Fedele Papalia

Revient le jour

Frankrijk 1999. Romantiek van Jean-Louis Lorenzi. Met o.a. Elisa Servier, Marie Ravel, Philippe Lefebvre, Marine Fayer en Fannie Paitel.

Le voyage à Paris

Frankrijk 1999. Komedie van Marc-Henri Dufresne. Met o.a. Olivier Broche, François Morel, Micheline Presle, Marina Tomé en Valentin Morel.

This Could Be the Last Time

Verenigd Koninkrijk 1998. Familiefilm van Gavin Millar. Met o.a. Joan Plowright, Jonathan Burteaux, Penelope Wilton, Dorothy Tutin en Keith Barron.

De Britse Plowright, zo mooi in films als Enchanted April en Peter Greenaway's Drowning by numbers, speelt een levendige dame op leeftijd die uit haar bejaardentehuis ontsnapt. In Parijs ontmoet ze een eveneens voortvluchtige, elfjarige jongen. In deze sympathieke komedie beleeft het tweetal de nodige avonturen. (RdL/VPRO Gids)

Fall From Grace

Verenigde Staten​/​​Frankrijk​/​​Verenigd Koninkrijk 1994. Oorlogsfilm van Waris Hussein. Met o.a. James Fox, Michael York, Patsy Kensit, Richard Anconina en Tara Fitzgerald.

Tv-film over D-Day naar de roman van Larry Collins over de geallieerde spionne Catherine Pradier (Tara Fitzgerald), codenaam Denis. Ze wordt erop uit gestuurd om het Duitse opperbevel te misleiden over de invasie, maar haar liefde voor een Franse dubbelspion bemoeilijkt haar taak. Ze wordt gevangen genomen, gemarteld en ondervraagd door nazi-officier Stromelburg (York).

Couchettes express

Frankrijk 1994. Komedie van Luc Béraud. Met o.a. Jacques Gamblin, Bernard Haller, Isabelle Renauld, Marc Citti en Gunilla Karlzen.

Gamblin is steward op de slaaptrein Parijs/Venetië. Hij moet kaartjes en identiteitsbewijzen van de reizigers in 'zijn' wagon ophalen. Op zekere dag vraagt een passagier, Haller, om bescherming. Hij lijdt aan een nog onbekende ziekte en hij is niet alleen op de vlucht voor geleerden die hem als proefkonijn willen gebruiken, maar ook voor Bonke, een handelaar in menselijke organen. Een misdaadkomedie met dramatische ondertoon. De film is een poging van alles over te brengen, maar slaagt bijna nergens in. Het rommelige scenario is van Béraud en Bernard Stora, die zich lieten inspireren door de roman La Maldonne des Sleepings van Tonino Benacquista. Alleen een talent als Haller weet de film enkele geslaagde momenten mee te geven. Camerawerk van Alain Levent.

Julie Lescaut : Rapt

Frankrijk​/​​Zwitserland​/​​Duitsland 1993. Misdaad van Elisabeth Rappeneau. Met o.a. Véronique Genest, Jérôme Anger, Mouss Diouf, Alexis Desseaux en François Marthouret.

Julie Lescaut (Genest) krijgt een heel vreemd telefoontje. Een babysitter meldt de verdwijning van het kind waarop ze moest passen. Het wordt nog vreemder als de ouders, de familie Beaudoin (Bujeau en Seyrig), onbewogen blijven en verklaren dat het om een misverstand gaat. Het kind is namelijk voor enkele dagen naar een tante in de bergen. Commissaire Julie die het zaakje niet vertrouwt, geeft haar assistent N`Guma (Diouf) opdracht de gangen van de babysitter na te gaan. Een van de betere afleveringen uit de serie die over de illegale handel in babies gaat en die opvalt door de mysterieuze sfeer met een handige spanningsopbouw. Het spel van de bijrollen is echter - zoals gewoonlijk - heel oppervlakkig. Alexis Lecaye schreef het scenario. Het camerawerk is van Flore Thulliez.

Does This Mean We're Married?

Verenigde Staten​/​​Frankrijk 1990. Romantiek van Carol Wiseman. Met o.a. Patsy Kensit, Stéphane Freiss, Mouss Diouf, Anne-Marie Pisani en Joseph Mimo.

Kensit is Amerikaanse, platzak, woont in Parijs en droomt van een toekomst als actrice. Er is maar één probleem: haar visum loopt af en dientengevolge moet ze terug naar huis. Ze knoeit met haar credit card om voldoende geld bij elkaar te krijgen om een papieren huwelijk aan te gaan zodat ze in het land mag blijven. Ze trouwt met de ambitieuze musicus Freiss, die ook een centje gebruiken kan. Na het huwelijk wil ze hem niet meer zien, maar het lot beslist er anders over. Schaamteloze imitatie van GREEN CARD, met dat verschil dat Wiseman geen Peter Weir is en dat het scenario van Grant Morris en Nancy Heikin-Pepin niet half zo geestig en ontroerend is als voorgaande. Kensit is de enige die de film levendig houdt, de rest speelt ondermaats. Wel geeft de film een betrekkelijk goed beeld van de mengelmoes aan rassen vertegenwoordigd in Parijs. Mooie fotografie van Yves Dahan.