Yvette Merlin

Tous les papas ne font pas pipi debout

België​/​​Frankrijk 1998. Komedie van Dominique Baron. Met o.a. Natacha Lindinger, Carole Richert, Marina Vlady, Corentin Mardaga en Fanny Valette.

Le nain rouge

Frankrijk​/​​België 1998. Komedie van Yvan Le Moine. Met o.a. Jean-Yves Thual, Anita Ekberg, Carlo Colombaioni, Dyna Gauzy en Michel Peyrelon.

Je suis vivante et je vous aime

België​/​​Frankrijk 1998. Komedie van Roger Kahane. Met o.a. Agnès Soral, Dorian Lambert, Alain Cauchi, Yvette Merlin en Olivier Gourmet.

Tempêtes

België​/​​Frankrijk 1995. Drama van Gilles Béhat. Met o.a. Fanny Cottençon, Maxime Leroux, Harry Cleven, Sabrina Leurquin en Bernard Graczyk.

Tijdens een razende storm strandt een Indonesisch schip voor de kust van het vissersdorpje Vicq-sur-Mer. Aan boord bevinden zich een aantal mensen, die zijn geveld door een geheimzinnige aandoening. Ondanks het protest van de burgemeester (Crahay) besluit Anne Bergson (Cotten[KA10]con), de directrice van het ziekenhuis, haar humanitaire plicht te doen en de zieken op te nemen. Hierop volgt een heftig protest van de inwoners, die vrezen het slachtoffer van een onbekende epidemie te worden. Een drama met niet zo sterk uit de verf komende personages over (het bekende) vooroordeel, loze geruchten en racisme, dat `handig` inspeelt op de psychose van het enge en dodelijke Ebola-virus (uit o.a. Zaïre, tegenwoordig de Democratische Volksrepubliek Kongo). Rond het in première gaan van deze film op de thuisbuis boezemde het virus de mensen angst in. Het scenario van Vincent Lambert, Michel Martens en David Sierra zit goed in elkaar en is gebaseerd op een verhaal van Martens en gedelegeerd producent Georges Benayoun. Het camerawerk is van Bernard Malaisy.

Maigret : Les vacances de Maigret

Frankrijk​/​​België 1995. Misdaad van Pierre Joassin. Met o.a. Bruno Cremer, Anne Bellec, Alain Doutey, Catherine Aymerie en Vincent Grasse.

Commissaris Maigret (Cremer) en zijn vrouw Louise (Bellec) brengen een paar dagen vakantie door in de Belgische Ardennen. Helaas moet madame Maigret worden opgenomen in het ziekenhuis met een acute blindedarmontsteking. Dezelfde avond vindt Maigret in zijn jaszak een briefje van de dokter om het geval van de gewonde vrouw, die naast zijn echtgenote ligt, nader te bekijken. Het is Liliane Godreau (Divito), het schoonzusje van de chirurg, dokter Delaunay (Doutey) die Louise Maigret opereerde. Ze is het slachtoffer van een bizar verkeersongeval. Ze is in coma geraakt en ze bezwijkt de volgende morgen aan haar verwondingen. Bij een kleine enqu[KA4]ete in het ziekenhuis stuit hij op een muur van stilte. Kort daarop wordt er een klein meisje gewurgd. Stof genoeg (uiteraard) voor Maigret om de zaak grondig uit te spitten en tot enkele onthutsende conclusies te komen. Gebaseerd op de gelijknamige roman van Georges Simenon, die in 1948 uitgegeven werd en tot [KA1]e[KA1]en van zijn best verkochte boeken hoort. Het oorspronkelijke verhaal is gesitueerd in het Franse Sables d`Olonne aan de Atlantische Oceaan. Het contract voor deze co- productie bepaalde dat deze `Belgische` Maigret ook in Belgi[KA3]e moest worden gesitueerd. Regisseur Joassin verkoos de Ardennen boven de Noordzeekust, omdat... men er Frans spreekt. Cremer zet een menselijke Maigret neer (wat zelden het geval is) en het is leuk hem geconfronteerd te zien met de rondborstige Gentse acteur Coutteure als de Belgische commissaris Mansuy, een minzaam man die graag zijn relaties met de plaatselijke notabelen goed houdt.

Jeunesse sans dieu

Frankrijk​/​​België​/​​Zwitserland 1995. Komedie van Catherine Corsini. Met o.a. Marc Barbé, Roland Amstutz, Samuel Dupuy, Martin Amic en Josse De Pauw.

1938, een dorpje in het Ruhrgebied. De liberaal gezinde Pabst (Barbé) is een jonge, idealistische leraar aan het lyceum, die hoopt zijn gedachten van vrijheid op de jongeren over te brengen. Tijdens een gesprek in de klas over kleurlingen merkt hij dat de leerlingen zeer racistisch reageren. Met mooie woorden kan hij niets bereiken want heel zijn omgeving is reeds in de ban van het nationaal socialisme. Pabst vervreemd van de studenten. Een reis naar een vakantiekamp kan de gemoederen niet ontspannen. Sterke sfeerfilm over de opkomst van het nazisme en de wijze waarop de verantwoordelijken hun gif spuien bij jonge mensen. De acteurs kwijten zich goed van hun taak. Alain Le Henry baseerde zijn scenario op de roman Jugend ohne Gott van Ödön von Horvath. Gedeeltelijk gefilmd te Antwerpen door Agnes Godard. Formaat 16/9.

Un ange passe

Frankrijk​/​​België 1994. Komedie van Guy Jorré. Met o.a. Roger Souza, Renée Faure, Jenny Clève, Annick Allières en Juliette Faber.

In een klooster waar nog acht oude nonnen verblijven, heerst een middeleeuws regime. De kloosterlingen zijn ervan overtuigd dat de buitenwereld hen al lang vergeten is. Tot ze bezoek krijgen van klusjesman Souza, die hen laat kennismaken met het opwindende leven buiten de kloostermuren. Saaie tragi-komedie over enkele oude kloosterzusters, die na jaren afzondering, opnieuw kennis maken met de buitenwereld en moeten vaststellen dat dit leven aan hen voorbij gegaan is. Het scenario is vrij gebaseerd op de in België zeer beruchte zaak van de 'Oude Klaren', een zaak die in de pers stukken boeiender was dan in deze draak. Voor de fotografie zorgde Alain Marcoen.

Het verdriet van België

Nederland​/​​Frankrijk​/​​België 1994. Drama van Claude Goretta. Met o.a. Mathias Engelbeen, Ronny Cuyt, Hilde Wils, Yvette Merlin en Greta Van Langendonck.

Niet helemaal geslaagde verfilming van Hugo Claus` gelijknamige monumentale bestseller uit 1983, tot een tv-serie gemaakt van 3 x 90m of 5 x 60m. Net als het boek is de lange tv- film gesitueerd in de periode 1939-1947, met delen die in elkaars verlengde liggen. Het is het verhaal van de jonge Louis (Engelbeen als kind, Cuyt als jongeman), die overeind blijft ondanks leugens, oorlog, hypocrisie, repressie, collaborerende vader van Uffelen en verbitterde moeder Basler, die het aanlegt met een Duitse officier. Speelt in een afgesloten, katholiek, Vlaams milieu vol tantes en ooms, nonnen en priesters, buurvrouwen, caf[KA1]ekameraden, oude bekenden en bekende vijanden. De centrale figuur heeft een beetje talent om de leugen te formaliseren (en wordt schrijver). Hij leert afstand te nemen en te glimlachen. Het is godgeklaagd dat een buitenlandse cineast, al is het dan de getalenteerde Zwitser Goretta, de roman van Claus (die zelf het scenario en de dialogen schreef) mocht, kon en wilde verfilmen. De beelden van Dominique Brenguier ogen mooi maar de personages blijven afstandelijk. Het geestige van de taal waarin het boek werd geschreven gaan door de harkerigheid van de meeste acteurs (Van Uffelen uitgezonderd) de mist in. De oppervlakkige anekdote onthult een aantal fundamentele zaken, maar in de mini-serie blijft het een plat verhaal over een Vlaams gezin dat fout was in WO II.

Le scoop

België 1989. Jean-Louis Colmant. Met o.a. Francis Lemaire, Liliane Vincent, Christian Maillet, Philippe Geluck en Yvette Merlin.

Een Chinese ster-reporter (gespeeld door een rasechte een Amerikaan, wie daar op let is een kniesoor) maakt een uitermate wrede reportage over de oprichter van een religieuze sekte die vooral dol is op geld. Alles goed en wel, maar hij is er niet zozeer op uit de werkelijkheid naar boven te laten komen als wel om tegen elke prijs sensatie in de reportage te krijgen, zodat hij nog meer roem zal verwerven. Helaas, deze satire op het wereldje van de televisie gaat volledig de mist vanwege een al te grote voorzichtigheid en een gebrek aan originaliteit. Hoe kon het ook anders, de opdracht kwam vanuit het besloten kringetje zelf, dus had de televisiemaker geen vrij spel.

Le Pélican

België 1989. Drama van Freddy Charles. Met o.a. Colette Emmanuelle, Robert Gilmard, Yvette Merlin, Evelyne Rambeaux en Bernards Sens.

De trieste familiegeschiedenis van August Strindberg (1907), gespeeld door studenten die voor professionals kunnen doorgaan. Zij belichamen op ongekende wijze de gekwelde en verwarde personages. Wat de camera betreft, daarmee wordt strikt genomen niets gedaan op filmisch gebied en ideeën waren er ook al niet. Zien vanwege Strindberg en zijn acteurs. Met medewerking van de leerlingen van de Theaterschool van de IAD.

La couleur du temps

België​/​​Frankrijk 1979. Drama van Christian Paureilhe. Met o.a. Pierre Mondy, Sylvie Coste, Francis Lemaire, Francins Blistin en Micheline Presle.

Een werkloos kaderlid verlaat Parijs. Hij gaat op avontuur uit in Frankrijk en op zoek naar zijn vroegere geliefdes en kameraden. Paureilhe, cineast uit experimentele hoek, stelt diepgaand teleur met zijn gekunstelde, weinig verrassende scenario, en zijn rondtrekkende, zeer oppervlakkige personage. Een soort van armoedige LE FEU FOLLET (Louis Malle, 1963). Het ergste is dat hij in 1978 met DÉMONS DE NUIT opnieuw in dezelfde fout verviel, met precies hetzelfde thema en net zo'n mislukking. Daarna verdween hij voorgoed van de schermen.

Dieu le veut

België 1976. Historische film van Luc Monheim. Met o.a. Liliane Decker, Frédérique Hender, Claudine Laroche, Yvette Merlin en Lucien Charbonnier.

Een dramatisch, ruig en gewelddadig epos, gewijd aan de Kruistochten, gezien door een ontluisterende en zeer realistische bril. Over plunderende monniken en boeren, die alles wat op hun weg komt vernielen en doden, zuippartijen, verwoeste kerken enz. enz. Een pessimistische kijk op de wereld en de mens. Een sterke regie, maar door een groot gebrek aan financiële middelen, krijgen de avonturen van vier vrouwen en een man teveel de overhand, hetgeen ten koste van de achtergrond gaat, die veel interessanter is dan de anekdote. Monheim, voortijdig van het toneel verdwenen, blijft desondanks een van de meest persoonlijke filmers van de jaren 1980-1990. Traditionele muziek.

Métro Luxembourg

België 1975. Drama van Teff Erhat. Met o.a. Guy Barbier, Nicole Colchat, Liliane Becker, Jean-Paul Dermont en Marcel Josz.

Een verfilming van Jill Hyem van zijn eigen roman A Shape like Piccadilly, verplaatst naar genoemd metrostation, waar de vreemde houding van een jongeman een jonge bibliothecaresse intrigeert. Ze komt erachter dat hij kan lezen noch schrijven en, uiteraard, neemt zij deze taak op zich. Of deze romancier is een slechte bewerker of wel zijn boek stelt niets voor of - en dat is meer waarschijnlijk - het leuke gaat eraf na het oversteken van het Kanaal. Hoe dan ook, de verveling slaat gauw toe door het gebrek aan tempo en ideeën aangaande de regie. De acteurs hebben gewoon pech en kunnen er verder ook niets aan doen.

La Cage aux ours

België 1973. Drama van Marian Handwerker. Met o.a. Jean Pascal, Yvette Merlin, Michel François en Vic Moeremans.

Een zeventienjarige lyceumstudent, zoals alle zeventienjarige lyceumstudenten verliefd op een meisje, muziek en vrijheid, leert het leven kennen en ontdekt gaandeweg dat de agenten die hem bij betogingen afranselden, handelen in opdracht van dezelfde macht die eerder al zijn vader, een kleine middenstander, en zijn grootvader, een oorlogsinvalide, in hun leven beknotte. De sympathieke en goedbedoelde dramatische film gaat gedeeltelijk ten onder in de hinderlijk literaire aanpak.