Johan Ooms

The oath

Nederland 1997. Korte film van Tjebbo Penning. Met o.a. Serge-Henri Valcke, Frank Ogilvie en Johan Ooms.

Tatort - Laura, mein Engel

Duitsland 1994. Mysterie van Ottokar Runze. Met o.a. Peter Sodann, Bernd Michael Lade, Johan Ooms, Ivan Desny en P.W. Bachmann.

In motelkamer wordt lijk gevonden van een vrouw. Tussen haar bezittingen vindt de politie de foto van het meisje Laura (Dannenberg), dat commissaris Ehrlicher (Sodann) niet lang geleden opgewonden in zijn kantoor kwam opzoeken en daarna spoorloos verdween zonder iets te zeggen. Zijn verder onderzoek leidt naar milieu van kinderprostitutie. Lekker ouderwets aandoend puzzelwerk, maar te veel melodrama en kinderprostitutie- geneuzel.

Plantage Allee

Nederland 1992. Drama van Guido Pieters. Met o.a. Herbert Flack, Karin Meerman, Johan Ooms, Geertjan Romeyn en Hans Somers.

Nedersoap, gesitueerd in een Limburgs stadje, rond het lief en leed van twee verwante families. De oude, welgestelde plaatselijke bierbrouwer liet bij zijn dood de brouwerij na aan zijn aangenomen zoon Smits. Diens halfbroer Flack, het echte kind van de oude, is dierenarts. In beide gezinnen loopt uiteraard het een en ander fout. Flacks zoon Somers is een depressieve jongeman, die drinkt en met zijn auto een ongeval veroorzaakt. Smits' dochter Hulsbos poetste de plaat, trok naar Spanje en keert tot groot ongenoegen van haar verbitterde moeder Snijders terug met de lomperik Van Aardenne en een kleintje. De twee halfbroers Flack en Smits komen over als aardige mannen, maar hun vrouwen zijn niet te genieten: vooral de koele Meerman, als echtgenote van Flack, is een kreng. Maar dergelijke wezens hebben in soaps de mooiste rollen. Pieters, een regisseur die zijn vak zou moeten kennen, maakt er een potje van. De acteurs rommelen maar wat aan, op de in Nederlandse soaps zo gebruikelijke ongerichte wijze. Flauw, knullig en totaal ongeloofwaardig. In twaalf afleveringen van zo'n 60m.

Een Scherzo Furioso

Nederland 1990. Komedie van Marianna Dikker. Met o.a. Will van Kralingen, Hans Dagelet, Joke Tjalsma en Johan Ooms.

Zwarte humor in een relatie-tragikomedie, die zo typisch Hollands is. De bedrogen echtgenote 'wreekt' zich op haar ontrouwe man door op een feestje, dat gegeven wordt ter ere van hun achtste huwelijksverjaardag, alle aanwezige minnaressen van haar man te danken en haar echtscheiding aan te kondigen.

Rituelen

Nederland 1989. Drama van Herbert Curiël. Met o.a. Derek de Lint, Thom Hoffman, Ton Lensink, Sigrid Koetse en Bert André.

Inni Wintrop verliest ineens zowel zijn vermogen als zijn droomvrouw. Vervolgens geven de zonderlinge Philip Taads en diens fascinatie voor Japanse rituelen en ceremonies Inni's stuurloze leven een nieuwe obsessieve wending. Wie deze adaptatie van Cees Nootebooms bekroonde roman met lezerskalmte tegemoettreedt, zal de non-lineaire verteltrant en vooral het tempo waarderen. Hier mag, welhaast contrair aan het medium dat doorgaans juist comprimeert, tijd uitdijen. Het doorvoelde spel van De Lint en Hoffman, de fraaie Marc Felperlaan-fotografie en de fijn sonore vertellersstem van Nooteboom zelf maken Rituelen tot on-Nederlandse overpeinzingscinema.

Rigor mortis

Nederland 1981. Komedie van Dick Maas. Met o.a. Olga Zuiderhoek, Michiel Kerbosch, Wim T. Schippers, Helmert Woudenberg en Leen Jongewaard.

Om hun plattelandsherberg meer klandizie te bezorgen, hebben Karel en Truus een stunt bedacht. Karel zal het record levend- begraven-liggen verbeteren. Pas na 124 dagen melden zich de media: een tv-ploeg met alleen aandacht voor Truus. Zwarte humor in een origineel verhaal: kenmerkend voor Maas, die het vak nog niet beheerst zoals later in DE LIFT.

Hoge hakken, echte liefde

Nederland 1981. Komedie van Dimitri Frenkel Frank. Met o.a. Rijk de Gooyer, Monique van de Ven, Geert de Jong, Leen Jongewaard en Dolf de Vries.

De hoge, vanzelfsprekend felrode hakken uit de titel behoren toe aan een Amsterdamse kantinejuffrouw, heerlijk ordinair maar levensecht gespeeld door Monique van de Ven. Aan kandidaat lovers heeft ze geen gebrek maar zo te zien maakt fabrieksdirecteur Roggeveen (De Gooyer) de meeste kans. Niet als de stijve 'meneer van kantoor' overigens, maar incognito, als jan modaal met aanplaksnor en gepermanente pruik. Op dit filmdebuut van Dimitri Frenkel Frank valt een hoop af te dingen (slechte timing, onverstaanbare dialogen) maar de koddige stijl en de verteltrant hebben aangename kanten.