François Bréant: muziek.
Er zijn 6 films gevonden.

Haut bas fragile

1995 | Musical, Komedie

Frankrijk 1995. Musical van Jacques Rivette. Met o.a. Marianne Denicourt, Nathalie Richard, André Marcon, Bruno Todeschini en Wilfred Benaiche.

Deze musical is veel te lang: bijna drie uur. Het verhaaltje is bijzaak, flutterig en soms moeilijk te volgen. De individuele zang met bij behorende danspasjes niet goed genoeg. Positief zijn de choreografie en het spel van de drie jonge hoofdrollen.

Saxo

1988 | Muziek, Misdaad, Film noir

Frankrijk 1988. Muziek van Ariel Zeitoun. Met o.a. Gérard Lanvin, Akosua Busia, Laure Killing, Richard Brooks en Clément Harari.

Producent-regisseur Ariel Zeitoun bewerkte de 'detective' van Gilbert Tanugi, die zich afspeelt in jazzclub-kringen. Hij slaagt erin een film te maken, waarin een soms fascinerende sfeer hangt en waarin uitzonderlijk raadselachtige en onvoorspelbare personages rondlopen. Maar zijn film heeft te lijden onder langdradige stukken en een aantal gemaakte situaties. Tenslotte: het vakmanschap komt veels te vaak in de plaats van oprechte inspiratie.

La Vie platinée

1987 | Musical, Avonturenfilm, Komedie

Frankrijk​/​​Ivoorkust 1987. Musical van Claude Cadidiou. Met o.a. Souleymane Koly, Yves Zogbo Junior, Nadio Do Sacramento, Pierre Gondo en Mariam Cissé.

Een balletmeester (modern ballet) uit Abidjan heeft een gezelschap samengesteld dat stukje bij beetje toewerkt naar een optreden in het Centre Beaubourg in Parijs. De film is een aandachtige beschrijving van een groepje mensen dat het telkens weer opbrengt om in de dure theaters te komen. De liedjes zijn prachtig en er valt veel te lachen. De muziek is in staat een mens van zijn stuk te brengen temeer daar deze erin slaagt Afrikaanse invloeden, huiveringwekkende slavenliederen uit Guinée Bissau en Latijnsamerikaanse bijdragen te vermengen met jazz en reggae!

Blanche et Marie

1985 | Drama, Oorlogsfilm

Frankrijk 1985. Drama van Jacques Renard. Met o.a. Miou-Miou, Sandrine Bonnaire, Gérard Klein, Didier Flamand en Patrick Chesnais.

Noord-Frankrijk, 1941. Een spoorwegarbeider en een kapper worden door de nazi's gearresteerd vanwege verzetsacties. De vrouw van de arbeider en de dochter van de kapper (dertiger Miou-Miou en tiener Bonnaire) slaan de handen ineen en besluiten het werk van de mannen voort te zetten. Blanche et Marie is een van de weinige op feiten gebaseerde Franse verzetsfilms waarin vrouwen het heroïsche voortouw nemen. De keuze van Miou-Miou en Bonnaire was een gouden greep: frêle ogende vrouwen met een zinderende onderhuidse spanning. Tegengas komt helaas van regisseur en coscenarist Renard zelf, vanwege zijn afstandelijke beeldtaal die identificatie met de heldinnen bemoeilijkt.

Neige

1981 | Misdaad, Drama

Frankrijk 1981. Misdaad van Juliet Berto en Jean-Henri Robert. Met o.a. Juliet Berto, Jean-François Stévenin, Robert Liensol, Jean-François Balmer en Patrick Chesnais.

De dood van een jonge dealer veroorzaakt dat junks in en om Pigalle zonder hero[KA3]ine komen te zitten. De pogingen van Anita (Berto), een moederlijk barmeisje, om hen te helpen brengt haar in conflict met haar vriend, een scharrelaar, die in een poging haar terug te winnen zelf hero[KA3]ine bemachtigt en daarbij in de val van de politie loopt. Dit clich[KA1]ematig zelfkant-drama krijgt meerwaarde door het reportage-achtige, authentieke beeld van Pigalle en haar bewoners. Berto heeft zichzelf een irritant nobele rol toebedeeld en is als actrice veel beter op dreef in de regie van anderen. De titel slaat op drugs zoals coca[KA3]ine (of heroïne). Het scenario is van Marc Villard. Het camerawerk is van William Lubtchansky. Mono.

Guerre en pays neutre

1981 | Oorlogsfilm

Frankrijk 1981. Oorlogsfilm van Philippe Lefebvre. Met o.a. Jacques Denis, Geneviève Mnich, Anna Prucnal en Julian Glover.

De bewerking van de roman Genève appelle Moscou van Drago Arsenijevio. Deze spionagegeschiedenis speelt zich af in 1936 in Genève. 'Couleur locale' verzekerd. Een onderhoudend tempo en tegelijk gecompliceerde en boeiende personages. Een degelijke regie met bovendien een moralistische overpeinzing in de stijl van Yves Boisset.