Agnès Pelletier

Le coup du lapin

Frankrijk 1999. Romantiek van Didier Grousset. Met o.a. Danièle Lebrun, Bruno Slagmulder, Jean-Pierre Cassel, Julie Debazac en Annick Blancheteau.

Poulet fermier

Frankrijk 1993. Komedie van Philippe Triboit. Met o.a. Annie Cordy, Francis Perrin, Michel Baladi, Christophe Bourseiller en Laurent Gendron.

In een dorpje in het departement Sarthe wordt de corrupte notaris dood aangetroffen op een akker. Er is geen twijfel mogelijk: moord. De gendarmerie stoot op een muur van stilzwijgen van de plaatselijke bevolking, waardoor het onderzoek vastloopt. Er wordt een beroep gedaan op de gerechtelijke politie in Parijs, die een onhandige inspecteur (Perrin) stuurt. Hij is ervan overtuigd de dader snel te vinden, dankzij zijn laptop, waarin hij alle gegevens op een rijtje plaatst. Domme, geforceerde komedie, die echter van de ondergang gered wordt door de schitterende prestaties van Perrin en van Cordy als boerin. Dit duo is gewoonweg uitzinnig en brengt de kijker aan het lachen ondanks het flauwe scenario van Christian Dob naar zijn toneelkluchten Du rififoin dans les labours en Les babas cadres. Het camerawerk is van Alain Levent, die het landschap zuidwestelijk van de Lichtstad op zijn voordeligst laat uitkomen.

Imogène inaugure les chrysanthèmes

Frankrijk 1991. Komedie van Thierry Chabert. Met o.a. Dominique Lavanant, Jean Benguigui, Riton Liebman, Pierre Maguelon en Eric Prat.

Zoals steeds weer krijgt speciale agente Imog[KA2]ene Le Dantec (Lavanant) haar opdracht op de meest ingenieus bedachte manier en ook ditmaal wordt ze weer afgeluisterd door enkele ongure elementen. Van Kolonel Bourelon (Alane) krijgt ze haar instructies: ze moet Bob Flambard (Guérin) opzoeken, een ex- officier van de Franse Geheime Dienst, die het vijandelijk kamp verkozen heeft. Hij is echter bereid enkele bijzonder belangrijke documenten te bezorgen, maar het is van het grootste belang dat hun ontmoeting geheim gehouden wordt. Het spreekt vanzelf dat Imogène met open ogen in de hinderlaag loopt. Na het lezen van deze korte aanloop van de film is het niet meer nodig om dit onding verder te bekijken. Hoe langer deze idiote reeks loopt hoe minder de kwaliteit. Het infantiele van het hele project is ergerlijk om aan te zien. Om in een grote bocht omheen te lopen. Wat moet doorgaan voor een scenario werd op papier gezet door Olivier Douyère. Achter de camera stond Jean Monsigny.

Imogène dégaine

Frankrijk 1991. Komedie van Thierry Chabert. Met o.a. Dominique Lavanant, Jean Benguigui, Riton Liebman, Louba Guertchikoff en Pierre Maguelon.

Speciale agente Imog[KA2]ene (Lavanant) wordt aangesteld als lijfwacht van de prins van Baharastrah (Carcos), wiens vader vermoord werd door de sadistische terrorist Lulu le Balafr[KA1]e (Touratier). Deze laatste wil zijn werk nu voltooien door ook de prins te likwideren. Maar dan heeft hij buiten Imogène gerekend. Wie dacht dat deze idiote spionage-serie haar dieptepunt al lang bereikt had, heeft ongetwijfeld deze aflevering nog niet gezien. Domme agenten moeten het opnemen tegen nog dommere moordenaars. Lavanant wist ongetwijfeld niet dat ze zo slecht kon acteren als in deze episode en de andere acteurs doen hun best om haar de loef af te steken. Tijdverspilling, zelfs voor een commerciële zender. Het scenario werd cliché per cliché aan elkaar genaaid door Daniel Goldenberg. Achter de camera werd plaatsgenomen door Jean Monsigny. Het meest huiveringwekkende is het besef dat de reeks hierna nog werd verdergezet.