Jacques Denis

Les enfants du printemps : Les feuilles mortes

Frankrijk 1999. Komedie van Marco Pico. Met o.a. Pierre Arditi, Dominique Labourier, Michel Aumont, François Cluzet en Jean-Claude Dreyfus.

Les enfants du printemps : Les copains d'abord

Frankrijk 1999. Komedie van Marco Pico. Met o.a. Pierre Arditi, Dominique Labourier, Michel Aumont, François Cluzet en Jean-Claude Dreyfus.

Les enfants du printemps : En haut de l'affiche

Frankrijk 1999. Komedie van Marco Pico. Met o.a. Pierre Arditi, Dominique Labourier, Michel Aumont, François Cluzet en Jean-Claude Dreyfus.

La cavale des fous

Frankrijk 1993. Komedie van Marco Pico. Met o.a. Pierre Richard, Michel Piccoli, Dominique Pinon, Florence Pernel en Edith Scob.

Nadat de filosoof prof. Henri Toussaint (Piccoli) zijn vrouw had gepoogd te wurgen, heeft hij zichzelf vrijwillig ter beschikking gesteld en wordt hij al zeven jaar verpleegd in een chique inrichting voor psychisch gestoorden. Zijn psychiater, die zich persoonlijk om hem bekommert, is Bertrand Daumale (Richard, die samen met Olivier Dazat het scenario schreef). Als Henri`s vrouw (Scob) ongeneeslijk ziek is, uit zij de wens zich te verzoenen met haar man. Dokter Daumale is van oordeel dat pati[KA3]ent Henri onder zijn begeleiding wel een weekend met verlof kan uit de inrichting. Als zij de kliniek verlaten, smokkelt Henri een medepati[KA3]ent mee naar buiten. Het is de redelijk gestoorde, maar niet onaantrekkelijke Angel (Pinon). Met zijn drietjes komen ze in dolkomische situaties terecht (trekken aan de noodrem van de trein, de hotelkamer delen, een miss-verkiezing, Piccoli die zich uitgeeft voor Richard en hem tracht op te bergen in een krankzinnigengesticht, etc.). Ondanks het feit dat Pinon heel erg haar best doet om het leuk te houden, spelen Piccoli en Richard als houten klazen, behoudens een uitschieter van eerstgenoemde die dan goed is voor een zeer gulle lach. Het camerawerk is van François Lartigue.

La petite apocalypse

Italië​/​​Polen​/​​Frankrijk 1992. Komedie van Costa-Gavras. Met o.a. Pierre Arditi, Anna Romantowska, Maurice Bénichou, Carlo Brandt en Jacques Denis.

Een uit Polen geëmigreerde schrijver woont bij zijn ex- vrouw die getrouwd is met burgeois henry. De dromerige en gedesillusioneerde auteur verwisselt al grappenmakend een gloeilamp, waarna alles verandert. Henry en zijn depressieve vriend Jacques geloven dat het zelfmoord is, en besluiten van hem een held en martelaar te maken, zodat zijn dood dragelijk wordt en niet voor niets is geweest. Costa-Gavras die politieke films maakt, waagt zich deze keer op het komische vlak zonder dit helemaal in de vingers te hebben.

Quartier Nègre

Duitsland​/​​Frankrijk​/​​Zwitserland 1990. Drama van Pierre Koralnik. Met o.a. Tom Novembre, Fabienne Babe, Jean-Paul Roussillon, Jacques Denis en Jérôme Anger.

Een pasgehuwde jong Frans mijningenieur arriveert met zijn vrouwtje in 1937 in Panama, maar vindt er geen werk, geraakt aan lager wal, gaat samenhokken met minderjarige negerhoertje tot grote consternatie van eigen vrouw, en de blanke gemeenschap, die hem als mislukt beschouwt. De zwarte gemeenschap vereert hem als een held. Tien jaar later is hij dood en laat hij zijn autochtone bijzit een rits kinderen en een huis in Frankrijk na. Geslaagde sfeerschepping, die bekroond werd op het internationale tv- festival van Nonte Carlo, maar een papierdunne intrige waarin de psychologische motivatie totaal ontbreekt. Naar gelijknamige roman van Georges Simenon.

Le grand môme

Frankrijk 1990. Misdaad van Jacques Ertaud. Met o.a. Jacques Denis, Paul Leski, Alexandre Lorska, Ginette Garcin en Jean Benguigui.

Een verfilming van de aardig bloedige, gelijknamige detective van een geheimzinnige, zich A.D.G. noemende auteur, verschenen in de 'Série Noire' van Gallimard. Ongelooflijk naargeestige en angstaanjagende personages komen met elkaar in aanraking in dit plot rond de ontvoering van een jeugdige bardame van een nachtclub en een baby, wier ouders zijn omgekomen bij een verschrikkelijk naar auto-ongeluk. Een kundige en efficiënte regie.

La face de l'ogre

Frankrijk 1990. Drama van Bernard Giraudeau. Met o.a. Anny Duperey, Pierre Vaneck, Catherine Frot, Jacques Denis en Jean-Claude Bouillaud.

Bewerking van een roman van Simone Desmaison met een symbolische titel, die verwijst naar een berg met een gevaarlijke beklimming. Het verhaal speelt zich af in een afgelegen hotelletje aan de voet van die berg. De hotelgasten, waaronder een raadselachtige vrouw die alleen is, volgen met een verrekijker het traject dat de bergbeklimmers afleggen. Giraudeau, die zich plotseling opwerpt als televisieregisseur zonder een rol voor zichzelf te reserveren, wekt meer belangstelling met zijn zeer gedetailleerde schildering van de personages dan met zijn regie, die nogal eens in herhaling valt.

Il me faut un million

Frankrijk 1990. Drama van Gérard Chouchan. Met o.a. Jacques Denis, Catherine Terouenne, Christine Murillo en Christian Pereira.

Het trage verhaal van een man met wie het compleet bergafwaarts gaat. Hij is taxichauffeur en tevreden met zijn lot, maar verliest zijn baan als gevolg van een stompzinnig ongeluk (zoals het merendeel van de ongelukken) en probeert het dan met kleine tijdelijke functies. Daar komt echter een einde aan wanneer de deurwaarder langskomt, die zijn maatschappelijke leven verknalt. Hij gaat noodgedwongen een lening aan en veroorzaakt per ongeluk iemands dood. Vanaf dan wordt hij ook nog eens vermalen in de gerechtelijke molen. Hoewel het scenario mager aandoet en de opeenvolging van rampen iets te stelselmatig is, heeft Denis (die heeft gewerkt voor Claude Goretta en andere talentvolle cineasten) de naam zijn rollen zeer streng te selecteren. Hij is alomaanwezig en zeer boeiend. Dankzij hem een geslaagde film.

Condorcet: Mort d'un républicain

Frankrijk 1990. Biografie van Michel Soutter. Met o.a. Pierre Arditi, Pascale Rocard, Nadine Alari, Jean-Marc Bory en Jacques Denis.

De laatste jaren van de filosoof Condorcet (1743-1794), ten tijde van de Revolutie. Ook zijn politieke rol als te gematigd republikein, ongetwijfeld om te ontsnappen aan de Terreur (en het 'voormalig markies'), tot aan zijn zelfmoord, komen aan bod. Een zorgvuldige en aandachtige regie van de Zwitserse cineast, die een hele boeiende Condorcet beschrijft, zeer genuanceerd gebracht door Arditi, op basis van het boek van Elizabeth en Pierre Badinter, met overigens eerstgenoemde als co-scenariste.

Le bois de justice

Frankrijk 1989. Thriller van Raymond Vouillamoz. Met o.a. Jean-Philippe Écoffey, Myriam David, Nils Tavernier, Jacques Denis en Pierre Maulini.

Twee broers, de een gebocheld en lelijk (Ecoffey) en de ander een knappe rokkenjager (Tavernier), haten elkaar door een onverkwikkelijke erfeniskwestie. Tussen hen staat bovendien de perverse David en dat leidt tot moord. Scenario van Tavernier O'Hagan.

Haute tension: le bois de justice

Frankrijk 1989. Drama van Raymond Vouillamoz. Met o.a. Jean-Philippe Écoffey, Myriam David, Nils Tavernier, Jacques Denis en Pierre Maulini.

Twee broers, de een gebocheld en lelijk (Ecoffey) en de ander een knappe rokkenjager (Tavernier), haten elkaar door een onverkwikkelijke erfeniskwestie. Tussen hen staat bovendien de perverse David en dat leidt tot moord.

Clémence Aletti

Frankrijk 1989. Misdaad van Dominique Labourier. Met o.a. Jacques Denis, Bernard Le Coq, Jean-Marc Thibault, Robert Rivard en Charlotte Maury.

Het uigangspunt vormt de moord op een rechter-commissaris en zijn jonge zoon in Toulon. Zijn zuster Cl[KA1]emence, politiecommissaris in Parijs, stort zich op de opsporing van een bende terroristen en het schaduwen brengt haar in Rome en Montr[KA1]eal. Geloofwaardigheid is niet de sterkste kant van deze bruisende serie met het aantal wendingen van een stripverhaal, door de televisieregisseur voortvarend en zonder oog voor de realiteit afgehandeld. Erg ontspannend op voorwaarde dat er niet te veel eisen worden gesteld. Labourier (Clémence) is ontroerend.

Chocolat

Frankrijk​/​​Duitsland​/​​Kameroen 1988. Drama van Claire Denis. Met o.a. Mireille Perrier, Isaach de Bankolé, Giulia Boschi, Cécile Ducasse en Jean-Claude Adelin.

Een jonge Française keert terug naar de plek in Kameroen waar ze als klein meisje woonde en een band opbouwde met de huisbediende, Protée. In flashbacks zien we wat er zich destijds afspeelde tussen haar moeder en de man, in een tijdperk waarin rassenscheiding pijnlijk vanzelfsprekend was. Claire Denis, de latere internationaal gewaardeerde maakster van films als Beau Travail en Vendredi Soir, creëert in haar gevoelige regiedebuut een liefdevolle blik op het land waar ze zelf opgroeide. Ze kreeg er een Gouden Palmnominatie voor.

Le bord des larmes

Frankrijk 1986. Drama van Jacques Fansten. Met o.a. Anny Duperey, Dimitri Peaucelle, Pénélope Schellenberg, Paul Barge en Jacques Denis.

Het rustige leventje van Duperey en haar twee tienerkinderen stort in, als haar echtgenoot, de plaatselijke veearts, onverwacht aankondigt dat hij hen gaat verlaten. Ze heeft geen middelen van bestaan. Om aan de kost te komen laat ze zich betalen voor de liefde. Ze wordt vals beschuldigd van diefstal, waardoor haar de ouderlijk macht wordt ontnomen en haar kinderen in een tehuis terecht komen. Ze komt op effectieve wijze in verzet, kidnapt haar kinderen en weet leugenjournalistiek aan de kaak te stellen en haar onschuld te bewijzen d.m.v. een tv- interview. Gesitueerd in de Bordelais, Z.W. Frankrijk.

Monsieur Abel

Zwitserland 1983. Mysterie van Jacques Doillon. Met o.a. Pierre Dux, Zouc, Jacques Denis, Corinne Coderey en Dani.

Een oude man wacht in zijn ge[KA3]isoleerde huis op een heuvel in alle eenzaamheid op zijn dood. Tijdens een wandeling ontdekt hij echter het lijk van een vrouw. Vanaf dat moment voert hij zijn eigen onderzoek uit en krijgt zijn leven weer zin. Hoewel dit zeker niet het belangrijkste werk van deze (Franse) regisseur is, zet hij deze film met een reëel gevoel voor de mysteries van het leven in nogal subtiele halve tinten neer en houdt hij het geheel van het begin tot het einde interessant.

Guerre en pays neutre

Frankrijk 1981. Oorlogsfilm van Philippe Lefebvre. Met o.a. Jacques Denis, Geneviève Mnich, Anna Prucnal en Julian Glover.

De bewerking van de roman Genève appelle Moscou van Drago Arsenijevio. Deze spionagegeschiedenis speelt zich af in 1936 in Genève. 'Couleur locale' verzekerd. Een onderhoudend tempo en tegelijk gecompliceerde en boeiende personages. Een degelijke regie met bovendien een moralistische overpeinzing in de stijl van Yves Boisset.

Allons Z'enfants

Frankrijk 1981. Drama van Yves Boisset. Met o.a. Lucas Belvaux, Jean-Pierre Aumont, Jean Carmet, Jacques Denis en Jean-Pierre Kalfon.

Zoon van een oorlogsveteraan wordt tegen zijn zin op militaire academie geplaatst en maakt zich door verzet tegen de discipline tot doelwit van zijn superieuren. Vlucht- en zelfmoordpogingen hebben geen ander resultaat dan celstraf of overplaatsing. Bij het uitbreken van WO II is hij een van de eersten die sneuvelt en hij wordt op graf gëeerd als een held. Regisseur Boisset greep autobiografische roman van Yves Gibeau aan voor nieuwe anti-autoritaire film, met gedoemdheid van een individuele revolte, en brengt nuancering aan waardoor de 'schurken' evenzeer slachtoffers van systeem blijken. Goed spel in overwegend episodische rollen.

Le Fuite en avant

Frankrijk 1980. Drama van Christian Zerbib. Met o.a. Bernard Blier, Michel Bouquet, Nicoletta Machiavelli, Yves Beneyton en Laura Betti.

René werkt op een fabriek waarvan de arbeiders staken naar aanleiding van een bedrijfsongeval waarvan zijn vrouw het slachtoffer is geworden. Hij raakt tegen wil en dank betrokken bij een moord die als zelfmoord gecamoufleerd wordt, en voelt zich alles behalve op zijn gemak, des te meer omdat de directeur van de fabriek moet kiezen tussen zijn paternalistisch humanisme en de houding van de financiële groep die het voor het zeggen heeft in deze zaak. Bovendien is er ook nog zijn rechterhand, een streber zonder scrupules die zijn best doet om de staking te breken en de directeur te ruïneren. Een ietwat ruwe en onhandige film maar erg mooi met een juiste, pessimistische beschrijving van een maatschappij die op alle niveaus geblokkeerd is.

Plurielles

Frankrijk 1978. Drama van Jean-Patrick Lebel. Met o.a. Christine Murillo, Jacques Denis, Monique Mélinand, Jenny Clève en Michel Amphoux.

Een monsterlijke bezinning over de positie van de vrouw in de maatschappij. Lebel wisselt scènes uit een huwelijksleven af met fragmenten uit een toneelstuk van een feministisch theatercollectief. De film bestaat uit beelden van werkende vrouwen en verbindende teksten die worden voorgelezen uit het werk van de theoreticus Friedrich Engels. Lachwekkend door zijn sacrale ernst en, uiteraard, stomvervelend.

Odo-Toum, d'autres rythmes

Zwitserland 1978. Muziek van Costa Haralambis. Met o.a. Papa Oyeah Makenzie, Yvette Théraulaz, Jacques Denis, Jean-Luc Bideau en Dollar Brand.

Een Afrikaans musicus heeft zich in Zwitserland geïnstalleerd en probeert zijn eigen muzikale traditie te integreren bij de westerse avant-garde van geïmproviseerde muziek en totaaltheater. Een vriend overtuigt hem ervan dat hij zich aan de tradities moet houden. Zijn eerste grote concert zou door allerlei tegenslagen een mislukking zijn geworden zonder de geïmproviseerde deelname van pianist Dollar Brand. Een geslaagde opzet om een documentair portret aan te vullen met spelscènes, die tot verder strekkende muzikale definiëring van Makenzie leiden. Bezwaar is dat Makenzie - hoewel een charismatische persoonlijkheid - een aanzienlijk minder interessante musicus is dan veel verwante anderen en dat de film hem wat al te kritiekloos benadert.

La Question

Frankrijk 1977. Drama van Laurent Heynemann. Met o.a. Jacques Denis, Nicole Garcia, Jean-Pierre Sentier, Christian Rist en Françoise Thuriès.

Een sympathisant van het F.L.N. in Algerije wordt door parachutisten gearresteerd en gemarteld. Een medestander overleeft de martelingen niet. Hij weet in de gevangenis stiekem een boek over zijn ervaringen te schrijven en door zijn advocaat te laten publiceren. Er zal een onderzoek worden ingesteld, als hij wegens staatsgevaarlijkheid wordt veroordeeld. Hij weet vanuit het gevangenishospitaal te ontsnappen. Deze indringende debuutfilm op basis van ervaringen van Henri Alleg wordt door niet-steracteurs met grote inzet gespeeld en krijgt door de sobere presentatie van martelscènes een extra-uitwerking die ondanks de concentratie op één geval verderreikende werking suggereert.

Dites-lui que je l'aime

Frankrijk 1977. Thriller van Claude Miller. Met o.a. Gérard Depardieu, Miou-Miou, Jacques Denis, Dominique Laffin en Claude Piéplu.

Een eenzame fabrieksarbeider blijft geobsedeerd door zijn inmiddels getrouwde jeugdliefde en moeder van een kind. Hij schrijft haar en belt haar nog regelmatig. De jonge buurvrouw in zijn pension is in stilte verliefd op hem en wordt het slachtoffer van zijn opgekropte frustraties. De film offert thriller-elementen van Patricia Highsmith's Sweet Sickness aan romantische bezetenheid en maakt die treffend waar, tot aan het ontsporende einde. Opmerkelijke, tegendraadse rollen van Depardieu en Miou-Miou. Het scenario is van Miller en Luc Béraud. Het camerawerk is van Pierre Lhomme.

Jonas qui aura 25 ans en l'an 2000

Zwitserland​/​​Frankrijk 1976. Komedie van Alain Tanner. Met o.a. Jean-Luc Bideau, Myriam Boyer, Jacques Denis, Roger Jendly en Dominique Labourier.

Door toevallige omstandigheden kruisen in Gen[KA2]eve de levens van acht verschillende personages elkaar, die ieder op hun manier een eigen vorm proberen te vinden voor hun gefrustreerd idealisme ten aanzien van een nieuwe maatschappij. Conflicten en teleurstellingen blijven niet uit, maar de hoop voor de toekomst wordt gevestigd op de geboorte van een baby in een `ecologisch` boerengezin. Het aanstekelijk samenspel van de ideale rolbezetting geeft de film een lichte toon die hem uittilt boven de theoretisch-onderwijzende uitgangspunten en de nadrukkelijke vervreemdingseffecten (als de afwisseling van zwartwit en kleur), zonder dat die vrolijkheid de zinnigheid van de diverse probleemstellingen verdoezelt. Het scenario is van regisseur Tanner en John Berger. Het camerawerk is van Renato Berta.

Un nuage entre les dents

Frankrijk 1974. Komedie van Marco Pico. Met o.a. Phillippe Noiret, Pierre Richard, Jacques Denis, Paul Crauchet en Jean Obé.

Faits divers-sprokkelaar Malisard (Noiret) en fotograaf Prévot (Richard), in een oude barrel permanent op scoopjacht in de Franse hoofdstad, raken op een plaats delict de twee zoontjes van Prévot kwijt. Vervolgens wordt het bekvechtende persmuskietenduo, bijgenaamd 'de Cowboys', zelf voor ontvoerders aangezien. Deze geweldige, semi-absurdistische reis langs de rafelranden van een volks Parijs anno 1974 barst van de karakterkoppen, gootpoëzie, galgenhumor en rauwe energie. Naast de haveloos ogende steracteurs blinkt Piéplu uit als de krantenbaas die het combineren van moraallessen en sensatiejournalistiek tot kunst heeft verheven.

The Middle Of The World

1974. Alain Tanner. Met o.a. Olimpia Carlisi, Juliet Berto, Jacques Denis en Philippe Léotard.

Faits divers-sprokkelaar Malisard (Noiret) en fotograaf Prévot (Richard), in een oude barrel permanent op scoopjacht in de Franse hoofdstad, raken op een plaats delict de twee zoontjes van Prévot kwijt. Vervolgens wordt het bekvechtende persmuskietenduo, bijgenaamd 'de Cowboys', zelf voor ontvoerders aangezien. Deze geweldige, semi-absurdistische reis langs de rafelranden van een volks Parijs anno 1974 barst van de karakterkoppen, gootpoëzie, galgenhumor en rauwe energie. Naast de haveloos ogende steracteurs blinkt Piéplu uit als de krantenbaas die het combineren van moraallessen en sensatiejournalistiek tot kunst heeft verheven.

Le milieu du monde

Frankrijk​/​​Zwitserland 1974. Drama van Alain Tanner. Met o.a. Philippe Léotard, Olimpia Carlisi, Juliet Berto, Jacques Denis en Dénise Perron.

Een Zwitserse ingenieur en een Italiaanse serveerster worden verliefd op elkaar, maar weten het mentaliteitsverschil tussen zijn op de toekomst gerichte politieke ambities en haar op de traditie gerichte instelling niet te overbruggen. Het groeiproces wordt getoond in somber acteren, zware dialogen en landschapsopnamen die op het verstrijken van de tijd moeten duiden, maar de film komt vanuit de theorie niet tot echt leven. Een onthullend beeld van vooroordelen tegen buitenlandse arbeiders.

L'horloger de Saint-Paul

Frankrijk 1974. Drama van Bertrand Tavernier. Met o.a. Philippe Noiret, Jean Rochefort, Jacques Denis, Sylvain Rougerie en Christine Pascal.

Een gezagsgetrouwe horlogemaker (Noiret) in Lyon gaat bij zichzelf te rade nadat hij hoort dat zijn doorgaans bedaarde zoon wordt verdacht van een politieke moord. Debuutfilm van nestor Tavernier waarin hij een sfeervol portret tekent van een man van middelbare leeftijd die langzaam de leefwereld van zijn zoon ontdekt én leert waarderen. De straatbeelden van vervlogen Lyon zijn een aangename bonus. Gebaseerd op L'horloger d'Everton van Georges Simenon, een boek dat speelt in het kleinsteedse Amerika dat Simenon in de jaren vijftig bezocht. Winnaar van een Zilveren Beer in Berlijn.

Le Troisième cri

Zwitserland 1973. Drama van Igaal Niddam. Met o.a. Jacques Denis, Myriam Mezières, Christine Fersen, Leyla Aubert en Camille Fournier.

Een tiental mensen dat zich toevallig, om uiteenlopende taken en verantwoordelijkheden, in een atoomschuilkelder bevindt, wordt getroffen door alarm en afgesloten van de buitenwereld, waarna de spanningen en persoonlijke conflicten tijdens het afwachten steeds hoger oplopen. Nucleaire dreiging is niet meer dan een aanleiding voor een variant op HUIS CLOS, waarbinnen de personages zó duidelijk en snel getypeerd zijn, dat de onderlinge confrontaties zeer voorspelbaar blijken. Een bekwame vormgeving binnen de afgesloten ruimte en goed spel kunnen de verveling van eindeloze en nergens verrassende dialogen niet compenseren.

Les Arpenteurs

Zwitserland 1972. Komedie van Michel Soutter. Met o.a. Marie Dubois, Jean-Luc Bideau, Jacques Denis, Jacqueline Moore en Michel Cassagne.

Een landopmeter neemt het aanbod van een verliefde man aan om een boodschap te bezorgen bij diens aanbedene. Maar hij treft in haar huis een andere vrouw aan die hij versiert. Als de persoonsverwisseling ontdekt wordt wil hij per se de bedoelde vrouw ook treffen, maar de twee vrouwen krijgen hem door en spannen tegen hem samen. Een poëtische en ironische verkenning van de geometrie van de liefde door de ten onrechte minst bekende Zwitserse filmvernieuwer, die voor de tv Harold Pinters werk regisseerde en diens onthullende en mysterieuze gebruik van quasi-banale dialogen heeft overgenomen binnen een authentiek-eigen stijl. Opmerkelijke spelprestaties en fraaie zwart-witfotografie.

La Salamandre

Frankrijk​/​​Zwitserland 1971. Drama van Alain Tanner. Met o.a. Bulle Ogier, Jean-Luc Bideau, Jacques Denis, Véronique Allain en Marcel Vidal.

Een krantebericht over een proces waarbij een jonge arbeidster is beschuldigd van een moordpoging op haar oom en wegens gebrek aan bewijs is vrijgesproken, brengt journalisten op het idee voor een filmscenario. Ze zoeken contact met het meisje om achter haar geheim te komen. Ze verzet zich tegen ieder verdergaand contact en intregatie met haar omgeving. Een doorbraakfilm van de moderne Zwitserse cinema vertelt geen gangbare intrige, maar geeft een zowel psychologische als maatschappelijke portrettering. Spontaan en dwars-ironisch spel van de drie hoofdrollen compenseert theoretische uitgangspunten van vormgeving. Cultuurfilosoof John Berger schreef mee aan scenario.