Neil Young

Neil Young: Heart of Gold

2006. Jonathan Demme.

Year Of The Horse

Verenigde Staten 1997. Documentaire van Jim Jarmusch. Met o.a. Scott Young, Ralph Molina, Billy Talbot, Frank (Poncho) Sempedro en Neil Young.

Neil Young, 'The Greatest Living Canadian', heeft de afgelopen vijfendertig jaar een enorm en divers muziekoeuvre opgebouwd. Zijn werk met Crazy Horse kenmerkt zich vooral door de ongeëvenaarde gitaar-noise die Young en Crazy Horse-gitarist Poncho Sempedro weten te produceren. Jim Jarmusch is sinds jaar en dag een uitgesproken bewonderaar van Young - hij liet hem de score van Dead Man schrijven en reserveerde daarin ook een klein rolletje voor hem. Neil Young vroeg Jarmusch op zijn beurt een aantal concerten te filmen tijdens de wereldtournee van 1996. Jarmusch deed dat deels op 16mm en 35mm, maar vooral, 'proudly', op 8mm. De gespeelde muziek - klassiekers als 'Like a Hurricane', 'Tonight's the Night' en 'Stupid Girl' alsmede nieuwe composities - is opgenomen in kristalhelder Dolby-stereo; zoals Jarmusch zelf zegt, 'made loud to be played loud'. Wat met name duidelijk wordt is hoezeer de muzikanten al drie decennia lang hun rock 'n roll dynamisch en springlevend hebben weten te houden: door telkens weer samen de song uit te vinden. De benadering van Jim Jarmusch is nadrukkelijk die van een fan. Ondanks interviews met onder anderen de vader van Neil Young en historisch materiaal uit 1976 en 1986, is Year of the Horse geenszins een historische documentaire. Het is immers onmogelijk om in een film een overzicht te geven van de geschiedenis van deze muzikanten, zo vinden ze zelf, 'en al helemaal niet door een artistieke hipster uit New York'.

Die Bewerbung

Duitsland 1997. Harun Farocki.

Neil Young, 'The Greatest Living Canadian', heeft de afgelopen vijfendertig jaar een enorm en divers muziekoeuvre opgebouwd. Zijn werk met Crazy Horse kenmerkt zich vooral door de ongeëvenaarde gitaar-noise die Young en Crazy Horse-gitarist Poncho Sempedro weten te produceren. Jim Jarmusch is sinds jaar en dag een uitgesproken bewonderaar van Young - hij liet hem de score van Dead Man schrijven en reserveerde daarin ook een klein rolletje voor hem. Neil Young vroeg Jarmusch op zijn beurt een aantal concerten te filmen tijdens de wereldtournee van 1996. Jarmusch deed dat deels op 16mm en 35mm, maar vooral, 'proudly', op 8mm. De gespeelde muziek - klassiekers als 'Like a Hurricane', 'Tonight's the Night' en 'Stupid Girl' alsmede nieuwe composities - is opgenomen in kristalhelder Dolby-stereo; zoals Jarmusch zelf zegt, 'made loud to be played loud'. Wat met name duidelijk wordt is hoezeer de muzikanten al drie decennia lang hun rock 'n roll dynamisch en springlevend hebben weten te houden: door telkens weer samen de song uit te vinden. De benadering van Jim Jarmusch is nadrukkelijk die van een fan. Ondanks interviews met onder anderen de vader van Neil Young en historisch materiaal uit 1976 en 1986, is Year of the Horse geenszins een historische documentaire. Het is immers onmogelijk om in een film een overzicht te geven van de geschiedenis van deze muzikanten, zo vinden ze zelf, 'en al helemaal niet door een artistieke hipster uit New York'.

The Island Of Dr. Moreau

Verenigde Staten 1996. Sciencefiction van John Frankenheimer. Met o.a. Marlon Brando, Val Kilmer, Fairuza Balk, Ron Perlman en Marco Hofschneider.

De honderdste verjaardag van H.G. Wells' klassieke sf-verhaal werd in 1996 opgeluisterd met een wel bijzonder drakerige verfilming, die inmiddels voortleeft als een van de grootste blunders van de jaren negentig. De rijk gevulde Marlon Brando zweept de camp op tot ongekende hoogte met zijn versie van de dolgedraaide wetenschapper - een typetje dat nog altijd te bewonderen is in South Park - terwijl Val Kilmer er lustig op los schmiert als zijn hybride rechterhand. 'The horror, the horror'. (VM/VPRO Gids)

Dead Man

Verenigde Staten​/​​Duitsland​/​​Japan 1995. Western van Jim Jarmusch. Met o.a. Johnny Depp, Gary Farmer, Lance Henriksen, Crispin Glover en Robert Mitchum.

In deze bizarre western (Jarmusch zelf noemt zijn film 'a psychedelic-micro-epic') speelt Depp de zachtmoedige boekhouder William Blake die in het laat negentiende-eeuwse Amerika uitgroeit tot een revolverheld. Met een kogel in zijn lijf, en achtervolgd door premiejagers, wordt hij door een geletterde Indiaan (Farmer) begeleid naar de eeuwige jachtvelden. In droogkomische bijrolletjes laten Robert Mitchum, Iggy Pop en John Hurt even hun gezicht zien. Cameraman Robby Müller schoot de verbluffend mooie zwart-wit plaatjes. Neil Young is verantwoordelijk voor de muziek. Tikje traag.

Paix et amour

Frankrijk 1994. Drama van Laurence Ferreira Barbosa. Met o.a. Gil Novio, Emmanuel Mari, Yvonne Kérouédan, Marianne Papasseudi en David Rossi.

Nice 1975. Twee jonge studenten, Novio en Mari, dromen van de revolutie en de vrijheid. Mari is bezeten van beroemde revolutionairen en wil graag in actie treden. Novio heeft alleen belangstelling voor de filosofie, maar hij laat zich meesleuren door zijn vriend. Ze passen hun revolutionaire theorieën in de praktijk toe en stellen zich buiten de wet. Hun spelletje gaat verder tot de een de ander verraadt. De terrorististische aanslagen van rond 1970 werkten op de fantasie van vele jongeren, die ervan droomden de wereld te veranderen. Sommigen namen er actief aan deel. De personages werden boeiend getekend door Stéphane Touitou en Barbosa en knap in beeld gebracht door Antoine Héberlé.

Love At Large

Verenigde Staten 1990. Mysterie van Alan Rudolph. Met o.a. Tom Berenger, Elizabeth Perkins, Anne Archer, Kate Capshaw en Annette O'Toole.

Magnusson verdenkt haar vriend - de slonzige privé- detective Berenger - ervan een verhouding te hebben met elk van zijn knappe opdrachtgeefsters. Hij raakt wel echt onder de indruk van de wulpse Archer die hem haar man laat schaduwen -die een bigamist blijkt te zijn. Uitstekende sfeer door de mooie vormgeving en een leuke satire op de film noir, maar vooral bedoeld voor een cultpubliek, dat zich verlustigt aan het gebruik van kleur en de fraaie decors. Het enige ongenuanceerde personage wordt gespeeld door rockzanger Neil Young, terwijl de anderen over elkaar vallen en hun identiteiten verwisseld worden.

'68

Verenigde Staten 1988. Drama van Steven Kovacks. Met o.a. Eric Larson, Robert Locke, Neil Young, Sandor Tecsi en Anna Dukasz.

Een norse Hongaarse immigrant heeft problemen met het opzetten van wat hij noemt het 'Boedapest Café' in de gouden provotijd in San Francisco. Hij komt in conflict met zijn twee zoons, de een een politiek activist, de ander een homofiel. Young speelt de eigenaar van een fietsenwinkel.

Human Highway

Verenigde Staten 1982. Komedie van Bernard Shakey (Neil Young), Dean Stockwell, Dean Stock en Neil Young. Met o.a. Neil Young, Russ Tamblyn, Dennis Hopper, Sally Kirkland en Dean Stockwell.

In deze halvegare anti-kernenergie-komedie hebben Young en Tamblyn een benzinestation ergens tussen Niks en Nergenshuizen. Prachtige opnamen van het concert van Young met rockgroep Devo, waarbij een rode, radioactieve straling om hen heen hangt (die veroorzaakt wordt door de kerncentrale in de buurt).

Where the Buffalo Roam

Verenigde Staten 1980. Komedie van Art Linson. Met o.a. Bill Murray, Peter Boyle, Bruno Kirby, Rene Auberjonois en R.G. Armstrong.

De beoogde hommage aan de beroemde journalist Hunter S. Thompson zal degenen die met zijn werk bekend zijn verbijsteren en anderen beledigen. Deze namaakkomedie is van alle ANIMAL HOUSE-imitaties de ergste.

Rust Never Sleeps

Verenigde Staten 1979. Muziek van Bernard Shakey.

Slordige maar (toentertijd) spraakmakende film over Neil Youngs bizarre concert in het Cow Palace in San Francisco met zijn band Crazy Horse in 1978 met vijftien goed uitgevoerde nummers (Neil zingt en speelt o.a. `I Am a Child`, `Comes a Time`, `After the Gold Rush`, `Out of the Blue`, `When You Dance`, `Lotta Love`, `Needle and the Damage Done`, `Cinnamon Girl` en `Hurricane`) door de aardigste verliezer (gitaar, unsoficated versterker met achterlijke speakers, pet, jasje, belachelijke broek en glanzende lichtgetinte gas-guzzler) uit het rockwereldje van de jaren 1970. My, My, Hey, Hey.

The Last Waltz

Verenigde Staten 1978. Muziek van Martin Scorsese. Met o.a. The Band, Neil Diamond, Neil Young, Bob Dylan en Joni Mitchell.

'This film should be played loud!' Met deze woorden opent Martin Scorseses registratie van het allerlaatste optreden van The Band, veelvuldig geroemd als de beste concertfilm aller tijden. Dat is misschien wat overdreven, de korte interviews over hun beginjaren en het leven 'on the road' die door de film zijn geweven voelen ongemakkelijk en halen steevast het ritme en de energie eruit. Maar als tijdsbeeld, vooral dankzij de vele gastoptredens van onder andere Bob Dylan, Neil Young en Muddy Waters, is The Last Waltz nog altijd onvergetelijk.

Journey through the Past

Verenigde Staten 1973. Experimenteel van Neil Young. Met o.a. Neil Young, Buffalo Springfield, Crazy Horse, Stephen Stills en David Crosby.

De irritante egotrip van Neil Young die in deze, toen modieuze, maar nu totaal gedateerde verfilming van een drugtrip, vooral zichzelf in het zonnetje zet en verder veel wind verkoopt. De muziek is goed, maar de rest is absoluut ondraaglijk.