Pascale Audret

L'impossible monsieur papa

Frankrijk 1996. Komedie van Denys Granier-Deferre. Met o.a. Francis Huster, Evelyne Bouix, Edgar Givry, Pascale Audret en Isabelle Candelier.

Dieu que les femmes sont amoureuses

Frankrijk 1993. Komedie van Magali Clément. Met o.a. Catherine Jacob, Etienne Chicot, Mathieu Carrière, Yves Beneyton en Grace De Capitani.

Anne (Jacob) blijft altijd goed gehumeurd hoewel ze haar beperkte tijd moet verdelen tussen haar baan in de montagekamer bij een tv-omroep, haar vrienden en haar drie kinderen. Thuis laat niemand haar met rust, want er komen steeds de meest uiteenlopende figuren over de vloer zoals haar moeder (Audret), de studente die op haar acht-jarige tweeling let, haar ex-man Daniel (Carri[KA2]ere), diens minnares, en Regis (Malo), haar geliefde, een dokter, die gehuwd is. Ze staat er altijd alleen voor en hoopt als haar grote liefde Arthur (Chicot) terugkeert van hem de steun te krijgen, die ze nodig heeft, maar Arthur is componist en heeft meer aandacht voor zijn muziek dan voor haar. Het portret van een verliefde vrouw die zo overbelast is, dat zelfs de kijker tussen de bomen het bos niet meer ziet. Hoofdrol Jacob weert zich krachtig om haar complexe personage gestalte te geven. Het scenario is van regisseuse Clément. Het camerawerk is van Pierre Lhomme.

Sang à l'heure

Frankrijk 1990. Misdaad van Nicola M André. Met o.a. Jacques Debary, Marc Eyraud, Michel Bardinet, Pascale Audret en Robert Etcheverry.

Dit keer doen commissaris Cabrol (Debary) en inspecteur M[KA1]enardeau (Eyraud) onderzoek naar automobilisten die agressieve, onbezonnen en ten slotte criminele manoeuvres (zonder voorbedachten rade) uitvoeren. Een tamelijk actueel onderwerp, dat handig is uitgewerkt, maar tevens vanuit een voor de hand liggende documentaire invalshoek wordt bekeken.

La Maison de Jeanne

Frankrijk 1988. Drama van Magali Clément. Met o.a. Christine Boisson, Benoît Régent, Jean-Pierre Bisson, Pascale Audret en Michelle Godet.

Een miniem gegeven vormt het uitgangspunt voor deze debuutfilm: een onbekende duikt op in een herberg in de Auvergne en haalt de onderlinge verhoudingen tussen de leden van de vertrouwde kring die er komt overhoop. Daarbij gaat het in deze film uitsluitend om gedrag, woorden, gebaren en blikken. Grenst soms aan het m[KA1]elodrama maar heeft de toon van een komedie: een komedie om te glimlachen, niet om te lachen, oftewel een film van nuances, ook qua kleur, die de een zal bekoren en de ander zal irriteren, net als de (weinige) komedies van Ingmar Bergman door wie de regisseuse zich blijkbaar enigszins liet inspireren.

Simone

Frankrijk 1984. Drama van Christine Ehm. Met o.a. Pascale Audret, Pascale Bardet en Fabien Kachev.

Een zwaartillende vrouwenfilm over de hechte relatie tussen twee vriendinnen die nochtans qua karakter elkaars tegenpolen zijn. Doelloos, visueel weinig creatief en uitermate vervelend.

Rue du Pied-de-Grue

België​/​​Frankrijk 1979. Komedie van Jean-Jacques Grand-Jouan. Met o.a. Philippe Noiret, Pascale Audret, Jacques Dufilho, Jacques Chailleux en Giuliana de Si.

Een aan alcohol verslaafde schrijver heeft zich in zijn hoofd gezet dat zijn volwassen en muzikaal onbegaafde zoon een beroemd componist moet worden. Als het gewenste resultaat uitblijft, brengt hij de pianoleraren door verdrinking om het leven. Een poging om de po[KA3]ezie en bizarre humor van de vooroorlogse films van Pierre en Jacques Pr[KA1]evert opnieuw leven te geven, mislukt vrijwel volledig. De schilderachtige milieutekening relateert alleen aan de cinema van weleer. Iedere relatie met de werkelijkheid ontbreekt en de opzet om leuk te zijn staat echt spontane humor in de weg. De supervisie van Bertrand Tavernier laat zich aan het resultaat niet afzien. De acteurs brengen sporadisch redding (vooral regisseur Monicelli in de rol van pianoleraar)

L'amant de pôche

Frankrijk 1977. Komedie van Bernard Queysanne. Met o.a. Mimsy Farmer, Pascal Sellier, Andréa Ferréol, Bernard Fresson en Madeleine Robinson.

Een puber wordt verliefd op een mooie Amerikaanse die zijn adoratie wel aandoenlijk vindt. Als ze om hem haar werk als call- girl gaat verwaarlozen komt hij achter de waarheid. Zwak scenario (van Pierre Pelégri en de regisseur) geeft talent van regisseur en acteurs te weinig kansen. Goed camerawerk van Michel Levent. Naar een roman van Voldemar Lestienne.

La pente douce

Frankrijk 1973. Drama van Claude D'Anna. Met o.a. Pascale Audret, Michel de Ré, Adrian Hoven, Julie Dassin en Jean Mermet.

Een jonge vrouw walgt van haar comfortabele bourgeois- bestaantje en haar echtgenoot, die het veel te druk heeft met zijn eigen zaken, en takelt in snel tempo mentaal af, na eerst nog wat aan betaalde seksuele experimenten te hebben gedaan. Een trieste en radeloze film in een overgecultiveerde stijl en daardoor een beetje te gepolijst. Maar er is geen gebrek aan innemende en schitterende stukken, net als in een zwarte diamant.

Les Chemins de Katmandou

Italië​/​​Frankrijk 1969. Drama van André Cayatte. Met o.a. Renaud Verley, Jane Birkin, Elsa Martinelli, Arlene Dahln en Pascale Audret.

Na de mislukking van 'mei 1968' vertrekt een gedesillusioneerde student naar Nepal om zijn vader op te zoeken die bij zijn gescheiden moeder financieel in het krijt staat. Hij wordt verliefd op een aan drugsverslaafde uit een hippiecommune en gaat na haar dood door een overdosis, zich aan liefdadigheid wijden. De film zit er in elk opzicht naast, niet alleen in tekening van flower power-beweging, maar ook van de volwassen jet set die daar contrasterend naast wordt geplaatst. Het zien hoe acteurs en regisseur van naam zich volkomen belachelijk maken, geeft de film bepaalde fascinatie.

Inferno a Caracas

Italië 1967. Thriller van Billy Marshall. Met o.a. George Ardisson, Luciana Angelillo en Pascale Audret.

Regisseur Marshall moet nog veel leren, want zelfs met weinig geld is een beter produkt te maken. Keiharde misdadigers kidnappen de dochter van de baas van een oliemaatschappij in Venezuela. Ze willen hem chanteren en zich van het meisje ontdoen. De paar spannende scènes zijn niet voldoende om de film interessant te maken.

Countdown to Doomsday

Frankrijk​/​​Italië​/​​Duitsland 1966. Thriller van Marcello Baldi. Met o.a. George Ardisson, Pascale Audret, Christa Linder, Luciana Angiolillo en Harals Leipnitz.

De dochter van een oliemagnaat wordt ontvoerd door handelaren in verdovende middelen, die een zeer hoog losgeld eisen. Er wordt een detective ingeschakeld om de zaak te klaren. Minder dan doorsnee-avonturen en een bloedarm en naïef scenario. Onbeduidend. Duitse titel: FŸNF VOR ZWÖLF IN CARACAS.

La Sentinelle endormie

Italië​/​​Frankrijk 1965. Komedie van Jean Dréville. Met o.a. Noël-Noël, Pascale Audret, Francis Blanche, Jean Sobiesky en Michel Galabru.

Een republikein beraamt een komplot tegen Napoleon, die op doorreis is naar Rusland. Tijdens zijn afwezigheid wordt zijn woning door het leger opgeëist voor een overnachting van de keizer zelf, zodat de held bij thuiskomst een tijdbom in zijn eigen kinderkamer vindt. De door Noël-Noël zelf geschreven klucht rondom historische feiten biedt te weinig echt verrassende humor. De regie is ook nogal braaf uitgevallen, zodat het resultaat vooral lijkt op een film voor kinderen, die wel enige geschiedeniskennis moeten hebben.

Mort, où est ta victoire?

Frankrijk 1963. Drama van Hervé Bromberger. Met o.a. Pascale Audret, Laurent Terzieff, Diane Letvrier, Michel Auclair en Philippe Noiret.

Het trieste leven van een weesmeisje dat na tal van ontgoochelingen vrede en rust zal vinden in een klooster. Naar het gelijknamige boek van Daniel-Rops draaide de cineast een ontroerende, menselijke film en wist hij zijn acteurs stevig in de hand te houden.

Les carabiniers

Frankrijk​/​​Italië 1963. Oorlogsfilm van Jean-Luc Godard. Met o.a. Marino Masé, Albert Juross, Geneviève Galéa, Catherine Ribeiro en Gérard Poirot.

Een aantal simpele mannen wordt door de carabinieri opgeroepen voor de oorlog en zwerft moordend en plunderend rond, onderwijl ansichten naar de vrouwen thuis sturend. Na de vrede denken ze als helden beloond te worden, maar ze worden door dezelfde carabinieri gefusilleerd. Deze geabstraheerde en tijdloze verfilming van het anti-oorlogstoneelstuk van Beniamino Joppolo - op de planken geregisseerd door Rossellini, die aan het scenario meeschreef - boeit door zijn kernachtigheid en bizarre humor tijdens de meeste episodes, hoewel de betrekkelijk korte film in andere opzichten nóg puntiger had gekund. Een briljante, quasi-primitieve fotografie van Raoul Coutard.

Le Glaive et la balance

Italië​/​​Spanje 1962. Drama van André Cayatte. Met o.a. Anthony Perkins, Jean-Claude Brialy, Renato Salvatori, Pascale Audret en Marie Déa.

Kind wordt gekidnapt en na plotselinge paniek bij daders gedood. Als de politie hen arresteert, zijn er ter plekke opeens drie in plaats van twee mannen van wie er één een onschuldige, toevallige passant moet zijn. Ze hebben echter alle drie voldoende op hun kerfstok voor een eventueel motief en geen waterdicht alibi. Interessant maar al te gezocht juridisch vraagstuk kreeg melodramatische uitwerking, compleet met volksgericht, die als verhaal onderhoudend blijft maar als probleemstelling nergens steek houdt.

Pleins feux sur l'assassin

Frankrijk 1961. Thriller van Georges Franju. Met o.a. Pierre Brasseur, Pascale Audret, Jean-Louis Trintignant, Marianne Koch en Dany Saval.

Oude graaf Brasseur besluit zich te wreken op zijn hebzuchtige familie die hem ooit in de steek liet en hij verbergt zich om te sterven. Een ramp voor de erfgenamen, want wanneer het lijk niet gevonden wordt, moeten ze vijf jaar wachten op de erfenis. Om de kosten van het onderhoud van het kasteel te dekken, organiseren ze een klank en lichtspel. Tijdens de repetitie vallen reeds de eerste doden. Een knappe thriller/spookfilm, geschreven door het duo Boileau-Nercejac, bekend van LES DIABOLIQUES. In de handen van Franju werd het een uitdagende zwarte komedie, met een absoluut schitterende climax. De sfeervolle zwart-wit fotografie was in handen van Marcel Fradétel en een jonge Maurice Jarre schreef de muziek. De film werd haast dertig jaar als verloren beschouwd, tot hij per toeval werd teruggevonden in het lab, waar hij opgeborgen was onder de draaititel LE CHATEAU DES MYSTERES.

Les Ennemis

Frankrijk 1961. Edouard Molinaro. Met o.a. Roger Hanin, Pascale Audret, Dany Carrel, Claude Brasseur en Michel Vitold.

Functionaris van Sovjetambassade duikt onder, met medeneming van geheime code, en wordt daarom gezocht door agenten van Franse geheime dienst die Russische collega's vóór willen zijn. Spionage-avontuur voor tijd van JAMES BOND kan geen midden vinden tussen actie en parodie, hoewel ironie in scenario ook niet sterk is. In plaats van op spanning concentreert regie zich op formele virtuositeit die weinig indruk maakt en acteurs nauwelijks kansen geeft.

La Fayette

Italië​/​​Frankrijk 1961. Historische film van Jean Dréville. Met o.a. Michel Le Royer, Pascale Audret, Michel Galabru, Jack Hawkins en Folco Lulli.

De biografie van deze historische figuur, vanaf de rol die hij in de Amerikaanse onafhankelijkheidsoorlog speelde tot aan zijn terugkeer naar Frankrijk, waar hij een heleboel weerstand moet overwinnen voor de erkenning van de onafhankelijkheid van de Verenigde Staten. Het gaat dus slechts om het eerste deel van zijn leven (het vervolg was minder gelukkig...). Verwacht geen historische betrouwbaarheid, want het personnage is geen typische Dumas-held. Daarentegen is het spektakel meesterlijk uitgevoerd en in scène gezet met een scherp gevoel voor epiek. Het zwartwit stoort niet want de beelden van Claude Renoir en Roger Hubert zijn prachtig. Een geslaagd project in het romantische genre.

Donnez-moi dix hommes désesperés

Israël​/​​Frankrijk 1961. Drama van Pierre Zimmer. Met o.a. Pascale Audret, Maurice Sarfati, Jacques Riberolles, Philippe Clair en Catherine Berg.

Joodse jongeren van verschillende nationaliteit richten in 1946 in de Negev-woestijn een kibboets op, waarbij ze tegenstand, ontberingen en onderlinge animositeit moeten overwinnen tot het Britse mandaat wordt opgeheven en in de Verenigde Naties is gestemd v[KA1]o[KA1]or een zelfstandige staat Isra[KA3]el. Een sobere reconstructie van de geboorte van Isra[KA3]el die vooral de overwinning op een onvruchtbare natuur celebreert. (De film was een project van de verongelukte cineast Alain Kaminker en werd volgens zijn richtlijnen voltooid door Zimmer die daarna nooit meer een behoorlijke film zou maken.)

Le dialogue des carmélites

Italië​/​​Frankrijk 1960. Drama van Philippe Agostini en R.L. Bruckberger. Met o.a. Jeanne Moreau, Alida Valli, Pascale Audret, Madeleine Renaud en Pierre Brasseur.

Een jonge aristocratische novice die aan haar roeping twijfelt wordt in 1793 met andere Carmelitessen ter dood veroordeeld en vindt voldoende moed en geloof om ook het schavot te bestijgen. Die Letzte am Schafott van Gertrude von Le Fort kreeg een ingetogen en niet nadrukkelijk stichtelijke filmbewerking, met soms onnodige of onnodig uitgesponnen scènes om de sterke rolbezetting dramatische kansen te geven. De zwakste rol is helaas van Audret als novice. Camerawerk van André Bac.

Bal de nuit

Frankrijk 1959. Drama van Maurice Cloche. Met o.a. Pascale Audret, Claude Titre, Sophie Daumier, Bernadette Lafont en Jany Clair.

Een meisje ontvlucht het onbegrip van haar provinciale ouders en raakt op drift in Parijs. Na een mislukte verzoening loopt ze weer weg en raakt betrokken bij een overval waaraan ze niet medeplichtig was. Deze muffe, 'ontwortelde jeugd' smartlap is inmiddels geheel gedateerd en hypocriet-dubbelzinnig in moralisme. De film is hooguit curieus als springplank voor de jeugdige rolbezetting.

L'eau vive

Frankrijk 1958. Drama van François Villiers. Met o.a. Pascale Audret, Charles Blavette, Andrée Debar, Robert Lombard en Germaine Kerjean.

Een landeigenaar in het rivierengebied van de Durance is als enige in de streek financieel wijzer geworden van de grondonteigening, waardoor er conflicten ontstaan die ook het leven van zijn dochter beïnvloeden. Het scenario van Jean Giono is geïnspireerd op de waargebeurde uittocht van de bewoners van de waterstreek, maar zijn hymne aan de natuur wordt door de regisseur in beeld gebracht als een oppervlakkige toerist, zodat de film niet meer wordt dan een reeks prentbriefkaarten. De jeugdige acteurs weten de verbondenheid met de natuur ook niet overtuigend te maken. Het succes van de titelchanson werkte destijds in de bioscoop gunstig, maar onverdiend door.

Oeil pour oeil

Italië​/​​Frankrijk 1957. Drama van André Cayatte. Met o.a. Curd Jürgens, Folco Lulli, Lea Padovani, Pascale Audret en Darío Moreno.

Een oververmoeide arts weigert een patiënte te onderzoeken en stuurt haar door naar het ziekenhuis, waar ze sterft. Vanaf dat moment zint de echtgenoot op wraak. De film wijkt af van de voor Cayatte gebruikelijke juridische onderwerpen, maar mist iedere overtuigingskracht. Jürgens speelt de arts met een ongeïnteresseerde expressieloosheid. De locatie-opnamen in Libanon met enkele hallucinerende woestijnscènes zijn de voornaamste pluspunten.

Mannequins de Paris

Frankrijk 1956. Komedie van André Hunebelle. Met o.a. Madeleine Robinson, Yvan Desny, Ghislaine Arsac, Max Revol en Jacqueline Pierreux.

Een met een couturier getrouwde directrice van een modehuis verwaarloost haar huwelijk voor het zaken doen. Dat resulteert in een slippertje tijdens een tournee met de collectie, maar mannequins spannen samen om de baas en bazin te herenigen. Het simpele verhaaltje mist de beoogde humor en in plaats van een mogelijk interessant kijkje in de couturekeuken blijft het bij een (tamelijk voorzichtig) gluren in de kleedkamers. Als mannequins een reeks actrices die later bekender zouden worden.