Jean-Claude Massoulier

Les surprises du chef

Frankrijk 1996. Romantiek van André Flédérick. Met o.a. Jean Lefebvre, Marthe Mercadier, Thierry Redler, Karine Mauran en Robert Castel.

Au Beau Rivage

Frankrijk 1993. Komedie van Serge Korber. Met o.a. Jean Yanne, Geneviève Fontanel, Jean Gaven, François-Eric Gendron en Cécile Palas.

Au Beau Rivage is een uitspanning aan de oevers van de Seine. De gouden dagen zijn voorbij, er komen nog slechts een paar vaste stamgasten over de vloer bij Yanne, de rondborstige waard. Dagelijks hangen ze aan de toog. Yanne kan zich hier niet bij neerleggen, hij wordt er agressief van. Wanneer men op een dag discussieert over de herinrichting van zijn zaak wordt hij razend en na een heroïsch gevecht eindigt hij in de gevangenis. Ontroerende geschiedenis van een man die zijn eigen teloorgang niet kan verkroppen en terugvecht tegen een ongenadig lot. Yanne is schitterend in zijn rol, maar het spel van de overige personages vertoont weinig diepte. Het scenario van Thomas Korber en René Fallet is gebaseerd op een roman van Fallet en is een goede mengeling van melodrama en komedie.

Reviens dormir à l'Elysée

Frankrijk 1991. Komedie van Jean-Paul Roland en Claude Olivier. Met o.a. Yolande Folliot, Marc Cassot, Jean-Paul Quéret, Jacques Ardouin en Jean-Claude Massoulier.

Mevrouw is presidente van Frankrijk geworden (!) en haar man, een vreedzaam en rustig personage, krijgt daarom met heel wat strubbelingen en problemen te maken en wordt daarbij ook nog verpletterd door de vreselijke persoonlijkheid van zijn echtgenote. Het scenario (?) zakt af naar het niveau van een goedkope klucht vol afgezaagde misverstanden en grappen en de nodige tijdrekkers. Povere decors voor even povere scenes en een slappe regie. Vermeldenswaardig is evenwel het feit dat dit één van de weinige tv-films is waarvan later een toneelstuk gemaakt is. Michel Roux liet zien dat het verhaal op de planken beter uit de verf komt!

Deux locataires pour l'Elysée

Frankrijk 1991. Komedie van Eric Le Hung. Met o.a. Anny Romand, Michel Roux, Kareen Bourjade, Stéphane Rodin en Lucien Barjon.

De ambtsperiode van de eerste Franse presidente zit er bijna op. Ze heeft haar man beloofd zich niet meer kandidaat te stellen, maar aangezien hij haar bedriegt en de opiniepeilingen gunstig zijn, bedenkt ze zich. Haar woedende echtgenoot geeft een persconferentie en kondigt aan dat hij zich ook kandidaat stelt voor het presidentschap. Het begin van de film is al niet boeiend, maar de rest is nog erger: een reeks cliches, een nostalgisch gebruik van de tijdgeest , nietszeggende dialogen en stereotype personages. Daarbij is het geheel zo slap mogelijk in beeld gebracht, maar dat zijn we van deze regisseur gewend. De satirisch bedoelde momenten gaan absoluut de mist in. Bepaalde gedeelten zijn er op goed geluk aan toegevoegd, zoals het bezoek van de Minister-president van Thailand.

Merveilleuse Daphné

Frankrijk 1990. Christian Marquand. Met o.a. Jean-Luc Moreau, Corinne Marchand, Christian Marquand en Jean-Claude Massoulier.

Een aflevering uit de serie [KL]Merci Sylvestre[KLE], die uit zes afzonderlijke verhalen bestaat. Deze keer slaagt Sylvestre (Moreau) erin, aangenomen te worden door een regisseur, die in een villa in een buitenwijk vertoeft. De carrière van deze laatste bevindt zich in een stroomversnelling. Een botte, moeizame maar soms rake satire op het wereldje.

A notre regrettable époux

Frankrijk 1988. Komedie van Serge Korber. Met o.a. Jacqueline Maillan, Alida Valli, Jacques Dufilho, Pierre Tornade en Jean-Pierre Aumont.

Een macabere komedie op z'n Engels met niet minder dan zes moorden. Het draait allemaal om een erfenis, waar heel wat personen op azen. Helaas is het lang geen KING HEARTS AND CORONETS want zowel het scenario als de situaties ontbreekt het ten ene male aan vindingrijkheid. Klassiek en geijkt. De humor die is niet echt bijtend, en eerder zoet dan zwart. De uitmuntende prestatie van de acteurs redt de film echter. In 1990 werd er een 200m durende hermontage als tv-film van gemaakt en uitgezonden.

La Brute

Frankrijk 1987. Thriller van Claude Guillemot. Met o.a. Xavier Deluc, Assumpta Serna, Jean Carmet, Rosette en Georges Claisse.

Verfilming van een roman van Guy des Cars. De film volgt het boek dat met deze namaakschrijver bijgenaamd 'Guy des Cares' heeft afgeraffeld. We kunnen deze film geen cijfer 0 geven als je let op het spel van Carmet. Ook Crauchet is altijd even doeltreffend in een onmogelijke rol. Deze debuutfilm doet het ergste vrezen voor de toekomst.

Salut la Puce

Frankrijk 1982. Komedie van Richard Balducci. Met o.a. Jean Lefebvre, Georges Géret, Pierre Tornade, Ursula Fellner en Jean-Marie Proslier.

Balducci heeft een bewerking van zijn eigen roman gemaakt. Een mengsel van humor, nostalgie, vertedering en Parijse straatpoëzie. In deze bescheiden film komen de personen uit de marge sympathiek over. Er is ook nog een overbodig politieverhaal dat er op geplakt lijkt als een fopneus op een gezicht. Daardoor werd de film onnodig lang, maar Balducci heeft wel slechtere gemaakt.

Je vous ferai aimer la vie

Frankrijk 1978. Drama van Serge Korber. Met o.a. Marie Dubois, Julien Guiomar, Stéphane Garcin, Micheline Luccioni en Jean-Claude Massoulier.

Een smartlap over een moeder wier zoon na een langdurige coma sterft en getroost wordt door een chirurg. Dubois en Guiomar verdienen beter.

Je suis timide, mais je me soigne

Frankrijk 1978. Komedie van Pierre Richard. Met o.a. Pierre Richard, Aldo Maccione, Mimi Coutelier, Jacques François en Jacques Fabbri.

Een verlegen bankbediende ziet een schoonheid in de hal van een sjiek hotel en wordt hopeloos verliefd. Samen met een therapeut die drastische methodes toepast om hem zelfverzekerdheid te bezorgen volgt hij haar naar mondaine vakantieplaatsen en stapelt de ene blunder op de andere. Een achtervolging is de rode draad tussen losse episodes van het ongelijksoortig duo (dat zeer weinig leuk op dreef is) met twee grappige eilandjes in een oceaan van flauwiteiten - een gesaboteerde p[KA1]etanque-wedstrijd en het in de maling nemen van een nietsvermoedende klant in een wegrestaurant (Fabbri). Scenario van Richard, Jean-Jacques Annaud en Alain Godard. Claude Agostini stond achter de camera.

Cent dix à zéro

Frankrijk 1977. Komedie van Raphaël Delpard. Met o.a. Jean-Claude Massoulier, Henri Génès, Walter Spanghero, Michèle Rose Capel en Albert Augier.

In Rougnac, een klein dorpje in het Franse zuidwesten, leeft iedereen mee met de lokale rugbyploeg. Wanneer deze naast de kampioenstitel dreigt te grijpen wordt de trainer aan de kant gezet en wordt er een delegatie naar rugbyvedette Spanghero gestuurd met de vraag of die de jeugdploeg wil komen trainen. In dit karikaturaal en weinig boeiend plattelandskluchtje worden de Fransen afgeschilderd als leeglopers die hun tijd verdelen tussen de plaatselijke bistro en het rugbyterrein. Zelfs als dat zo zou zijn, kan je het bezwaarlijk onderhoudende cinema noemen. Ook bekend als ÇA VA PAS LA TÈTE.

La Gueule de l'emploi

Frankrijk 1974. Komedie van Jacques Roulland. Met o.a. Evelyne Buyle, Jean Carmet, Darry Cowl, Georges Géret en Jacques Legras.

Twee mislukte komedianten die platzak zijn (ze hebben niet het juiste uiterlijk voor een baan), halen schurkenstreken uit, waarbij ze gebruik maken van hun ervaring als acteur. Om te beginnen geven zij zich uit voor beroemde fijnproevers (lachwekkende scène met Jean Carmet als kok) en zij eindigen als echte kopstukken. Eenmaal zeer rijk geworden, krijgen zij belangrijke functies in staatsdienst toebedeeld, aangezien ze 'er nu het juiste uiterlijk voor hebben'. Ongetwijfeld een film die onder vrienden is gemaakt, maar het is een vrolijke, fantasievolle komedie en een tamelijk scherpe satire op de hedendaagse samenleving.

Reviens dormir ê l'Elysée

. Georges Folgoas. Met o.a. Marc Cassot, Jean-Claude Massoulier en Yolande Folliot.

Twee mislukte komedianten die platzak zijn (ze hebben niet het juiste uiterlijk voor een baan), halen schurkenstreken uit, waarbij ze gebruik maken van hun ervaring als acteur. Om te beginnen geven zij zich uit voor beroemde fijnproevers (lachwekkende scène met Jean Carmet als kok) en zij eindigen als echte kopstukken. Eenmaal zeer rijk geworden, krijgen zij belangrijke functies in staatsdienst toebedeeld, aangezien ze 'er nu het juiste uiterlijk voor hebben'. Ongetwijfeld een film die onder vrienden is gemaakt, maar het is een vrolijke, fantasievolle komedie en een tamelijk scherpe satire op de hedendaagse samenleving.