Bernard Cavalie

À la place du cœur

Frankrijk 1998. Drama van Robert Guédiguian. Met o.a. Laure Raoust, Alexandre Ogou, Ariane Ascaride, Jean-Pierre Darrousin en Gérard Meylan.

À la vie, à la mort !

Frankrijk 1995. Drama van Robert Guédiguian. Met o.a. Jacques Boudet, Jean-Pierre Darroussin, Ariane Ascaride en Jacques Gamblin.

L`Estaque is een verpauperde arbeiderswijk in Marseille, waar de huizen tussen de hoge opslagtanks en de hoge, smalle vuurspuwende pijpen van de rokende en stinkende olieraffinaderijen staan. In het `cabaret` Perroquet Bleu van macho Jos[KA1]e (Meylan) - vrouwtjes en snelle karren - en Jos[KA1]efa - ziet er niet meer uit om nog te strippen, maar heeft nog steeds bewonderaars - komen de bonte, werkloze en soms wanhopige bewoners samen. Ze vormen een hechte `familie`, die elkaar door dik en dun steunt. Hun band wordt gesymboliseerd door Marie-Sol (Ascaride), een jonge schoonmaakster die maar niet in verwachting kan raken van haar werkeloze man Patrick (Gamblin) en daarom de eveneens werkeloze Jaco (Darroussin) een kind bij haar laat verwekken. Als bijfiguren ontmoeten we de niet onbelangrijke V[KA1]enus (Pesenti), een verslaafde die snolt en stript en Farid (Ziane), een ouderloze Maghrebijn, die dealt. Je moet Marseille een beetje kennen om de sfeer echt te proeven, maar de sociale boodschap van Gu[KA2]ediguian die zelf uit L`Estaque afkomstig is, is luid en duidelijk. Het is zijn zesde film en hij schreef zelf het scenario. De rolverdeling bestaat grotendeels uit welwillende amateurs en vrienden van de maker. Een film voor liefhebbers van het werk van Ken Loach (deze laatste komt echter sterker over bij kijkers uit NW-Europa). Camerawerk van Bernard Cavalie. In eigen land is de bioscoop goed bezocht.

L'argent fait le bonheur

Frankrijk 1992. Drama van Robert Guédiguian. Met o.a. Ariane Ascaride, Jean-Pierre Darrousin, Pierre Banderet, Danièle Lebrun en Roger Souza.

Een stadswijk van Marseille, gelijk een Augiasstal, waar het dweilen is met de kraan open, is bevolkt met mensen, die afkomstig zijn van alle oevers van de Middellandse Zee. Er bevinden zich volgens de wakkere pastoor (Darroussin) 953 inwoners, waarvan 456 werklozen, 302 alcolisten, 251 dieven, 220 fascisten, 220 islamisten, 192 drugsveslaafden, 59 mensen die seropositief zijn en last-but-not-least drie communisten. Er dreigt een schisma in zijn gemeenschap door twee rivaliserende jeugdbendes, ondanks zijn tomeloze inspanningen, waarbij de herder vrijelijk condooms en gesteriliseerde wegwerpinjectienaalden ronddeelt (terwijl zijn opperste baas, de paus, verkondigt dat AIDS en verslaving niet bestaan). Dan krijgt de priester onverwacht `hulp` van de moeders, die het criminele terrein overnemen en hun kinderen ertoe aanzetten van de rijken te stelen (en dit onder de armen te verdelen). Bitterzoet, soms boosaardig en dan weer speels drama over het failliet van de wijken met woonkazernes zonder uitzicht (op verbetering) wat gedragen wordt door sterke spelprestaties van de rolverdeling, met name Darroussin en Ascaride als Simona. Het scenario is van regisseur Guédiguian en Jean-Louis Milesi. Het camerawerk is van Bernard Cavalie. In zijn soort