Terry Bedford: regie en camera.
Er zijn 3 films gevonden.

Slayground

1983 | Thriller

Verenigd Koninkrijk 1983. Thriller van Terry Bedford. Met o.a. Peter Coyote, Billie Whitelaw, Mel Smith, Philip Sayer en Bill Luhr.

Een gewelddadige misdaadthriller, visueel opmerkelijk verzorgd, maar ondermijnd door een clich[KA1]ematig en voorspelbaar scenario. Een negen-jarig meisje wordt gedood bij een uit de hand gelopen overval en de vader van het meisje, een rijk en machtig promotor, stuurt een team huurmoordenaars achter de moordenaars van zijn dochter aan. Coyote is goed in de hoofdrol, maar Smith (van 'Not the Nine O'Clock News') is volkomen misplaatst als één van zijn collega-gangsters. Scenario van Trevor Preston. Naar een roman van Donald E. Westlake, die als Richard Stark schrijft.

Jabberwocky

1977 | Komedie

Verenigd Koninkrijk 1977. Komedie van Terry Gilliam. Met o.a. Michael Palin, Max Wall, Deborah Fallender, John Le Mesurier en Annette Badland.

In de middeleeuwen wordt een Engels stadje geteisterd door een wreedaardig monster. Palin, die door zijn vader onterfd werd is in de stad om er zijn geluk te zoeken. De al te romantische prinses ziet in hem de man van haar dromen. Door haar zal Palin deelnemen aan het toernooi dat moet uitmaken wie de strijd tegen het monster moet opvatten. Je mag twee maal raden wie de (on)gelukkige is. Fragmentarisch zeer plezierig, maar over het algemeen ontsierd door vulgaire humor. De voorspelbare anachronismen zijn nog het grappigste. De film haalt niet het peil dat we van MONTY PYTHON gewend zijn. Gilliam en Charles Alverson baseerden hun scenario op een gedicht van Lewis Carroll. Terry Bedford fungeerde als cameraman.

Monty Python and the Holy Grail

1975 | Komedie, Avonturenfilm

Verenigd Koninkrijk 1975. Komedie van Terry Gilliam en Terry Jones. Met o.a. Graham Chapman, John Cleese, Eric Idle, Terry Gilliam en Terry Jones.

In hun eerste speelfilm bewerkten de leden van het Monty Python-team de Arthur-legende met bijzonder weinig eerbied voor het bronmateriaal. Veel locaties werden steeds opnieuw gebruikt omdat de Schotse overheid toestemming om in kastelen te filmen op het laatste nippertje terugtrok. De film zou niet bijdragen aan het imago van Schotland, vonden humorloze ambtenaren. Aaneenschakeling van legendarische scènes, dialogen (It's just a flesh wound) en personages (The Knights who say Ni). Mede-regisseur Jones ontpopte zich later tot een soort van autoriteit op het gebied van Middeleeuwse geschiedenis.