Charles Trenet

Que reste-t-il ?

België​/​​Frankrijk 1999. Drama van Etienne Périer. Met o.a. Danielle Darrieux, Edson Sidonie, François Marthouret, Martine Sarcey en Vincent Grass.

Jacques Brel

Frankrijk 1998. Documentaire van Claude Fléouter en Jacques Pessis. Met o.a. France Brel, Pierre Brel, Alexandre Jardin, Claude Lelouch en Maurane.

Quand j'étais p'tit

België​/​​Frankrijk 1997. Romantiek van Daniel Janneau. Met o.a. Catherine Frot, Didier Bezace, Cyprien Douais, Pierre-Quentin Faesch en Xavier Rothman.

La buena vida

Frankrijk​/​​Spanje 1997. Drama van David Trueba. Met o.a. Fernando Ramallo, Isabel Otero, Luis Cuenca, Joel Joan en Vicky Peña.

Tristan (Ramallo) is net veertien geworden. Hij zit op de Franse school in Madrid, speelt piano en dweept met Voltaire. Om in diens voetsporen te treden is hij begonnen aan zijn autobiografie, want hij is ervan overtuigd dat hij een begenadigd schrijver zal worden. Hij sluit zich op in zijn kamer en werkt onophoudelijk op een oude schrijfmachine, zeer tot ongenoegen van zijn vader die zijn brood verdient met de verkoop van computers en geruisloze laserprinters. Zijn knappe lerares Frans Isabel (Otero) stimuleert zijn schrijversambities. In zijn autobiografie mist hij echter nog een hoofdstuk: een zwoele liefdesnacht in de armen van een vrouw. Dan komen zijn ouders om bij een verkeersongeluk. Tristan gaat bij zijn grootvader wonen, maar droomt steeds van twee vrouwen: Isabel en Arena (Rosa), de werkster die er alles voor over heeft om op de tv te komen. Beide vrouwen beschouwen hem nog als een kind. Dan is er Lucia (Jimenez), zijn nichtje, maar die vraagt hem of haar vriendje bij hem mag logeren... Sympathieke, soms wat sentimentele film over de traumatische weg van een puber naar de volwassenheid. De stijl doet denken aan de Antoine Doinel-films van de in 1984 overleden Fran[KA10]cois Truffaut (wat nog benadrukt wordt door de medewerking van cameraman William Lubtchansky en componist Antoine Duhamel, beiden Truffaut-mensen), maar heeft Trueba in zijn filmdebuut zijn eigen persoonlijkheid doorgedrukt. Het verhaal over de zoete pijn van het volwassen worden is met lichte humor en verteerbare ernst verteld naar een scenario van regisseur Trueba zelve. Zijn broer Fernando (van o.a. BELLE ÉPOQUE en TOO MUCH) was producent. Dolby Stereo.

Lettre ouverte à Lili

Frankrijk 1995. Komedie van Jean-Luc Trotignon. Met o.a. Pascale Rocard, Micheline Boudet, Pierre Tornade, Victor Garrivier en Pier Paolo Capponi.

De dertig-jarige Valentine (Rocard) krijgt haar eerste baan als beheerster van een postkantoor in het dorpje Marsanne in de Drôme. Ze vindt een koffer vol onbestelbare brieven, achtergelaten door haar voorganger. Ze wordt vooral gefascineerd door een brief uit juni 1947, waarin iemand een vurige liefdesverklaring neerpende en een afspraak maakte met een zekere Lili. Ze gaat op zoek naar die Lili. Haar leven zou misschien een heel andere wending gemomen hebben, als de brief destijds zijn bestemming bereikt had. Een grappige, maar tegelijkertijd ontroerende film over hoe het lot van een mens verandert door een brief die haast een halve eeuw te laat aankomt. Het idee is geestig maar de uitwerking is niet steeds even vlot. Het scenario is van Trotignon, Sylvie Chauvet en Pierre Guiho. Aan de camera nam Jean Monsigny plaats. Formaat 16/9.

Innocent Lies

Frankrijk​/​​Verenigd Koninkrijk​/​​Verenigde Staten 1995. Thriller van Patrick Dewolf. Met o.a. Stephen Dorff, Gabrielle Anwar, Adrian Dunbar, Sophie Aubray en Joanna Lumley.

In 1938 wordt ergens in Frankrijk aan de kust het lijk van de Britse politieman Joe Green gevonden. Ogenschijnlijk gaat het om zelfmoord. Zijn beste vriend inspecteur Alan Cross onderzoekt de zaak op eigen houtje. Complexe, haast hermetisch gesloten psychologische film met personages die nooit erg duidelijk worden.

Le petit garçon

Frankrijk 1993. Oorlogsfilm van Pierre Granier-Deferre en Denys Granier-Deferre. Met o.a. Jacques Weber, Brigitte Rouan, Stanislas Forlani, Ludmila Mikaël en Serge Reggiani.

Het is 1942, Frankrijk tijdens WO II. De 8-jarige Fran[KA10]cois (Forlani-Crevill[KA1]en) is verhuisd uit Parijs en hij woont nu op een ch[KA4]ateau op het platteland in de vrije zone in de Midi (de Tarn). Ze hebben daar gelukkig weinig last van de oorlog. Zijn vader (Weber) heeft zijn ma[KA4]itresse, Madame Roussel (Mikael), in de buurt aan een baantje bij het onderwijs geholpen. Fran[KA10]cois` moeder Christina (Rouan) heeft het door, maar doet net alsof ze het niet merkt.

La Vénus à Lulu

Frankrijk 1991. Komedie van Daniel Losset. Met o.a. Caroline Laurence, Paul Crauchet, Alain Mottet, Maxime Boidron en Charles-Henri Lorieux.

Een Fin die met zijn caravan op vakantie is in Frankrijk stopt aan de kant van de weg om een wiel te verwisselen. Ondertussen slaapwandelt zijn vrouw door de achterdeur naar buiten om in haar blootje door het platteland te zwerven. Haar man heeft niets gezien en vertrekt weer. Een jongetje ontdekt Lulu-Venus (Laurence), die niets van de situatie begrijpt. De rest van de film wordt moeizaam opgevuld met zeer Franse humor (helaas!). Je kunt nu eenmaal geen film opbouwen rond een enkel ideetje, hoe origineel ook. Banale en moeizame regie, terwijl Crauchet slecht gekozen is voor de rol van een boer uit de diepe binnenlanden van Frankrijk. Ongeloofwaardig dus. Het scenario is van regisseur Losset. Het camerawerk van Dominique Brabant bevat mooie beelden (en dat slaat niet alleen op hoofdrol Laurence).

L'argent de poche

Frankrijk 1976. Familiefilm van François Truffaut. Met o.a. Nicole Félix, Virginie Thévenet, Géory Desmouceaux, Laura Truffaut en Eva Truffaut.

Kaleidoscopisch overzicht van de belevenissen van een groep kinderen in dezelfde provinciestad, van zuigeling tot en met lagere-schoolleeftijd. Nadruk wordt gelegd op hun onvoorstelbare vindingrijkheid en incasseringsvermogen. Tegen modieuze tendensen in, tevens pleidooi voor het belang van schoolopleiding. Meesterstukje van kinderregie en -observatie, maar nadrukkelijke pretenties.

Munich ou la paix pour cent ans

Frankrijk 1967. Documentaire van Marcel Ophüls.

Tijdloze documentaire van Ophüls over het grootste bedrog in de moderne geschiedenis. OpHüls reconstrueert aan de hand van oude journaalopnames, archiefmateriaal en interviews hoe de Britse premier Neville Chamberlain en zijn Franse ambtsgenoot Édouard Daladier zo naïef konden zijn om de nazis onder leiding van aartsschurk Adolf Hitler geen strobreed in de weg te leggen zodat het herrenvolk een deel van Tsjechoslowakije, Sudetenland, kon annexeren en hoe Mussolini zich hierdoor liet inspireren. Terwijl Chamberlain en Daladier geloofden dat ze een Europees conflict hadden voorkomen, maakte Duitsland zich op om een jaar later Polen binnen te vallen en was WO II een feit. Toen de oorlog in 1945 was afgelopen waren er meer dan twintig miljoen slachtoffers gevallen, w.o. zes miljoen joden in de concentratiekampen. Gemaakt voor de Franse openbare omroep ORTF, werd de film een jaar later vertoond op de Duitse tv door het eerste net ARD en merkwaardig genoeg met bijna een uur bekort. Scenario van Ophüls, camerawerk van Jacques Dürr en montage van Gilberte Hirsch. Op de soundtrack is muziek van Charles Trenet en Fred Astaire te horen.

Bouquet de joie

Frankrijk 1951. Musical van Maurice Gamm. Met o.a. Charles Trenet, Tilda Thamar, Jean Lefebvre, Armontel en Milly Mathis.

De zanger Trenet heeft tussen twee tournees door een afspraak aan de Côte d'Azur met vrienden die een boerderij willen kopen, maar hij vergeet dit plan voor een uitstapje naar Juan-les-Pins waar hij een oude vlam ontmoet. Het zouteloos verhaaltje werd ondanks alle simpelheid een onsamenhangend scenario dat alleen een vehikel is voor Trenet die - niettegenstaande zijn kwaliteiten als zanger en componist - een allesbehalve innemende filmpersoonlijkheid blijkt te zijn.

Je chante

Frankrijk 1939. Komedie van Christian Stengel. Met o.a. Charles Trenet, Janine Darcey, Nina Sinclair, Jean Tissier en Félix Oudart.

Een zingende muziekleraar weet een noodlijdend meisjesinternaat uit de financiële moeilijkheden te helpen. De chansons van Trenet hebben de tand des tijds beter doorstaan dan de film zelf: de braafheid en opgewektheid van de kostschoolmeisjes geeft anderszins aanleiding tot glimlachen dan destijds was bedoeld.

La Route enchantée

Frankrijk 1938. Musical van Pierre Caron. Met o.a. Charles Trénet, Jacqueline Pacaud, René Navarre, Marguerite Moreno en Julien Carette.

Een jonge provinciaal leert in een betoverd kasteel de liefde kennen. De hele film steunt op de schouders van Trénet; regisseur Caron was niet meer dan een hulpje. Men treft een totaal onrealistisch en bijna onwezenlijk universum aan dat het doet betreuren, dat dit de enige keer was dat Trénet zich met film inliet; een film om opnieuw te ontdekken.