Jean-Pierre Marielle

Des roses en hiver

Frankrijk 2014. Komedie van Lorenzo Gabriele. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Mylène Demongeot, Laurent Bateau, Barbara Cabrita en Léa Drucker.

Indiscrétions

Frankrijk 2013. Drama van Josée Dayan. Met o.a. Muriel Robin, Christophe Bourseiller, Jérôme Kircher en Jean-Pierre Marielle.

Clémence is een ex-concertpianiste die pianolerares is geworden en lijdt aan depressies die haar waarneming soms vertekenen. Wanneer ze 's nachts gegil hoort, en de volgende dag blijkt dat haar favoriete leerlinge Mona (Sonia Dufeu) spoorloos is verdwenen, begint de werkelijkheid ernstig te schuiven. Ondanks regieveterane Dayan, hoofdrolspeelster Robin en bijrollen van Jean-Pierre Marielle en Julie Depardieu wil deze telethriller maar niet smeuïg worden. Scenario is van Elsa Marpeau (jaargang 1975), die enkele Série Noire-romans op haar naam en genreprijzen in haar kast heeft.

Nos retrouvailles

Frankrijk 2012. Drama van Josée Dayan. Met o.a. Fanny Ardant, Jean-Pierre Marielle, Laurent Grévill, Charles Berling en Claire Nebout.

Architecte Elisabeth (Ardant) leeft genoegzaam samen met haar man en twee tienerkinderen in een appartementencomplex in Bordeaux. Maar als haar oude jeugdliefde Philippe (Berling) plots in hetzelfde gebouw zijn intrek neemt dringen oude gevoelens zich toch weer op, en begint ze een affaire. Voor televisie geproduceerd drama dat weliswaar nergens naar de strot grijpt, maar toch behaagt dankzij het gelaagde spel van Ardant en de subtiele regie van Dayan. Philippe Besson, vooral bekend als romancier, tekende voor het scenario.

Bouquet final

Frankrijk​/​​België 2011. Komedie van Josée Dayan. Met o.a. Jeanne Moreau, Jean-Pierre Marielle, Claude Rich, Julie Depardieu en Jean-Luc Bideau.

De drie beginzeventigers Marie, Jean-Pierre en Jules bewonen een klein château nabij Angoulême in de kustregio Charente. Om de prachtplek te kunnen behouden moeten echter de pensioentjes aangevuld. Aldus biedt het trio op internet hun diensten aan als substituut-grootouders. Televisiefilm van uiterst productieve veterane Dayan dankt zijn lekkerwegkijkfactor aan het brille van Moreau, Marielle en Rich. Bijrollen van Julie Depardieu, Jean-Luc Bideau en Noémie Lvovsky. Moreaus opvallende mantel in violet met kunstbontkraag komt uit haar eigen garderobe: ze kocht hem in 1961.

Micmacs à tire-larigot

Frankrijk 2009. Actiefilm van Jean-Pierre Jeunet. Met o.a. Dany Boon, André Dussollier, Nicolas Marié, Jean-Pierre Marielle en Yolande Moreau.

Het leven van Bazil (Boon) is getekend door wapens: zijn vader kwam om door een landmijn, zelf heeft hij een kogel in zijn hoofd. Met een groepje excentrieke vrienden besluit hij de bewuste munitiefabrikant terug te pakken. Opvolger van Jeunets eerdere, succesvolle films als Delicatessen, Amélie en Un long dimanche de fiançailles roept wederom bewondering op voor de eigen stijl van de filmmaker. Toch leunt het verhaal een beetje gemakkelijk op visuele uitbundigheid en maffe personages. In eigen land genomineerd voor drie Césars, waaronder voor production design en kostuumontwerp.

Ce que mes yeux ont vu

Frankrijk 2007. Mysterie van Laurent de Bartillat. Met o.a. Sylvie Testud, Jean-Pierre Marielle, James Thierrée en Christiane Millet.

Er is meer dan wat je ziet, dus moet je beter kijken. Dat ondervindt kunstgeschiedenisstudente Lucie bij haar naspeuringen naar de identiteit van een terugkerende dame in werk van rococoschilder Jean Antoine Watteau. Vernuftig maakt debutant De Bartillat in zijn kunsthistorische mysterie de toeschouwer deelgenoot van haar obsessie. In de parallelplot ontmoet Lucie een van geboorte af stomme mimespeler. Die verhaalcombinatie verleent deze originele, door Jean-Marc Selva stijlvol gefotografeerde film behalve psychologische diepte en tragiek ook extra raadselachtigheid. Testud vlamt in een rol bruisend van naturel en nuance, Marielle piekt als hautaine professor met verborgen agenda.

The Da Vinci Code

Verenigde Staten 2006. Thriller van Ron Howard. Met o.a. Tom Hanks, Audrey Tautou, Jean Reno, Alfred Molina en Ian McKellen.

De Amerikaanse professor Robert Langdon (Hanks) wordt in Parijs als verdachte beschouwd na een gruwelijke moord in het Louvre. Politiecryptografe Sophie (Tautou) gelooft in zijn onschuld en helpt hem bij zijn zoektocht naar de dader. Dankzij aanwijzingen in oude kunstvoorwerpen komen ze op het spoor van een oeroud religieus geheim. Verfilming van de bestseller van Dan Brown kreeg alom slechte kritieken vanwege het volgepropte en uitleggerige verhaal, maar lokte toch genoeg mensen naar de bioscoop om Hanks te verleiden om nogmaals Langdon te spelen, in Angels & Demons (2009) en in Inferno (2016).

Les ames grises

Frankrijk 2005. Drama van Yves Angelo. Met o.a. Jean-Pierre Marielle en Franck Manzoni.

De Amerikaanse professor Robert Langdon (Hanks) wordt in Parijs als verdachte beschouwd na een gruwelijke moord in het Louvre. Politiecryptografe Sophie (Tautou) gelooft in zijn onschuld en helpt hem bij zijn zoektocht naar de dader. Dankzij aanwijzingen in oude kunstvoorwerpen komen ze op het spoor van een oeroud religieus geheim. Verfilming van de bestseller van Dan Brown kreeg alom slechte kritieken vanwege het volgepropte en uitleggerige verhaal, maar lokte toch genoeg mensen naar de bioscoop om Hanks te verleiden om nogmaals Langdon te spelen, in Angels & Demons (2009) en in Inferno (2016).

Galilée ou L'amour de Dieu

Frankrijk 2005. Drama van Jean-Daniel Verhaeghe. Met o.a. Claude Rich, Daniel Prévost, Jean-Pierre Marielle, Frédéric van den Driessche en Claude Allègre.

Verhaeghe specialiseert zich in ambachtelijke, goed geschreven televisiefilms en miniseries die vaak zijn gebaseerd op een Franse literatuurklassieker of historische casus. In de laatste categorie valt dit felle woordduel tussen astronoom-filosoof Galileo Galilei (1564-1642) en de Vaticaanse Inquisitie. Wetenschap versus dogmatische religie: immer actueel. Het script heeft met Buñuel-scenarist Jean-Claude Carrière en de Franse ex-minister van Onderwijs en Wetenschap Claude Allègre twee illustere auteurs. Zij smeedden voor karakterspelers Rich (Galilei) en Prévost (Groot-Inquisiteur) dialogen als degens, zoals Carrière dat eerder deed voor Verhaeghens soortgelijke La controverse de Valladolid. Allègre heeft een bijrolletje.

Demain on déménage

Frankrijk​/​​België 2004. Komedie van Chantal Akerman. Met o.a. Sylvie Testud, Aurore Clément, Jean-Pierre Marielle, Natacha Régnier en Elsa Zylberstein.

Een van de leukere titels van de productieve Belgische schrijver/regisseur Akerman, deze kluchtige, maar toch ook understated spraakwaterval van een komedie. Testud is een smoezelige schrijfster (naar Akermans eigen zeggen een autobiografisch personage) die na de dood van haar echtgenoot haar drukke moeder in huis neemt, en moet concluderen dat dit de voortgang van haar erotische roman weinig goed doet. Ze besluit haar krappe appartement te koop te zetten, met een hoop bijzondere korte ontmoetingen als gevolg. Net als voor haar Proust-verfilming La Captive schreef Akerman het script met filmmaker Eric de Kuyper.

La petite Lili

Frankrijk​/​​Canada 2003. Drama van Claude Miller. Met o.a. Nicole Garcia, Jean-Pierre Marielle, Bernard Giraudeau, Ludivine Sagnier en Robinson Stévenin.

La petite Lili is losjes gebaseerd op Tsjechovs toneelstuk 'De Meeuw' en is bedoeld als een commentaar op de filmcultuur in Frankrijk en de wereld. De film speelt zich af in een Frans vakantiehuis waar zich een gezelschap van regisseurs, acteurs en actrices heeft verzameld. Er is seks, er is liefde, er is jaloezie en natuurlijk - het betreft hier tenslotte een Franse Film - veel gefilosofeer. De bij het draaien 22-jarige Robinson Stévenin, die overigens al op zijn negende op de planken stond, speelt een prettige rol als filmmaker in spe.

Claude Sautet, ou la magie invisible

Frankrijk​/​​Duitsland 2003. Documentaire van N.T. Binh. Met o.a. Bertrand Tavernier, Philippe Sarde, Jean-Paul Rappenau, José Giovanni en Jean-Louis Livi.

La petite Lili is losjes gebaseerd op Tsjechovs toneelstuk 'De Meeuw' en is bedoeld als een commentaar op de filmcultuur in Frankrijk en de wereld. De film speelt zich af in een Frans vakantiehuis waar zich een gezelschap van regisseurs, acteurs en actrices heeft verzameld. Er is seks, er is liefde, er is jaloezie en natuurlijk - het betreft hier tenslotte een Franse Film - veel gefilosofeer. De bij het draaien 22-jarige Robinson Stévenin, die overigens al op zijn negende op de planken stond, speelt een prettige rol als filmmaker in spe.

Une pour toutes

Frankrijk 1999. Komedie van Claude Lelouch. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Anne Parillaud, Alessandra Martines, Marianne Denicourt en Alice Evans.

La petite Lili is losjes gebaseerd op Tsjechovs toneelstuk 'De Meeuw' en is bedoeld als een commentaar op de filmcultuur in Frankrijk en de wereld. De film speelt zich af in een Frans vakantiehuis waar zich een gezelschap van regisseurs, acteurs en actrices heeft verzameld. Er is seks, er is liefde, er is jaloezie en natuurlijk - het betreft hier tenslotte een Franse Film - veel gefilosofeer. De bij het draaien 22-jarige Robinson Stévenin, die overigens al op zijn negende op de planken stond, speelt een prettige rol als filmmaker in spe.

Les Acteurs

Verenigde Staten 1999. Drama van Bertrand Blier. Met o.a. Pierre Arditi, Josiane Balasko, Jean-Paul Belmondo, François Berléand en Dominique Blanc.

La petite Lili is losjes gebaseerd op Tsjechovs toneelstuk 'De Meeuw' en is bedoeld als een commentaar op de filmcultuur in Frankrijk en de wereld. De film speelt zich af in een Frans vakantiehuis waar zich een gezelschap van regisseurs, acteurs en actrices heeft verzameld. Er is seks, er is liefde, er is jaloezie en natuurlijk - het betreft hier tenslotte een Franse Film - veel gefilosofeer. De bij het draaien 22-jarige Robinson Stévenin, die overigens al op zijn negende op de planken stond, speelt een prettige rol als filmmaker in spe.

L'élève

Frankrijk 1996. Drama van Olivier Schatzky. Met o.a. Vincent Cassel, Caroline Cellier, Caspar Salmon, Jean-Pierre Marielle en Sabine Destailleur.

La petite Lili is losjes gebaseerd op Tsjechovs toneelstuk 'De Meeuw' en is bedoeld als een commentaar op de filmcultuur in Frankrijk en de wereld. De film speelt zich af in een Frans vakantiehuis waar zich een gezelschap van regisseurs, acteurs en actrices heeft verzameld. Er is seks, er is liefde, er is jaloezie en natuurlijk - het betreft hier tenslotte een Franse Film - veel gefilosofeer. De bij het draaien 22-jarige Robinson Stévenin, die overigens al op zijn negende op de planken stond, speelt een prettige rol als filmmaker in spe.

Belmondo le magnifique

Frankrijk 1996. Documentaire van Patrick Chamming's. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Philippe Labro, Jean-Claude Brialy, Jean Marais en Jean Rochefort.

La petite Lili is losjes gebaseerd op Tsjechovs toneelstuk 'De Meeuw' en is bedoeld als een commentaar op de filmcultuur in Frankrijk en de wereld. De film speelt zich af in een Frans vakantiehuis waar zich een gezelschap van regisseurs, acteurs en actrices heeft verzameld. Er is seks, er is liefde, er is jaloezie en natuurlijk - het betreft hier tenslotte een Franse Film - veel gefilosofeer. De bij het draaien 22-jarige Robinson Stévenin, die overigens al op zijn negende op de planken stond, speelt een prettige rol als filmmaker in spe.

Les grands ducs

Frankrijk 1995. Komedie van Patrice Leconte. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Philippe Noiret, Jean Rochefort, Catherine Jacob en Michel Blanc.

Naar hysterie overhellende klucht waarvoor Leconte zijn drie acteerkanonnen wellicht iets te veel de vrije hand liet. Oudere derdeplansacteurs Eddie, Victor en Georges (vertolkt door respectievelijk Rochefort, Noiret en Marielle) gaan gezamenlijk met een boulevardstuk op Frankrijk-tournee. Producent Shapiron (Michel Blanc), vrijwel bankroet, tracht heimelijk de onderneming te saboteren zodat hij het verzekeringsgeld kan opstrijken. Eduardo Serra’s kleurrijke ‘Scope-fotografie en het per montage nog opgeschroefde turbotempo verhullen niet dat deze bijzonder vermoeiende lawaaiklucht hoogst zelden leuk is.

Les Milles

Polen​/​​Frankrijk​/​​Duitsland 1995. Oorlogsfilm van Sébastien Grall. Met o.a. Philippe Noiret, Kristin Scott Thomas, Rüdiger Vogler, Ticky Holgado en Jean-Marie Marielle.

Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog worden voor nazi-geweld gevluchte Duitse prominenten (onder wie schilder Max Ernst), opgevangen in het Franse kamp Les Milles. Ze zijn bang uitgeleverd te worden aan Hitler en de zijnen en smeken kampcommandant Perrochon (mooie rol van Noiret) om vrijlating, omdat uitlevering voor hen een wisse dood betekent. Pas na enige tijd besluit Perrochon een trein te charteren om de vluchtelingen naar neutraal Marokko te leiden. Dat is het begin van een rit waarvan de worden-ze-gepakt-of-niet-spanning slechts onderbroken wordt door bedachtzame dialogen.

Le sourire

Frankrijk 1994. Drama van Claude Miller. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Richard Bohringer, Emmanuelle Seigner, Chantal Banlier en Nadia Barentin.

De zestig-jarige neuropsychiater Pierre-Fran[KA10]cois Le Clainche (Marielle) krijgt van zijn arts een waarschuwing: een tweede hartaanval ligt op de loer en zal ongetwijfeld fataal zijn. Dit nieuws deprimeert hem, maar in plaats van luisteren naar de raad het rustig aan te doen, valt hij voor de glimlach van Odile (Seigner), een amper 25-jarige bron van levenslust. Is zijn liefde voor haar zijn redding of wordt het zijn dood? Overbodige en ongeloofwaardige love-story over twee mensen die totaal niet bij elkaar passen. De film mist de gevoeligheid die de vroegere werken van Miller kenmerken, hoewel hij ook deze keer zelf het scenario schreef. Guillaume Schiffman hanteerde de camera. Dolby Stereo.

Le parfum d'Yvonne

Frankrijk 1994. Drama van Patrice Leconte. Met o.a. Hippolyte Girardot, Jean-Pierre Marielle, Sandra Extercatte, Richard Bohringer en Paul Guers.

Eind jaren vijftig verblijft levensgenieter Victor in een klein hotelletje in een plaatsje aan een meer tussen Frankrijk en Zwitserland. Hij houdt zich schuil, hij wil geen dienst doen in de oorlog in Algerije. Zijn bestaan wordt grondig door elkaar geschud als hij op een dag de mooie Yvonne ontmoet. Maar Yvonne blijkt niet degene te zijn voor wie ze zich uitgeeft. Mysterieuze, sfeervolle en soms nogal blote film ziet er prachtig uit, het spel is prima, maar inhoudelijk is Le parfum d'Yvonne aan de magere kant. Gebaseerd op de roman Villa Triste van Patrick Modiano.

Un, deux, trois soleil

Frankrijk 1993. Drama van Bertrand Blier. Met o.a. Anouk Grinberg, Myriam Boyer, Olivier Martinez, Marcello Mastroianni en Jean-Michel Noirey.

Regisseur en scenarist Bertrand Blier (Merci la vie) filmde in de straten van multiraciaal Marseille een surreële schets van het innerlijk behang van tiener Victorine (Grinberg) met wijlen Mastroianni als sympathieke vader. Grinberg haalde alles uit de kast om schijnbaar leeftijdsloos haar bevindingen met liefde, seks en dood te verbeelden. Bliers experimentele werk werd rijkelijk bekroond met vele Europese filmprijzen waaronder de Grand Prize of the European Academy in Venetië. De Algerijnse raï-goeroe Khaled kreeg een César en, eveneens in Venetië, een Gouden Osella voor zijn originele filmmuziek

Max et Jérémie

Frankrijk 1992. Thriller van Claire Devers. Met o.a. Philippe Noiret, Jean-Pierre Marielle, Christophe Odent, Feodor Chaliapin jr en Thierry Gimenez.

Devers pakt met dit verhaal over een gepensioneerde huurmoordenaar de misdaadfilm van de jaren 1950-60 weer op. De beroepskiller gaat zorgen voor een naïeve, kinderlijke en aan videospelletjes verslaafde jongeling die hij later moet doden. Een confrontatie tussen twee generaties en een mooie vertelling over vriendschap. De twee rollen worden respectievelijk gespeeld door Noiret en Lambert, die het heel goed doen. Hoewel de actiescènes een staaltje van prachtig vakwerk laten zien, geeft Devers de psychologie van zijn personages voorrang, uitgewerkt tot in details als kleding en kleuren. De film verkrijgt hierdoor een zeer Franse oorspronkelijkheid. Het scenario is van regisseuse Devers en Bernard Stora. Het camerawerk is van Bruno de Keyzer.

Tous les matins du monde

Frankrijk 1991. Biografie van Alain Corneau. Met o.a. Gérard Depardieu, Jean-Pierre Marielle, Anne Brochet, Guillaume Depardieu en Caroline Silhol.

Drama naar de gelijknamige roman van Pascal Quignard, met in de hoofdrol Gérard Depardieu als basse de viole Marin Marais, die aan het hof van Lodewijk XIV als hofmuzikant op Versailles werkt. In flashbacks vertelt een vergrijsde Depardieu over zijn jeugdjaren en zijn rivaliteiten. De jonge Marais wordt gespeeld door Depardieu's zoon Guillaume. Dit juweeltje over barokke muziek is indrukwekkend in beeld gebracht met een spel van licht en schaduw in de stijl van de toenmalige schilder Georges de la Tour. De beeldvoering, de taal en de muziek zorgen voor een meeslepend melancholische sfeer. Genomineerd voor maar liefst elf Césars, waarvan er drie werden verzilverd (Beste Film, Beste Regisseur en Beste Acteur). 

La controverse de Valladolid

Frankrijk 1991. Drama van Jean-Daniel Verhaeghe. Met o.a. Jean Carmet, Jean-Pierre Marielle, Jean-Louis Trintignant, Claude Laugier en Jean-Michel Dupuis.

Valladolid was in 1550 de hoofdstad van Spanje, dat onder de heerschappij van Karel de Vijfde een wereldrijk geworden was: niet alleen behoorden de Noordelijke- en Zuidelijke Nederlanden erbij, maar dankzij de veroveringen kon een groot deel van Zuid- en Midden- en Noord-Amerika tot de uitgestrekte natie gerekend worden. Spanje had zich verrijkt door zijn nieuwe kolonie[KA3]en leeg te plunderen. In deze film die grenst aan gefilmd toneel, debateren de gezant van de paus (Carmet), de filosoof en kannunik Sepulveda (Trintignant), de dominicaan Las Casas (Marielle), een koloniaal (Dupuis), broeder Ambrosiano (Laugier) en broeder Emiliano (Elso) over de vraag of de Indianen een ziel hebben, of zij als slaven geboren zijn en of zij via het christendom absolutie kunnen verkrijgen. In feite was het een discussie over de kerkelijke of wereldlijke macht, waarbij de betrokken Indianen niet telden en tot in lengte van dagen als minderen gezien werden. Na meer dan vierhonderd jaar van blanke overheersing en onderdrukking beginnen zij eindelijk hun chaotische weg naar de vrijheid te banen, voor zo ver zij niet door de Spaanse overheersers en de westerse beschaving resp. uitgemoord en uitgedund zijn of hun identiteit verloren hebben. De film, die eigenlijk een tv-film is, werd op het festival van Berlijn bekroond en op andere festivals overladen met prijzen, w.o. de Quatre 7 als beste acteur voor Marielle. Voor ware liefhebbers een festijn dat bestaat uit een steekspel met woorden.

Uranus

Frankrijk 1990. Komedie van Claude Berri. Met o.a. Michel Blanc, Gérard Depardieu, Jean-Pierre Marielle, Philippe Noiret en Gérard Desarthe.

Vlak na WO II staan in een Frans dorpje nog maar weinig huizen ongeschonden overeind. Ingenieur Archambaud (Marielle) huisvest daarom een aantal van zijn dorpsgenoten. Het is een bont gezelschap, met een communist (Blanc) maar ook met een voormalige nazi-collaborateur (Desarthe). Tegelijk banen roddel en achterklap de weg voor lieden die willen afrekenen met zuiplap en vrouwenversierder Leopold (Depardieu). Berri maakte Uranus na zijn enorme succes met Jean de Florette en Manon des sources. Het werd wederom een verhaal waarin hij de hardvochtigheid van sommige van zijn landgenoten geraffineerd aan de kaak stelt.

Six crimes sans assassin

Frankrijk 1990. Misdaad van Bernard Stora. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Fabrice Luchini, Etienne Chicot, Thierry Gimenez en Patrick Bonnel.

Een verfilming van de roman van Pierre Boileau rond een tweevoudige moord in 'een afgesloten kamer'. Stora heeft niets van zijn persoonlijkheid verloren sinds zijn overstap naar de televisie. Een troebele atmosfeer en bizarre, angstige personages wier gewone leventje plotseling in de war wordt gestuurd door allerlei mysterieuze gebeurtenissen. Een beklemmende sfeer en nauwelijks merkbare overgangen van de bestaande naar een niet bestaande wereld. Kortom, een geslaagde film in een moeilijk genre.

Clérambard

Frankrijk 1990. Romantiek van Marcel Bluwal. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Danièle Lebrun en Denise Provence.

Naar het stuk van Marcel Aym[KA1]e rond de persoon van de graaf van Cl[KA1]erambard (Marielle) en zijn naasten. Zoals gewoonlijk bij deze schrijver een meedogenloze satire op de sociale verhoudingen, deze keer die binnen de familie, zeden en tradities. Prima acteerwerk en een knappe regie, waarin het statische van toneel werd vermeden.

Bouvard et Pècuchet

Frankrijk 1990. Komedie van Jean-Daniel Verhaeghe. Met o.a. Jean Carmet, Jean-Pierre Marielle, Pierre Étaix, Catherine Ferran en Yvan Dautun.

Naar een bewerking van het nergens bij in te delen werk van Gustave Flaubert door Jean-Claude Carrière. Het gaat hier om zowel een komedie als een satire terwijl het in feite een ontroerende speurtocht naar het Bewustzijn is. Geen eenvoudig verhaal dus, maar het is juist weergegeven - en niet onjuist zoals te vrezen viel - dankzij een intelligent scenario, een aandachtige regie en een rake typering van de karakters en de mentaliteit van destijds. Schitterend spel en opmerkelijke, speciaal voor de film gecomponeerde muziek. Verhaeghe hoort thuis bij die zeldzame groep van cineasten die met echt iets origineels en bizonders op televisie komen.

Un château au soleil

Frankrijk 1988. Komedie van Robert Mazoyer. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Anny Duperey, Edwige Feuill ère, Julien Rochefort en Jean-Pierre Lorit.

De markies van Montdeny verkoopt zijn Louis XIV-kasteel, dat hem en zijn familie te gronde dreigt te richten. De gegadigden volgen elkaar op. Een zwakke aanleiding om verscheidene schilderachtige, kleurrijke en contrastrijke figuren neer te zetten. De prachtige opnamen doen de landelijke plekjes goed tot hun recht komen. Didier Decoin schreef het scenario en de dialogen en leverde daarmee een belangrijke bijdrage. Goed acteerwerk.

Quelques jours avec moi

Frankrijk 1988. Drama van Claude Sautet. Met o.a. Daniel Auteuil, Sandrine Bonnaire, Danielle Darrieux, Vincent Lindon en Gérard Ismaël.

Martial (Auteuil) heeft een tijdje in een psychiatrische inrichting gezeten vanwege onbeheersbare indolentie. Als hij eruit ontslagen wordt denkt zijn moeder (Darrieux) dat werk hem goed zal doen. Ze stuurt hem naar Limoges om uit te zoeken waarom een filiaal van het familiebedrijf, een supermarktketen, het slecht doet. Daar valt hij als een blok voor het dienstmeisje van de vestigingsdirecteur. De film begint als een vrolijke afrekening met de hypocriete bourgeoisie uit de provincie, maar eindigt in mineur. Sterk spel over de hele linie.

A Few Days With Me

1988. Claude Sautet. Met o.a. Dominique Lavanant, Daniel Auteuil, Jean-Pierre Marielle, Sandrine Bonnaire en Danielle Darrieux.

Martial (Auteuil) heeft een tijdje in een psychiatrische inrichting gezeten vanwege onbeheersbare indolentie. Als hij eruit ontslagen wordt denkt zijn moeder (Darrieux) dat werk hem goed zal doen. Ze stuurt hem naar Limoges om uit te zoeken waarom een filiaal van het familiebedrijf, een supermarktketen, het slecht doet. Daar valt hij als een blok voor het dienstmeisje van de vestigingsdirecteur. De film begint als een vrolijke afrekening met de hypocriete bourgeoisie uit de provincie, maar eindigt in mineur. Sterk spel over de hele linie.

Les mois d'avril sont meurtriers

Frankrijk 1987. Film noir van Laurent Heynemann. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Jean-Pierre Bisson, Brigitte Roüan, Guylaine Péan en Luc Béraud.

Een bewerking van de roman The Devil's Home on Leave van Robin Cook, wiens ON NE MEURT QUE DEUX FOIS Jacques Deray al eens had geïnspireerd. Het overplanten van deze griezelroman van Engeland naar Frankrijk, waarin twee vernuftige geesten - een halsstarrige detective en een onderwereldfiguur - het tegen elkaar opnemen, tast de authenticiteit ietwat aan. In ieder geval doet de stijl, die met een ijzingwekkende precisie uitsluitend is gericht op het gedrag en die is verstoken van psychologische kletskoek, ons in een angstaanjagende nachtmerrie belanden. Bertrand Tavernier leverde als scenario- en dialoogschrijver een belangrijke bijdrage aan de film.

Les Deux Crocodiles

Frankrijk 1987. Komedie van Joël Séria. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Jean Carmet, Julien Guiomar, Jean-Paul Farré en Marie-Christine Adam.

Prestaties, avonturen en tegenspoed van een oplichter die tegen woekerrente geld uitleent. Deze film is vooral een tentoonstelling van grimmige portretten zoals Séria dat goed kan. Een regisseur die met succes werkt met de cynische, pikante en bijtende boosaardigheid. Deze zedensatire treft de roos. Marielle is nog nooit zo goed geweest.

Tenue de soirée

Frankrijk 1986. Komedie van Bertrand Blier. Met o.a. Gérard Depardieu, Michel Blanc, Miou-Miou, Jean-François Stévenin en Mylène Demongeot.

Klassieker uit het oeuvre van Bertrand Blier, de Fransman die grossiert in zwarte humor. Onbehouwen dief (Gérard Depardieu) verstoort een woordenwisseling tussen echtelieden (Miou-Miou en Michel Blanc) en neemt ze prompt mee op sleeptouw. Het drietal, gaandeweg verwikkeld in een absurdistische ménage-à-trois, berooft diverse huizen, maar de welgestelde eigenaren zijn zo verveeld dat ze de dieven verwelkomen als een aardig verzetje. Boosaardige grappen, rake observaties van de strijd der seksen en uitstekend spel van met name Depardieu, een van Bliers favoriete acteurs.

Hold-Up

Frankrijk​/​​Canada 1985. Komedie van Alexandre Arcady. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Kim Cattrall, Guy Marchand, Jean-Pierre Marielle en Jacques Villeret.

Een als clown verklede gangster overvalt in Montreal een bank en neemt alle klanten en de directeur in gijzeling. De politie omsingelt het hele gebouw maar met de hulp van twee maten die zich onder de klanten bevinden en een goed uitgewerkt plan lukt het hem het land na een turbulente achtervolging met een buit van 2,3 miljoen Canadese dollar te verlaten.

Partenaires

Frankrijk 1984. Drama van Claude D'Anna. Met o.a. Nicole Garcia, Jean-Pierre Marielle, Michel Galabru, Michel Duchaussoy en Elisa Servier.

In een theaterloge bevindt zich een acteursechtpaar dat in hetzelfde goedkope toneelstuk speelt. Zij komen tot een confrontatie, kwellen elkaar met scherpe tong en vinden elkaar weer terug. De verstikkende sfeer doet meteen aan Bergman denken. Het prachtige decor wordt stapsgewijs onthuld door de camera. Claude d'Anna heeft zich wat betreft het onderwerp op glad ijs begeven, en het blijkt een goede stijloefening te zijn. Het scenario is echter ongeloofwaardig. Vrij boeiend.

L'amour en douce

Frankrijk 1984. Komedie van Edouard Molinaro. Met o.a. Daniel Auteuil, Jean-Pierre Marielle, Emmanuelle Béart, Sophie Barjac en Daniel Ceccaldi.

In deze klassieke komedie passeren tal van amoureuze perikelen in een keurige samenleving de revue. Een meesterwerk van de oude rot Edouard Molinaro, die er altijd in slaagt een succes van dit soort films te maken zonder te vervallen in vulgariteit. Met uitzondering van Mathieu Carrière zijn alle acteurs voortreffelijk. Dit scherpzinnige portret van de Franse jan-modaal mag misschien oppervlakkig lijken, maar een goede komedie in deze tijd van sombere films, is nooit weg. Scenario van Jean Sagols en Christine Watton.

Signes extérieurs de richesse

Frankrijk 1983. Komedie van Jacques Monnet. Met o.a. Claude Brasseur, Josiane Balasko, Jean-Pierre Marielle, Charlotte de Turckheim en Roland Giraud.

De confrontatie tussen een rijke mondaine dierenarts en een jonge belastinginspectrice. Een veel te mager thema voor een inconsequente en slappe komedie maar dat geldt voor alle films van deze regisseur tot nu toe. Bovendien speelt Balasko op een irriterende, aangezette manier en de overige acteurs slagen er evenmin in deze film van de onbeduidendheid te redden. Scenario van Alain Godard en de regisseur. Muziek van niemand minder dan Johnny Halliday in samenwerking met Pierre Billon en Eric Bouad.

L'indiscrétion

1982. Thriller van Pierre Lary. Met o.a. Dominique Sanda, Jean-Pierre Marielle en Jean Rochefort.

De confrontatie tussen een rijke mondaine dierenarts en een jonge belastinginspectrice. Een veel te mager thema voor een inconsequente en slappe komedie maar dat geldt voor alle films van deze regisseur tot nu toe. Bovendien speelt Balasko op een irriterende, aangezette manier en de overige acteurs slagen er evenmin in deze film van de onbeduidendheid te redden. Scenario van Alain Godard en de regisseur. Muziek van niemand minder dan Johnny Halliday in samenwerking met Pierre Billon en Eric Bouad.

L' Indiscrétion

Frankrijk 1982. Drama van Pierre Lary. Met o.a. Jean Rochefort, Dominique Sanda, Jean-Pierre Marielle, Jean-Hugues Anglade en Roland Bertin.

Een ingenieur ontdekt dat er wordt afgeluisterd in het appartement van zijn buren, die korte tijd later vermoord worden gevonden. Het signalement van de moordenaar lijkt op dat van hemzelf. Geleidelijk begint hij aan zijn geestvermogens te twijfelen, ondanks zijn vriendschap met de nieuwe buurman en een romance met een toevallig ontmoete jonge vrouw. Het te doorzichtige thrillerscenario ondermijnt de bekwame vormgeving; de goede spelprestaties nemen niet weg dat de toeschouwer de kwalijke bedoelingen van de personages veel sneller door heeft dan de film wil doen onthullen.

Jamais avant le mariage

Frankrijk 1982. Komedie van Daniel Ceccaldi. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Mireille Darc, Régis Musset, Alain Rocca en Torun Johanson.

Een opeenvolging van misverstanden met een gelukkig eind in Bretagne. Deze waterval van onbeduidendheden is een productie van Marcel Dassault. Het draaiboek is armoedig en de verheerlijking van de burgerlijke waarden komt totaal niet overeen met de werkelijkheid. Scenario van Marcel Jullian. Camerawerk van Edmond Séchan.

Pétrole, pétrole !

Frankrijk 1981. Komedie van Christian Gion. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Bernard Blier, Catherine Alric, Henri Guybet en Charles Gérard.

Een onvoorstelbaar flauwe komedie die zogezegd inspeelt op het actuele thema van oliesjeiks die de benzineprijs naar hartelust manipuleren. Een Frans echtpaar wil dat monopolie doorbreken en begint de markt te overstelpen met goedkope benzine. Eén en ander is slechts een aanleiding om een aantal Franse olijkerds gehuld in witte gewaden van trappen te laten vallen, met taart te besmeuren en meer van dat fraais. Gezien het onmiskenbare potentieel van het thema een miskleun van jewelste.

Coup de torchon

Frankrijk 1981. Drama van Bertrand Tavernier. Met o.a. Philippe Noiret, Isabelle Huppert, Stéphane Audran, Jean-Pierre Marielle en Eddy Mitchell.

Regisseur Bertrand Tavernier reisde naar Senegal voor deze vrije bewerking van het boek 'Pop. 1280' van Jim Thompson (dat zich overigens in Amerika afspeelt). Een uitstekende Philippe Noiret speelt een politieman die zich eind jaren dertig in de West-Afrikaanse Franse kolonie stierlijk verveelt. Erger is dat hij door de dorpelingen, inclusief zijn echtgenote (een vileine Isabelle Huppert) wordt genegeerd dan wel belachelijk gemaakt. Op een dag is het genoeg en begint hij uit wraak aan een moordactie waarvan niemand hem verdenkt. Existentialistisch, verontrustend drama van de maker van onder meer La vie et rien d'autre en Daddy Nostalgie.

Voulez-vous un bébé Nobel?

Frankrijk 1980. Robert Pouret. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Darry Cowl, Daniel Prévost, Patricia Lesieur en Dany Saval.

Kunstmatige inseminatie met een Nobelprijswinnaar als donor resulteert in een baby die direct na de geboorte al kan praten. Een professor laat zich uit ideële overwegingen met andere geleerden strikken voor een spermabank, maar de vraag blijkt spoedig groter dan het aanbod. Het uitgangspunt is al niet erg fris en geestig, maar zelfs voor de hand liggende grappen daarover zijn binnen twintig minuten opgebruikt, zodat ruim een uur amechtige verveling volgt.

L' Entourloupe

Frankrijk 1980. Komedie van Gérard Pirès. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Jacques Dutronc, Gérard Lanvin, Anne Jousset en Daniel Laloux.

Kruimeldieven zonder succes gaan voor een oplichter een medische encyclopedie op het platteland verkopen, maar hebben ook daar geen resultaat mee, evenmin als met veediefstallen, maar ze blijven nieuwe initiatieven ontwikkelen. Ironische komedie kijkt ongenadig tegen alle personages en milieus aan, waardoor elke karikatuur op zich, racistisch of demagogisch genoemd zou kunnen worden, als er niet net zo'n karikatuur aan de andere kant zou staan. Opzet tot harde humor - met animo door de hoofdrolspelers gebracht - vergeet echter een maatschappelijke samenhang van de situaties.

Asphalte

Frankrijk 1980. Drama van Denis Amar. Met o.a. Jean Yanne, Carole Laure, Jean-Pierre Marielle, Georges Wilson en Philippe Ogouz.

Op 31 juli vertrekt een groot gedeelte van de Franse bevolking met vakantie. Als die datum ook nog op zaterdag valt, zijn files, botsingen en ongelukken op de autoweg met een zeer grote frequentie, onvermijdelijk. Op zo'n zaterdag gaat een jonge vrouw per auto naar haar getrouwde minnaar, 1000 km verder. Na WEEKEND van Godard en L'INGORGO van Comencini valt er nauwelijks nog iets aan de verkeerswaanzin toe te voegen en de film heeft zo'n willekeurig verspringende selectie van mensen onderweg, melodramatische incidenten en bizarre symboliek, dat de interesse ver vóór het abrupte einde definitief ondermijnd is.

Cause toujours, tu m'intéresses

Frankrijk 1978. Komedie van Edouard Molinaro. Met o.a. Annie Girardot, Jean-Pierre Marielle, Christian Marquand, Nathalie Courval en Jacques François.

Een gescheiden veertiger draait een willekeurig telefoonnummer en krijgt een even eenzame leeftijdgenote aan de lijn. Hun gesprekken worden voortgezet, tot er een afspraak zal komen. De man aarzelt, uit angst niet te beantwoorden aan de verwachtingen, maar zoekt toch contact onder een andere identiteit. Nogal mager en voorspelbaar uitgewerkte komedie wordt gemaakt èn gebroken door het duo Girardot-Marielle dat melancholie en zelfspot goed aangeeft, maar na de zoveelste keer wordt het vervelend. Scenario van Francis Veber. Camerawerk van Gérard Hameline.

Un moment d'égarement

Frankrijk 1977. Komedie van Claude Berri. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Victor Lanoux, Agnès Soral, Christine Dejoux en Martine Sarcey.

Jeugdvrienden Pierre en Jacques (Marielle en Lanoux), nu ietwat gestrande veertigers, vieren met hun respectievelijke tienerdochters Martine en Françoise (Dejoux en Soral) vakantie in Saint-Tropez. Daar laat Pierre zich, in een ogenblik van verdwazing, verleiden door zeventienjarig wispeltuurtje Françoise. Fijn naturel gespeelde bijdrage aan het subgenre van de Franse zomervakantiefilm is tevens een bruisend gefotografeerd tijdsbeeld, tragikomische kermisscène incluis. Debutante Soral excelleerde later in Berri's noir-meesterstuk Tchao Pantin. Hollywood-remake Blame it on Rio (1985) en Franse recyclage (2015) hebben het nakijken.

Plus ça va, moins ça va

Frankrijk 1977. Michel Vianey. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Jean Carmet, Louis Jourdan, Henri Garcin en Niels Arestrup.

Racistische politiemannen zijn overtuigd dat de moord op een jong meisje het werk moet zijn van een Noord-Afrikaan die na een kruisverhoor weet te ontsnappen. Hun onderzoek leidt hen verder langs de rijke bourgeoisie en filmfauna aan de Côte d'Azur. Genrefilm met zowel komische als kritische elementen. De regisseur is van huis uit schrijver en zijn scenario is beter dan zijn regie, maar hij geeft de acteurs alle kansen tot herkenbare karikaturen.

L' Imprécateur

Frankrijk 1977. Thriller van Jean-Louis Bertucelli. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Jean Yanne, Michel Piccoli, Jean-Claude Brialy en Michael Lonsdale.

Een multinationale onderneming wordt in beroering gebracht door de zelfmoord van de directeur marketing en een reeks anonieme beschuldigingen. De adjunct-directeur human relations wordt met het onderzoek belast en ontdekt dat de schuldige werkzaam moet zijn in de onderneming, die letterlijk op weinig solide fundamenten is gebouwd. Deze ambitieus opgezette sociaal-politieke satire schiet zijn doel voorbij door grote vaagheid en nogal melige humor. De sjabloonachtige rollen geven de ster-acteurs weinig kansen.

Eroticos juegos de la burguesia

Spanje​/​​Frankrijk 1977. Erotiek van Michael Vianey. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Nadiuska en Jean Carmet.

In de buurt van een paar luxueuze chalets ergens in Spanje wordt het lijk van een naakt meisje gevonden. De inspecteur die het sterfgeval onderzoekt, ontdekt heel wat schandalen. Het is niet toevallig dat Vianey, Marielle en Carmet deze film van hun filmografie hebben gehaald (de voornaam van Vianey is Michel: nuanceverschil!). In 1977 woedde de crisis in al haar hevigheid en bestond er heel wat werkeloosheid in het vak. Een andere keuze dan dit banale gedrocht, dat het zonder scenario moet stellen en waarin uiteindelijk weinig gebeurt, zullen ze dan ook niet hebben gehad. Het heeft allemaal wel wat weg van een Bu[KA6]nuel- parodie, evenals de (zelfs voor mensen die geen Spaans spreken overduidelijke) titel.

Comme la lune

Frankrijk 1977. Komedie van Joël Séria. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Sophie Daumier, Dominique Lavanant, Anna Gaylor en Marco Perrin.

Een man verlaat zijn vrouw en gezin voor een vrouwelijke slager, die hij op zijn beurt verliest aan een vriend van vroeger. Hij trouwt met het vroegere meisje van die vriend, maar zij bedriegt hem met jongere mannen. De bravoure-rol van Marielle als de zelfingenomen seksist met oogkleppen op maakt de anti-held bijna aandoenlijk, omdat hij zich van geen kwaad bewust is. Hij krijgt vitaal tegenspel, vooral van Daumier als de vrouwelijke slager. De rollen tillen de film boven het anekdotische scenario uit zonder er een doeltreffende satire van te maken.

Sturmtruppen

Italië​/​​Frankrijk 1976. Komedie van Salvatore Samperi. Met o.a. Renato Pozzetto, Lino Toffolo, Cochi Ponzoni, Teo Teocoli en Felice Andeaci.

Een verfilmde komische strip - van cartoonist Bonvi - die een militaire klucht wordt over een SS-legerkamp achter het front onder leiding van Himmler. Niet iedereen zal bereid zijn te lachen over het tragisch oorlogsverleden, maar Samperi is beter op dreef in deze ongeremde vaudeville dan in de erotisch-politieke drama's waarmee hij naam maakte. Het collectief van theaterkomieken dat meewerkt krijgt meer kans om de nationale reputatie waar te maken dan in hun gebruikelijke, platvloerse produkties. De speelse vormgeving past zich aan bij de slap-stick en cabareteske humor. In 1981 op video uitgebracht; die versie is 7m langer en 1984 werd er op video nog een vervolg van deze als spaghetti-M.A.S.H. bedoelde serie films uitgebracht, getiteld STURMTRUPPEN 2.

On aura tout vu!

Frankrijk 1976. Erotiek van Georges Lautner. Met o.a. Pierre Richard, Miou-Miou, Jean-Pierre Marielle, Henri Guybet en Renée Saint-Cyr.

Een fotograaf heeft samen met een vriend een scenario geschreven waarvoor een producent interesse toont op voorwaarde dat ze het omwerken tot pornofilm. Ze hebben echter alle vrienden en kennissen al rollen in hun 'kunst-film' beloofd. De opheffing van de Franse censuur resulteerde in een pornogolf in de bioscoop en vervolgens in een reeks satires waarvan dit de leukste is, maar nog altijd niet leuk genoeg. De zoveelste variant op de naïviteit van Richard wordt vervelend.

Cours après moi que je t'attrape

Frankrijk 1976. Komedie van Robert Pouret. Met o.a. Annie Girardot, Jean-Pierre Marielle, Geneviève Fontanel, Sylvain Rougerie en Christine Laurent.

Een huwelijksadvertentie brengt twee veertigers bij elkaar die aanvankelijk te zeer vastzitten in hun eigen gewoontes en wantrouwen door eerdere ervaringen, om nader tot elkaar te komen. Deze komedie vermijdt angstvallig iedere oorspronkelijkheid, op weinig ter zake doende grappen over beider beroepen en hobby's na. De inbreng van de jonge regisseur beperkt zich tot het vasthouden van het tempo dat eerder afmattend dan meeslepend werkt.

Que la fête commence...

Frankrijk 1975. Drama van Bertrand Tavernier. Met o.a. Philippe Noiret, Jean Rochefort, Jean-Pierre Marielle, Christine Pascal en Marina Vlady.

De hoofdrol die Noiret speelt als Philippe d'Orléans is een van zijn beste ooit, en dat wil echt wat zeggen. Noiret maakt de innerlijke tegenstrijdigheden en de machteloosheid van de beroemde Franse regent invoelbaar. De periode na de dood van Louis XIV, waarin D'Orléans regent was van de jonge Louis XV, is relatief duister in de Franse geschiedschrijving. De immer vindingrijke scenarist-regisseur Tavernier visualiseerde de tijd echter prachtig. Het is 1719. D'Orléans worstelt met een goddeloze priester (Rochefort), een opstandige markies (Marielle) en met zijn sympathie voor het plebs. Que la fête commence... won vier Césars.

Les Galettes de Pont-Aven

Frankrijk 1975. Komedie van Joël Séria. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Jeanne Goupil, Bernard Fresson, Andréa Ferréol en Dolores MacDonough.

Een handelsreiziger in paraplu's heeft op zijn reizen een reeks bizarre ontmoetingen en seksuele contacten tot hij als billenfetisjist en zondagsschilder het ware geluk gevonden lijkt te hebben bij een Canadese wier derrière hij eindeloos portretteert, tot ze er genoeg van krijgt. Een meisje met een al even fraai achterste, haalt hem uit zijn depressie en geeft hem nieuwe inspiratie. De dwarse komedie is etappegewijze een bevrijding van hypocrisie, al reikt het rooskleurig einde niet ver. De kleurrijke typeringen onderweg maken de film onderhoudend en verrassend. Het scenario is van regisseur Seria. Het camerawerk is van Marcel Combes.

La Traque

Frankrijk 1975. Drama van Serge M. Leroy. Met o.a. Mimsy Farmer, Jean-Luc Bidault, Françoise Brion, Michel Constantin en Georges Géret.

Terwijl een groep vrienden zich voorbereidt op een jachtpartij, wordt een Britse studente door twee mannen aangerand. Ze doodt een van de belagers en maakt zich daarmee tot prooi voor de jagers. Een negatieve film - overigens goed gemaakt en uitstekend gespeeld - laat een kwalijke smaak na. Het scenario is van André G. Brunelin. Het camerawerk is van Claude Renoir.

Calmos

Frankrijk 1975. Erotiek van Bertrand Blier. Met o.a. Jean Rochefort, Jean-Pierre Marielle, Bernard Blier, Brigitte Fossey en Claude Piéplu.

Gynaecoloog en de man van een veeleisende echtgenote duiken onder op het platteland voor een 'leven zonder vrouw'. Hun voorbeeld vindt zoveel navolging dat vrouwen zich organiseren in de strijd om hun rechten. Gevangenen van vrouwenleger worden met medische begeleiding tot neukmachines gemaakt en geheel uitgeput. Uitdagende satire van vrouwenhaat - die mannen nauwelijks voordeliger voorstelt - weet in de tweede helft geen maat te houden en ontaardt in zulke grove effecten dat de werkzaamheid verloren gaat. Ironische finale waarin onttakelde slachtoffers een schuilplaats zoeken in de enorme baarmoeder maakt veel goed.

Un Linceul n'a pas de pôches

Frankrijk 1974. Drama van Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Jean-Pierre Mocky, Francis Blanche, Jean Carmet, Michel Constantin en Michel Galabru.

Om aan de censuur van de hoofdredacteur te ontkomen, richt een journalist een onafhankelijk dagblad op, waarin corruptie en in de doofpot gestopte schandalen bij notabelen in een grote provincieplaats aan de kaak worden gesteld. Ondanks drastische tegenmaatregelen zet hij door, tot hij wordt vermoord. De verplaatsing naar het eigentijds Frankrijk maakt dit vooroorlogs Amerikaans romanverhaal van Horace McCoy no pockets in a shroud minder waarschijnlijk, ook omdat actuele toespelingen een strakke intrige onnodig verwarren en verzwaren. Mocky speelt zelf de hoofdrol al te ijdel en heeft daardoor weinig aandacht voor de regie. Een curieus gebruik van komische acteurs in schurkenrollen die door bewust onflatteus camerawerk tot een 'monstergalerij' worden gemaakt.

Dupont Lajoie

Frankrijk 1974. Drama van Yves Boisset. Met o.a. Jean Carmet, Ginette Garcin, Jean-Pierre Marielle, Pascale Roberts en Pierre Tornade.

Een Parijse caf[KA1]ehouder brengt met zijn gezin de vakantie door op een camping waar de dochter van een bevriend echtpaar zijn begeerte wekt. Hij verkracht haar en vermoordt het meisje daarna in paniek. De verdenking en de agressie richten zich onmiddellijk op de Arabische gastarbeiders zodat de dader vrijuit gaat. De film blijft aanvankelijk in gemoedelijke ongeintoon van een burgerlijke klucht (met uit dat genre bekende acteurs), waardoor de doorbraak van de frustratie, agressie en racisme vervolgens des te harder aankomt. Carmet belichaamt in de titelrol al die aspecten ideaal.

Dis-moi que tu m'aimes

Frankrijk 1974. Komedie van Michel Boisrond. Met o.a. Mireille Darc, Marie-José Nat, Jean-Pierre Marielle, Daniel Ceccaldi en Geneviève Fontanel.

Drie echtgenoten worden door hun vrouw verlaten en zoeken steun bij elkaar in een hervonden vrijgezellenbestaan. Dat hun vrouwen het alleen ook best redden, kunnen ze moeilijk verwerken. Voorspelbare, wat ouderwetse komedie, maar met verve geacteerd.

Comment réussir... quand on est con et pleurnichard

Frankrijk 1974. Komedie van Michel Audiard. Met o.a. Jean Carmet, Jean-Pierre Marielle, Stéphane Audran, Jane Birkin en Jean Rochefort.

'Hoe te slagen wanneer je een klootzak en een huilebalk bent'. Zo'n filmtitel kon alleen ontspruiten aan het brein van volkse dialoogmeester Audiard. Antoine Robineau (Carmet) is de dubbelsukkel in kwestie, een drankhandelaar die zielige verhalen ophangt om zijn azijnvermouth aan de man te brengen. Ook bij de dames legt de slinkse verkooptechniek hem geen windeieren. CRQOECEP is Audiard tout court: een tegelijk ordinair en hatelijk grappig anti-bourgeois jaren-zeventig-tijdsbeeld met navenante decors en muziekjes. Jane Birkin spreidt als stripdanseres haar talenten tentoon.

La valise

Frankrijk 1973. Avonturenfilm van Georges Lautner. Met o.a. Mireille Darc, Michel Constantin, Jean-Pierre Marielle, Michel Galabru en Amidou.

Frans geheim agent Augier (Constantin) ziet zich voor de idiote taak gesteld om Israëlische collega Bloch (Marielle) onbemerkt en heelhuids probleemland Libië uit te krijgen. Aldus begint een reis waarin het lijdend voorwerp in een ouderwetse hutkoffer langs de vele risicopunten wordt gesmokkeld. De eigenlijke spilrol in deze amusante avonturenkomedie is niettemin voor Darc, die als de libertijnse Françoise met haar charmes en kordaatheid het onfortuinlijke spionnentweetal uit de penarie helpt. Niet Lautners vlotste werk, maar sympathiek vanwege de cast en zeer luchthartig van toon.

L' Affaire Crazy Capo

Italië​/​​Frankrijk 1973. Misdaad van Patrick Jamain. Met o.a. Maurice Ronet, Jean Servais, Jean-Pierre Marielle, Marika Green en Alice Sapritch.

Binnen de Franse mafia ontstaat een conflict over drugshandel, omdat de oude chef principieel weigert de markt uit te breiden tot de jongeren. Een Belgische rivaal infiltreert in de bende en wordt neergeschoten door zijn eigen zoon. Dit clichématige misdaaddrama kreeg een bekwame regie van debutant Jamain en een plichtmatige toewijding van de acteurs, zonder dat het gebrek aan oorspronkelijkheid daardoor wordt gecompenseerd.

Charlie et ses deux nénettes

Frankrijk 1973. Komedie van Joël Séria. Met o.a. Serge Sauvion, Jeanne Goupil, Nathalie Drivet, Jean-Pierre Marielle en Jean Mauvais.

Een werkloze dertiger leert bij het arbeidsbureau twee jonge meisjes kennen met wie hij verkoper op jaarmarkten wordt. De ongecompliceerde driehoek wordt verstoord door een succesvolle standwerker die één van de meisjes verleidt, waarna de twee achterblijvenden ontdekken dat ze er samen niets meer aan vinden. Deze dwaze tragikomedie gaat onnadrukkelijk tegen de moraal en het arbeidsethos in en heeft spontaan naturalisme, ook in de spelprestaties. Overgangen van komedie naar dramatischer momenten doen echter geforceerd aan.

Sex shop

Frankrijk 1972. Komedie van Claude Berri. Met o.a. Claude Berri, Juliet Berto, Nathalie Delon, Jean-Pierre Marielle en Béatrice Romand.

Een noodlijdende boekhandelaar maakt op advies van een vriend van zijn winkel een seksshop. Zowel zijn handel als clientèle geeft hem de indruk dat het eigen huwelijksleven toch wel erg fantasieloos is, maar na de frustrerende ervaringen met groepsseks kiest hij toch voor het comfort van een simpeler huwelijksrelatie en de verkoop van Maoïstische boeken, 'die immers óók goed lopen!' Rake en herkenbare typeringen houden al te makkelijk effectbejag in deze satire op de seksrage in evenwicht en vooral Berto als de volgzame echtgenote in slaapkameracrobatiek en Marielle als ondernemende flierefluiter zijn onweerstaanbaar komisch. Scenario van de regisseur.

Le Petit poucet

Frankrijk 1972. Familiefilm van Michel Boisrond. Met o.a. Titoyo, Jean-Pierre Marielle, Marre Laforêt, Jean-Luc Bideau en Michel Robin.

Charles Perraults sprookje over de houthakkerszoon Klein Duimpje die met zijn broertjes in het bos wordt achtergelaten omdat er thuis geen eten is. Deze film die, buiten de confrontatie met de boze reus ook de zelden navertelde prille verliefdheid op het prinsesje laat zien, wier vlieger Klein Duimpje redt, kreeg een kleurrijke vorm en nogal wat humor -zeker met Mareille als reus - maar mist een magische sfeer.

Sans mobile apparent

Frankrijk​/​​Italië 1971. Mysterie van Philippe Labro. Met o.a. Jean-Louis Trintignant, Dominique Sanda, Sacha Distel, Carla Gravina en Jean-Pierre Marielle.

In Nice wordt een reeks geheimzinnige moorden gepleegd. Een politie-inspecteur ontdekt - nadat zijn ex-vriendin ook is neergeschoten - dat alle slachtoffers in het verleden hebben meegespeeld in dezelfde studententoneelvoorstelling. Eén van de actrices van toen is onvindbaar. De regisseur verplaatste de roman van Ed McBain naar de zonnige Côte d'Azur met verrassend resultaat. De intrige vertoont nogal wat gaten, maar geeft ruimte aan de kleurrijke variëteit van treffend gespeelde personages die in gespannen tempo de revue passeren. Scenario van de regisseur en Jacques Lanzmann naar de roman van Ed McBain Ten plus one.

4 mosche di velluto grigio

Italië​/​​Frankrijk 1971. Horror van Dario Argento. Met o.a. Michael Brandon, Mimsy Farmer, Jean-Pierre Marielle, Francine Racette en Bud Spencer.

Jongeman heeft een onbekende die hem naar het leven stond, uit zelfverdediging gedood en wordt sindsdien gechanteerd. Intimidatie en moorden in zijn directe omgeving volgen en ook een privé-detective vindt geen spoor. Het scenario legt een bedrieglijk causaal verband tussen onafhankelijke gebeurtenissen, waardoor de ontknoping boerenbedrog is. Deze thriller heeft twee in alle opzichten opmerkelijk uitgevoerde scènes en de rest lijkt daar slordig omheen bedacht, met dik aangezette shockeffecten en zogenaamd drama dat onbedoeld komisch wordt.

On est toujours trop bon avec les femmes

Frankrijk 1970. Komedie van Michel Boisrond. Met o.a. Elizabeth Wiener, Jean-Pierre Marielle, Robert Dhéry, Roger Carel en Gérard Lartigau.

Een Ierse lokettiste is net even een plasje doen als in 1916 Republikeinen het postkantoor van Dublin bezetten; ze wordt per ongeluk gegijzeld. Terwijl buiten de militair met wie ze verloofd is het beleg rond het gebouw aanvoert, is zij binnen haar gijzelaars te slim af met 'de wapens van de vrouw'. Deze merkwaardige en onevenwichtige combinatie van de surrealistische woordhumor van Raymond Queneau met de in lichte pikanterie gespecialiseerde regie van Boisrond en acteurs uit de boulevardtheatertraditie levert een vlotte, vermakelijke en nogal rumoerige film op. Bij het kijken ernaar kan men maar beter níet aan de Ierse realiteit en actualiteit denken.

Le pistonné

Frankrijk 1970. Komedie van Claude Berri. Met o.a. Guy Bedos, Yves Robert, Rosy Varte, Georges Géret en Jean-Pierre Marielle.

Een dienstplichtige wordt naar Marokko gezonden en ziet de effecten van de kolonisatie. Het anti-semitisme binnen het leger maakt hem voortdurend de gebeten hond. Deze autobiografische komedie van Berri laat onder de soldatenhumor allerlei sociale en politieke problemen zien en geeft daarnaast een boeiend beeld van een traditioneel joods gezinsleven.

Les caprices de Marie

Frankrijk 1969. Komedie van Philippe de Broca. Met o.a. Philippe Noiret, Marthe Keller, François Périer, Valentina Cortese en Fernand Gravey.

Een meisje uit een Normandisch dorp wordt bij miss-verkiezing opgemerkt door een Amerikaanse miljonair, maar krijgt, na het huwelijk in New York, heimwee. Haar echtgenoot laat haar dorpje steen voor steen opnieuw opbouwen aan de Hudson, maar ondanks de oorspronkelijke bewoners is de sfeer niet dezelfde. Eigenlijk is Marie nog steeds verliefd op een gemoedelijke dorpsgenoot. De uitwerking van een goed idee met mogelijkheden mist verve om van de film een echte burleske te maken en een reeks van excentrieke dorpsbewoners is te eenzijdig getypeerd om de vrolijke inzet van de acteurs niet overdreven te doen lijken. Keller en Noiret als bijna over het hoofd geziene ware liefde steken innemend sober af. Scenario van Daniel Boulanger en regisseur De Broca.

Les Femmes

Frankrijk 1969. Komedie van Jean Aurel. Met o.a. Brigitte Bardot, Maurice Ronet, Jean-Pierre Marielle, Anny Duperey en Karin Holm.

Een onverschillige romanschrijver heeft te veel en te makkelijk succes bij de vrouwen om zijn nieuwe boek te kunnen voltooien. De uitgeverij stuurt een stenotypiste mee op reis om hem zijn aandacht bij het werk te laten houden. De spontaniteit van Bardot en het cynisme van Ronet zijn op papier een aantrekkelijke combinatie, maar het scenario en de regie doen er niets mee, zodat deze film alleen tot leven komt tijdens de flash-backs over zijn avonturen met andere vrouwen.

Le diable par la queue

Frankrijk 1968. Komedie van Philippe de Broca. Met o.a. Yves Montand, Maria Schell, Madeleine Renaud, Jean Rochefort en Jean-Pierre Marielle.

Een berooide aristocratische familie heeft van een kasteel een hotel gemaakt waarin een Marseillaanse gangster komt logeren. De markiezin schakelt de hele familie in om hem zijn buit afhandig te maken, zonder succes, maar hij wordt verliefd op de dromerige oude vrijster en blijft met het geld op het kasteel wonen. Deze lichtvoetige en ironische komedie kreeg een ideale rolbezetting, waarbij vooral Montand en Renaud (die gewoonlijk in serieuzere rollen te zien zijn) opvallen, maar het gehele ensemble is perfect. Frans debuut van Keller. Scenario van de regisseur en Daniel Boulanger. Camerawerk van Jean Penzer.

L' Homme à la Buick

Frankrijk 1967. Komedie van Gilles Grangier. Met o.a. Fernandel, Danielle Darrieux, Jean-Pierre Marielle, Georges Descrières en Michael Lonsdale.

Een juwelensmokkelaar wil nog één grote slag slaan voor hij rustig en respectabel gaat leven met een aantrekkelijke weduwe. Het mislukt, maar in de gevangenis treft hij zijn vriendin die haar vorige echtgenoten heeft omgebracht. De rolbezetting speelt met verve waarbij scenario en regie nogal achterblijven.

Tendre voyou

Frankrijk​/​​Italië 1966. Komedie van Jean Becker. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Mylène Demongeot, Nadja Tiller, Stefania Sandrelli en Geneviève Page.

Een rokkenjager leeft op kosten van zijn veroveringen die hem van de wintersport tot op Tahiti brengen waar een onschuldig lijkend meisje hem tenslotte oplicht. De sterke bezetting kan deze flauwe film noch de eigen rollen redden.

Roger la Honte

Italië​/​​Frankrijk 1966. Drama van Riccardo Freda. Met o.a. Georges Géret, Irene Papas, Jean-Pierre Marielle, Anne Vernon en Marie-France Boyer.

Roger Laroque is door een lening van getrouwde ex-geliefde gered van een financiële ondergang en wil haar niet compromitteren als daardoor de verdenking van diefstal op hem valt. Ontsnapt uit de gevangenis maakt hij fortuin in Amerika en keert na vijftien jaar terug om alsnog de schuldige te zoeken. Dit beroemd melodrama kreeg een verfilming en vertolking in gepaste stijl, zonder een opzettelijke knipoog. Het resultaat is zowel boeiend als vermakelijk.

Monnaie de singe

Italië​/​​Spanje​/​​Frankrijk 1965. Misdaad van Yves Robert. Met o.a. Robert Hirsch, Sylva Koscina, Alberto Closas, Jean-Pierre Marielle en Jean Yanne.

Een straattekenaar laat zich door een baron strikken om diens villa te decoreren, maar deze blijkt een valsemunter en laat hem een matrijs voor een biljet van 500 francs graveren. De tekenaar wordt gearresteerd in plaats van de opdrachtgever, die een reeks pogingen onderneemt om hem uit de gevangenis te bevrijden. De onderhoudende ontsnappingskomedie wordt op den duur door de steeds opnieuw mislukkende bevrijdingsacties ietwat eentonig en de co-produktie-acteurs Closas en Koscina weten de juiste komedietoon niet te treffen. Een amusante rol van Comédie Française-acteur Hirsch als wereldvreemde tekenaar.

Cent briques et des tuiles

Frankrijk​/​​Italië 1965. Komedie van Pierre Grimblat. Met o.a. Jean-Claude Brialy, Marie Laforêt, Sophie Daumier, Jean-Pierre Marielle en Michel Serrault.

Een gangster heeft de complete buit van zijn bende vergokt en moet binnen [KA1]e[KA1]en (kerst-)week dit bedrag bij elkaar zien te krijgen. Hij associeert zich met een groep kruimeldieven om een inbraak in een warenhuis te plegen, terwijl een jeugdbende op hetzelfde moment de overval op een naburige winkel heeft beraamd. Deze onderhoudende, maar weinig oorspronkelijke inbraakkomedie evenaart het voorbeeld van I SOLITI IGNOTI niet, maar wordt met vlotte vaart verteld en dankt veel aan de sterke rolbezetting in verrassend tegendraadse rollen.

Échappement libre

Spanje​/​​Italië​/​​Frankrijk​/​​Duitsland 1964. Komedie van Jean Becker. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Jean Seberg, Gert Fröbe, Renate Ewert en Wolfgang Preiss.

Een smokkelaar krijgt de opdracht om als journalist goud van Barcelona naar Beiroet te brengen, met een fotografe als reisgezelschap. Het goud is omgegoten tot de carrosserie van een sportwagen, een Triumph TR4. De contactpersoon in Beiroet is gearresteerd en een smokkelaar probeert voor zijn eigen rekening de auto te verkopen. De misdaadorganisatie zet Fröbe in om de wagen te recupereren. Het avontuur speelt in Italië, Griekenland en Duitsland, maar de locaties en internationale rolbezetting rond het duo uit A BOUT DE SOUFFLE weten de film niet van eentonigheid te redden. Vijf schrijvers konden van het misdaadromannetje geen onderhoudend scenario maken en de regisseur heeft geen gevoel voor ritme of dynamiek.

Week-end à Zuydcoote

Frankrijk​/​​Italië 1964. Oorlogsfilm van Henri Verneuil. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Catherine Spaak, Jean-Pierre Marielle, François Périer en Pierre Mondy.

In juni 1940 is het Franse leger teruggedrongen tot een smalle strook aan de Noord-Franse kust. Bij het plaatsje Zuydcoote, vlak bij de Belgische grens, wachten Julien Maillat (Belmondo) en zijn makkers op transport naar Engeland. Terwijl ze bestookt worden door Duitse bommenwerpers wil het niet vlotten met de evacuatie. Dan is er ook nog de aantrekkelijke jonge Jeanne (Spaak), die weigert haar ouderlijk huis te verlaten voor een vlucht naar de veiligheid. Gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Robert Merle. Regisseur Verneuil schetst een weinig heldhaftig beeld van de realiteit van de oorlogsvoering in die donkere dagen.

Un Monsieur de compagnie

Italië​/​​Frankrijk 1964. Komedie van Philippe de Broca. Met o.a. Jean-Pierre Cassel, Jean-Claude Brialy, Irina Demich, Catherine Deneuve en Annie Girardot.

Een jongeman die door zijn grootvader is opgevoed als een principiële luiaard belandt door zijn charme tegen zijn zin in allerlei, vooral amoureuze avonturen. De film zingt lof der luiheid met een sierlijke vaart door een reeks van uiteenlopende episodes. De dansende motoriek van Cassel en de sprookjesachtige sfeer doen het betreuren dat De Broca geen echte musical heeft gemaakt. De ontknoping maakt het voorafgaande onnodig wezenloos, maar is een gering schoonheidsfoutje.

Relaxe toi, chérie

Frankrijk​/​​Italië 1964. Komedie van Jean Boyer. Met o.a. Fernandel, Sandra Milo, Jean-Pierre Marielle, Yvonne Vlech en Jean Lefebvre.

Een jarenlang stabiel huwelijksgeluk wordt bedreigd als de vrouw aan de mode van de psychoanalyse gaat meedoen en overtuigd raakt dat de standvastigheid en trouw van haar wederhelft vreselijke trauma's verbergen. De man stemt in met een zogenaamde groepssessie waarbij aan de analyticus zelf de meeste steken los blijken. Deze nogal flauwe boulevardklucht heeft een slaafse en lusteloze filmversie gekregen waarbij Marielle als de pedante zieleknijper de ster Fernandel overtreft.

La Bonne occase

Frankrijk 1964. Komedie van Michel Drach. Met o.a. Francis Blanche, Claude Brasseur, Jacques Charrier, Darry Cowl en Edwige Feuillère.

Tweedehands DS wisselt voortdurend van eigenaar en is decor en aanleiding voor reeks van komische sketches. Cabaretachtige humor wisselt per sc[KA2]ene van toon en niveau (tien scenarioschrijvers), maar film heeft in elk geval tempo en laat naast overbekende komieken niet in dit genre gespecialiseerde acteurs zien met soms verrassend resultaat.

Faites sauter la banque

Frankrijk 1964. Komedie van Jean Girault. Met o.a. Louis de Funès, Yvonne Clech, Jean-Pierre Marielle, Anne Doat en Jean Valmont.

Een wapenhandelaar merkt tot zijn ontsteltenis dat de bank al zijn geld heeft verkwanseld en hij ontwerpt plannen om door een overval zijn geld terug te krijgen. Maar aangezien dit een Louis-de-Funès-komedie is, wordt het een enorme puinhoop. Deze alleraardigste klucht drijft volledig op wat hij in huis heeft, vooral sublieme woede. Een lawine van grappen en grollen in een luchtige, vrolijke, pretentieloze film.

Que personne ne sorte

België​/​​Frankrijk 1963. Misdaad van Yvan Govar. Met o.a. Philippe Nicaud, Jacqueline Maillan, Marie Daëms, Jean-Pierre Marielle en Jess Hahn.

Een schrijfster van kinderboeken laat zich ontwetend inpalmen door een gentleman-ganster die haar gebruikt als dekmantel bij de ontvoering van een ambassadeursdochter. Detective Wens weet hem dankzij zijn vernuftige vermommingskunsten te ontmaskeren. Deze burleske verfilming van een politieroman van Stanislas Steeman - van wie Clouzot L'assassin habite au 21 heel wat beter bewerkte - blijft matig door de fantasieloze regie en het voor alle vermommingen te beperkte talent van Nicaud. Men ziet een leuke rol van Marielle als chique schurk en pittoreske locaties in Brugge.

Peau de banane

Frankrijk 1963. Komedie van Marcel Ophüls. Met o.a. Jeanne Moreau, Jean-Paul Belmondo, Gert Froebe, Alain Cuny en Jean-Pierre Marielle.

Een vrouw die financieel benadeeld is door oplichters verzint een wraakactie en schakelt haar ex-echtgenoot in om haar fortuin terug te krijgen. Deze misdaadkomedie mist oorspronkelijkheid, maar had een - voor 1963 - verrassende combinatie van Moreau en Belmondo in humoristische rollen.

Dragées au poivre

Frankrijk​/​​Italië 1963. Komedie van Jacques Baratier. Met o.a. Guy Bedos, Sophie Daumier, Jean Babilée, Jean-Paul Belmondo en Francis Blanche.

Jonge filmgekken proberen d.m.v. een verborgen camera uitwassen van het Parijse leven te betrappen voor een cinéma vérité-documentaire. Deze episodische komedie persifleert moderne/modieuze filmgenres, maar mengt daar al te veel opgeklopte flauwiteiten doorheen, vooral in de vermoeiende uitbundige activiteiten van de filmploeg zelf. Wel een aantrekkelijke sterbezetting met uitschieters van Signoret-Belmondo in een zgn. prostituée-legionair-smartlap en van Vitti-Vadim in een MARIENBAD-parodie.

Climats

Frankrijk 1961. Drama van Stellio Lorenzo. Met o.a. Marina Vlady, Jean-Pierre Marielle, Emmanuelle Riva, Alexandra Stewart en Michel Piccoli.

Echtgenoot die jonge vrouw als bezit beschouwt, laat haar zo weinig eigen ruimte dat ze hem verlaat voor vlotte journalist. Hij hertrouwt met emotionele oudere vrouw die hem met haar emoties doet verstikken zodat hij op zijn beurt adem zoekt buiten het huwelijk met vriendin van eerste vrouw, die vertelt dat deze zelfmoord heeft gepleegd. Regiedebuut van tv-maker heeft weinig filmische spankracht wat verstikkend karakter van psychologische roman van André Maurois versterkt. Komisch acteur Marielle is verkeerde keuze voor serieuze hoofdrol, maar actrices zijn voortreffelijk.

Tous peuvent me tuer

Frankrijk​/​​Italië 1957. Misdaad van Henri Decoin. Met o.a. François Périer, Eleonora Rossi-Drago, Anouk Aimée, Peter van Eyck en Franco Fabrizi.

Vijf mannen uit uiteenlopende milieus plegen samen een risicoloze inbraak bij een rijke oude vrouw, maar worden vervolgens gearresteerd voor een klein vergrijp. In de gevangenis worden ze één voor één vermoord, zodat de overlevende de buit voor zichzelf kan houden. De onderhoudende, maar wat erg uitgesponnen misdaadfilm geeft feitelijk onnodige aandacht aan de vrouwen thuis. De uitvoerige sterbezetting houdt de interesse niettemin steeds gaande.

Bouvard et Pecuchet

. Jean-Daniel Verhaeghe. Met o.a. Jean-Pierre Marielle en Jean Carmet.

Vijf mannen uit uiteenlopende milieus plegen samen een risicoloze inbraak bij een rijke oude vrouw, maar worden vervolgens gearresteerd voor een klein vergrijp. In de gevangenis worden ze één voor één vermoord, zodat de overlevende de buit voor zichzelf kan houden. De onderhoudende, maar wat erg uitgesponnen misdaadfilm geeft feitelijk onnodige aandacht aan de vrouwen thuis. De uitvoerige sterbezetting houdt de interesse niettemin steeds gaande.