Emmanuel Finkiel (1961): regie en scenario.
Er zijn 6 films gevonden.

La douleur

2017 | Biografie, Drama, Oorlogsfilm

Frankrijk​/​​België​/​​Zwitserland 2017. Biografie van Emmanuel Finkiel. Met o.a. Mélanie Thierry, Benoît Magimel, Benjamin Biolay en Grégoire Leprince-Ringuet.

Parijs april 1945. Schrijfster Marguerite krijgt te horen dat haar man, wegens zijn politieke activisme gearresteerd is en op zijn deportatie wacht. De enige hoop op overleven is een snel einde van de oorlog en Marguerite kan niets anders doen dan wachten.

Je ne suis pas un salaud

2015 | Drama

Frankrijk 2015. Drama van Emmanuel Finkiel. Met o.a. Nicolas Duvauchelle, Mélanie Thierry, Maryne Cayon, Driss Ramdi en Johan Soulé.

'Je begint in de war te raken Eddie,' sputtert z’n vrouw. De toeschouwer heeft dan al lang door dat Eddie is ontspoord, nadat hij weken eerder 's nachts in elkaar werd geslagen en een onschuldige Arabier als dader aanwees. Onheilspellende elektronische muziek begeleidt zijn neerwaartse spiraal langs afstompend magazijnwerk, waarbij we ontdekken waarom amateurschutter Eddie zijn beschuldiging niet direct intrekt. Fris verpakte zwartgalligheid over het kanaliseren van onmacht, de cumulatieve druk van aanhoudend klein zeer onder minima, richting een huiveringwekkende uitweg.

En marge des jours

2007 | Drama

Frankrijk​/​​België 2007. Drama van Emmanuel Finkiel. Met o.a. Michèle Laroque, Wladimir Yordanoff, Dominique Reymond en Maurice Chevit.

Op zakenreis ontmoeten de alleenstaande moeder Julie (Laroque) en op punt van scheiding staande Claude elkaar en zoef: Cupido's pijl treft doel. Wat voor beide veertigers een mooi nieuw begin had moeten zijn wordt wreed de pas afgesneden met een ongeluk dat Claude in een coma doet belanden. Zijn ex, profiterend van de erbarmelijke situatie, tracht Julie uit beeld te duwen en een kattengevecht op meerdere niveaus begint. Deze alleen ogenschijnlijk soapachtige geschiedenis wordt opgefleurd door de ravissante Laroque (Nice, 1960), een actrice die vooral bekend is als wendbare comédienne met uitstekend gevoel voor timing.

Voyages

1999 | Oorlogsfilm

Polen​/​​Frankrijk 1999. Oorlogsfilm van Emmanuel Finkiel. Met o.a. Shulamit Adar, Liliane Rovère, Esther Gorintin, Nathan Cogan en Moscu Alcalay.

Debuterend regisseur Finkiel die ook het scenario schreef, leerde het vak o.a. als assistent-regisseur van Krzysztof Kie[KA1]slowski. Hij heeft een drieluik gemaakt die over overlevenden van de holocaust gaat. Verwacht geen drama in de trant van SCHINDLER`S LIST van Steven Spielberg of LA VITA [KA2]E BELLA van Roberto Benigni of een documentair werk in de trant van SHOAH van Claude Lanzmann of LE CHAGRIN ET LA PITI[KA1]E van Marcel Oph[KA3]uls. Het zijn drie gebeurtenissen, die aan het einde min of meer in elkaar overvloeien. De film begint met een bus die bejaarde joodse toeristen vervoert in Polen op een soort bedevaart met als einddoel een bezoek aan het concentratiekamp Auschwitz. Voordat de bus zijn bestemming bereikt krijgt hij pech en hebben we kennis gemaakt met Rivka (Adar), een vrouw die kibbelt met haar man. Het gaat niet om huwelijksproblemen, maar het is de confrontatie met het verleden die ze moeilijk aankan. Het tweede deel speelt in Parijs, waar Regine (Rovere) opgebeld wordt door een man die uit Litauen afkomstig is en zegt dat hij haar vader is. Regine heeft altijd gedacht dat hij in een kamp om het leven gekomen was, maar na de bevrijding in 1945 is hij vast komen te zitten achter het IJzeren Gordijn, hertrouwd en na de verdwijning van het communisme eindelijk terugegaan naar Parijs. Regine beseft dat vijftig jaar een bijna onoverbrugbare verwijdering heeft veroorzaakt en twijfelt of de voor haar onbekende wel haar vader is. Ze haalt hem evenwel naar binnen. In het laatste deel, dat het sterkste is, zien we Vera (Gorintin), een bejaarde, alleenstaande joodse vrouw, die met haar buren uit Rusland naar Isra[KA3]el is ge[KA3]emigreerd, en in Tel Aviv een nicht zoekt. Die vindt zij tenslotte in een bejaardentehuis. Ze kan natuurlijk niet blijven en verdwaalt in de stad, waar vrijwel niemand jiddisch spreekt. Rivka (uit de eerste episode) ziet haar en haalt haar naar binnen om tot rust te komen. Het kenmerkende van deze film, die bezet is met een lovenswaardige rolverdeling amateurspelers, is het gevoelige drama, dat inzicht geeft in wat er moet omgaan in de hoofden van de mensen die op een of andere manier proberen vrede te sluiten met de holocaust. Het getuigt van groot psychologisch inzicht en is absoluut vrij van vals sentiment of aangezet spel. Het camerawerk is van Hans Meier die in Polen en Frankrijk draaide en Jean-Claude Larrieu die in Israël draaide. Een van de belangrijkere films over het onderwerp. Bekroond met veel prijzen, o.a. de Prix de la Jeunesse op het festival van Cannes.

Mélanie

1996 | Drama

Frankrijk​/​​België 1996. Drama van Emmanuel Finkiel. Met o.a. Michel Duchaussoy, Pascale Roberts, Marie Matheron, Marion Ducamp en Alexis Tomassian.

Debuterend regisseur Finkiel die ook het scenario schreef, leerde het vak o.a. als assistent-regisseur van Krzysztof Kie[KA1]slowski. Hij heeft een drieluik gemaakt die over overlevenden van de holocaust gaat. Verwacht geen drama in de trant van SCHINDLER`S LIST van Steven Spielberg of LA VITA [KA2]E BELLA van Roberto Benigni of een documentair werk in de trant van SHOAH van Claude Lanzmann of LE CHAGRIN ET LA PITI[KA1]E van Marcel Oph[KA3]uls. Het zijn drie gebeurtenissen, die aan het einde min of meer in elkaar overvloeien. De film begint met een bus die bejaarde joodse toeristen vervoert in Polen op een soort bedevaart met als einddoel een bezoek aan het concentratiekamp Auschwitz. Voordat de bus zijn bestemming bereikt krijgt hij pech en hebben we kennis gemaakt met Rivka (Adar), een vrouw die kibbelt met haar man. Het gaat niet om huwelijksproblemen, maar het is de confrontatie met het verleden die ze moeilijk aankan. Het tweede deel speelt in Parijs, waar Regine (Rovere) opgebeld wordt door een man die uit Litauen afkomstig is en zegt dat hij haar vader is. Regine heeft altijd gedacht dat hij in een kamp om het leven gekomen was, maar na de bevrijding in 1945 is hij vast komen te zitten achter het IJzeren Gordijn, hertrouwd en na de verdwijning van het communisme eindelijk terugegaan naar Parijs. Regine beseft dat vijftig jaar een bijna onoverbrugbare verwijdering heeft veroorzaakt en twijfelt of de voor haar onbekende wel haar vader is. Ze haalt hem evenwel naar binnen. In het laatste deel, dat het sterkste is, zien we Vera (Gorintin), een bejaarde, alleenstaande joodse vrouw, die met haar buren uit Rusland naar Isra[KA3]el is ge[KA3]emigreerd, en in Tel Aviv een nicht zoekt. Die vindt zij tenslotte in een bejaardentehuis. Ze kan natuurlijk niet blijven en verdwaalt in de stad, waar vrijwel niemand jiddisch spreekt. Rivka (uit de eerste episode) ziet haar en haalt haar naar binnen om tot rust te komen. Het kenmerkende van deze film, die bezet is met een lovenswaardige rolverdeling amateurspelers, is het gevoelige drama, dat inzicht geeft in wat er moet omgaan in de hoofden van de mensen die op een of andere manier proberen vrede te sluiten met de holocaust. Het getuigt van groot psychologisch inzicht en is absoluut vrij van vals sentiment of aangezet spel. Het camerawerk is van Hans Meier die in Polen en Frankrijk draaide en Jean-Claude Larrieu die in Israël draaide. Een van de belangrijkere films over het onderwerp. Bekroond met veel prijzen, o.a. de Prix de la Jeunesse op het festival van Cannes.

Madame Jacques sur la Croisette

1995 | Komedie

Frankrijk 1995. Komedie van Emmanuel Finkiel. Met o.a. Shulamit Adar, Nathan Cogan, Maurice Chevit, Rywka Wajsbrot en Jacques Spiesser.

Een groepje gepensioneerden van joodse afkomst zit samen op de Croisette in Cannes. Ze praten, spelen kaart, lezen de krant, rusten. Hier ontmoet Cogan Adar. Zij praat over haar leven in Israël, hij over zijn verleden in de kampen. Maar die sombere periode in zijn leven heeft hem niet gedeprimeerd. Hij houdt van het leven en zij is weduwe. Is op hun leeftijd liefde nog mogelijk? Een poëtisch portret van oudere mensen die, ondanks alles wat ze meemaakten, toch nog in de toekomst geloven. De dialogen zitten vol typisch joodse humor waarbij ze zelfspot niet uit de weg gaan. De meestal onbekende acteurs spelen uiterst ontwapenend. Finkiel schreef het scenario. Aan de camera stond Hans Meier. Gemaakt in samenwerking met Krysztof Kieslowski.