, waarna zijn vrouw zich met haar kind in een familiepension installeert en scheiding aanvraagt. Haar schoonvader houdt haar verantwoordelijk voor de verloedering van zijn zoon en wil de voogdij over zijn kleinkind, zodat hij een schoftige detective opdracht geeft om haar in discrediet te brengen. Dit melodramatisch en hoogst ingewikkeld verhaal vormt de aanleiding voor een eerbetoon aan de morele moed van Audran als de jonge moeder, waarbij de andere acteurs in vaak bizarre scènes op verrassende en geslaagde wijze rollen tegen - hun - type in, hebben gekregen.

L' Homme qui vient de la nuit

Frankrijk 1970. Musical van Jean-Claude Dague. Met o.a. Ivan Rebroff, Noëlle Adam, Jean Carmet, Henri Génès en Germaine Montero.

Het desastreuze filmdebuut van de volumineuze zanger Ivan Rebroff, in deze film een naamloze schipbreukeling die aanspoelt op een Normandisch strand, door een boer wordt gevonden en verzorgd en in een circus terechtkomt. Op een dag belandt de vondeling, ondertussen Samson gedoopt, in de studio's van Radio Monte Carlo en voilà, a star is born! Rebroff kan beslist zingen, maar niet acteren. Regisseur Dague legt het er bovendien allemaal dik op en verfilmt het idiote scenario met de grootst mogelijke ernst. Ook zijn filmcarrière was heel kort.

Elle boit pas, elle fume pas, elle drague pas, mais... elle cause!

Frankrijk 1970. Komedie van Michel Audiard. Met o.a. Annie Girardot, Bernard Blier, Mireille Darc, Jean Le Poulain en Sim.

Opgewekt blijspel van regisseur/scenarist/volkstaalkunstenaar Michael Audiard (1920-1985) over roddelende werkster Germaine (hupse Annie Girardot) die dagdroomt over een weelderig leven in Monte Carlo terwijl ze haar werkdag verdeelt tussen een bijbeunende televisiepresentatrice, een slinkse bankier en een leraar met pikante buitenschoolse theateractiviteiten. 'Ze drinkt niet, rookt niet, flirt niet maar... ze kletst!' grossiert in gevatte jaren 60-dialogen en in fraaie plaatjes van Parijse rommelbuurtjes en fantastische retrofuturistische jaren 70-interieurs. Gebaseerd op het boek Bonne vie et meurtres van Fred Kassak.

Une Veuve en or

Italië​/​​Duitsland​/​​Frankrijk 1969. Komedie van Michel Audiard. Met o.a. Michèle Mercier, Claude Rich, Jacques Dufilho, Folco Lulli en André Pousse.

Een gelukkig getrouwde vrouw krijgt uit Amerika een erfenis van honderd miljoen dollar die ze pas kan incasseren wanneer ze weduwe is. Haar liefde voor de echtgenoot en de hebzucht naar het geld nemen afwisselend de overhand. De film is een rampzalige combinatie van een regisseur die niet kan filmen en een hoofdrolspeelster die niet kan acteren. Alle mogelijkheden tot een bizarre zwarte komedie worden daardoor gesaboteerd. Gebrek aan humor van Mercier moet gecompenseerd worden door haar dolzinnige toiletten, terwijl de gewoonlijk toch vakkundige tegenspelers zich moeten uitputten in bekkentrekkerij.

Le Petit théâtre de Jean Renoir

Frankrijk 1969. Komedie van Jean Renoir. Met o.a. Nicolas Fornicola, Minny Monti, Pierre Olaf, Marguerite Cassan en Jacques Dynam.

Deze laatste, voor televisie gemaakte film van Renoir bestaat uit vier losse episodes van wisselend niveau. De bijdrage van Moreau bestaat uitsluitend uit het zingen van een nostalgisch chanson. De laatste sketch LE ROI D'YVETOT waarin de kleurloze Carmet tegelijk beste vriend van echtgenoot en minnaar van vrouw wordt, evenaart in ironie en melancholie Renoirs beste werk.

Les Gros malins

Italië​/​​Frankrijk 1968. Komedie van Raymond Leboursier. Met o.a. Jacques Jouanneau, Tina Buranzo, Francis Blanche, Michel Galabru en Jean Carmet.

Na het gebruik van slaappillen droomt een slager de juiste uitslag van de paardenrennen en wint zo bij het gokken. Zijn geheim lekt uit en iedereen wil zijn pillen bemachtigen. Franse klucht, waarbij de regisseur meende dat het voldoende was om in het genre gespecialiseerde acteurs hun uitbundige gang te laten gaan. Omdat hij vergat een scenario voor hen te schrijven, resulteert zijn veronderstelling in een ergerlijke vergissing.

Le petit baigneur

Italië​/​​Frankrijk 1968. Komedie van Robert Dhéry. Met o.a. Louis de Funès, Andréa Parisy, Jacques Legras, Franco Fabrizi en Michel Galabru.

Louis de Funès, daar moet je van houden. Maar de uitbundige stijl van deze geliefde Franse komiek (hij maakte ruim 100 films en beleefde professioneel zijn beste tijden in de jaren 50 en 60) blijft altijd populair: kijk maar naar het succes van ADHD-grapjas Jim Carrey. De Funès speelt de baas van een scheepswerf die een werknemer heeft ontslagen. Maar wanneer het ontwerp van die man blijkt aan te slaan wordt er alles aan gedaan hem weer terug te winnen. Chaotisch, lawaaierig en hier en daar echt grappig, bijvoorbeeld in de scène waarin Legras de show steelt als pastoor op een krakkemikkige preekstoel.

Alexandre le bienheureux

Frankrijk 1968. Komedie van Yves Robert. Met o.a. Philippe Noiret, Françoise Brion, Marlène Jobert, Paul Le Person en Jean Carmet.

Tien jaar heeft hij hard gewerkt op de boerderij, gekoeioneerd door zijn ijzige echtgenote. Na haar dood doet Alexandre het radicaal anders: hij stapt in bed en komt er niet meer uit. En is ingelukkig. Zijn veelzijdige hondje zorgt voor de rest. Philippe Noiret heeft in deze luchtige komedie van scenarist-regisseur Robert een hartveroverende rol als de goedmoedige luiaard die zijn dorpsgenoten met jaloersmakend nietsdoen de gordijnen in jaagt. Robert wisselt slimme dialogen en lichte satire af met romantische beelden van het Franse platteland.

Un idiot à Paris

Frankrijk 1966. Komedie van Serge Korber. Met o.a. Jean Lefebvre, Dany Carrel, Bernard Blier, Philippe Avron en Bernadette Lafont.

Een naïeve 'dorpsidioot' wordt mee naar Parijs genomen en achtergelaten bij de Hallen. Hij ontmoet een vriendelijke hoer die op het platteland wil gaan tuinieren en een middenstander met een zwak voor verschoppelingen. De regie en de acteurs zetten het pittoreske van de personages zo nadrukkelijk aan dat de film nergens aandoenlijk wordt. Scenario van regisseur Korber, Jean Vermorel en Michel Audiard naar de roman van René Fallet. Camerawerk van Jean Rabier.

Roger la Honte

Italië​/​​Frankrijk 1966. Drama van Riccardo Freda. Met o.a. Georges Géret, Irene Papas, Jean-Pierre Marielle, Anne Vernon en Marie-France Boyer.

Roger Laroque is door een lening van getrouwde ex-geliefde gered van een financiële ondergang en wil haar niet compromitteren als daardoor de verdenking van diefstal op hem valt. Ontsnapt uit de gevangenis maakt hij fortuin in Amerika en keert na vijftien jaar terug om alsnog de schuldige te zoeken. Dit beroemd melodrama kreeg een verfilming en vertolking in gepaste stijl, zonder een opzettelijke knipoog. Het resultaat is zowel boeiend als vermakelijk.

Les bons vivants

Frankrijk 1965. Komedie van Gilles Grangier en Georges Lautner. Met o.a. Bernard Blier, Frank Villard, Dominique Davray, Yori Bertin en Andréa Parisy.

Drieluik (UN GRAND SEIGNEUR, LA FERMETURE, AU TRIBUNAL) over de nasleep van de sluiting van een bordeel. Uiteindelijk wordt een burgerman die zich over een dakloze hoer heeft ontfermd door haar erkentelijke collega's gepromoveerd tot nieuwe bordeelhouder. Deze episodenfilm heeft het voordeel dat de sketches op elkaar aansluiten. Alleen de laatste bijdrage echter - van Lautner, met Darc en De Funès - heeft enige verve en sjeu. Scenario van Albert Simonin en camerawerk van Michel Magne.

Les Deux orphélines

Italië​/​​Frankrijk 1965. Drama van Riccardo Freda. Met o.a. Valeria Ciangottini, Sophie Darès, Jean Desailly, Simone Valère en Mike Marshall.

Zoveelste filmversie van beroemd melodrama over weesmeisjes die na veel kommer en kwel liefde en familie in de aristocratie vinden kreeg fraaie aankleding en benadering zonder knipoog. Acteurs spelen breeduit hun nobelheid of slechtheid, maar van de centrale personages maakt alleen Ciangottini als blinde wees indruk. Marshall (zoon van Michèle Morgan) is meest kleurloze jeune premier in tientallen jaren.

La bourse ou la vie

Frankrijk​/​​Duitsland​/​​Italië 1965. Komedie van Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Fernandel, Heinz Rühmann, Jean Poiret, Marilù Tolo en Darry Cowl.

De kassier en de boekhouder van een aannemer moeten geld opnemen en aan hun werkgever overdragen voor een grote transactie. Door omstandigheden missen ze hun afspraak en voorkomen daarmee onbewust een grote zwendelzaak. De visuele gags zijn overbekend, maar de dialogen van Marcel Aymé zijn pittig. Hoewel de mogelijkheden van de ongewone combinatie Fernandel-Rühmann ongebruikt blijven, is dit een aardige komedie. Scenario van de regisseur, Fernand Marzelle en Alain Moury. Het camerawerk is van Jean Tournier.

Les Pas perdus

Frankrijk 1964. Drama van Jacques Robin. Met o.a. Michèle Morgan, Jean-Louis Trintignant, Catherine Rouvel, Michel Vitold en Jean Carmet.

Een eenvoudige schilder van bioscoopreclames wordt verliefd op een oudere, getrouwde dame van stand, die het comfort en de zekerheid van haar huwelijk niet wil opgeven, vooral niet als ze ten onrechte gaat twijfelen aan de trouw van haar minnaar. Het simpele gegeven verdiende een genuanceerdere regie om diepte en overtuigingskracht te krijgen dan de debutant opbrengt, zodat de oppervlakkige sociale notities en quasi-poëzie allesbehalve stimuleren. Morgan is op herhalingsoefening met romantische chic, Trintignant is verrassend als de volksjongen.

Les Gorilles

Frankrijk 1964. Komedie van Jean Girault. Met o.a. Darry Cowl, Francis Blanche, Béatrice Altarina, Patricia Viterbo en Maria Pacôme.

Kruiers op het vliegveld Orly maken een koffer met juwelen zoek. De speurtocht naar passagiers die hem per ongeluk of met opzet kunnen hebben meegenomen, brengt hen in uiteenlopende vermommingen in een reeks van dwaze situaties. Film uit de tijd dat Cowl en Blanche gelanceerd werden als komisch duo. Ze hadden daarvoor zeker mogelijkheden, maar scenario's en regie als deze lieten hen zakken.

Allez France !

Frankrijk 1964. Komedie van Robert Dhéry. Met o.a. Robert Dhéry, Diana Dors, Colette Brosset, Raymond Bussières en Jean Carmet.

Rugby-supporter gaat aan de vooravond van zijn huwelijk stiekem naar een interland Engeland-Frankrijk en hem wordt een paar tanden uitgeslagen. Nieuwe stifttanden dwingen hem de mond dicht te houden en zo verdwaalt hij in Londen en verijdelt per ongeluk de ontvoering van een filmster. Dhéry heeft meer komische kwaliteiten als schrijver-regisseur dan als acteur, dus is zwijgzaamheid het voordeel voor de film met een reeks grappen en spelprestaties van wisselend niveau, maar met een behoorlijk gemiddelde. Het scenario is van Pierre Tchernia, Jean Lhote, Colette Brosset en regisseur Dhéry. De fotografie is van Jean Tournier.

Mélodie en sous-sol

Frankrijk​/​​Italië 1963. Misdaad van Henri Verneuil. Met o.a. Jean Gabin, Alain Delon, Viviane Romance, Carla Marlier en Maurice Biraud.

Charles (Gabin), routinier onder dieven en net uit de gevangenis ontslagen, beraamt een laatste klus die hem en zijn vrouw Ginette (Romance) zal toestaan bemiddeld met pensioen te gaan. Een wankel onderdeel van zijn plan is voormalig celgenoot Francis (Delon). Die moet met zijn looks een sleutelpersoon verleiden en zo infiltreren in een blinkend jaren zestig-casino, maar de jongeman is snel afgeleid. Aangenaam landerige noir-thriller met veel sigaretten en jazz tegen het oogverblindend decor van de Côte d'Azur in de jaren zestig.

La foire aux cancres

Frankrijk 1963. Komedie van Louis Daquin. Met o.a. André Armontel, Jean Bouise, Julien Carette, Jean Carmet en Sophie Desmarets.

Deze film is een uit zeven episodes opgebouwde impressie van het lagere-schoolleven waarbij pedagogische methoden stuk lopen op de eigenzinnigheid of de al te letterlijke interpretatie van de leerling en/of op het cultuurbarbarisme van de ouders. De vanzelfsprekende en spontane kinderregie geeft deze komedie een authenticiteit die boven enkele al te gezochte grappen uitstijgt en die valse vertedering naar het volwassen publiek toe vermijdt. Sommige satirische momenten zijn inmiddels achterhaald, andere nog niet.

Les trois mousquetaires: Les ferrets de la reine

Frankrijk​/​​Italië 1961. Avonturenfilm van Bernard Borderie. Met o.a. Jean Carmet, Georges Descrières, Gérard Barray en Mylène Demongeot.

Deze film is een uit zeven episodes opgebouwde impressie van het lagere-schoolleven waarbij pedagogische methoden stuk lopen op de eigenzinnigheid of de al te letterlijke interpretatie van de leerling en/of op het cultuurbarbarisme van de ouders. De vanzelfsprekende en spontane kinderregie geeft deze komedie een authenticiteit die boven enkele al te gezochte grappen uitstijgt en die valse vertedering naar het volwassen publiek toe vermijdt. Sommige satirische momenten zijn inmiddels achterhaald, andere nog niet.

Les Trois mousquetaires

Frankrijk 1961. Avonturenfilm van Bernard Borderie. Met o.a. Gérard Barray, Georges Descrières, Jacques Toja, Bernard Woringer en Mylène Demongeot.

Deze zoveelste filmversie van het overbekende verhaal van Alexandre Dumas heeft verve en dynamiek in de actiescènes, maar blijft onder de maat in dramatiek en romantiek. Demongeot is een teleurstellende weinig geraffineerde Milady. Het scenario is van regisseur Borderie en Jean-Bernard Luc. Het camerawerk is van Armand Thirard. Ook bekend als LES FERRETS DE LA REINE en LA VENGEANCE DE MILADY.

La Belle Américaine

Frankrijk 1961. Komedie van Robert Dhéry. Met o.a. Robert Dhéry, Alfred Adam, Colette Brosset, Jean Carmet en Jacques Charrier.

De opbrengst van de verkoop van een luxe auto van een overleden bankier moet naar zijn minnares gaan, dus verkoopt de weduwe hem voor een spotprijsje aan een arbeidersechtpaar dat door onderhouds- en brandstofkosten van de wagen hun bestaan en dat in hun wijk drastisch veranderd ziet. De meestgeslaagde komedie van Dhéry met zóveel gags dat het gebrek aan oorspronkelijkheid van de meeste niet meer opvalt. In de grote, goedgehumeurde rolbezetting trok De Funès in zijn dubbelrol voor het eerst echt de aandacht. Scenario van de regisseur en Pierre Tchernia.

Oh qué mambo!

Italië​/​​Frankrijk 1958. Komedie van John Berry. Met o.a. Jean Poiret, Michel Serrault, Magali Noël, Darío Moreno en Alberto Sordi.

Omwille van zijn ambitieuze echtgenote bedenkt een man allerlei tactieken om zijn status en financiën te verbeteren, maar laadt zo de verdenking van criminaliteit en overspel op zich. Tenslotte wordt hij ontdekt als zanger en als ster gelanceerd. Dit met de losse pols ontworpen burleske scenario kreeg een vlotte regie, hoewel de poging om de dikke bijrolspeler Moreno als sterkomiek te lanceren geen goed idee blijkt. Naar de roman van René Masson.

La Bigorne, caporal de France

Frankrijk 1957. Avonturenfilm van Robert Darène. Met o.a. François Périer, Rossana Podestà, Henri Logan, Robert Hirsch en Jean Lefebvre.

Een franse korporaal zonder zee-ervaring krijgt het bevel over een schip dat jacht moet maken op een piraat aan de kust van Madagascar. In plaats daarvan neemt de piraat hem gevangen, maar hij weet te ontsnappen. Périer heeft vele kwaliteiten, maar atletische souplesse is daar niet bij. Hij probeert zich te redden met een ironische knipoog, evenals zijn voor dit soort film net zo ongeschikte medespelers en regisseur. Scenario biedt hun onvoldoende humoristische kansen, zodat het resultaat een opgewekte maar slome film is.

Les Aventures de Till l'Espiègle

Frankrijk​/​​Duitsland 1956. Avonturenfilm van Gérard Philipe en Joris Ivens. Met o.a. Gérard Philipe, Nicole Berger, Jean Vilar, Fernand Ledoux en Jean Carmet.

Als zijn vader door de hertog van Alva tot de brandstapel is veroordeeld, gaat Tijl Uilenspiegel revolutie tegen Spanje preken bij de dorpelingen en boeren van Vlaanderen. In plaats van Joris Ivens regisseerde Philipe zelf middeleeuwse avonturenfilm die meer over een geestelijk broertje van Fanfan-la-Tulipe lijkt te gaan dan over de anarchist uit het werk van Charles de Coster. Onderhoudend, maar van de oorspronkelijke strekking is weinig over.

Ces sacrées vacances

Frankrijk 1955. Komedie van Robert Vernay. Met o.a. Sophie Desmarets, Pierre Destailles, Julien Carette, Jean Carmet en Pauline Carton.

Een arbeidersgezin gaat met vakantie in een oude auto die ze onderweg voor veel geld verkopen aan een Amrikaanse verzamelaar. Hun onverwachte rijkdom wekt de verdenking van de politie en doet hen in de cel belanden. Deze simpele komedie is de aanleiding voor een losse reeks episodes die mede dank zij een uitgelezen reeks karakterspelers onderhoudend worden gepresenteerd.

Ça va barder

Frankrijk 1954. Avonturenfilm van John Berry. Met o.a. Eddie Constantine, May Britt, Jean Danet, Jean Carmet en Monique Van Vooren.

Avonturier moet van reder wapensmokkel ophelderen, maar de opdrachtgever blijkt zelf de smokkelaar te zijn en wil hem uit de weg ruimen. Vroege Eddie-film is met meer zorgvuldigheid en vaart gemaakt dan veel latere. Verhaal laat zich nauwelijks volgen en is alleen alibi voor knokpartijen en ontmoetingen met mooie dames.

Knock