Catherine Wilkening

Un coeur pas comme les autres

België​/​​Zwitserland​/​​Frankrijk 1998. Drama van André Buytaers. Met o.a. Catherine Wilkening, Olivier Marchal, Cécine Winkler, Suzanne Colin en Marc Schreiber.

Docteur Sylvestre : Ecorchée vive

Zwitserland​/​​Frankrijk 1998. Drama van Didier Grousset. Met o.a. Jérôme Anger, Maria Pacôme, Catherine Wilkening, Jean-Pierre Germain en Selma El Mouissi.

Une clinique au soleil

Frankrijk​/​​Duitsland 1997. Drama van Josée Dayan. Met o.a. Rüdiger Vogler, Evelyne Bouix, Pierre Arditi, Julie Depardieu en Catherine Wilkening.

Mirage noir

Frankrijk 1997. Drama van Sébastien Grall. Met o.a. Catherine Wilkening, Aladin Reibel, Andréa Ferréol, Bruno Raffaelli en Christian Moro.

Dr. Berg - Nur das Leben zählt

Duitsland 1996. Drama van Josée Dayan. Met o.a. Rüdiger Vogler, Pierre Arditi, Evelyne Bouix, Julie Depardieu en Catherine Wilkening.

Dalziel and Pascoe: An advancement of learning

Verenigd Koninkrijk 1996. Maurice Philips. Met o.a. Catherine Wilkening, Colin Buchanan en Warren Clarke.

Dalziel & Pascoe: An Advancement of Learning

Verenigd Koninkrijk 1996. Mysterie van Maurice Phillips. Met o.a. Colin Buchanan, Susannah Corbett, Prunella Scales, Dominic Jephcott en Desmond Barrit.

Terres gelées

Frankrijk 1995. Drama van Maurice Frydland. Met o.a. Henri Virlogeux, Aladin Reibel, Catherine Wilkening, Véronique Silver en Florence Giorgetti.

Bij een schermutseling tijdens een wegopstropping komt de jonge boer Arnaud Combarieux (Reibel) de mooie Olinka (Wilkening) ter hulp. Het kan natuurlijk niet uitblijven: de twee worden verliefd op elkaar. Probleem is echter dat Olinka in de stad opgegroeid is en dat minitel en computers haar meer zeggen dan koeien en graan. Arnauds moeder Paulette (Giorgetti) is niet erg ingenomen met deze vreemde eend in de bijt. Ze vreest dat deze het hoofd van haar zoon op hol zal doen slaan en dat deze het boerenleven vaarwel zal zeggen. Een weinig interessant Frans boerendrama dat vooral de nostalgische zielen die willen terugkeren naar de periode van kar en paard zal aanspreken. Wie wat met zijn tijd meegaat heeft weinig boodschap aan deze verdediging van de oude waarden. De acteurs geloofden duidelijk ook niet in wat ze moesten brengen en acteren vooral op automatische piloot. Serge Bercanau baseerde zijn scenario op de roman van Georges Coulonges. Prentkaartenfotografie van Jean Monsigny.

L'instit : Demain dès l'aube

Frankrijk 1995. Komedie van François Velle. Met o.a. Gérard Klein, Catherine Wilkening, Marc Duret, Fanny Valette en Veronica Antigo.

In deze ontroerende aflevering over de lotgevallen van interim-onderwijzer Victor Novak (Klein) geniet de tien-jarige Clara (Valette) van een zorgeloos leven tot op de dag dat meneer Novak haar het droeve nieuws van de dood van haar moeder Catherine (Wilkening), die met de motor is verongelukt, moet vertellen. Meester Novak moet nu het onderwerp overlijden in de klas bespreekbaar maken, want iedereen is diep onder de indruk van het gebeurde. Valette steelt uiteraard de show. Scenario van Didier Cohen en Isabel Sebastian.

Julie Lescaut : Crédit revolver

Zwitserland​/​​Frankrijk 1995. Misdaad van Josée Dayan. Met o.a. Véronique Genest, Mouss Diouf, Renaud Marx, Alexis Desseaux en Roger Dumas.

Julie Lescaut (Genest) wordt geconfronteerd met een vervelende zaak: sinds kort dringen mannen, die zich uitgeven voor politie-agenten, de woningen binnen van bejaarde mensen om hun spaarcentjes te stelen. Tot op heden ging dit nog niet gepaard met geweld, maar hoelang zal dat nog duren? Het debat over de onveiligheid in de stad komt weer ter sprake en de nieuwe assistent van de burgemeester ziet hier zijn kans mooi om voor een aparte lokale politiemacht te pleiten, die Lescaut en haar mensen de duivel kunnen aandoen. Interessant gegeven dat goed uitgewerkt werd en gemixt met enkele boeiende neventhema's. Het scenario van Eric Kristy tracht het verzwakte imago van de reeks wat op te vijzelen. Aan de camera stond Jean Monsigny. Formaat 16/9. Nicam Stereo.

Nestor Burma dans l'île

Zwitserland​/​​Frankrijk 1994. Misdaad van Jean-Paul Mudry. Met o.a. Guy Marchand, Pierre Tornade, Géraldine Cotte, Féodor Atkine en Bernard Alane.

Commissaris Tornade woont als laureaat in Zwitserland een festival van kamermuziek bij. Hij is helemaal weg van Loring, de directrice van het festival, en hij is dan ook zeer van slag wanneer zij sterft. Voor hem is het duidelijk: de vrouw is vermoord. Omdat hij in Zwitserland geen bevoegdheid heeft, doet hij een beroep op Nestor Burma (Marchand). Burma heeft al zijn intuïtie nodig om de dader te ontmaskeren. Verdachten zijn er genoeg, o.a. de Russische pianiste Atkine, die na tien jaar stilzwijgen haar comeback maakt, de persattaché Wilkening, die duidelijk iets verzwijgt, en de jonge erfgenaam Bernard, die alle voordeel haalt uit de dood van het slachtoffer. Routinefilm in de reeks, die voldoende valse aanwijzingen rondstrooit om de identiteit van de dader tot het einde te bewaren. Goed spel en knappe locaties vormen de aantrekkelijke punten van de film. Middelmatig scenario van Sylvie Coquart en Pascal Bancou, naar de roman van Léo Malet. De camera was in handen van Claude Egger.

Nature morte

Hongarije​/​​Frankrijk​/​​Italië 1994. Film noir van Peter Gárdos. Met o.a. Catherine Wilkening, Andor Lukáts, Attila Kaszás, Lóránd Lohenszky en Attila Hankó.

Lukáts is een veertig-jarige huurmoordenaar. Zijn nieuwste opdracht is in Boedapest Kaszás te liquideren. Deze taak brengt hem twintig jaar terug in de tijd. Toen schoot hij tijdens een betoging de politieman neer die verantwoordelijk was voor de dood van zijn vader. Destijds kon hij onderduiken bij zijn leraar filosofie, de vader van de man die hij nu moet doden. Om de oude schuld af te lossen wil hij Kaszás redden, ook al betekent dit dat hij dan zelf opgejaagd wordt. Goed opgebouwde th riller over een huurmoordenaar met een geweten, zeer gevoelig vertolkt door Lukáts. Het scenario van Patrick Mosconi en Joseph Périgot is gebaseerd op een roman van Mosconi. De sfeer van het Boedapest rond 1990 wordt uitstekend weergegeven. De beelden zijn van János Kende. Ook bekend als TUEUR À GAGES.

Le Tunnel

Spanje​/​​Duitsland​/​​Frankrijk​/​​Italië 1994. Misdaad van Yves Boisset. Met o.a. Götz George, Macha Méril, Catherine Wilkening, Edgar M. Böhlke en Gérard Klein.

Karl Morlock (George) is inspecteur van de Duitse vertegenwoordigers van een Europees industriëel kartel dat de bouw financiert van een autotunnel in de Pyreneeën. Hij wordt naar de plaats van het project gestuurd omdat milieugroepen de bouw willen stilleggen. Dat levert volgens de opdrachtgevers onaanvaardbaar tijdverlies op. Morlock ontdekt dat de acties goed georganiseerd zijn en hij wil uitvinden wie erachter zit. Alledaagse misdaadfilm die de aandacht wil vestigen op de vernietiging van het milieu uit winstbejag. Boisset, die ook het scenario schreef, samen met Alain Scoff, was ooit een cynischer filmmaker. De acteurs leveren goed werk, vooral Méril als de politieke lijsttrekker van een groene partij. Yves Dahan stond achter de camera. In Duitsland uitgezonden als een aflevering van de tv-serie MORLOCK.

Wo warst Du in jener Nacht ?

Italië 1993. Thriller van Salvatore Samperi. Met o.a. Kim Rossi Stuart, Peter Sattmann en Catherine Wilkening.

Karl Morlock (George) is inspecteur van de Duitse vertegenwoordigers van een Europees industriëel kartel dat de bouw financiert van een autotunnel in de Pyreneeën. Hij wordt naar de plaats van het project gestuurd omdat milieugroepen de bouw willen stilleggen. Dat levert volgens de opdrachtgevers onaanvaardbaar tijdverlies op. Morlock ontdekt dat de acties goed georganiseerd zijn en hij wil uitvinden wie erachter zit. Alledaagse misdaadfilm die de aandacht wil vestigen op de vernietiging van het milieu uit winstbejag. Boisset, die ook het scenario schreef, samen met Alain Scoff, was ooit een cynischer filmmaker. De acteurs leveren goed werk, vooral Méril als de politieke lijsttrekker van een groene partij. Yves Dahan stond achter de camera. In Duitsland uitgezonden als een aflevering van de tv-serie MORLOCK.

Dov'eri quella notte

Frankrijk​/​​Italië​/​​Peru​/​​Duitsland 1993. Drama van Salvatore Samperi. Met o.a. Kim Rossi Stuart, Catherine Wilkening, Peter Stattman, Luis Alberto Andiarivera en Pastora Vega Aparicio.

Speelt in het hedendaagse Peru en gaat over een verarmde Peruaanse revolutionair, Tupac (Stuart), wiens vrouw bij een beroving, waarbij zij betrokken was, omkwam. Voor zij stierf kreeg zij echter een baby. Juliette (Wilkening), een Europees meisje uit een bourgeois-milieu heeft een goede relatie met Carlo (Sattman) en een professionele loopbaan. Ze besluit naar Peru te gaan om een baby te adopteren. Juliette krijgt Tupac's baby maar deze verdwijnt met het kind. Juliette en Carlo gaan op pad om hem op te sporen. Tupac wacht, achterna gejaagd door de autoriteiten, in de steek gelaten door zijn mede-revolutionairen en achtervolgd door narcotica-baronnen, een tragisch einde. Een tv-film over de problemen van het adopteren van kinderen uit een arm land door rijke westerse landen, en de sociale gevolgen daarvan. Prachtig camerawerk van Carlo Cercuio op locatie, prima productie, het scenario is van Vittorio Bonicelli, John Howlett en Viven Zingg.

Cherche famille désespérement

Frankrijk 1993. Drama van François Luciani. Met o.a. Françoise Christophe, Philippe Leroy, Alexis Tomassian, Bernard Crombey en Catherine Wilkening.

Edward (Leroy-Beaulieu) is een rijk man. Maar, zoals het spreekwoord zegt, geld maakt niet gelukkig. En hij is bijzonder ongelukkig want hij heeft zijn zoon en enige erfgenaam verloren. Maar dan merkt hij de straatjongen Milan (Thomassian) op en die doet hem aan zijn zoon denken. Het vervolg laat zich raden. Een film die zonder schroom op de traanspieren werkt, maar die verder weinig bestaansredenen heeft. Het goedkope sentiment stroomt van het scherm en wie van dit soort gemakkelijke ontroering houdt zal ongetwijfeld een hoogdag beleven. Andere kijkers hebben ongetwijfeld iets beter te doen. Het scenario is van de hand van Jacques Labib, Claude Fouchier en Martin Brossollet. Fotografie van Mario Barroso.

Missus

Frankrijk​/​​Italië​/​​USSR​/​​Duitsland 1992. Thriller van Alberto Negrin. Met o.a. Iain Glen, Catherine Wilkening, Helmut Griem, Wadeck Stanczak en Jacques Perrin.

De jezu[KA3]ieten pater Pietro Salviati Missus (Glen) wordt in 1982 door het Vaticaan naar de Sovjet-Unie gestuurd om er achter te komen wie de KGB als spion in de kerk van Rome heeft laten infiltreren. Zijn contactman blijkt de KGB-kolonel Tadigov (Adorf) te zijn, voor wie Missus acht jaar eerder op de vlucht moest. Tadigov wordt echter vermoord en nu wordt er jacht gemaakt op Missus en de knappe CIA-agente Olga Astrova (Wilkening). Olga slaagt erin uit Leningrad te vluchten, maar in de Finse vijfmijlszone wordt zij onder vuur genomen. Missus blaast na dit incident de hele operatie af en wil in Litauen (toen ook nog de Sovjet-Unie) een nieuw leven beginnen. De KGB laat hem echter niet met rust. Zij sturen zijn ex-minnares (Dobrovolskaja) op hem af, die hem niet alleen opspoort, maar hem óók onthult dat hij de vader van haar dochtertje is. Een spionagefilm met de clerus als held, die ook over menselijke zwakheden blijkt te beschikken. Er zit te weinig vaart in deze film en het slot is te melodramatisch en ongeloofwaardig ondanks de aantrekkelijke rolverdeling. Het scenario is van Franco Bernini en Angelo Pasquini. Deze lange tv-film wordt meestal in twee delen uitgezonden.

Picture Perfect

Canada​/​​Frankrijk 1991. Thriller van Jean-Claude Missiaen. Met o.a. Catherine Wilkening, Mark Hamill, Jean-Pierre Malo, Michael Goldman en Jesse Joe Walsh.

Fotograaf Hamill legt in Parijs een schietpartij op de gevoelige plaat vast en raakt met mannequin Wilkening verwikkeld in een spionage-affaire. Onderhoudende, maar behoorlijke voorspelbare achtervolgings-suspense. Gary Freedman en David Preston penden het scenario in elkaar, terwijl Jean-Claude Vicquery de plaatjes schoot.

Poison d'amour

Frankrijk 1990. Misdaad van Hugues De Laugardière. Met o.a. Frédéric van den Driessche, Catherine Wilkening, Clémentine Célarié, François Perrot en Jean-François Perrier.

Briljante politiecommissaris doet achttien uur per dag levensgevaarlijk werk, en zijn vrouw heeft genoeg van haar huwelijk met een geestverschijning. Ze gaat uit met vriend(inn)en, en het huwelijk strandt. Haar beste vriendin is de minnares van een rijke en beroemde advocaat. Hij wordt vermoord en zij wordt verdacht. Zijn de twee vrouwen medeplichtig? Een koude douche voor onze commissaris, die dit - moeilijke - priv[KA1]e-onderzoek moet gaan doen. Bewerking van de roman [KL]Le d[KA1]ejeuner interrompu[KLE] van Julien Vartet. Op basis van een nogal gemaakte en vrij kunstmatige plot, maar de regisseur en mede-bewerker (samen met Thierry Léger) verdoezelt dit gebrek met een degelijk opgebouwde regie en een geslaagde beschrijving van de personages, die duister en gecompliceerd genoeg zijn om de aandacht vast te houden. Een van de weinige voor tv gemaakte misdaadfilms die beter zijn dan het boek waarop ze zijn gebaseerd. Bijna

La tribu

Frankrijk 1990. Yves Boisset. Met o.a. Stéphane Freiss, Catherine Wilkening, Maxime Leroux, Kader Boukhanef en Jean-Pierre Bacri.

Als dokter Freiss dienst heeft, wordt hij door collega Bisson en bevriende zakenman Wilson, de plaatselijke kandidaat van een extreem-rechtse partij, geroepen bij het ziekbed van een jongeman. Freiss meent dat hij opgenomen moet worden in het ziekenhuis, maar de heren weigeren. Enkele dagen later overlijdt de patiënt. Als Wilkening, journaliste bij de plaatselijke radio en hartsvriendin van Freiss, door de ether kritische geluiden laat horen over een 'beschermer', wordt zij het dodelijke slachtoffer van een verkeersongeval. Dokter Freiss kan niet anders dan op onderzoek uitgaan en ontdekt een slangenkuil, die gevuld is met fascistisch addergebroed, homoseksualiteit en drugs. Typische gallische film over het roeren in de politieke stront, die helaas mank gaat aan het gespring van de hak op de tak, en die voor kijkers buiten Frankrijk maar nauwelijks gevolgd kan worden. Scenario van Alain Scoff en regisseur Boisset. Fabio Conversi stond achter de camera.

Une femme innocente

Frankrijk 1989. Mysterie van Pierre Boutron. Met o.a. Jacques Dufilho, Catherine Wilkening, Pierre Clémenti, Patrick Raynal en Bertrand Lacy.

Een origineel scenario, dat een subtiele aanpak vergt. Een actrice leest een scenario dat vier verhalen bevat, die de kijker met haar mee beleeft: [KL]Histoire d`un fou[KLE] (Emile Zola), [KLE]Le matelot d`Amsterdam [KLE] (Guillaume Apollinaire), [KLE]Le Louis d`or [KLE] (Fran[KA10]cois Copp[KA1]ee en [KLE]Omphale[KLE] (Th[KA1]eophile Gautier). Vervolgens komt de actrice thuis en wordt werkelijk aangevallen door een jongeman. Maar deze werkelijkheid is weer een bewerking van het verhaal [KLE]Un viol[KLE] van Jean Cau. Gefilosofeer over wat nu werkelijkheid is en wat fantasie, en over de bedrieglijke wereld van verschijningen. Deze televisiefilm borduurt voort op verrassende variaties rond deze thema`s en, Boutron, aan wie onderwerpen die iets bovennatuurlijks hebben wel zijn toevertrouwd, weet zijn creatieve verkenningstochten voor het bioscoopdoek (THE PORTRAIT OF DORIAN GRAY) prima over te brengen op het televisiescherm.

Les amants du lac

Frankrijk 1989. Thriller van Joyce Buñuel. Met o.a. Maxime Leroux, Catherine Wilkening, Roland Blanche, Marc de Jonge en Danielle Lebrun.

Een bewerking van een psychologische detective van Day Keene rond de verdwijning van twee zakenlui, waarin zeden en gebruiken een belangrijke rol spelen. De plaats waar het verhaal zich afspeelt is echter 'La France profonde' geworden. Een trieste en perverse intrigegeschiedenis, vakkundig verteld door de vrouw van de cineast Juan Buñuel alsmede overtuigend spel.

Le crime d'Antoine

Frankrijk 1989. Mysterie van Marc Rivière. Met o.a. Tom Novembre, Catherine Wilkening, Jacques Weber, Yves Robert en Stéphane Jobert.

Een getrouwe bewerking van de roman van Dominique Roulet, die zich ergens op het grensvlak van politie-, avonturen- en griezelfilm bevindt. Met zijn eerste lange speelfilm toont Marc Rivière zich een onevenwichtig filmer. Sommige scènes zijn zeer intens en andere zijn mislukt, vooral door het zo nu en dan onwaarschijnlijke scenario. De ontknoping is bovendien té vergezocht. Goede vertolkers, vooral Yves Robert. Het camerawerk van Claude Agostini is soms excentriek.

Jésus de Montréal

Canada​/​​Frankrijk 1989. Drama van Denys Arcand. Met o.a. Lothaire Bluteau, Catherine Wilkening, Johanne-Marie Tremblay, Yves Jacques en Rémy Girard.

Quebecse regisseur Arcand (Love & Human Remains) probeert met Jésus de Montréal een idee te geven van wat er zou gebeuren als een Jezus-figuur zou verschijnen in de hedendaagse materialistische wereld. Het verhaal begint met Daniel (Bluteau), die een nieuwe toneelversie van de bijbelse gebeurtenissen rond Pasen op poten zet. Hij groeit zodanig in zijn rol dat hij werkelijk gaat lijken op Jezus. De film - hoewel wat sloom en theatraal - werd zeer hartelijk ontvangen in filmland (onder andere Juryprijs Cannes en Oscarnominatie).

Les jupons de la révolution - Madame Tallien

Frankrijk 1988. Biografie van Didier Grousset. Met o.a. Catherine Wilkening, Jean-Claude Adelin, Philippe Dormoy, Redjep Mitrovitsa en Domique Pinon.

Tijdens het Schrikbewind stuurt Robespierre (Dormoy) Tallien (Adelin) naar Bordeaux, waar deze valt voor de schone adellijke Theresa (Wilkening). Hun liefde wordt verboden door de tirannieke Robespierre en hij beveelt de opsluiting van de lieftallige Theresa, maar Tallien laat geen gelegenheid ongemoeid waarin hij probeert haar te bevrijden.

Deux minutes de soleil en plus

Frankrijk 1988. Drama van Gérard Vergez. Met o.a. Christophe Malavoy, Pauline Lafont en Catherine Wilkening.

Gewetensvolle bewerking van de roman van Francis Ryck door Vergez, die na lange tijd weer eens een speelfilm maakte, hetgeen te wijten is aan het mislukken van zijn eerste films. Is het om die reden dat hij er van heeft afgezien een persoonlijk maar door het grote publiek onbegrepen dan wel door de censuur verminkt werk te maken? Hoe het ook zij, DEUX MINUTES DE SOLEIL EN PLUS wijkt niet af van de gebaande paden van de psychologische 'suspense' maar is een sterke film met drie zowel boeiende als erg vage personages.

Contrainte par corps

Frankrijk 1988. Thriller van Serge Leroy. Met o.a. Marianne Basler, Vittorio Mezzogiorno, Catherine Wilkening, Tanya Lopert en Caroline Silhol.

Een jonge Française reist door een ver, vreemd land en krijgt te maken met de politieman die ze heeft afgesnauwd. Vanaf dat moment wordt haar verblijf een nachtmerrie. Ze komt zelfs in de gevangenis terecht. Naar een verhaal van Loula Ioanne, gebaseerd op ware gebeurtenissen. Leroy geeft de bijzondere feiten schematisch weer, demonstreert zijn beheersing van het visuele aspect en brengt de acteurs tot opmerkelijke prestaties.

Mon bel amour, ma déchirure

Frankrijk 1987. Erotiek van José Pinheira. Met o.a. Stéphane Ferrara, Catherine Wilkening, Véra Gregh, Véronique Barrault en Jacques Castaldo.

De titel is een versregel van Aragon uit [KL]Il n`y a pas d`amour heureux[KLE] maar daarmee houdt de vergelijking helaas op. Een intelligente vrouw ontmoet een man zonder ontwikkeling en zij beleven een hevige hartstochtelijke liefde zoals die maar weinig voorkomt. Uiteindelijk afgewezen door de schoonheid, pleegt de lomperik in haar bijzijn zelfmoord. Doet denken aan Liliana Cavani (IL PORTIERE DI NOTTE), aan Bernardo Bertolucci (ULTIMO TANGO A PARIGI) en aan heel wat anderen, waaronder Shakespeare. De overdreven realistische wijze van filmen grenst hier met opzet aan exhibitionisme en pornografie: we hebben het druk met een serie twistgesprekken tijdens bijzondere verrichtingen en dat is dus alles! Scenario van de regisseur en Luis Calaferte Sotha.

Un Amour à Paris

Frankrijk 1986. Drama van Merzak Allouache. Met o.a. Juliet Berto, Sophie Vigneaud, Karim Allaoui, Daniel Cohn-Bendit en Catherine Wilkening.

Een romance tussen een jonge joodse en een jonge Algerijn, die op tragische wijze onmogelijk wordt gemaakt. Het thema is mager en de bewerking onvoldoende, hoe goed de bedoelingen van de scenarioschrijver-regisseur ook zijn, wiens vorige films, zoals OMAR GATLATO, veel beter waren. Er is sprake van overdreven simplisme, nogal abstracte personages en zeer zwak uitgewerkte verwijzingen. Het resultaat is een banale liefdesgeschiedenis, waarvan de lokatie nergens duidelijk wordt aangegeven: de handeling zou zich werkelijk overal hebben kunnen afspelen. Het camerawerk is van Jean-Claude Larrieu.