Sonia Savange: cast.
Er zijn 9 films gevonden.

En haut des marches

1983 | Drama, Oorlogsfilm

Frankrijk 1983. Drama van Paul Vecchiali. Met o.a. Danielle Darrieux, Hélène Surgère, Françoise Lebrun, Nicholas Silberg en Giselle Pascal.

Een vrouw wier echtgenoot als Pétain-sympathisant na WOII is gedood, keert na jaren terug in Toulon om zich te wreken op degenen die haar destijds uit haar huis verdreven, maar confrontaties met haar zuster en nicht doen haar aan zichzelf twijfelen. De dwarse en marginale regisseur - een levenslange fan van Darrieux - geeft zijn idool de rol van zijn eigen moeder en wordt daarvoor beloond met opmerkelijk spel. De episodische opbouw van losse ontmoetingen en gesprekken geeft ook aan het spel van de andere actrices meer dramatiek dan de tekst aandraagt en het fantasierijke muzikaal intermezzo door Darrieux past wel in het eerbetoon, maar is inhoudelijk misplaatst. Het politiek revisionisme is in deze film interessant en discutabel.

Loin de Manhattan

1980 |

Frankrijk 1980. Jean-Claude Biette. Met o.a. Jean-Christophe Bouvet, Sonia Savange, Laura Betti, Howard Vernon en Michael Graham.

Met de belofte van een internationale carrière laat een jong kunstcriticus zich overhalen om als 'ghost-writer' voor een befaamd scribent uit te vinden waarom een schilder acht jaar lang niet heeft gewerkt. Hij probeert via de vriendinnen van de kunstenaar achter de waarheid te komen. Een interessant en vermakelijk scenario vol satirische notities over het kunstwereldje kreeg van de debutant een vlakke vormgeving met niet waargemaakte pretenties, waardoor de inhoud en de vorm elkaar steeds in de weg zitten. Een tv-bewerking van het scenario was misschien sterker.

Corps à coeur

1979 | Drama

Frankrijk 1979. Drama van Paul Vecchiali. Met o.a. Hélène Surgère, Nicolas Silbert, Madeleine Robinson, Myriam Mézières en Béatrice Bruno.

Eenvoudige auto-monteur die makkelijk succes heeft bij de vrouwen in een Parijse voorstad wordt verliefd op een sjieke vooraanstaande weduwe van middelbare leeftijd, die nog maar korte tijd te leven heeft en zijn liefde accepteert, ondanks verzet en afweer in beider omgeving. Dit melodrama in de vroegere volkse filmtraditie zet zonder ironie heftige emoties tegenover een onpersoonlijke moderne samenleving, maar verliest aan overtuigingskracht door het liefdespaar ook nog binnen een schilderachtige microkommos te plaatsen van aan oude scenario's van Prévert ontleende personages die alleen filmcitaten blijven en geen eigen bestaansrecht krijgen. Centrale tragische romance heeft een grote overtuigingskracht, maar is niet voor ieders smaak.

Les Belles manières

1978 | Drama

Frankrijk 1978. Drama van Jean-Claude Guiguet. Met o.a. Hélène Surgère, Emmanuel Lemoine, Martine Simonet, Hervé Duhamel en Nicolas Silberg.

Arbeidersjongen wordt bediende in huis van rijke vrouw en moet haar zoon verzorgen die zijn moeder weigert te zien. In kalm en comfortabel bestaan wordt werkgeefster voor jongen een tweede moeder of object voor romantischer gevoelens, tot hij tijdens haar afwezigheid woning in brand steekt. Broze film wordt bepaald door contrast tussen gesloten impulsiviteit van niet-acteur Lemoine en elegante gekunsteldheid van Surgère. Regie van andere spelers is zwak en scenario ontspoort tegen het einde, maar niettemin interessant debuut.

La Machine

1977 | Drama

Frankrijk 1977. Drama van Paul Vecchiali. Met o.a. Jean-Christophe Bouvet, Sonia Savange, Monique Mélinand, Philippe Chemin en Danielle Gain.

Een gefrustreerde jongeman zoekt enige aanhankelijkheid bij jonge meisjes, maar vermoordt vanwege haar schrikreactie een achtjarige in paniek. Hij wordt gearresteerd en verhoord door politie en psychiaters. De media storten zich ook op de zaak, en tenslotte wordt hij ter dood veroordeeld en naar het schavot gebracht. Vecchiali geeft zijn gebruikelijke, gestileerde melodrama`s op voor klinische, gedetailleerde en op feiten gebaseerde films, die effectief het Franse justiti[KA3]ele apparaat en de doodstraf bevechten, zonder veel psychologische uitdieping van de moordenaar te geven (hoe goed Bouvet die rol ook speelt, vooral in zijn onverwacht pleidooi tijdens de rechtszaak).

Salò o le 120 giornate di Sodoma

1975 | Drama, Oorlogsfilm, Erotiek, Experimenteel

Italië​/​​Frankrijk 1975. Drama van Pier Paolo Pasolini. Met o.a. Paolo Bonacelli, Elsa de Giorgo, Giorgio Cataldi, Umberto Paolo Quintavalle en Hélène Surgère.

In de situering van de roman van De Sade in de fascistische republiek van Salò laten vier officieren negen platte- landsjongens en -meisjes gevangen nemen om hen in een kasteel tot machteloze slachtoffers van seksuele, lichamelijke en psychische vernederingen te maken in door vier 'gastvrouwen' voorgezeten rituelen, waarna ze tenslotte worden doodgemarteld. Noch sensationeel effectbejag, noch bevrijdende esthetiek geeft de kalme en klinische presentatie van gruwelen een ontsnappingsmogelijkheid, waardoor de afstompende verveling eerder het resultaat is dan afgrijzen. Het nagenoeg absoluut moreel pessimisme roept gevoelsmatig verzet op, maar Pasolini's eigen gewelddadige dood onmiddellijk na de voltooiing van de film en de onverkwikkelijke nasleep daarvan, lijken hem gelijk te geven.

Change pas demain

1975 | Mysterie, Thriller

Frankrijk 1975. Mysterie van Paul Vecchiali. Met o.a. Hélène Surgère, Myriam Mezières, Jean-Christope Bouvet, Sonia Savange en Liza Braconnier.

Vrouwelijke politicus met een ministerkandidatuur wordt gechanteerd met gefilmde seks-escapades van haar zoon en schakelt daarom een vrouwelijke detective in. Als diens assistente/levensgezellin wordt vermoord, verandert haar opdracht in een persoonlijke wraakneming; ze rolt tenslotte een organisatie van ex-OAS-leden op. Curieuze en geslaagde poging om detective-genre te vertalen in vrouwelijke termen en om de [KL]hard-core [KLE]-porno functioneel te integreren in `normale cinema`. Amusant om alle stereotiepen nu door vrouwen gespeeld - en daarmee verrassend geparodieerd - te zien, terwijl de porno zowel gepresenteerd wordt volgens morele vooroordelen (gedoe in morsig zwart-wit, de chantage-films), als met bevrijdende vanzelfsprekendheid in de handeling zelf.

Femmes, femmes

1974 | Komedie

Frankrijk 1974. Komedie van Paul Vecchiali. Met o.a. Hélène Surgère, Sonia Savange, Michel Duchaussoy, Michel Delahaye en Noël Simsolo.

Twee werkloze actrices die ooit met dezelfde regisseur getrouwd waren, wonen samen en dromen van de carri[KA2]ere die ze nooit gehad hebben. Ze komen steeds ge[KA3]isoleerder te staan in hun volksbuurt en de economische nood wordt steeds groter. Dan blijkt hun ex-echtgenoot overleden te zijn en zijn weduwe komt melden dat ze in het testament worden genoemd. Deze merkwaardige tragikomedie combineert de folklore van de pittoreske buurtbewoners met gestileerd rollenspel van de uitgerangeerde heldinnen. De film weet in opmerkelijke losse sc[KA2]enes (vaak met één enkele camera-instelling) heel veel duidelijk te maken, maar vervalt in onnodige herhaling. Hierdoor werkt ook de bizarre en uitbundige verve van de hoofdrolspeelsters op den duur meer irritant dan aanstekelijk. In de beste momenten is de film niettemin zeer oorspronkelijk en de aandacht waard.

L' Etrangleur

1970 | Drama, Misdaad

Frankrijk 1970. Drama van Paul Vecchiali. Met o.a. Jacques Perrin, Eva Simonet, Julien Guiomar, Paul Barge en Nicole Courcel.

Een man die als kind een lustmoord heeft gezien, wurgt als volwassene vrouwen om hen uit hun lijden te verlossen, maar wordt gevolgd door een misdadiger die de slachtoffers berooft. Hij neemt telefonisch contact op met de inspecteur om zijn naam te zuiveren. Een jonge lerares biedt zich bij de politie aan om als lokvogel voor de moordenaar te dienen en verstoort daarmee de gegroeide vertrouwensrelatie. Deze tegendraadse verfilming van een misdaadscenario offert suspense bewust op aan de schildering van een tragisch nachtuniversum en is vooral aanleiding voor een reeks boeiende vrouwenportretten, hoewel Perrin de aandoenlijkheid van de wurger wat al te zeer aandikt.