Bernard Ballet

Trois Huit

2001 | Thriller, Drama

Frankrijk 2001. Thriller van Philippe Le Guay. Met o.a. Gérald Laroche, Marc Barbé, Bernard Ballet, Alexandre Carrière en Jean-François Lapalus.

Pierre (Laroche) werkt in een glasfabriek. Hij gaat van de dagploeg naar de nachtploeg omdat het beter betaalt. Hij hoopt het bestaan van zijn vrouw Carole (Mouchel), die boekhoudster is, en hun twaalf-jarige zoontje Victor (Le Roy) te verbeteren. Onder zijn nieuwe collega`s bij de nachtdienst zit een zekere Fred (Barbé), een imposante kerel met een grote waffel, die amateurbokser is. Door zijn onbehouwen optreden heeft Fred, die een goede arbeider is, een promotie gemist en is teleurgesteld. Hij doet joviaal tegen Pierre, maar maakt hem algauw het leven zuur door zijn frustraties op Pierre te botvieren. Hij beschadigt de auto van Pierre, vernedert hem in het bijzijn van hun collega's, en intimideert hem voortdurend. De situatie wordt onhoudbaar als hij zich aan Victor dreigt te vergrijpen, hoewel Pierre zijn best doet om niet uit zijn slof te schieten. Gelukkig kan hij met de overige collega's goed overweg en als een betonnen vloer gestort moet worden in het huis dat Pierre bouwt, is ook Fred van de partij. Niemand van de collega's durft het echter op te nemen tegen de gemakkelijk ontvlambare Fred, maar door het geduld van Pierre lukt het de agressieve man te matigen, hoewel zijn huwelijk eronder begint te lijden. Pierre lijkt een slappe vent, maar is in wezen een flinke kerel en een doorzetter. Het spel van de twee hoofdrollen is realistisch en zeer geloofwaardig. Barbé is zo echt dat je af en toe blij bent als kijker, dat hij in sommige scènes eventjes afwezig is. Het uitstekende scenario is van Régis Franc, Olivier Dazat, en regisseur Le Guay, die het tempo erin houdt. Het is gebaseerd op een waargebeurd voorval in 1990. Het camerawerk van Jean-Marc Favre geeft de troosteloze sfeer van industrieel Noord-Frankrijk haarfijn weer. Een film die vergelijkbaar is met RESSOURCES HUMAINES van Laurent Cantet uit 1999, maar zonder de politiek van die film.

On appelle ça... le printemps

2000 | Komedie, Muziek

Frankrijk 2000. Komedie van Hervé Le Roux. Met o.a. Marilyne Canto, Maryse Cupaiolo, Marie Matherton, Bernard Ballet en Pierre Berriau.

Pierre (Laroche) werkt in een glasfabriek. Hij gaat van de dagploeg naar de nachtploeg omdat het beter betaalt. Hij hoopt het bestaan van zijn vrouw Carole (Mouchel), die boekhoudster is, en hun twaalf-jarige zoontje Victor (Le Roy) te verbeteren. Onder zijn nieuwe collega`s bij de nachtdienst zit een zekere Fred (Barbé), een imposante kerel met een grote waffel, die amateurbokser is. Door zijn onbehouwen optreden heeft Fred, die een goede arbeider is, een promotie gemist en is teleurgesteld. Hij doet joviaal tegen Pierre, maar maakt hem algauw het leven zuur door zijn frustraties op Pierre te botvieren. Hij beschadigt de auto van Pierre, vernedert hem in het bijzijn van hun collega's, en intimideert hem voortdurend. De situatie wordt onhoudbaar als hij zich aan Victor dreigt te vergrijpen, hoewel Pierre zijn best doet om niet uit zijn slof te schieten. Gelukkig kan hij met de overige collega's goed overweg en als een betonnen vloer gestort moet worden in het huis dat Pierre bouwt, is ook Fred van de partij. Niemand van de collega's durft het echter op te nemen tegen de gemakkelijk ontvlambare Fred, maar door het geduld van Pierre lukt het de agressieve man te matigen, hoewel zijn huwelijk eronder begint te lijden. Pierre lijkt een slappe vent, maar is in wezen een flinke kerel en een doorzetter. Het spel van de twee hoofdrollen is realistisch en zeer geloofwaardig. Barbé is zo echt dat je af en toe blij bent als kijker, dat hij in sommige scènes eventjes afwezig is. Het uitstekende scenario is van Régis Franc, Olivier Dazat, en regisseur Le Guay, die het tempo erin houdt. Het is gebaseerd op een waargebeurd voorval in 1990. Het camerawerk van Jean-Marc Favre geeft de troosteloze sfeer van industrieel Noord-Frankrijk haarfijn weer. Een film die vergelijkbaar is met RESSOURCES HUMAINES van Laurent Cantet uit 1999, maar zonder de politiek van die film.

Papa est monté au ciel

1998 | Komedie, Fantasy, Familiefilm

Frankrijk/België 1998. Komedie van Jacques Renard. Met o.a. Luce Mouchel, Aurélia Petit, Madeleine Marion, Elisabeth Legillon en Sylviane Goudal.

Pierre (Laroche) werkt in een glasfabriek. Hij gaat van de dagploeg naar de nachtploeg omdat het beter betaalt. Hij hoopt het bestaan van zijn vrouw Carole (Mouchel), die boekhoudster is, en hun twaalf-jarige zoontje Victor (Le Roy) te verbeteren. Onder zijn nieuwe collega`s bij de nachtdienst zit een zekere Fred (Barbé), een imposante kerel met een grote waffel, die amateurbokser is. Door zijn onbehouwen optreden heeft Fred, die een goede arbeider is, een promotie gemist en is teleurgesteld. Hij doet joviaal tegen Pierre, maar maakt hem algauw het leven zuur door zijn frustraties op Pierre te botvieren. Hij beschadigt de auto van Pierre, vernedert hem in het bijzijn van hun collega's, en intimideert hem voortdurend. De situatie wordt onhoudbaar als hij zich aan Victor dreigt te vergrijpen, hoewel Pierre zijn best doet om niet uit zijn slof te schieten. Gelukkig kan hij met de overige collega's goed overweg en als een betonnen vloer gestort moet worden in het huis dat Pierre bouwt, is ook Fred van de partij. Niemand van de collega's durft het echter op te nemen tegen de gemakkelijk ontvlambare Fred, maar door het geduld van Pierre lukt het de agressieve man te matigen, hoewel zijn huwelijk eronder begint te lijden. Pierre lijkt een slappe vent, maar is in wezen een flinke kerel en een doorzetter. Het spel van de twee hoofdrollen is realistisch en zeer geloofwaardig. Barbé is zo echt dat je af en toe blij bent als kijker, dat hij in sommige scènes eventjes afwezig is. Het uitstekende scenario is van Régis Franc, Olivier Dazat, en regisseur Le Guay, die het tempo erin houdt. Het is gebaseerd op een waargebeurd voorval in 1990. Het camerawerk van Jean-Marc Favre geeft de troosteloze sfeer van industrieel Noord-Frankrijk haarfijn weer. Een film die vergelijkbaar is met RESSOURCES HUMAINES van Laurent Cantet uit 1999, maar zonder de politiek van die film.

Julie Lescaut : Travail fantôme

1997 | Misdaad

Frankrijk/Zwitserland 1997. Misdaad van Alain Wermus. Met o.a. Véronique Genest, Mouss Diouf, Renaud Marx, Alexis Desseaux en Jennifer Lauret.

Pierre (Laroche) werkt in een glasfabriek. Hij gaat van de dagploeg naar de nachtploeg omdat het beter betaalt. Hij hoopt het bestaan van zijn vrouw Carole (Mouchel), die boekhoudster is, en hun twaalf-jarige zoontje Victor (Le Roy) te verbeteren. Onder zijn nieuwe collega`s bij de nachtdienst zit een zekere Fred (Barbé), een imposante kerel met een grote waffel, die amateurbokser is. Door zijn onbehouwen optreden heeft Fred, die een goede arbeider is, een promotie gemist en is teleurgesteld. Hij doet joviaal tegen Pierre, maar maakt hem algauw het leven zuur door zijn frustraties op Pierre te botvieren. Hij beschadigt de auto van Pierre, vernedert hem in het bijzijn van hun collega's, en intimideert hem voortdurend. De situatie wordt onhoudbaar als hij zich aan Victor dreigt te vergrijpen, hoewel Pierre zijn best doet om niet uit zijn slof te schieten. Gelukkig kan hij met de overige collega's goed overweg en als een betonnen vloer gestort moet worden in het huis dat Pierre bouwt, is ook Fred van de partij. Niemand van de collega's durft het echter op te nemen tegen de gemakkelijk ontvlambare Fred, maar door het geduld van Pierre lukt het de agressieve man te matigen, hoewel zijn huwelijk eronder begint te lijden. Pierre lijkt een slappe vent, maar is in wezen een flinke kerel en een doorzetter. Het spel van de twee hoofdrollen is realistisch en zeer geloofwaardig. Barbé is zo echt dat je af en toe blij bent als kijker, dat hij in sommige scènes eventjes afwezig is. Het uitstekende scenario is van Régis Franc, Olivier Dazat, en regisseur Le Guay, die het tempo erin houdt. Het is gebaseerd op een waargebeurd voorval in 1990. Het camerawerk van Jean-Marc Favre geeft de troosteloze sfeer van industrieel Noord-Frankrijk haarfijn weer. Een film die vergelijkbaar is met RESSOURCES HUMAINES van Laurent Cantet uit 1999, maar zonder de politiek van die film.

Bébé volé

1997 | Drama

Frankrijk 1997. Drama van Florence Strauss. Met o.a. Christine Boisson, Mélanie Leray, Lilah Dadi, Bernard Ballet en Marc Citti.

Pierre (Laroche) werkt in een glasfabriek. Hij gaat van de dagploeg naar de nachtploeg omdat het beter betaalt. Hij hoopt het bestaan van zijn vrouw Carole (Mouchel), die boekhoudster is, en hun twaalf-jarige zoontje Victor (Le Roy) te verbeteren. Onder zijn nieuwe collega`s bij de nachtdienst zit een zekere Fred (Barbé), een imposante kerel met een grote waffel, die amateurbokser is. Door zijn onbehouwen optreden heeft Fred, die een goede arbeider is, een promotie gemist en is teleurgesteld. Hij doet joviaal tegen Pierre, maar maakt hem algauw het leven zuur door zijn frustraties op Pierre te botvieren. Hij beschadigt de auto van Pierre, vernedert hem in het bijzijn van hun collega's, en intimideert hem voortdurend. De situatie wordt onhoudbaar als hij zich aan Victor dreigt te vergrijpen, hoewel Pierre zijn best doet om niet uit zijn slof te schieten. Gelukkig kan hij met de overige collega's goed overweg en als een betonnen vloer gestort moet worden in het huis dat Pierre bouwt, is ook Fred van de partij. Niemand van de collega's durft het echter op te nemen tegen de gemakkelijk ontvlambare Fred, maar door het geduld van Pierre lukt het de agressieve man te matigen, hoewel zijn huwelijk eronder begint te lijden. Pierre lijkt een slappe vent, maar is in wezen een flinke kerel en een doorzetter. Het spel van de twee hoofdrollen is realistisch en zeer geloofwaardig. Barbé is zo echt dat je af en toe blij bent als kijker, dat hij in sommige scènes eventjes afwezig is. Het uitstekende scenario is van Régis Franc, Olivier Dazat, en regisseur Le Guay, die het tempo erin houdt. Het is gebaseerd op een waargebeurd voorval in 1990. Het camerawerk van Jean-Marc Favre geeft de troosteloze sfeer van industrieel Noord-Frankrijk haarfijn weer. Een film die vergelijkbaar is met RESSOURCES HUMAINES van Laurent Cantet uit 1999, maar zonder de politiek van die film.

Dans un grand vent de fleurs

1996 | Drama

Frankrijk 1996. Drama van Gérard Vergez. Met o.a. Rosemarie La Vaullée, Bruno Wolkowitch, Bernard Verley, Marina Vlady en Agnese Nano.

Pierre (Laroche) werkt in een glasfabriek. Hij gaat van de dagploeg naar de nachtploeg omdat het beter betaalt. Hij hoopt het bestaan van zijn vrouw Carole (Mouchel), die boekhoudster is, en hun twaalf-jarige zoontje Victor (Le Roy) te verbeteren. Onder zijn nieuwe collega`s bij de nachtdienst zit een zekere Fred (Barbé), een imposante kerel met een grote waffel, die amateurbokser is. Door zijn onbehouwen optreden heeft Fred, die een goede arbeider is, een promotie gemist en is teleurgesteld. Hij doet joviaal tegen Pierre, maar maakt hem algauw het leven zuur door zijn frustraties op Pierre te botvieren. Hij beschadigt de auto van Pierre, vernedert hem in het bijzijn van hun collega's, en intimideert hem voortdurend. De situatie wordt onhoudbaar als hij zich aan Victor dreigt te vergrijpen, hoewel Pierre zijn best doet om niet uit zijn slof te schieten. Gelukkig kan hij met de overige collega's goed overweg en als een betonnen vloer gestort moet worden in het huis dat Pierre bouwt, is ook Fred van de partij. Niemand van de collega's durft het echter op te nemen tegen de gemakkelijk ontvlambare Fred, maar door het geduld van Pierre lukt het de agressieve man te matigen, hoewel zijn huwelijk eronder begint te lijden. Pierre lijkt een slappe vent, maar is in wezen een flinke kerel en een doorzetter. Het spel van de twee hoofdrollen is realistisch en zeer geloofwaardig. Barbé is zo echt dat je af en toe blij bent als kijker, dat hij in sommige scènes eventjes afwezig is. Het uitstekende scenario is van Régis Franc, Olivier Dazat, en regisseur Le Guay, die het tempo erin houdt. Het is gebaseerd op een waargebeurd voorval in 1990. Het camerawerk van Jean-Marc Favre geeft de troosteloze sfeer van industrieel Noord-Frankrijk haarfijn weer. Een film die vergelijkbaar is met RESSOURCES HUMAINES van Laurent Cantet uit 1999, maar zonder de politiek van die film.

Le refuge

1995 | Komedie

Frankrijk 1995. Komedie van Alain Schwarzstein. Met o.a. Maxime Leroux, Marie-Dominique Dessez, François Marthouret, Dora Doll en Jacques Spiesser.

Dierenarts Leroux keert terug naar zijn geboortedorp in de Ardèche om de begrafenis van zijn vader Ballet bij te wonen. Het plaatselijk dierenasiel, eigendom van Ballet, heeft te kampen met financiële moeilijkheden. Aanvankelijk wil Leroux het dorp de rug toekeren, maar dan besluit hij het asiel nieuw leven in te blazen. Hij wordt echter gedwarsboomd door Marthouret, ook dierenarts en getrouwd met Leroux' jeugdliefde Dessez. Vrij aangename tv-film, met een wat naief aandoend scenario van Pierre-Albert Guillaume en Adrien Forget, reconstrueert de genoegens van het landelijke leven in de mooie Franse Ardèche-streek. Marthouret is een perfecte schoft en Leroux een droom van een dierenarts. Muziek van Christian Gaubert.

Le Malingot

1995 | Drama

Frankrijk 1995. Drama van Michel Sibra. Met o.a. Julien Guiomar, Alexandre Cros, Luna Sentz, Isabelle Sadoyan en Isabelle Renauld.

Een dorpje in La Dr[KA4]ome. De oude Malingowski (Guiomar), bijgenaamd Le Malingot, heeft het talent om te genezen door handoplegging. Ook zijn zoon Jules (Cros) bezit deze gave, maar wanneer deze aankondigt dat hij medicijnen wil studeren is Le Malingot hevig ontdaan. Jules zal zijn gave verliezen bij het aanvatten van zijn medische studies. De jongen zet echter door en het komt tot een breuk tussen vader en zoon. In Lyon trekt hij in bij zijn tante Anna (Loran), die al twintig jaar in ruzie leeft met haar broer. In het geheim maakt Le Malingot een afspraak met Jules` leraar, Ladislas Borowski (Ballet), die een oude vriend is van hem, maar die zijn onwettige praktijken afkeurt. Dan stoot Jules op een oude leugen van zijn vader en dat zal hun relatie helemaal de negatieve kant doen opslaan. Boeiend gemaakt familiaal drama dat rationalisme plaatst t.o.v. het paranormale (m.a.w. het moderne t.o.v. het traditionele). Guiomar is schitterend in zijn rol van kwakzalver en ook nadat de waarheid over hem bekend wordt mag hij blijven rekenen op een zekere sympathie van de kijker. De bijhorende idylle tussen Jules en het dorpsmeisje Mathilde (Sentz), die verstoord wordt door de komst van het stadsmeisje Marie (Sadoyan), werkt niet erg overtuigend. Sibra en Christian Rullier baseerden hun scenario op de roman van Gilbert Schlogel. Mooie fotografie van Paul Bonis.

La rivière Espérance

1995 |

Frankrijk 1995. Josée Dayan. Met o.a. Manuel Blanc, Carole Richert, Claire Nebout, Pascal Greggory en Jean-Claude Drouot.

Tv-fresco in negen delen, naar de gelijknamige trilogie van Christrian Signol, met centraal het leven en de vele dramatische gebeurtenissen van een familie van binnenvaartschippers op de Dordogne, in de tweede helft van de 19e eeuw. Liefde, passies, haat, ambities, hoop, mislukkingen, menselijk lijden en min of meer avontuurlijke ondernemingen vormen de ingredi[KA3]enten van een familiekroniek [KA2]a la Fran[KA10]caise. De handeling begint in het jaar 1832 wanneer de dertien-jarige Benjamin Donnadieu (Wiik), net als zijn vader en grootvader, met een sleepboot hout gaat vervoeren van de bovenloop van de Dordogne naar de laagvlakte - precies te zijn van Souillac naar Libourne. De jongen hoopt later onder de knoet van Ars[KA2]ene Lombard (Verley), de grote baas, en voor eigen rekening te kunnen varen. Zeven jaar later slaagt de inmiddels volwassen Benjamin (nu gespeeld door Blanc) erin een nieuwe afzetmarkt voor het hout te vinden. De toekomst ziet er stralend uit en Benjamin stapt fier in de voetsporen van zijn vader. Hij heeft ook een `verboden` relatie met Marie Paradou (Richert) en hij wordt weggestuurd voor een harde opleiding bij de marine. De zwangere Marie is wanhopig en twijfelt tussen haar liefde voor Benjamin en een verstandshuwelijk (met materi[KA3]ele zekerheid) die de notarisklerk Alexandre Duthil (Gr[KA1]eggory) haar en haar kind kan bieden. Benjamin gaat zich later met het vervoer van ondermijnende republikeinse geschriften bezighouden. Een gepland trac[KA1]e van de spoorlijn tot Souillac betekent een nekslag voor de schippers. Opvallend mooie landschappen van de P[KA1]erigord, Corr[KA2]eze en vooral van de Dordogne maken dit lange epos van de Isra[KA3]elische generaalsdochter Dayan (zij speelt zelf een rolletje) het volgen waard. Zij liet zich duidelijk inspireren door het oeuvre van John Ford. Bij het geheel kwamen negentig acteurs, honderd figuranten en een technische ploeg van 45 personen te pas. Scenaristen zijn Jean- Pierre Sinapi en Daniel Tonachella, die eerder al voor de tv de hit JALNA maakten. Drouot - van oorsprong een Belg en waar is de tijd van THIERRY LA FRONDE, Frankrijks populairste serie! - is een robuuste vijftiger, de familiepatriarch Victorien en vader van Benjamin, met madame Depardieu als zijn tv-echtgenote Elina.

Les vacances de l'Inspecteur Lester

1994 | Misdaad

Hongarije/Frankrijk/België 1994. Misdaad van Alain Wermus. Met o.a. Claude Rich, Agi Margitai, Clotilde de Bayser, François-Régis Marchasson en Maryvonne Schiltz.

In het onooglijke Wermusheim wordt de auto van politie- inspecteur Lester (gespeeld door Rich) gestolen. De dief heeft pech: hij rijdt zich te pletter. Rich vermoedt dat er meer achter de gebeurtenissen zit en zet een onderzoek op. Margitai, zijn buurvrouw in het hotel, bemoeit zich er van de meet af aan mee, en de inspecteur vraagt zich terecht af wat deze oude Hongaarse vrouw in Wermusheim van plan was of is. Dankzij de plaatselijke zuipschuit Ballet vindt de inspecteur een spoor van de dader. Wanneer Ballet wordt vermoord, gaat de bal pas echt aan het rollen en ontpopt Rich zich als een listige politie-inspecteur. Doordeweekse detective, geschreven door Pascal Laine.

Les nuiteux

1994 | Misdaad

Bulgarije/Frankrijk/Duitsland 1994. Misdaad van Josée Dayan. Met o.a. François Marthouret, Roland Blanche, Carole Richert, Bernard Ballet en Alain Ganas.

Inspecteur Blanche heeft de leiding over een onrustig district, ergens buiten het centrum. Jeugdbendes maken hier het leven onveilig, maar voor de administratieve diensten is het de buurt waar ze minder geschikte elementen heen kunnen promoveren, en Blanche zit dan ook opgescheept met een waardeloos zootje agenten. Wanneer na een ondervraging een jonge misdadiger dood in zijn cel wordt aangetroffen, gaan commissaris Marthouret en plaatsvervanger Richert erheen om uit te zoeken wat er is gebeurd. Deprimerend beeld van het werk van nachtpatrouilles die in een wetteloze buurt de misdaad trachten in te tomen en daarbij hardhandig durven op te treden. Veel nieuws heeft de film niet te zeggen, maar hij werd met zorg gemaakt. Bernard Stora en Claudine Vergnes baseerden hun scenario op een verhaal van Mathieu Fabiani. Jean-Pierre Aliphat stond achter de camera.

Le joueur de violon

1994 | Drama

België 1994. Drama van Charles Van Damme. Met o.a. Richard Berry, François Berland, Inès De Medeiros, Geno Lechner en John Dobrynine.

Hoe een virtuoze violist afglijdt naar de laagste maatschappelijke regionen. Armand (Berry) walgt van al het gerepeteer. De keurige wereld van concerten en opnamen interesseert hem niet meer. Hij besluit voortaan in de metro te spelen. Daar vindt hij de trouwe genegenheid van een werkneemster van de RATP, Lydia (Medeiros), en sluit hij vriendschap met iemand van het leidinggevend personeel, Charles (Berland). Met zijn klassieke spel creëert hij een vriendelijkere sfeer in de metro, maar hij stuit ook op vijandige controleurs. Hij zakt steeds verder in de marginaliteit en speelt ten slotte alleen nog voor daklozen de chaconne uit de 2e suite van Bach, in een verlaten station. De film onderzoekt de authenticiteit van en het luisteren naar muziek en schetst het verlangen van iedere artiest volledigheid in de beoefening van zijn kunst te bereiken. In zijn naïviteit doet de film de vraag opkomen waarom rijke samenlevingen hen zo links laten liggen. Het opmerkelijk zorgvuldige spel van Berry redt het grootste deel van de film. Scenario van Charlie Van Damme, François Dupeyron en Jean- François Goyet. Camerawerk van Walther Van Den Ende.

La peau du chat

1994 | Komedie

Frankrijk 1994. Komedie van Jacques Otmezguine. Met o.a. Pierre Arditi, Anne Canovas, Roger Mirmont, Bernard Pinet en Bernard Ballet.

Georges (Arditi) is een acteur die zowat alles aanneemt wat hem aangeboden wordt. Tussen de kleine jobs in en de lange periodes van werkloosheid heeft hij een pracht van een snor laten groeien. Op de vooravond van de vakanties wordt hem een rol aangeboden: deze van een kat in een provincie-theater. Ondanks het protest van zijn familie aanvaardt hij de rol en terwijl hij het masker van de kat op zet moeten zijn vrouw en kinderen zonder hem op reis. Een acteur moet kiezen tussen werk en gezin. Een alledaags probleem dat hier zonder veel enthousiasme uitgewerkt werd tot een doordeweekse dramatische komedie zonder veel diepgang. Jean-Claude Grumberg en Otmezguine baseerden het scenario op de roman La nuit tous les chats sont gris van Grumberg. Jean-Claude Aumont stond aan de camera.

L'année Juliette

1994 | Komedie

Frankrijk 1994. Komedie van Philippe Le Guay. Met o.a. Fabrice Luchini, Valérie Stroh, Marine Delterme, Didier Flamant en Jean-Louis Richard.

Tweede avondvullende film van Le Guay, die het vak leerde bij meesterfilmer Fran[KA10]cois Truffaut. Het is een lichte, zwarte komedie geworden over een jonge anesthesist uit Bordeaux, Camille Prader (Luchini), die een onbezorgde, intieme relatie heeft met de getrouwde Cl[KA1]ementine (Stroh). Cl[KA1]ementine wil echter meer. Ze verlaat haar echtgenoot en trekt bij Camille in wanneer hij naar een medisch congres is. Als ze hem afhaalt op het vliegveld M[KA1]erignac, overvalt ze Camille hiermee door hem het goede nieuws te vertellen. Ze wil ook een baby van hem. Camille is hiervan zo beduusd dat hij per abuis de koffers (die er identiek uitzien) pakt van een ander - fluitiste Juliette Graveur, die 's avonds in Bordeaux moet optreden, maar ze komt niet opdagen. Camille maakt dankbaar gebruik van de gelegenheid door Clémentine wijs te maken dat hij een relatie met Juliette heeft in de hoop van haar af te komen. Tegelijkertijd wordt Juliette een obsessie voor hem en wil hij haar ontmoeten. Enige tijd later worden Camille's koffers in de achterbak van Juliette's auto gevonden. De politie arresteert hem, want Juliette zat vermoord achter het stuur. Camille bevindt zich in een lastig parket. Aardig gespeeld door de aantrekkelijke hoofdrollen en een leuke tijdspassering. Het scenario is van Jean-Louis Richard en regisseur Le Guay. De fotografie is van Pierre Novion.

Julie Lescaut : Week-End

1994 | Misdaad

Duitsland/Zwitserland/Frankrijk 1994. Misdaad van Marion Sarraut. Met o.a. Véronique Genest, Jérôme Anger, Mouss Diouf, Alexis Desseaux en François Mathouret.

Met halsbrekende toeren slaagt Julie Lescaut (Genest) erin om een oplichter-goochelaar in te rekenen. Ze hoopt op een welverdiend rustig weekend. Op vrijdagavond al blijkt deze hoop vervlogen. Dit is de schuld van een videotheekhouder. Hij bewees haar de ondienst zich te laten vermoorden. Julie`s baas Leturc (Amstutz) dringt er onder druk van zijn superieuren in Parijs erop aan, dat zij met haar trouwe ploeg de misdaad vlug oplost. Ondertussen stelt de officier van justitie de zo moeizaam ingerekende goochelaar weer op vrije voeten. Julie Lescaut krijgt fikse problemen om haar taak als moeder en haar werk als vrouwelijke speurder gescheiden te houden in een routine-scenario van Frédéric Krivine over een drugscircuit. Naar de personages van van Alexis Lecaye. Camerawerk van Jean-Pierre Aliphat.

Grand bonheur

1993 | Komedie

Frankrijk 1993. Komedie van Hervé Le Roux. Met o.a. Charlotte Léo, Pierre Gérard, Pierre Berriau, Christine Vouilloz en Lucas Belvaux.

De vrolijke wederwaardigheden aan de hand van een aantal portretjes van zeven studenten aan de Parijse film- en tv- academie, hun liefdes, kameraadschappelijkheden en een eindrevue vlak voor de grote vakantie. Zo is er de romantische Caroline (L[KA1]eo) die haar bed nooit met dezelfde vent deelt; en verder de zachtaardige Judith (Canto) die op oudere mannen valt, Paul (Berriau) de eeuwige dromer en filmer, Charly (Richard), een blondje dat een ex-vriendinnetje van een kameraad bang maakt, de ironische Philippe (G[KA1]erard) en het stel Luc (Belvaux) en Nanou (Vouilloz), would-be scenarioschrijvers. Als ze zich niet in hun stamcafé bevinden, brengen ze de tijd door in de bioscoop of ze maken de buurt onveilig. Het debuut van Le Roux, die zijn eigen scenario schreef, mag zeker geslaagd genoemd worden al is het laatste uur teveel van het goede. In het jaar 2000 bracht de Frans-Duitse cultuurzender ARTE een opnieuw gemonteerde versie op de tv van 87m, die we van harte aanbevelen. De film is vooral geschikt voor cinefielen, theater-en filmstudenten en een ieder die een warm gevoel kan opbrengen voor het grote witte doek of de kleine huisbioscoop. Het camerawerk is van Antoine Roch.

Antoine Rives, le juge du terrorisme : L'affaire du DC 10

1993 | Thriller, Misdaad

Frankrijk 1993. Thriller van Philippe Lefebvre. Met o.a. Jacques Weber, Jean-Pierre Bisson, Jean-François Balmer, Michel Galabru en Jean-Pierre Kalfon.

Een DC 10 van de Afrikaanse luchtvaartmaatschappij TAI op weg van Brazzaville naar Parijs stort neer in de T[KA1]en[KA1]er[KA1]e-woestijn. Onderzoeksrechter Rives (Weber) krijgt het dossier op zijn bureau en hij begeeft zich ter plaatse. Van Amerikaanse zijde hoort hij dat dit ongeluk een sterke gelijkenis vertoont met de bomaanslag op een Boeing van Panam boven Schotland. Uit onderzoek blijkt dat Palestijnen mogelijk achter de aanslag zitten, terwijl de bom afkomstig kan zijn uit Iran, Libi[KA3]e of Syri[KA3]e. Weer een spectaculair onderzoek van Antoine Rives, ook dit keer gebaseerd op authentieke feiten: het vliegtuig van de Franse overzeese luchtvaartmaatschij UTA (die inmiddels is opgeheven wegens reorganisatie) dat door de Libi[KA3]ers in opdracht van dictator al-Kadhafi werd opgeblazen, evenals de voornoemde Boeing 747 (van Panam, die inmiddels failliet isgegaan en niet meer bestaat) boven het Schotse Lockerbie. De Libische agenten werden uiteindelijk veroordeeld en moesten een lange tijd doorbrengen in een Noorse gevangenis. De nabestaanden van de slachtoffers werden na lang juridisch touwtrekken en internationale politieke druk door Libië tenslotte gecompenseerd voor het verlies van hun dierbare familieleden. Daarna was al-Kadhafi weer acceptabel, maar zijn reputatie als paria van de internationale politiek heeft hij niet meer van zich kunnen afschudden. Het scenario is van regisseur Lefèbvre, Jean-Gérard Imbar en Norbert Saada. Het is zeer gedetailleerd, waardoor we het onderzoek tot in de details kunnen volgen en zo komen we het een en ander te weten over de problemen, die een onderzoeksrechter voor internationaal terroristen op zijn weg, zelfs in eigen land, kan tegenkomen. De minste of geringste zet kan een internationaal diplomatiek incident veroorzaken. Goed spel van de algehele rolverdeling. Het camerawerk is van François Lartigue. Aflevering 6 van het eerste seizoen, nummer 6 van 6.

Antoine Rives, le juge du terrorisme : L'affaire Kamel Benami

1993 | Thriller

Frankrijk 1993. Thriller van Philippe Lefebvre. Met o.a. Jacques Weber, Jean-Pierre Bisson, Michel Galabru, Jean-Pierre Kalfon en Nathalie Roussel.

Er wordt actief onderhandeld over de ruil van een Iraanse terrorist tegen Franse gijzelaars in Libanon. De onderhandelingen mislukken echter en de uitwisseling gaat niet door. Enkele dagen later ontploft een bom in een winkel aan de Champs-Elys[KA1]ees. Volgens onderzoeksrechter Antoine Rives (Weber) staan beide zaken met elkaar in verband. Een degelijke in elkaar gestoken film over het onderzoek, gebaseerd op ware feiten. Weber legt in zijn titelrol een gevoel van zowel menselijkheid als rechtvaardigheid. Het scenario van Lefèbvre, Yves Ellena en Norbert Saada biedt een onthullende blik achter de schermen van de strijd tegen het terrorisme. Het camerawerk is van François Lartigue. Aflevering 3 van het eerste seizoen, nummer 3 van 6.

Jour de colère

1992 | Drama, Actiefilm

Frankrijk 1992. Drama van David Delrieux. Met o.a. Cécile Pallas, Frédéric van den Driessche, Carlo Brandt, Bernard Ballet en Albert Simono.

Al sinds haar kindertijd wordt Pallas gekweld door de herinnering aan het dodelijk ongeluk van haar vader. Ze was er getuige van en volgens haar was Brandt, destijds een vriend des huizes, bewust verantwoordelijk voor diens dood. Als ze hem na vijftien jaar toevallig terugziet is ze vastbesloten zich op hem te wreken. Een jonge vrouw bezeten door haatgevoelens op een persoon waarvan ze niet eens met zekerheid weet of hij haar vader vermoord heeft. Kan je als jonge volwassene trouwens wel nuchter oordelen over een feit, hoe ingrijpend ook, dat je als kind meemaakte? Acteerprestaties zijn redelijk, maar het scenario van Delrieux en Mireille Lanteri is niet altijd even geloofwaardig. Gérard Vigneron stond achter de camera.

La révolte des enfants

1991 | Drama, Historische film

Frankrijk 1991. Drama van Gérard Poitou-Weber. Met o.a. Michel Aumont, André Wilms, Clémantine Amouroux, Nada Strancar en Bernard Ballet.

Tijdens de industri[KA3]ele revolutie heerste er armoede en hongersnood. Een kind dat een brood stal of een ander klein vergrijp pleegde, werd opgesloten in een opvoedingsgesticht. Zo`n gevangenis bevond zich in Frankrijk omstreeks 1847 in Bretagne. Aumont was directeur van die inrichting en hij noemde zich Oom. Zijn medewerkers en de bewakers waren Neven (en Nichten). De kleine delinquentjes behoorden zo tot [KA1]e[KA1]en grote familie. Verlichte stafmedewerker Wilms vindt dat in deze jeugdgevangenis het nodige moet worden gemoderniseerd en nodigt een journaliste uit Parijs te komen, gravin Marie D`Ozeray (Amouroux). Er breekt een opstand uit over de barre omstandigheden waaronder de kinderen moeten leven, maar die wordt door Aumont onderdrukt. Dickensiaans fresco over sociaal onrecht uit de 19e eeuw, matig gespeeld en vooral traag van tempo. Regisseur Poitou-Weber, die zijn ervaring opdeed bij de tv, schreef zijn eigen scenario naar historische figuren, die werkelijk bestaan hebben. Het camerawerk is van Dominique Brenguier. Wordt ook op de tv vertoond als twee-delige miniserie.

Un amour de trop

1990 | Drama

Frankrijk 1990. Drama van Franck Landron. Met o.a. Christine Boisson, Christophe Odent, Jean-Michel Martial, Hélène Roussel en Bernard Ballet.

Het portret van een gecompliceerde, vage, verwarrende, raadselachtige, vreemde, smartelijke, dromerige en hartstochtelijke vrouw. Of ze het nu allemaal achter elkaar of tegelijk is, mag de kijker zelf uitmaken. Sandra (Boisson) flirt met de dood, vlucht in haar fantasie, de poëzie, de dronkenschap van een hartstochtelijke liefde en in de absurde humor, zoals wanneer zij op een regenachtige dag in december een zwempak aantrekt. Het zou een sterke film kunnen zijn, maar een scenario was er niet, en dan zijn er nog het aarzelende tempo en de weinig overtuigende, beslist niet spontane dialogen. Maar de hoofdrolspeelster redt met haar tederheid niettemin deze onaffe film.

Conte d'Hiver

1990 | Komedie

Frankrijk 1990. Komedie van Luc Bondy. Met o.a. Michel Piccoli, Nada Strancar, Bulle Ogier en Bernard Ballet.

Een, cinematografisch gezien, fantasieloze verfilming van dit stuk van Shakespeare, dat hij aan het einde van zijn leven (1611) schreef, en dat niet zo vaak op de planken wordt gebracht. Een tragikomedie aan het hof van de koning van Sicilië, Léontès, die de koning van Bohemen, Polixènes, ontvangt. Het verhaal van een jaloezie en wat dat kapot maakt, hoewel aan het slot de rust is weergekeerd. Piccoli, Ogier en Strancar dragen dit werk zo'n beetje. Dankzij hun talent let niemand meer op het statische karakter van de regie.

Hamlet

1989 | Drama

Frankrijk 1989. Drama van Pierre Cavassilas. Met o.a. Gérard Desartha, Nada Stancar, Wladimir Yordanoff, Bernard Ballet en Marianne Denicourt.

De klassieke tragedie van Shakespeare opnieuw bewerkt voor met een spelregie van Patrice Ch[KA1]ereau, zelf filmregisseur. Een weelderige en persoonlijke versie waarin vrijheden lijken te zijn veroorloofd met betrekking tot het origineel. De vertaling uit het Engels is van de dichter Yves Bonnefoy en de schitterende decors zijn van Richarde Peduzzi. De camera maakt prima gebruik van de ruimte en wel zodanig dat het filmische aspect niet te kort gedaan wordt en (tenminste deels) ontsnapt aan de nadelen van 'gefilmd theater'.

Bleu marine

1989 | Drama

België 1989. Drama van Jean-Claude Riga. Met o.a. Jean-Claude Adelin, Maurice Garrel, Dominique Pinon en Bernard Ballet.

Vier mannen bevinden zich in een boot op volle zee: dat is alles. Nostalgische film over liefdesherinneringen, want een zich niet in de boot bevindende vrouw is als vijfde persoon overheersend aanwezig. Volgens de auteur moet het een verzonnen metaforisch verhaal voorstellen, maar de kijker verveelt zich stierlijk. Op het esoterische karakter van de vertelling valt niets aan te merken, maar wel op de onbeholpen verfilming ervan vol overbodige, ja zelfs weerzinwekkende scènes, zoals die waarin één van de mannen over de rand van de boot moet overgeven. Het tergend langzame tempo noch de nasynchronisatie kunnen hier iets aan verhelpen. Voor de zoveelste keer wordt ambitie de das omgedaan door middelmatigheid. Alleen de fotografie en de muziek zijn de moeite waard.

A toute allure

1982 | Drama

Frankrijk 1982. Drama van Robert Kremer. Met o.a. Laure Dutilleul, William Cherine, Bernard Ballet, Manuelle Lidsky en Pierre Hurel.

De hele film speelt zich in 'real time' af op de ijsbaan van het Parijse winkelcentrum 'La Défence', waar twee geliefden bijna onophoudelijk rondjes draaien op de tonen van een muziek zonder einde. Ze schaatsen onder het oog van de camera, die verrassend gehanteerd wordt door Richard Copans, die zelf ten prooi is aan duizeligheid. Tegen een decor met kleurschakeringen zonder weerga gaat hun droom om Amerikaans kampioen rollerderby te worden, in rook op en valt hun liefde in duigen in een laatste vertraagde scène, die zowel hun ontreddering als hun teleurstelling toont. In wezen is dit een uitzonderlijke film over de hedendaagse eenzaamheid van de mens, die zich afspeelt in een ijzige omgeving.

Acteur		VPRO Cinema	Bezoekers	Ik
2001	Trois Huit
2000	On appelle ça... le printemps
1998	Papa est monté au ciel
1997	Julie Lescaut : Travail fantôme
1997	Bébé volé
1996	Dans un grand vent de fleurs
1995	Le refuge
1995	Le Malingot
1995	La rivière Espérance
1994	Les vacances de l'Inspecteur Lester
1994	Les nuiteux
1994	Le joueur de violon
1994	La peau du chat
1994	L'année Juliette
1994	Julie Lescaut : Week-End
1993	Grand bonheur
1993	Antoine Rives, le juge du terrorisme : L'affaire du DC 10
1993	Antoine Rives, le juge du terrorisme : L'affaire Kamel Benami
1992	Jour de colère
1991	La révolte des enfants
1990	Un amour de trop
1990	Conte d'Hiver
1989	Hamlet
1989	Bleu marine
1982	A toute allure

name

email

mijn instellingen

Trois Huit

On appelle ça... le printemps

Papa est monté au ciel

Julie Lescaut : Travail fantôme

Bébé volé

Dans un grand vent de fleurs

Le refuge

Le Malingot

La rivière Espérance

Les vacances de l'Inspecteur Lester

Les nuiteux

Le joueur de violon

La peau du chat

L'année Juliette

Julie Lescaut : Week-End

Grand bonheur

Antoine Rives, le juge du terrorisme : L'affaire du DC 10

Antoine Rives, le juge du terrorisme : L'affaire Kamel Benami

Jour de colère

La révolte des enfants

Un amour de trop

Conte d'Hiver

Hamlet

Bleu marine

A toute allure