Jacques Villeret

Les parrains

Frankrijk 2005. Komedie van Frédéric Forestier. Met o.a. Jacques Villeret, Gérard Darmon en Gérard Lanvin.

L'antidote

Frankrijk 2005. Komedie van Vincent De Brus. Met o.a. Christian Clavier, Jacques Villeret, Agnès Soral en Thierry Lhermitte.

Jacques-Alain Marty (Clavier), de puissant rijke topman van een groot concern, is de vleesgeworden zelfverzekerdheid, totdat onverklaarbare paniekaanvallen hem wartaal doen uitslaan. Op zoek naar een antidotum stuit hij bij toeval op kleinaandeelhouder André Morin (Villeret), in wiens gezelschap Jacques-Alain ineens weer normaal praat. Jacques-Alain kan zijn geluk niet op en zorgt ervoor dat André altijd in zijn buurt blijft - wat voor komische situaties zorgt. De film is chic gemaakt en blijft mild amusant door de samenwerking tussen veelkunner Christian 'Astérix' Clavier en komiek Villeret. Regisseur De Brus vergeleek de komische tandem met het legendarische koppel Martin-Lewis.

Vipère au poing

Frankrijk​/​​Verenigd Koninkrijk 2004. Drama van Philippe de Broca. Met o.a. Catherine Frot, Jacques Villeret, Jules Sitruk, Cherie Lunghi en Hannah Taylor-Gordon.

'Van mijn zonen lijk jij het meeste op mij.' In principe fijn om te horen van je moeder, behalve als je je moeder een 'folcoche', een 'gek zwijn' vindt. Bij terugkomst uit Indochina in 1922 stelt moeder Rézeau (Frot) een nachtmerrieregime in dat het leventje van Jean Rézeau (Sitruk) totaal verpest. Jean en z'n broer worden vernederd en mishandeld en vader laat het allemaal maar gebeuren. De Broca bezat volgens eigen zeggen niet de haat jegens aristocratie die schrijver Hervé Bazin had. Frot is daarom wel schitterend als helse moeder, maar het sadisme in het boek werd flink afgezwakt.

Malabar Princess

Frankrijk 2004. Komedie van Gilles Legrand. Met o.a. Jacques Villeret, Claude Brasseur, Michèle Laroque en Jules-Angelo Bigarnet.

Komedie en drama gaan huppelend hand in hand in deze fascinerende film waarin de achtjarige Tom (Bigarnet) zoekt naar zijn moeder op en rond de alpengletsjer Bossons, tegen de hellingen van de Mont Blanc. Zijn moeder is waarschijnlijk verdwenen in een scheur in het ijs maar Tom is niet overtuigd van haar dood. Tijdens zijn verblijf bij opa Gaspard (Villeret) komt hij in contact met garagehouder Robert (Brasseur) die - met behulp van dynamiet - speurt naar de vermeende schat aan boord van de 'Malabar Princess', een vliegtuig dat in 1950 werd opgeslokt door de gletsjer na een crash met de Mont Blanc. De crash is non-fictie.

Un crime au Paradis

Frankrijk 2001. Komedie van Jean Becker. Met o.a. Jacques Villeret, Josiane Balasko, André Dussollier, Suzanne Flon en Daniel Prévost.

In een interview zei scriptschrijver-regisseur Becker (Les enfants du marais) dat hij nogmaals wilde aantonen dat Jacques Villeret - met wie hij vaker werkte - een van de beste (komische) acteurs van Frankrijk is. Dat lukte met Un crime au Paradis, en op het nippertje, want Villeret stierf enkele films later. De zwarte komedie is gebaseerd op La poison (1951), maar de hoofdpersoon is minder cynisch, en dat beviel Villeret volgens eigen zeggen zeer. Jojo woont op de aftandse boerderij 'Paradis', met zijn helse vrouw Lulu, die hij haat. Een slim gestructureerd gesprek met een topadvocaat (Dussollier) licht Jojo in over moord zonder zware consequenties.

Un aller simple

Frankrijk 2001. Romantiek van Laurent Heynemann. Met o.a. Jacques Villeret, Barbara Schulz, Lorànt Deutsch, Jean Benguigui en Eva Ionesco.

In een interview zei scriptschrijver-regisseur Becker (Les enfants du marais) dat hij nogmaals wilde aantonen dat Jacques Villeret - met wie hij vaker werkte - een van de beste (komische) acteurs van Frankrijk is. Dat lukte met Un crime au Paradis, en op het nippertje, want Villeret stierf enkele films later. De zwarte komedie is gebaseerd op La poison (1951), maar de hoofdpersoon is minder cynisch, en dat beviel Villeret volgens eigen zeggen zeer. Jojo woont op de aftandse boerderij 'Paradis', met zijn helse vrouw Lulu, die hij haat. Een slim gestructureerd gesprek met een topadvocaat (Dussollier) licht Jojo in over moord zonder zware consequenties.

Les Acteurs

Verenigde Staten 1999. Drama van Bertrand Blier. Met o.a. Pierre Arditi, Josiane Balasko, Jean-Paul Belmondo, François Berléand en Dominique Blanc.

In een interview zei scriptschrijver-regisseur Becker (Les enfants du marais) dat hij nogmaals wilde aantonen dat Jacques Villeret - met wie hij vaker werkte - een van de beste (komische) acteurs van Frankrijk is. Dat lukte met Un crime au Paradis, en op het nippertje, want Villeret stierf enkele films later. De zwarte komedie is gebaseerd op La poison (1951), maar de hoofdpersoon is minder cynisch, en dat beviel Villeret volgens eigen zeggen zeer. Jojo woont op de aftandse boerderij 'Paradis', met zijn helse vrouw Lulu, die hij haat. Een slim gestructureerd gesprek met een topadvocaat (Dussollier) licht Jojo in over moord zonder zware consequenties.

Mookie

Frankrijk 1998. Familiefilm van Hervé Palud. Met o.a. Jacques Villeret, Eric Cantona, Emiliano Suarez, Carla Ortiz en Harry Porter.

In een interview zei scriptschrijver-regisseur Becker (Les enfants du marais) dat hij nogmaals wilde aantonen dat Jacques Villeret - met wie hij vaker werkte - een van de beste (komische) acteurs van Frankrijk is. Dat lukte met Un crime au Paradis, en op het nippertje, want Villeret stierf enkele films later. De zwarte komedie is gebaseerd op La poison (1951), maar de hoofdpersoon is minder cynisch, en dat beviel Villeret volgens eigen zeggen zeer. Jojo woont op de aftandse boerderij 'Paradis', met zijn helse vrouw Lulu, die hij haat. Een slim gestructureerd gesprek met een topadvocaat (Dussollier) licht Jojo in over moord zonder zware consequenties.

Les enfants du marais

Frankrijk 1998. Komedie van Jean Becker. Met o.a. Jacques Villeret, Jacques Gamblin, André Dussollier, Michel Serrault en Isabelle Carré.

In een interview zei scriptschrijver-regisseur Becker (Les enfants du marais) dat hij nogmaals wilde aantonen dat Jacques Villeret - met wie hij vaker werkte - een van de beste (komische) acteurs van Frankrijk is. Dat lukte met Un crime au Paradis, en op het nippertje, want Villeret stierf enkele films later. De zwarte komedie is gebaseerd op La poison (1951), maar de hoofdpersoon is minder cynisch, en dat beviel Villeret volgens eigen zeggen zeer. Jojo woont op de aftandse boerderij 'Paradis', met zijn helse vrouw Lulu, die hij haat. Een slim gestructureerd gesprek met een topadvocaat (Dussollier) licht Jojo in over moord zonder zware consequenties.

Le dîner de cons

Frankrijk 1998. Komedie van Francis Veber. Met o.a. Jacques Villeret, Thierry Lhermitte, Francis Huster en Daniel Prévost.

Uitgever Brochant nodigt de financieel medewerker François, die als hobby het nabouwen van beroemde bouwwerken met lucifers heeft, bij hem uit. Hij is van plan om François te introduceren bij zijn Parijse vriendenclub, en flink de spot met hem te drijven. Maar François krijgt het voor elkaar om in zeer korte tijd Brochants leven totaal overhoop te halen

L'école de la chair

Frankrijk​/​​Luxemburg​/​​België 1998. Drama van Benoît Jacquot. Met o.a. Isabelle Huppert, Vincent Martinez, Vincent Lindon, Marthe Keller en François Berléand.

Gebaseerd op een roman van Yukio Mishima. De welgestelde Parijse Dominique (Huppert) wordt ondanks het leeftijds- en klassenverschil hopeloos verliefd op de biseksuele dekhengst Quentin (Martinez). Hun wederzijdse passie kan echter niet voorkomen dat Quentin zijn heil blijft zoeken bij zowel mannen als (jonge) vrouwen. Weelderig in beeld gebracht en appetijtelijk broeierig schampt Jacquot langs grote emoties als Passie, Jaloezie en Obsessie met niet seks maar een titanische machtsstrijd in de hoofdrol. Met Nederlandse ondertiteling.

Le dernier été

Duitsland​/​​Frankrijk 1997. Drama van Claude Goretta. Met o.a. Jacques Villeret, Catherine Frot, Jean Davy, Hanns Zischler en Jean Dautremay.

Gebaseerd op een roman van Yukio Mishima. De welgestelde Parijse Dominique (Huppert) wordt ondanks het leeftijds- en klassenverschil hopeloos verliefd op de biseksuele dekhengst Quentin (Martinez). Hun wederzijdse passie kan echter niet voorkomen dat Quentin zijn heil blijft zoeken bij zowel mannen als (jonge) vrouwen. Weelderig in beeld gebracht en appetijtelijk broeierig schampt Jacquot langs grote emoties als Passie, Jaloezie en Obsessie met niet seks maar een titanische machtsstrijd in de hoofdrol. Met Nederlandse ondertiteling.

Golden Boy

Frankrijk 1996. Drama van Jean-Pierre Vergne. Met o.a. Jacques Villeret, Anne Roumanoff, Virginie Lemoine, Martin Lamotte en Isabelle Petit Jacques.

Gebaseerd op een roman van Yukio Mishima. De welgestelde Parijse Dominique (Huppert) wordt ondanks het leeftijds- en klassenverschil hopeloos verliefd op de biseksuele dekhengst Quentin (Martinez). Hun wederzijdse passie kan echter niet voorkomen dat Quentin zijn heil blijft zoeken bij zowel mannen als (jonge) vrouwen. Weelderig in beeld gebracht en appetijtelijk broeierig schampt Jacquot langs grote emoties als Passie, Jaloezie en Obsessie met niet seks maar een titanische machtsstrijd in de hoofdrol. Met Nederlandse ondertiteling.

George Dandin

Frankrijk 1996. Jean-Claude Brialy. Met o.a. Jean-Pierre Darras, Mathilde Seigner en Jacques Villeret.

Gebaseerd op een roman van Yukio Mishima. De welgestelde Parijse Dominique (Huppert) wordt ondanks het leeftijds- en klassenverschil hopeloos verliefd op de biseksuele dekhengst Quentin (Martinez). Hun wederzijdse passie kan echter niet voorkomen dat Quentin zijn heil blijft zoeken bij zowel mannen als (jonge) vrouwen. Weelderig in beeld gebracht en appetijtelijk broeierig schampt Jacquot langs grote emoties als Passie, Jaloezie en Obsessie met niet seks maar een titanische machtsstrijd in de hoofdrol. Met Nederlandse ondertiteling.

Le bal des casse-pieds

Frankrijk 1992. Komedie van Yves Robert. Met o.a. Jean Rochefort, Jacques Villeret, Victor Lanoux, Miou-Miou en Jean Carmet.

Het lijkt erop dat de filmer een vervolg op het amusante en geenszins verouderde LES CASSE-PIEDS (1948) van Jean Dr[KA1]eville heeft willen maken, met als gangmaker de fascinerende No[KA3]el-No[KA3]el. Het resultaat is vlees noch vis want met het inconsequente scenario (van de regisseur en Jean- Loup Dabadie), dat nogal eens in herhalingen vervalt, is slordig omgesprongen. Soms valt er even te lachen maar de vele mogelijkheden van het thema - het dagelijks bestaan wordt immers voortdurend verstoord door lastige, domme en middelmatige figuren, met name door achterlijke ambtenaren - werden helaas niet ten volle benut. Een speciale vermelding voor Lemercier die op treffende wijze verbijstert. Camerawerk van Robert Alazraki.

The Favour, the Watch and the Very Big Fish

Frankrijk​/​​Verenigd Koninkrijk 1991. Komedie van Ben Lewin. Met o.a. Bob Hoskins, Jeff Goldblum, Natasha Richardson, Michel Blanc en Jacques Villeret.

Lewin neemt ons mee in een totaal geschifte wereld. Iedereen heeft een flinke tik van de molen: een handelaar in godsdienstige kunst en kitsch, een kitsch-fotograaf en zijn geschifte zuster, een model-bij-toeval dat zijn Jezusrol wat al te letterlijk gaat opvatten, een meisje dat ogenschijnlijk leugens verkoopt en een hypochondrische acteur. Van deze ingredi[KA3]enten (en van Marcel Aymé's novelle Rue Saint Sulpice) is een bescheiden, maar uiterst plezierige komedie gemaakt, waarin Parijs, stad van de liefde bij uitstek, een grote rol speelt.

Les secrets professionels du Dr. Apfelglück

Frankrijk 1991. Komedie van Hervé Palud, Alessandro Capone, Mathias Ledoux, Stéphane Clavier en Thierry Lhermitte. Met o.a. Thierry Lhermitte, Christian Clavier, Josiane Balasko, Gérard Jugnot en Michel Blanc.

Vijf z.g. komische noten over de patie[KA3]enten van de dokter uit de titel, waarom nauwelijks te lachen valt. In de eerste sketch stopt vrachtwagenchauffeur Villeret, die op weg is naar psychiater Apfelgl[KA3]uck (Llhermitte) bij een herberg: waard Holgado heeft slechts [KA1]e[KA1]en oog, waardin Nadeau is exhibitioniste en samen mishandelen zij hun 75-jarige dienster Bayard. Het tweede verhaaltje gaat over de rondborstige Zabou, die bij een tv-quiz de vragen mag voorlezen. Quizmaster Chabat hoopt dat hij zijn grove racistische kandidaat Gireaud (hij spuwt, boert en laat winden) kan laten verliezen, maar wordt er zelf gek van. Het derde verhaaltje speelt in een filmstudio in Rome, waar een medewerker op de set moeite heeft met het uitblazen van een kaars; de spelers, crew en de regisseur gaan allen uit hun dak; in het vierde verhaaltje wordt door een groepje een kinderachtig gezelschapsspel gespeeld, waarbij je geen 'ja' of 'nee' mag zeggen; dokter Llhermitte stijgt op naar de hemel, terwijl de deelnemrs fouten maken en in gevaarlijke situaties belanden. Ten slotte gelooft Jugnot dat er een bril bestaat waarmee hij dwars door de kleren van zijn medemens kan kijken. Het geheel dat geregisseerd is door vijf verschillende regisseurs, wordt bijeen gehouden in de wachtkamer van dokter Lhermitte, die samen met Philippe Bruneau het scenario schreef. De fotografie was in handen van Jean-Jacques Tarbes, Roberto Girometti, Claude Agostini en Gérard Sterin. Over het algemeen mag gesteld worden, dat hier talent verknoeid is; maar ook geldt: eigen schuld, dikke bult, want het is veel te veel een onderonsje van een competente, maar zelfingenomen cast die nieuw talent niet velen kan. Pauvre France...

Le fils du Mekong

Frankrijk 1991. Komedie van François Leterrier. Met o.a. Tchee, Jacques Villeret, Tu Hyau-Quing, Shu-Wing Tang en Mélanie Douen.

Het onbenullige relaas van een drietal Vietnamese vluchtelingen, die in hun geboorteland speelden in een popbandje 'Les Vikings'. Ze komen via een vluchtelingenkamp in Thailand in Europa terecht, waar ze succes oogsten met hun formatie 'Les Fils du Mekong' na een reeks van koddige voorvallen.

588 rue Paradis

Frankrijk 1991. Henri Verneuil. Met o.a. Richard Berry, Claudia Cardinale, Omar Sharif, Diane Bellego en Zabou Breitman.

Tweede, wat zoetere deel van Verneuil`s autobiografische film met Berry in de hoofdrol als Pierre Zakar, die nu zijn oorspronkelijke Armeense naam Azad Zakarian verfranst heeft. Veertig jaar zijn voorbij en zijn ouders (wat ongeloofwaardig oud gemaakt) Cardinale en Sharif mogen zijn succes proeven. Vader Sharif wil met beide benen op de grond blijven staan en kan de pracht en praal waarop zijn succesvolle zoon hem wil onthalen, niet goed verdragen. Nog voordat Berri de kans krijgt hierover met zijn vader te spreken, overlijdt die. De titel slaat op het herenhuis met bijbehorende tuin, waar de Armeense familie uiteindelijk terecht kwam, nadat het hen goed ging. Over het geheel behoorlijk gedaan, vooral Berry, naar Verneuils eigen scenario en gebaseerd op zijn autobiografie Mayrig. Het camerawerk is van Edmond Richard.

Trois années

Frankrijk 1990. Drama van Fabrice Cazeneuve. Met o.a. Jacques Villeret, Sabine Azéma, Lucas Belvaux, Philippe Volter en Zouc.

Een nauwgezette en toegewijde verfilming van een werk van Anton Tsjechov. Het kostte een vrouw drie jaar, om van de man te houden waarmee zij is getrouwd, maar na verloop van tijd houdt hij niet meer van haar. Een traag verhaal dat het trieste en beklemmende leven van deze personages als centraal thema heeft. De film is eveneens ontzettend traag, want de wereld van de roman- en toneelschrijver is veeleer schools overgenomen dan opnieuw vormgegeven, en het grote talent van Villeret en Az[KA1]ema (Volter is onmogelijk) voorkomt niet dat de kijker zich gaat vervelen. Een te moeilijk onderwerp voor een jonge cineast (LE ROI DE LA CHINE)? Dit is meer de liefde in het tempo van de slak. Jacques Tournier en regisseur Cazeneuve schreven het scenario. De fotografie was in handen van Pierre-Laurent Chenieux.

La plus belle nuit du cinéma

Frankrijk 1990. Drama van Michel Denisot. Met o.a. Gérard Lanvin, Béatrice Dalle, Roger Hanin, Jacques Villeret en Michel Galabru.

Een bloemlezing van de Franse cinema? Ja, maar het dienstdoende genie heeft het in zijn hoofd gehaald om scènes uit een heleboel bekende films door hedendaagse acteurs te laten spelen. Zo wordt bijvoorbeeld een scène uit HÔTEL DU NORD van Marcel Carné gespeeld door Lanvin en Dalle en een andere scène, uit LES PARAPLUIES DE CHERBOURG, door Birkin en Souchon enzovoort. Het lijkt aanvankelijk een origineel idee, maar na het zien van het resultaat blijkt het een doodgeboren kindje. Bovendien is deze film volledig overbodig: de mensen zien veel liever de originelen! En de scène uit HIROSHIMA MON AMOUR is volstrekt belachelijk.

Gaston Lapouge

Frankrijk 1990. Misdaad van Franck Apprédéris. Met o.a. Jacques Villeret, Eddy Mitchell, Evelyne Dress en Jacques François.

Nadat hij uit de gevangenis is ontslagen, wordt de hoofdpersoon Lapouge opgevangen door de familie van een gangsterbaas. Hoewel hij veroordeeld werd voor het plunderen van de kas van de bank waar hij werkte, heeft onze antiheld niets van een gangster. Een nogal alledaags scenario, dus. Na één zo goed als waardeloze speelfilm te hebben gemaakt, heeft de regisseur zijn gebrek aan talent in deze televisiefilm uitgekuurd. Maar ere wie ere toekomt, hij werd daarbij geholpen door Villeret, die totaal uit de toon valt als gangster.

Maillan-Les-Bains

Frankrijk 1989. Komedie van Christian Vidalie. Met o.a. Jacqueline Maillan, André Dussollier, Vanessa Paradis, Christophe Dechavanne en Charles Aznavour.

Deze komisch bedoelde smeltkroes bevat weinig idee[KA3]en in de mise-en-sc[KA2]ene en is inhoudelijk wisselend van kwaliteit. Hoewel sommigen (Dussolier, Aznavour, Villeret en Mondy) beantwoorden aan het beoogde doel, vraag je je af wat anderen in deze film komen doen zoals (Hardy, Mas en Lara). Ook bekend als LE RIRE DE JAQUELINE MAILLAN.

Mangeclous

Frankrijk 1988. Komedie van Moshé Mizrahi. Met o.a. Bertrand Blier, Jacques Villeret, Pierre Richard, Jacques Dufilho en Bernard Pivot.

Om het extravagante werk van Albert Cohen te verfilmen was een genie als Fellini nodig geweest. Mizrahi is dat bepaald niet en het resultaat is een banale film. De acteurs stellen allemaal teleur, ze voelen zich blijkbaar slecht op hun gemak in de rollen van Rabelais-achtige figuren, met uitzondering van Blier, die de rol van Saltiel met vuur vertolkt, en Villeret als een aandoenlijke Salomon. Pivot in de rol van verteller is onverteerbaar.

La petite amie

Frankrijk 1988. Komedie van Luc Béraud. Met o.a. Jean Poiret, Jacques Villeret, Agnès Blanchot, Eva Darlan en Jacques Sereys.

Een klucht die speelt rond de jaarwisseling en de sfeer van die dagen uitademt. In een chalet in de bergen doen zich allerlei persoonsverwisselingen en situaties voor, die de gasten en hun bezoekers zeer in verlegenheid brengen. Voor Luc Béraud werd de film een grote teleurstelling vergeleken met zijn vorige. Hij wist de afgezaagde situaties van het genre geen nieuw leven in te blazen en evenmin een bevredigend tempo te vinden, zodat het scenario al gauw vastloopt in banaliteiten. Na de uitmuntende reeks scènes aan het begin met Poiret en Villeret in een restaurant, kan de bezoeker de zaal verlaten. Scenario van Bernard Stora en Luc Béraud. Camerawerk van Dominique Chapuis.

Soigne ta droite

Frankrijk​/​​Zwitserland 1987. Experimenteel van Jean-Luc Godard. Met o.a. Jean-Luc Godard, Jacques Villeret, François Périer, Jane Birkin en Michel Galabru.

Een regisseur die vroeger in de mode was, is nu gedwongen opdrachtfilms te maken om zijn brood te verdienen. Hij neemt het vliegtuig om een project (of een film?) af te leveren bij een vage opdrachtgever. Het script is een voorwendsel om stil te staan bij de pogingen, mislukkingen en het concept van de film in kwestie. Het geheel eindigt in een soort absurde klucht met Godard in de rol van de betreffende cineast. Een quasi- surrealistische collage met humor à la Tati, naar wie Godard opzettelijk verwijst. Het is een film van ongelijkmatige kwaliteit, soms voor de hand liggend maar nergens oninteressant. Godard blijft experimenteren en zoeken naar mogelijkheden voor visuele weergave.

L'été en pente douce

Frankrijk 1987. Komedie van Gérard Krawczyk. Met o.a. Jean-Pierre Bacri, Jacques Villeret, Pauline Lafont, Guy Marchand en Jean Bouise.

Stuurloze Stéphane 'Fane' Leheurt trekt met zwoele paramour Lilas naar de Haute-Garonne in het huis van zijn zojuist overleden moeder. Daar ontfermt hij zich over broer Mo, die een hersenbeschadiging heeft. Mooie kleine acteursfilm naar de roman van genreliteratuurcoryfee Pierre Pelot toont een verlaat zelfreddende nieuwkomer in een vijandige dorpsgemeenschap. Bacri oefent hier voor zijn latere Bromsnor-persona. Schoonheid Lafont (1963-1988) verdween tijdens een impromptu Cevennen-wandeling en werd drie maanden later in een ravijn gevonden: een val was haar fataal geworden.

Dernier été à Tanger

Frankrijk​/​​Italië 1987. Avonturenfilm van Alexandre Arcady. Met o.a. Thierry Lhermitte, Valeria Golino, Vincent Lindon, Roger Hanin en Jacques Villeret.

Bewerking van de roman [KL]The Devil is Due[KLE] van William O`Farrell. Een avontuurlijke geschiedenis: een detective tegen zijn zin in Tanger, een stad die alle soorten handel gunstig gezind is (gedomineerd door [KA1]e[KA1]en familie) beleeft gedurende de zomer van 1956 zijn avonturen. Van een specialist in dit genre (COUP DE SIROCCO, LE GRAND PARDON). Geen revolutionaire film, maar best aardig, omdat hij op vakkundige wijze in elkaar is gezet. Scenario van regisseur Arcady, Alain Le Henry en Tito Topin. Camerawerk van Robert Alazraki.

Les frères Petard

Frankrijk 1986. Komedie van Hervé Palud. Met o.a. Josiane Balasko, Jacques Villeret en Gérard Lanvin.

Bewerking van de roman [KL]The Devil is Due[KLE] van William O`Farrell. Een avontuurlijke geschiedenis: een detective tegen zijn zin in Tanger, een stad die alle soorten handel gunstig gezind is (gedomineerd door [KA1]e[KA1]en familie) beleeft gedurende de zomer van 1956 zijn avonturen. Van een specialist in dit genre (COUP DE SIROCCO, LE GRAND PARDON). Geen revolutionaire film, maar best aardig, omdat hij op vakkundige wijze in elkaar is gezet. Scenario van regisseur Arcady, Alain Le Henry en Tito Topin. Camerawerk van Robert Alazraki.

Les Frères Pétard

Frankrijk 1986. Komedie van Hervé Palud. Met o.a. Gérard Lenvin, Jacques Villeret, Josiane Balasko, Valérie Mairesse en Michel Galabru.

Manu en Momo stemmen erin toe een onbekende lading vanuit Amsterdam mee te nemen. Ze ontdekken dat ze verdovende middelen transporteren en willen deze stelen. Achter dit immorele thema gaat een zogenaamd absurde komedie met 'humoristische' gangsters schuil. 't is 'monsterlijk!' schreeuwt het affiche. Inderdaad, monsterlijk als een olifant in een porseleinkast. Meelijwekkend scenario, cliché's en tot op de draad versleten grappen. Kortom, een dieptreurig consumptie-artikel.

Black Mic Mac

Frankrijk 1986. Komedie van Thomas Gilou. Met o.a. Jacques Villeret, Isaach de Bankolé, Félicité Wouassi, Khoudia Seye en Cheik Doukouré.

Op het hoofdbureau werkt Michel Le Gorgues als functionaris op de afdeling beveiliging en preventie op het gebied van gezondheid. Hij heeft besloten het tehuis waar Afrikaanse werknemers verblijven te laten slopen op basis van onbewoonbaarheid. Hij is van plan deze mensen gewoonweg op straat te zetten. De raadsman van het tehuis besluit zijn toevlucht te nemen tot het ultieme wapen tegen gevaar… hij besluit een bezwering uit te spreken over Le Gorgues, zodat hij terug zal komen op zijn beslissing.

La galette du Roi

Frankrijk 1985. Komedie van Jean-Michel Ribes. Met o.a. Jean Rochefort, Roger Hanin, Jacques Villeret, Claude Piéplu en Eddy Mitchell.

Een ratjetoe waarin de spot gedreven wordt met de oliesjeiks, de adel, de hoge financi[KA3]ele kringen, de maffia, commerci[KA3]ele televisie en zelfs Hamlet. Topor is voor het scenario (?) verantwoordelijk maar heeft weinig succes geoogst met deze heterogene verzameling. Niet iedereen heeft het talent van Monty Python, en de Franse filmindustrie heeft weinig geluk met het burleske genre: deze 'galette' is moeilijk te verteren. Camerawerk van François Catonne.

Hold-Up

Frankrijk​/​​Canada 1985. Komedie van Alexandre Arcady. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Kim Cattrall, Guy Marchand, Jean-Pierre Marielle en Jacques Villeret.

Een als clown verklede gangster overvalt in Montreal een bank en neemt alle klanten en de directeur in gijzeling. De politie omsingelt het hele gebouw maar met de hulp van twee maten die zich onder de klanten bevinden en een goed uitgewerkt plan lukt het hem het land na een turbulente achtervolging met een buit van 2,3 miljoen Canadese dollar te verlaten.

Les morfalous

Frankrijk​/​​Tunesië 1984. Oorlogsfilm van Henri Verneuil. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Jacques Villeret, Michel Constantin, Michel Creton en Marie Laforêt.

Vanaf het moment dat Belmondo al zijn ambities heeft laten varen, lijken al zijn films op elkaar, ongeacht de verschillende regisseurs. De maker van deze film heeft kennelijk veel moeite gedaan om het publiek de zware dialogen van Michel Audiard te laten slikken. Gelukkig is de regisseur van WEEKEND À ZUYDCOTE vakkundig genoeg om deze oorlogsfilm, die het midden houdt tussen gangsterfilm en thriller, met een weinig aanbevelenswaardige held er doorheen te slepen. Verder werkten mee aan het scenario de regisseur, Michel Audiard en Pierre Siniac naar de roman van Siniac. Camerawerk van Edmond Séchan. Speelt in Noord-Afrika tijdens WO II.

Les folles années du Twist

Algerije​/​​Frankrijk 1984. Komedie van Mahmoud Zemmouri. Met o.a. Malik Lakhdar Hamina, Fawzi B. Saichi, Jacques Villeret, Mustapha El Anka en Richard Bohringer.

In tegenstelling tot wat de titel weergeeft, is dit een koddige komedie over de oorlog in Algerije, de putsch, het Nationale Bevrijdingsfront (FLN) en de OAS. Er was veel durf voor nodig en de regisseur is niet bepaald verfijnd. Erg grof en bovendien eenzijdig: het FLN wordt nauwelijks aangevallen terwijl de OAS, de para's, de harki-collaborateurs en de kolonisten het zwaar te verduren krijgen. Ook is het verhoren van verdachten door onderdompeling in een bad geheel niet komisch. Met andere woorden: niet de moeite van het exporteren waard. Scenario van regisseur Zemmouri. Camerawerk van Larbi Lakhdar Hamina.

Drôle de samedi

Frankrijk​/​​Zwitserland 1984. Komedie van Bay Okan. Met o.a. Francis Huster, Carole Laure, Jacques Villeret, Michel Blanc en Catherine Alric.

Een jong echtpaar ziet hun leuke voornemens voor de zaterdagmiddag in het water vallen door diverse gekke, koddige gebeurtenissen. Een mager thema, amper in toom gehouden door de regisseur, en dat leidt tot een moeizame aaneenschakeling van overdreven sketches. Er is met de Franse slag gewerkt en dat is te betreuren, want enkele acteurs lijken veelbelovend.

Prénom Carmen

Frankrijk 1983. Misdaad van Jean-Luc Godard. Met o.a. Maruschka Detmers, Jacques Bonaffe, Myriem Roussel, Christophe Odent en Jean-Luc Godard.

Een jonge politieman wordt door een terroriste verleid tot medeplichtigheid aan kidnapping. De misdaad wordt gemaskeerd door zogenaamde filmopnamen onder leiding van de gestoorde oom van het meisje (regisseur Jean-Luc Godard zelf). Deze voor Godard ongewoon toegankelijke film, in Venetië bekroond met de Gouden Leeuw, heeft treffende en soms verrassende momenten, naast banale humor, al voegt het niets nieuws toe aan het verwante maar vitalere Bande à part van twintig jaar tevoren. De experimenten met het geluid komen neer op een opzettelijk primitieve mixage en leiden vooral tot onverstaanbaarheid van de dialoog (waar men overigens weinig aan lijkt te missen). Debuut van de Nederlandse actrice Maruschka Detmers, die stante pede Isabelle Adjani verving. Het zou uiteindelijk nog tot 2015 duren voordat ze in een Nederlandse film te zien zou zijn, in Ventoux.

Papy fait de la résistance

Frankrijk 1983. Oorlogsfilm van Jean-Marie Poiré. Met o.a. Michel Galabru, Christian Clavier, Gérard Jugnot, Jacques Villeret en Jean-Claude Brialy.

Een uit beroemde musici bestaande familie krijgt tijdens WO II een nazi-hoofdkwartier op haar landgoed. Meer uit eigenbelang dan uit patriottisme gaat de familie in het verzet, maar de heldhaftige reputatie is dertig jaar later nog goed voor een talk-show op de tv. Een aaneenschakeling van leuke fragmenten - Villeret levert als Hitlers zingende halfbroer een gave parodie op Julio Iglesias - en minder leuke, met veel plezier in een hoog tempo gespeeld door een groot aantal prominenten.

Garçon!

Frankrijk 1983. Komedie van Claude Sautet. Met o.a. Yves Montand, Jacques Villeret, Nicole Garcia en Rosy Varte.

Zoals de titel al impliceert speelt Sautets film zich grotendeels in een restaurant af. De kelner van een vooraanstaand Parijs restaurant besluit de charme en dienstbare flair die bij uitstek bij zijn beroep past, ook in te zetten in zijn privéleven. Hij wil op een geërfd stukje grond een pretpark beginnen. Maar Garçon! (kelner, dus) gaat vooral over mannen & vrouwen: hun relaties, hun dromen, hun onzekerheden. De reünie van regisseur Sautet en schrijver Jean-Loup Dabadie levert een aantrekkelijke tragikomedie op, met een prettig overacterende Montand. De film is rijkelijk voorzien van fraaie vrouwenrollen en de dynamische restaurant-scènes zijn meesterstukjes van cameraregie en mise-en-scène.

Effraction

Frankrijk 1983. Misdaad van Daniel Duval. Met o.a. Marlène Jobert, Bruno Cremer, Jacques Villeret, Daniel Duval en Jean-Pierre Dravel.

Een voortvluchtige bankrover verschanst zich in een hotel, waar hij een overspelig paar gijzelt en met zich meevoert tot de politie hem neerschiet. Deze voorspelbare en weinig interessante thriller - waarvan schrijver Francis Ryck zich distantieerde -zou moeten verrassen door de rol van komiek Villeret als een Peter Lorre-achtige schurk: het effect is echter curieus, maar niet overtuigend. Deze lamlendige regie van de ooit zo goed gedebuteerde Duval kan het scenario van Francis Ryck niet redden.

Edith et Marcel

Frankrijk 1983. Biografie van Claude Lelouch. Met o.a. Evelyne Bouix, Marcel Cerdan Jr., Jacques Villeret, Francis Huster en Jean-Claude Brialy.

Ingewikkelde variaties rond het thema van Edith Piaf, Marcel Cerdan en het volmaakte evenbeeld van Piaf. Lelouch heeft kennelijk geen lering getrokken uit de flop PIAF van Guy Casaril: hij heeft een zeer lange film gemaakt met vage en conventionele personages. Enkele goede momenten (verzorgd door het evenbeeld van Piaf!) redden de film niet van de ondergang. Evelyne Bouix haalt het ook lang niet bij Edith Piaf terwijl Marcel Cerdan Jr. (Patrick Dewaere kon door tragische omstandigheden niet van de partij zijn) een even slecht acteur als bokser is. Een slechte Lelouch.

Edith And Marcel

Frankrijk 1983. Drama van Claude Lelouch. Met o.a. Jacques Villeret, Marcel Cerdan Jr., Evelyne Bouix, Jean Bouise en Jean-Claude Brialy.

Ingewikkelde variaties rond het thema van Edith Piaf, Marcel Cerdan en het volmaakte evenbeeld van Piaf. Lelouch heeft kennelijk geen lering getrokken uit de flop PIAF van Guy Casaril: hij heeft een zeer lange film gemaakt met vage en conventionele personages. Enkele goede momenten (verzorgd door het evenbeeld van Piaf!) redden de film niet van de ondergang. Evelyne Bouix haalt het ook lang niet bij Edith Piaf terwijl Marcel Cerdan Jr. (Patrick Dewaere kon door tragische omstandigheden niet van de partij zijn) een even slecht acteur als bokser is. Een slechte Lelouch.

Circulez y'a rien à voir

Frankrijk 1983. Komedie van Patrice Leconte. Met o.a. Michel Robbe, Gaëlle Legrand, Michel Blanc, Luis Rego en Dominique Faysse.

Een routineonderzoek brengt een politieman in contact met een aantrekkelijke weduwe die hij met allerlei verzonnen aanleidingen onder zijn permanente toezicht brengt, zonder door te krijgen dat ze betrokken is bij een aantal kunstdiefstallen. De charme van Birkin en Blanc's opvallende gebrek daaraan compenseren een ietwat slordig uitgewerkt scenario en matige grappen. Een tegenvaller na VIENS CHEZ MOI J'HABITE CHEZ UNE COPINE. Scenario van de regisseur en Martin Veyron.

Le grand frère

Frankrijk 1982. Drama van Francis Girod. Met o.a. Gérard Depardieu, Jean Rochefort, Roger Planchon, Jacques Villeret en Souad Amidou.

Een ex-legionair komt voor een wraakactie in Marseille en krijgt hulp van enkele aan de zelfkant levende Arabische randfiguren, die zijn verantwoordelijkheidsbesef opwekken. Zijn verliefdheid op een meisje wekt de afgunst van haar dertien- jarige broer, die hem door middel van een anonieme brief bij de politie aangeeft. Deze ambitieuze poging om de romantische film noir van vóór WO II nieuw leven in te blazen met actuele, sociale en politieke observaties en geweldelementen, struikelt over een warrig scenario, dat vooral in de eerste helft op een chaotische manier door tijd, locaties en uiteenlopende thematieken springt zonder enige organische eenheid. Individueel treffende scènes en toegewijd acteren slagen er niet in om de film adem te geven. Het scenario is van regisseur Girod en Michel Grisolia. Het camerawerk is van Bernard Zitzermann.

Danton

Frankrijk​/​​Duitsland​/​​Polen​/​​Portugal 1982. Biografie van Andrzej Wajda. Met o.a. Gérard Depardieu, Wojciecj Pszoniak, Roger Planchon, Jacques Villeret en Angela Winkler.

De revolutionair Danton (Depardieu) keert in 1793 naar Parijs terug. Hij merkt dat zijn vroegere medestander Robespierre (Pszoniak) ten eigen bate een schrikbewind uitoefent met massale executies, tot Robespierre zelf met zijn volgelingen door het tribunaal wordt gevonnist. De gebeurtenissen rond de Poolse vakbond Solidariteit die zich in 1981 verzette tegen het communistische regime, vertroebelt in deze film de historische tragedie over het teloorgaan van de revolutionaire idealen - al dateert Wajda`s project van lang daarvoor en regisseerde hij ook al het Poolse toneelstuk van Sprawa Dantona (die in werkelijkheid Stanislawa Przybyszewska heet) waaraan het scenario ontleend is. Zonder die associatie (met Solidarno[KA5]s) is het een nogal teleurstellende film, die niet meer is dan een fraai gefotografeerd prentenboek en waarvan de belabberde nasynchronisatie de Poolse acteurs (allemaal Robespierristen) tot ongenuanceerde schurken maakt. Zeer goed spel van hoofdrol Depardieu, Chereau als Desmoulins en Planchon als Fouquier- Tinville. De film werd (niettemin) meervoudig bekroond. Het scenario is van Jean-Claude Carrière, Agnieszka Holland, Boleslaw Michalek, Jacek Gasiorowski en regisseur Wajda. Het camerawerk is van Igor Luther. Mono.

Les uns et les autres

Frankrijk 1981. Musical van Claude Lelouch. Met o.a. James Caan, Fanny Ardant, Geraldine Chaplin, Robert Hossein en Nicole Garcia.

Vier muzikale families, uit Frankrijk (variété), Amerika (jazz), Duitsland (klassiek) en Rusland (ballet), worden gevolgd van 1936 tot in 1980 als de diverse wegen en ontwikkelingen zich kruisen op een UNICEF-gala. Deze epische film neemt een hink-stap-sprong door de geschiedenis en maakt gebruik van bekende en onbekende ware incidenten. De pretenties worden lang niet allemaal waargemaakt en de overzichtelijkheid is met acteurs die zowel eerste als tweede generatie spelen vaak ver te zoeken. Muziek als bindmiddel en filmische lef van Lelouch heffen bedenkingen op zolang de film duurt. De finale toont Maurice Béjarts choreografie van Ravels Boléro.
In 2017 opnieuw uitgebracht in de bioscopen in de digitale restauratie.

La soupe aux choux

Frankrijk 1981. Komedie van Jean Girault. Met o.a. Louis de Funès, Jean Carmet, Jacques Villeret, Christine Dejoux en Claude Gensac.

La soupe aux choux, koolsoep. Dat is wat oude Franse boeren Claude en Francis bindt (Louis de Funès en Jean Carmet). Beneveld door soep en wijn wordt het stel op een avond bezocht door een buitenaards wezen dat de winderigheid van de heren opmerkte. Het schepsel blijkt uitermate enthousiast over de soep en besluit de heren uitbundig te compenseren. La soupe aux choux, Funès' voorlaatste film, staat in de top tien van menig filmliefhebber en filmmaker vanwege de fabuleuze cast, de verbeelding van het Franse plattelandsleven, de speciale effecten en het wonderlijke scenario.

Malevil

Frankrijk 1980. Sciencefiction van Christian de Chalonge en Christian De Challon. Met o.a. Michel Serrault, Jacques Dutronc, Robert Dhéry, Jacques Villeret en Jean-Louis Trintignant.

Door een toevallig bezoek aan een wijnkelder blijft een klein groepje dorpelingen gespaard bij een kernexplosie en het moet op de geblakerde aarde een geheel nieuw leven beginnen, dat bijna paradijselijk zou worden, als een andere groep overlevenden in een treintunnel met een tirannieke leider niet vijandig zou optreden. De opmerkelijke fotografie en de verrassende keuze van locaties tillen m[KA2]et de acteursprestaties de film uit boven de al te bekende polemiek van het SF-scenario (vrij naar een roman van Robert Merle). Bizarre en laconieke humor en een verrassende, zich in het tegendeel uitpakkende happy ending.

À nous deux

Canada​/​​Frankrijk 1979. Avonturenfilm van Claude Lelouch en Claude Berri. Met o.a. Catherine Deneuve, Jacques Dutronc, Jacques Villeret, Paul Préboist en Gérard Caillaud.

Avontuurlijk-romantisch vervolg op Lelouch's vlotte LE BON ET LES MECHANTS is minder irritant dan zijn latere, pretentieuze films maar heeft te lijden van een te traag tempo en een doorzichtig gebruik van flash-backs en flash-forwards. Villeret, een uitstekend bijrolacteur steelt de show van de verongelijkt kijkende Dutronc en het verrassende slotbeeld is een onverwachte meevaller. Scenario van de regisseur. Camerawerk van Bernard Zitzermann.

Rien ne va plus

Frankrijk 1979. Komedie van Jean-Michel Ribes. Met o.a. Jacques Villeret, Roland Blanche, Evelyne Bouix, Patrick Chesnais en Eva Darlan.

Een 12-episodenfilm, met Villeret in de hoofdrol, over de modieuze uitwassen van de samenleving: van ecologie, psycho-analyse, ziekenhuisbureaucratie tot en met alternatief politieoptreden. De schrijver van absurde toneelkomedies maakt zijn regiedebuut met een serie op film gezette moppen, waaraan de clou òf ontbreekt òf onmiddellijk voorspelbaar is. Leuk is het in ieder geval niet. De dikke komiek Villeret heeft talent, maar zijn veelzijdigheid wordt te hoog aangeslagen, zodat de verschillende creaties niet meer worden dan verkleedpartijen.

Bête mais discipliné

Frankrijk 1979. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Jacques Villeret, Kelvine Dumour, Michel Aumont, Catherine Lachens en Céleste Bollack.

Een dienstplichtig marinier moet tijdens zijn weekendverlof een geleerde escorteren, maar verdooft deze en zijn superieur met een nieuw wapen - slaapgas - en gaat toch naar zijn vriendin, die hem bedriegt met een tenniskampioen. Hij gebruikt het gas ook bij de match tegen een rivaal. Zidi neemt niet eens de moeite meer om de uitgewerkte intrige te vertellen, maar offert alles op aan een serie van weinig oorspronkelijk en volledig uitgemolken gags. Villeret heeft kwaliteiten die zeker de hoofdrol verdienen, maar komt in een lichter komediegenre beter tot zijn recht dan in een logge soldatenklucht.

Un balcon en fôret

Frankrijk 1978. Drama van Michel Mitrani. Met o.a. Humbert Balsan, Aïna Walle, Yves Afonso, Serge Martina en Jacques Villeret.

Een zwaarwegende en veel te lange verfilming van het gelijknamige boek van Julien Gracq over vier Franse soldaten die in oktober 1939 in een afgelegen post worden gesitueerd om verslag uit te brengen over eventuele Duitse troepenbewegingen in de omgeving. Regiseur Mitrani speelt zelf een klein rolletje als officier.

Robert et Robert

Frankrijk 1978. Komedie van Claude Lelouch. Met o.a. Charles Denner, Jacques Villeret, Jean-Claude Brialy, Macha Méril en Régine.

Twee naamgenoten, Robert Goldman (Denner) en Robert Villiers (Villeret) ontmoeten elkaar op huwelijksbureau. Hoewel de partner-koppeling per computer rampzalig uitpakt, sluiten ze door die ervaringen en over een groot leeftijdsverschil heen toch vriendschap. Uiteindelijk zal de oudste met de moeder van de ander trouwen. De ongeremde aanpak stelt kennismakingsfeestjes en -reisjes van partner-zoekenden wel erg bar en vulgair voor. Innigheid en ironie in de tekening van joodse familietradities bij de hoofdrollen contrasteert daarmee, zodat de film een afwisseling is van platte en treffende scènes. Het scenario is van regisseur Lelouch. Het camerawerk is van Jacques Lefrançois. Eastmancolor, Mono.

Mon premier amour

Frankrijk 1978. Drama van Elie Chouraqui. Met o.a. Anouk Aimée, Richard Berry, Gabriele Ferzetti, Nathalie Baye en Jacques Villeret.

Een jongeman die hoort dat zijn moeder nog maar enkele maanden te leven heeft, beseft hoe weinig hij zich aan haar gelegen heeft laten liggen en geeft alles op voor haar stervensbegeleiding. Dit lyrisch melodrama wil vooral een verkenning zijn van een liefdesrelatie op de valreep tussen de moeder en de zoon en laat de onmenselijke aftakeling van het ziekteproces buiten beschouwing. Aim[KA1]ee en Berry (de laatste in een opmerkelijk hoofdroldebuut) behoeden de personages voor valse sentimentaliteit, maar de verdoezeling maakt de film toch van een àl te rooskleurige zieligheid.

Le rabat-joie

Frankrijk 1978. Thriller van Jean Larriaga. Met o.a. Claude Piéplu, Claire Maurier, Roselyne Villaume, Frédéric Révérend en Francis Lax.

Afgezien van een paar kleine huiselijke probleempjes, houdt de bakker van zijn werk en leidt hij een minutieus geregeld bestaan, totdat hij opgeroepen wordt om als jurylid over het lot van een man te beslissen die zijn vrouw en haar minnaar verbrand heeft. Onze bakker raakt zo geobsedeerd door dit drama dat hij zijn psychische evenwicht verliest en in een fantasmagorische wereld terechtkomt. De als zovele anderen van het witte doek afgevallen regisseur (twee films) slaagt erin het irrationele met de dagelijkse sleur te versmelten en bovendien met behulp van een grillig soort humor een griezelverhaal te demonteren, maar we moeten ook toegeven dat hij zijn voordeel heeft kunnen doen met het spel van Piéplu, die in zijn ronduit moeilijke rol van de bakker Louis Dupon steeds verontrustender wordt naarmate het verhaal vordert.

Le Passe-montagne

Frankrijk 1978. Drama van Jean-François Stévenin. Met o.a. Jean-François Stévenin, Texandre Barberat, Yves Lemoigne, André Riva en Jean-François Balmer.

Een gescheiden man leidt als autoreparateur een kluizenaarsbestaan in een bergdorpje in de Jura, waar hij een Parijzenaar ontmoet die panne heeft. De man blijft in afwachting van de reparatie overnachten. Ze brengen de volgende dagen en nachten door met bergbeklimmen, boswandelingen, doorzakken in de herberg etcetera... zonder dat er naar de auto wordt omgekeken. Een ongewone Franse variant op de road movies in de trant van Hellman en Wenders door een als regisseur debuterende acteur. Doelloze zwerftochten groeien geleidelijk tot een expeditie naar de eigen identiteit. De losse vormgeving en verteltrant met een handjevol acteurs te midden van lokale bewoners wordt ietwat ontsierd door binnen de context misplaatste en overnadrukkelijke symboliek en poëtische effecten. Het scenario is van regisseur Stévenin, Babou Rappeneau. Stéphanie Granel en Michel Delahaye. Het camerawerk is van Lionel Legros en Jean- Yves Escoffier.

Un autre homme, une autre chance

Frankrijk​/​​Verenigde Staten 1977. Romantiek van Claude Lelouch. Met o.a. Susan Tyrrell, Jacques Villeret, Jacques Higelin, Francis Huster en Diana Douglas.

Nieuwe versie van UN HOMME ET UNE FEMME - een weduwe en een weduwnaar beginnen samen opnieuw - maar het is nu gesitueerd in Tucson in Amerika rond 1870. De combinatie van romantisch verhaal en pioniersepos is niet erg overtuigend, maar de afzonderlijke delen van de film zijn wel boeiend, mede door het spontane spel van Caan en Bujold. Het scenario is van regisseur Lelouch en het camerawerk is van Jacques Lefrançois. De Amerikaanse versie is 3m korter en is getiteld ANOTHER MAN, ANOTHER CHANCE.

Si c'était à refaire

Frankrijk 1976. Komedie van Claude Lelouch. Met o.a. Catherine Deneuve, Anouk Aimée, Charles Denner, Francis Huster en Niels Arestrup.

Na vijftien jaar gevangenisstraf wegens een uit de hand gelopen crime passionel moet een vrouw een nieuw leven beginnen en zorgen voor haar zoon in de puberteit die van haar bestaan niet afweet. De steun van een ex-celgenote resulteert in een happy ending in ieder opzicht, waarbij ook de dreigende Oedipale moeilijkheden moeiteloos worden afgewend. Lelouch verwaarloost echter de sociale of psychologische verwikkelingen van het gegeven - zelfs de gevangenis ziet eruit als een luxe- hotel - voor het charmante en romantische sprookje dat beide actrices alle kansen geeft, maar ook onmiddellijk weer uit de aandacht verdwijnt. Scenario van Lelouch, camerawerk van Jacques Lefrançois.

Un amour de pluie

Italië​/​​Duitsland​/​​Frankrijk 1974. Komedie van Jean-Claude Brialy. Met o.a. Romy Schneider, Nino Castelnuovo, Suzanne Flon, Bénédicte Bucher en Mehdi El Glaoui.

Moeder en vijftien-jarige dochter beleven beiden kortstondige verliefdheden tijdens een vakantie zonder vader. Kitscherig, glad plaatjesboek.

Les Naufragés de l'île de la tortue

Frankrijk 1974. Komedie van Jacques Rozier. Met o.a. Pierre Richard, Jacques Villeret, Maurice Risch, Lise Guicheron en Caroline Cartier.

Qua idee een niet onaardige satirische komedie over een stel bedienden van een reisagentschap die reizen à la Robinson Crusoë beginnen te verkopen: voor een flinke som geld worden de kandidaten naar een onbewoond eiland gebracht... en aan hun lot overgelaten. Villeret en Richard, allebei aan het begin van hun carrière, zijn bijzonder geestig, maar regisseur Rozier smeert de vondst over ruim twee uur uit, en da's te lang. Véél te lang.

La gueule ouverte

Frankrijk 1974. Drama van Maurice Pialat. Met o.a. Hubert Deschamps, Monique Mélinand, Philippe Léotard, Nathalie Baye en Jacques Villeret.

Door een langdurig ziekbed van een kankerpatiënte worden de echtgenoot en de zoon geconfronteerd met hun eigen leefsituatie, die hen wanhopig doen zoeken naar hun vitaliteit, waarbij de zorg om de zieke ogenschijnlijk op de achtergrond raakt. Deze autobiografische film van de regisseur ziet af van iedere sentimentaliteit, maar benadert het sterven klinisch en de reacties van de nabestaanden met minutieuze observatie. Deze indringende film liep in de bioscoop stuk op de afweerreacties van het publiek, maar kreeg een tweede leven op de tv.

Dupont Lajoie

Frankrijk 1974. Drama van Yves Boisset. Met o.a. Jean Carmet, Ginette Garcin, Jean-Pierre Marielle, Pascale Roberts en Pierre Tornade.

Een Parijse caf[KA1]ehouder brengt met zijn gezin de vakantie door op een camping waar de dochter van een bevriend echtpaar zijn begeerte wekt. Hij verkracht haar en vermoordt het meisje daarna in paniek. De verdenking en de agressie richten zich onmiddellijk op de Arabische gastarbeiders zodat de dader vrijuit gaat. De film blijft aanvankelijk in gemoedelijke ongeintoon van een burgerlijke klucht (met uit dat genre bekende acteurs), waardoor de doorbraak van de frustratie, agressie en racisme vervolgens des te harder aankomt. Carmet belichaamt in de titelrol al die aspecten ideaal.

R.A.S.

Italië​/​​Frankrijk 1973. Oorlogsfilm van Yves Boisset. Met o.a. Jacques Spiesser, Jacques Weber, Jean-François Balmer, Philippe Leroy en Jacques Villeret.

In 1966 worden voor het eerst Franse dienstplichtigen naar Algerije gezonden. Ondanks hun onwil en verzet slaagt de commandant er in hen tot een keurkorps te drillen. Deze eerste Franse film die direct de Algerijnse oorlog tot onderwerp neemt, is vooral een indringend anti-militaristisch pamflet met een reeks opmerkelijke jonge acteurs. De titel staat voor: RIEN A SIGNALER.