Philippe Eidel: muziek.
Er zijn 16 films gevonden.

Le vélo de Ghislain Lambert

2001 | Sportfilm, Drama

Frankrijk​/​​België 2001. Sportfilm van Philippe Harel. Met o.a. Benoît Poelvoorde, José Garcia, Daniel Ceccaldi, Sacha Bourdo en Emmanuel Quatra.

Quasi-documentaire vertelling over de kleine Belgische wielrenner Ghislain Lambert, wiens enige ambitie het was een kampioen te worden. Het ontbreekt Ghislain jammer genoeg aan alles wat tijdgenoot Eddy Merckx wel heeft. Na niet al te lange tijd ziet Ghislain zich genoodzaakt te grijpen naar verboden middelen, want wielrennen is zijn enige houvast. De Franse regisseur Philippe Harel weet hoe hij een verhaal moet vertellen. Hij ontvouwt het leven van de wielerknecht vooral met sfeerschetsen, die korte dialogen en kleine handelingen bevatten. De kwaliteit van deze sportfilm is de wijze waarop sukkelaar Ghislain wordt neergezet; met grote gebaren, soms zelfs karikaturaal, maar nooit belachelijk.

Le voyage à Paris

1999 | Komedie

Frankrijk 1999. Komedie van Marc-Henri Dufresne. Met o.a. Olivier Broche, François Morel, Micheline Presle, Marina Tomé en Valentin Morel.

Quasi-documentaire vertelling over de kleine Belgische wielrenner Ghislain Lambert, wiens enige ambitie het was een kampioen te worden. Het ontbreekt Ghislain jammer genoeg aan alles wat tijdgenoot Eddy Merckx wel heeft. Na niet al te lange tijd ziet Ghislain zich genoodzaakt te grijpen naar verboden middelen, want wielrennen is zijn enige houvast. De Franse regisseur Philippe Harel weet hoe hij een verhaal moet vertellen. Hij ontvouwt het leven van de wielerknecht vooral met sfeerschetsen, die korte dialogen en kleine handelingen bevatten. De kwaliteit van deze sportfilm is de wijze waarop sukkelaar Ghislain wordt neergezet; met grote gebaren, soms zelfs karikaturaal, maar nooit belachelijk.

L'instit : Personne m'aime

1999 | Drama

België​/​​Zwitserland​/​​Frankrijk 1999. Drama van Véronique Tumahaï. Met o.a. Gérard Klein, Marie Riva, Henri De Lorme, Bruno Marengo en Corentin Le Floch.

Quasi-documentaire vertelling over de kleine Belgische wielrenner Ghislain Lambert, wiens enige ambitie het was een kampioen te worden. Het ontbreekt Ghislain jammer genoeg aan alles wat tijdgenoot Eddy Merckx wel heeft. Na niet al te lange tijd ziet Ghislain zich genoodzaakt te grijpen naar verboden middelen, want wielrennen is zijn enige houvast. De Franse regisseur Philippe Harel weet hoe hij een verhaal moet vertellen. Hij ontvouwt het leven van de wielerknecht vooral met sfeerschetsen, die korte dialogen en kleine handelingen bevatten. De kwaliteit van deze sportfilm is de wijze waarop sukkelaar Ghislain wordt neergezet; met grote gebaren, soms zelfs karikaturaal, maar nooit belachelijk.

Kadosh

1999 | Drama

Israël​/​​Frankrijk 1999. Drama van Amos Gitai. Met o.a. Yaël Abecassis, Yoram Hattab, Meital Barda, Uri Ran Klauzner en Yussef Abu-Warda.

Kadosh (letterlijk 'heilig', maar bedoeld met een cynische ondertoon), speelt zich af in Mea She'arim, dé wijk van de ultra-orthodoxe joden in Jeruzalem. Hier is te zien hoe binnen de ultra-orthodoxe gemeenschap de dictatuur van de rabbijn ook het privéleven van de gelovigen treft. Vaak lijden films van regisseur Amos Gitaï aan een te sterk engagement, een boodschapperij die afbreuk doet aan de filmische kwaliteit. Op een paar al te zwaar aangezette momenten na en een zekere traagheid in zijn opbouw is Kadosh echter een mooi, helder, goed gemaakt melodrama, wat de ingebouwde boodschap alleen maar sterker maakt.

Yom Yom

1998 | Komedie, Drama

Israël​/​​Frankrijk 1998. Komedie van Amos Gitai. Met o.a. Moshe Ivgi, Hanna Maron, Juliano Merr, Dalit Kahan en Yussuf Abu-Warda.

Moshe (Ivgi) is het resultaat van liefde tussen een Israëlische joodse (Meron) en een Palestijn (Abu Warda). Symbolisch of niet, Moshe voelt zich er niet goed bij, hij is hypochondrisch en kan slecht relaties onderhouden. Regisseur Gitaï´s verhaal is tragisch, komisch, absurd en verscheurd; net als het leven in Israel. Dat Yom yom (Dag na dag) een hoopvolle allegorie is, blijkt uit de eindscène, waarin een personage hetzelfde vredeslied zingt als Rabin zong vlak voordat hij vermoord werd. De worsteling voor vrede gaat door.

Les randonneurs

1997 | Romantiek, Drama

Frankrijk 1997. Romantiek van Philippe Harel. Met o.a. Benoît Poelvoorde, Géraldine Pailhas, Karin Viard, Philippe Harel en Vincent Elbaz.

Moshe (Ivgi) is het resultaat van liefde tussen een Israëlische joodse (Meron) en een Palestijn (Abu Warda). Symbolisch of niet, Moshe voelt zich er niet goed bij, hij is hypochondrisch en kan slecht relaties onderhouden. Regisseur Gitaï´s verhaal is tragisch, komisch, absurd en verscheurd; net als het leven in Israel. Dat Yom yom (Dag na dag) een hoopvolle allegorie is, blijkt uit de eindscène, waarin een personage hetzelfde vredeslied zingt als Rabin zong vlak voordat hij vermoord werd. De worsteling voor vrede gaat door.

Cité des Alouettes

1997 | Drama

Frankrijk 1997. Drama van Luc Béraud. Met o.a. Bernard Le Coq, Philippe Clay, Richard Courcet, Mata Gabin en Vanessa Danne.

Moshe (Ivgi) is het resultaat van liefde tussen een Israëlische joodse (Meron) en een Palestijn (Abu Warda). Symbolisch of niet, Moshe voelt zich er niet goed bij, hij is hypochondrisch en kan slecht relaties onderhouden. Regisseur Gitaï´s verhaal is tragisch, komisch, absurd en verscheurd; net als het leven in Israel. Dat Yom yom (Dag na dag) een hoopvolle allegorie is, blijkt uit de eindscène, waarin een personage hetzelfde vredeslied zingt als Rabin zong vlak voordat hij vermoord werd. De worsteling voor vrede gaat door.

'Imûhar', une légende

1997 | Drama

Frankrijk​/​​Nigeria 1997. Drama van Jacques Dubuisson. Met o.a. Mohamed Ixa, Ibrahim Paris, Mohamed Ichika, Rhali Ixa en Atibou Aboubacar.

Na het overlijden van zijn vrouw keert Majem (Mohamed Ixa) met zijn elfjarige zoon Khénan (Paris) van de Franse hoofdstad terug naar zijn geboorteland Nigeria. Khénan ziet zijn familie voor het eerst. Hij bevindt zich in het gezelschap van zijn grootvader die leeft volgens de traditie der Toearegs, zijn tante en zijn neven en nichten. Hij leert de grote waarde kennen van water, het nut van kamelen, het liefdesspel van de jonge Toearegs, de stilte van de woestijn en verandert zelf (tijdelijk) in een nomade van de Sahara. Een jong stel gaat trouwen en Khénan gaat met zijn vader weer naar Frankrijk. Later keert hij nog eens terug naar Nigeria, maar dan als ingenieur. De film gaat over de initiatie van een kind, dat zijn afstamming leert kennen. Imuhar betekent in de taal der Toearegs 'leven' en brengt de schoonheid en de rijkdom van de oneindige woestijn tot uitdrukking. Het eenvoudige scenario van Annick Denoyelle en regisseur Dubuisson is toereikend voor een gedramatiseerde documentaire over vreemde culturen. De aanwezigheid van een kind, dat omringd is door bordkartonnen figuren, maakt er nog geen grote speelfilm van. Wat overblijft zijn haast adembenemende beelden die begeleid worden door ritmische Afrikaanse muziek.

Un air de famille

1996 | Komedie, Drama

Frankrijk 1996. Komedie van Cédric Klapisch. Met o.a. Jean-Pierre Bacri, Jean-Pierre Darroussin, Agnès Jaoui, Catherine Frot en Claire Maurier.

Met frisse tegenzin verschijnt de bourgeois familie Ménard op vrijdagavond ter verjaarsviering in het muffige buurtcafé van broer/zoon Henri (Bacri). Henri's wederhelft is er zojuist vantussen, voorbode van wat komen gaat. Co-scenarist Klapisch regisseerde het disfunctionele avondje in 'Au Père Tranquille' - vader is dood, vandaar - als azijnzure zedenkomedie. Evenals in Cuisine et dépendances, de eerste theaterstukverfilming van het dramaturgenspan Jaoui-Bacri, vliegen de vonken van het ensemblespel af. Helaas mist het verhaal de relativerende empathie van het latere J-B-werk en struikelt herhaaldelijk over zijn eigen cynisme. Césars voor de scenaristen, Darroussin en Catherine Frot als het weinig snuggere feestvarken.

Je n'en ferai pas un drame

1996 | Romantiek

Frankrijk 1996. Romantiek van Dodine Herry. Met o.a. Philippine Leroy-Beaulieu, Julian Benedikt, Wolfgang Wimmer, Bernard Schmidt en Patricia Herry.

Met frisse tegenzin verschijnt de bourgeois familie Ménard op vrijdagavond ter verjaarsviering in het muffige buurtcafé van broer/zoon Henri (Bacri). Henri's wederhelft is er zojuist vantussen, voorbode van wat komen gaat. Co-scenarist Klapisch regisseerde het disfunctionele avondje in 'Au Père Tranquille' - vader is dood, vandaar - als azijnzure zedenkomedie. Evenals in Cuisine et dépendances, de eerste theaterstukverfilming van het dramaturgenspan Jaoui-Bacri, vliegen de vonken van het ensemblespel af. Helaas mist het verhaal de relativerende empathie van het latere J-B-werk en struikelt herhaaldelijk over zijn eigen cynisme. Césars voor de scenaristen, Darroussin en Catherine Frot als het weinig snuggere feestvarken.

Conte d'été

1996 | Drama, Romantiek

Frankrijk 1996. Drama van Éric Rohmer. Met o.a. Melvil Poupaud, Amanda Langlet, Aurelia Nolin, Gwenaëlle Simon en Aimé Lefèvre.

De jonge Gaspard arriveert voor een vakantie in Dinard. Daar ontmoet hij Margot en Solene, maar eigenlijk wacht hij op Lena. Gaspards ego groeit zienderogen met al die vrouwelijke aandacht, maar vanzelfsprekend loopt de situatie uit de hand. Na Conte de printemps (1989) en Conte d'hiver (1992), is dit het derde deel uit Rohmers vierluik dat alle seizoenen bestrijkt. Rohmers zomerfilm bestaat grotendeels uit conversaties (veelal op het strand) over verlangens, aantrekkingskracht en gevoelens over het leven in het algemeen. Zou dit gemakkelijk kunnen leiden tot slaapverwekkend geneuzel, onder Rohmers bezielende leiding resulteert dit in vertederende sequenties, gedragen door ontwapenende acteurs.

Les apprentis

1995 | Komedie, Romantiek

Frankrijk 1995. Komedie van Pierre Salvadori. Met o.a. François Cluzet, Guillaume Depardieu, Judith Henry, Claire Laroche en Marie Trintignant.

Vrolijke buddy-komedie over twee zeer verschillende mannen die met elkaar opgescheept zitten in een Parijs' appartement waar beiden 'tijdelijk' verblijven. Prima dialogen en charmante hoofdrollen van Cluzet als neurotische schrijver zonder inspiratie en Depardieu als ongecompliceerde, rokkenjagende jongeling. Gedreven door geldnood organiseren ze samen een overval. De in 1971 geboren zoon van Gérard Depardieu was eerder te zien in regisseur Salvadori's debuut Cible émouvante. Voor zijn rol in Les apprentis werd hij onderscheiden met een César voor meest veelbelovende jonge acteur.

L'histoire du garçon qui voulait qu'on l'embrasse

1994 | Drama, Romantiek, Komedie

Frankrijk 1994. Drama van Philippe Harel. Met o.a. Julien Collet, Sébastien Tavel, Jean Lescot, Marion Cotillard en Hélène Medigue.

Een 20-jarige jongeman studeert kunstgeschiedenis in Parijs en heeft maar één wens: een leuk meisje ontmoeten en met haar kussen. Hij is echter te verlegen om de eerste stap te zetten.

Cible émouvante

1993 | Komedie, Misdaad

Frankrijk 1993. Komedie van Pierre Salvadori. Met o.a. Jean Rochefort, Marie Trintignant, Guillaume Depardieu, Patachou en Charlie Nelson.

Rochefort is een beroepskiller van middelbare leeftijd. Depardieu, een boodschappenjongen, is getuige van een opdracht die Rochefort net uitvoert. Rochefort neemt de jongen in bescherming, en wil hem zijn beroep leren. Dan wordt Rochefort soft en wordt verliefd op zijn volgende slachtoffer, een dievegge en een zwendelaarster. Zij krijgt al gauw twee andere killers achter haar aan. Als zij ontdekt dat Rochefort en zijn assistent ook moordenaars zijn, kiest zij snel het hazepad. Komisch geacteerd naar een scenario van Pierre Salvadori, camerawerk van Gilles Henry, en werd al gauw voor tv bestemd.

Cible emouvante

1993 | Komedie, Drama, Misdaad

Frankrijk 1993. Komedie van Pierre Salvadori. Met o.a. Jean Rochefort, Guillaume Depardieu, Marie Trintignant, Serge Riaboukine en Patachou.

Opmerkelijk regiedebuut van Fransman Pierre Salvadori vertelt van de oudere beroepsmoordenaar Victor die verliefd wordt op zijn opdracht, de jonge dievegge Renée die van een gangsterbaas ettelijke tonnen heeft gestolen. Tot dusver weinig nieuws onder de zon, ook niet dat als Victor faalt er een tweede huurmoordenaar wordt ingeschakeld om beide lastpakken om te leggen. Wat Cible Émouvante (1993) uittilt boven het gros van de misdaadfilms zijn de aanstekelijke dialogen, de zwarte humor en de vertolkingen van Jean Rochefort als Victor en Marie Trintignant als Renée. (JvB/VPRO Gids)

Bunker Palace Hôtel

1989 | Fantasy, Oorlogsfilm

Frankrijk 1989. Fantasy van Enki Bilal. Met o.a. Jean-Louis Trintignant, Carole Bouquet, Maria Schneider, Roger Dumas en Benoît Régent.

Met zijn favoriete scenario-schrijver Pierre Christian stapte Bilal van het stripverhaal over op de speelfilm. Zijn debuut speelt zich af in een land dat in oorlog is. De ambtsdragers leven veilig ondergronds in het luxe Bunker Palace Hôtel, terwijl het heftige geweld van de burgeroorlog bovengronds voortraast. Hierdoorheen loopt nog een spionageverhaal. De sombere en wrede sfeer van de stripalbums is ook in de film aanwezig en vormt eigenlijk het beste onderdeel van dit ambiteuze en onevenwichtige project. De decors van Michèle Abbe- Vannier tillen de film beslist niet naar een hoger plan, evenmin als de ongelofelijk valse en vervreemdende muziek.