John Faassen: cast.
Er zijn 2 films gevonden.

Gino

1993 | Komedie

Australië 1993. Komedie van Jackie McKimmie. Met o.a. Nicholas Bufalo, Zoe Carides, Bruno Lawrence, Rose Clementi en Fiona Martinelli.

Gino (Bufalo) is in Australi[KA3]e geboren omdat zijn Italiaanse grootvader naar Amerika wou emigreren, maar als analfabeet op een verkeerd schip stapte. Het is zijn droom [KL]stand-up comedian[KLE] te worden, alhoewel zijn ouders hem liever als architect zouden zien. Hij krijgt de kans om op te treden in een populaire tv-show, maar zijn enthousiasme wordt gesmoord als zijn vriendin Lucia (Carides) hem meedeelt dat ze zwanger is. Dit brengt zijn toekomstperspectieven in gevaar, maar als gelovige Italiaan kan hij er niet tussenuit: hij zal met haar trouwen. Maar dan beginnen eerst de moeilijkheden. Een verfrissende dramatische komedie die door en door doordrongen is van zijn Italiaanse origine. Bufalo is een revelatie, die herinneringen oproept aan een jonge Woody Allen. Na een uitstekende aanloop wordt de film echter onevenwichtig en blijft het scenario van Vince Sorrenti, Larry Buttrose en Max Dann lang ter plaatse trappelen. Toch een beloftevolle debuutfilm. Fotografie van Ellery Ryan. Dolby Digital THX.

The Disappearance of Azaria Chamberlain

1983 | Drama

Australië 1983. Drama van Judy Rymer. Met o.a. Frank Moorhouse, Elaine Hudson, John Hamblin, Max Phipps en Peter Carroll.

Op 16 augustus 1980 verdwijnt op een camping op Ayers Rock, midden-Australi[KA3]e, Azaria, de negen weken oude baby van Lindy (Hudson) en Michael Chamberlain (Hamblin). Volgens de moeder werd het kind gestolen door een dingo. Geoefende spoorzoekers slagen er niet in ook maar een overblijfsel van de baby te vinden. Dit, plus de gelaten houding van de ouders, doet het vermoeden ontstaan dat er meer aan de hand is. Bovendien is Michael predikant is van een minder bekende religieuze gemeenschap. Uiteindelijk wordt Lindy beschuldigd van rituele kindermoord, met Michael als medeplichtige. Journalist Frank Moorhouse reconstrueert de hele zaak, die vijf jaar later het onderwerp zou worden van Fred Schepisi's A CRY IN THE DARK. Waar in de latere versie openlijk de kant wordt gekozen van Lindy Chamberlain, wordt hier de zaak nuchter bekeken, zonder vooroordelen. Moorehouse, die alle details van het onderzoek kent, legt deze gewoon voor en laat de kijker beslissen. Het scenario van Moorhouse concentreert zich vooral op de rechtszaak uit 1982, waarbij Lindy schuldig bevonden werd. Later werd de schuld in twijfel getrokken. Fotografie is van Louis Irving. Daar de producenten van A CRY IN THE DARK alle rechten opkochten was deze tv-versie tien jaar lang niet te zien. Eerst in 1998 werd ze opnieuw uitgezonden.