Pierre Laroche: scenario.
Er zijn 3 films gevonden.

Le Monocle noir

1961 | Komedie, Thriller

Frankrijk 1961. Komedie van Georges Lautner. Met o.a. Paul Meurisse, Elga Andersen, Pierre Blanchar, Bernard Blier en Jacques Marin.

Lautner brouwde voor de eerste keer zijn succescocktail van thriller en komedie met deze in Bretagne opgenomen spionagegeschiedenis met fikse knipoog. Op zijn kasteel ontvangt markies Villemaur (Blanchar) diverse neo-nazi's, onder wie de raadselachtige kolonel Dromard (Meurisse), alias Le Monocle. Wie is de mol? Scenaristenspan Pierre Laroche-Jacques Robert omzeilde de duistere elementen uit de bekroonde roman van de vermaarde Résistance-kolonel Rémy alias Gilbert Renault (1904-1984), met diens instemming. Eersteklas divertissement was Lautners doorbraak en schonk Meurisse een klassiek personage dat hij in L'oeil du Monocle en Le Monocle rit jaune zou hernemen. Cameraman Maurice Fellous experimenteerde met lenzen, resulterend in opmerkelijke staaltjes dieptescherpte.

Lumière d'été

1942 | Drama

Frankrijk 1942. Drama van Jean Grémillon. Met o.a. Madeleine Robinson, Madeleine Renaud, Paul Bernard, Pierre Brasseur en Georges Marchal.

Een decadente aristocraat heeft zijm zinnen gezet op een jonge vrouw die in een herberg op de terugkeer van zijn verloofde wacht en slaagt bijna in zijn intriges. Dit gegeven als uit driestuiversroman kreeg een sombere po[KA3]ezie door het scenario van Jacques Pr[KA1]evert en een onopgesmukte overtuigingskracht door de regie van Gr[KA1]emillon (een van de vergeten grote talenten). De ideaal gekozen acteurs zijn opmerkelijk, Renaud in de eerste plaats.

Les visiteurs du soir

1942 | Fantasy, Romantiek, Drama

Frankrijk 1942. Fantasy van Marcel Carné. Met o.a. Arletty, Alain Cuny, Fernand Ledoux, Marie Déa en Jules Berry.

Eind vijftiende eeuw reizen twee minstrelen (Arletty en Cuny) rond met als opdracht zieltjes te winnen voor de duivel. Tijdens een bezoek aan baron Hugues loopt het allemaal anders: de reizigers en de kasteelbewoners raken verliefd op elkaar. Poëtisch-realistisch regisseur Carné maakte dit middeleeuwse sprookje na Quai des brumes en Le jour se lève, en voor zijn meesterwerk Les enfants du paradis. Vaste scenarist Jacques Prévert situeerde het verhaal in het verre verleden, maar de goede verstaander zag er destijds natuurlijk een allegorie in voor de oorlogssituatie: liefde is het enige antwoord op het kwaad.