Valérie Stroh

Valérie Stroh: regie en cast.
Er zijn 11 films gevonden.

Regisseur		VPRO Cinema	Bezoekers	Ik
1991	Un homme et deux femmes

Acteur		VPRO Cinema	Bezoekers	Ik
2000	Marie-Line
1999	Joséphine, ange gardien : Une nouvelle vie
1995	L'instit: La révélation
1994	Le feu follet
1994	L'année Juliette
1993	Justinien trouvé, ou le bâtard de Dieu
1992	Promenades d'été
1991	Un homme et deux femmes
1989	Baptême
1987	L' Homme qui n'était pas là
1985	Le Mystère Alexina

Joséphine, ange gardien : Une nouvelle vie
Philippe Monnier, 1999

L'instit: La révélation
Christian Karcher, 1995

Le feu follet
Gérard Vergez, 1994

Baptême
René Féret, 1989

Marie-Line

2000 | Drama

Frankrijk 2000. Drama van Mehdi Charef. Met o.a. Muriel Robin, Fejria Deliba, Valérie Stroh, Yan Epstein en Gilles Treton.

Marie-Line (Robin) heeft een harde stem die geen genade kent wanneer zij 's nachts haar schoonmaaksters in het grote warenhuis aanstuurt. Als het moet rijdt zij met haar schoonmaakkarretje over employees heen, om extra te motiveren. De vrouwen hebben alle problemen, zoals illegaliteit, dakloosheid en gebrek aan kinderopvang. Hoewel Marie-Line een extreem-rechtse man heeft en liever alleen met het werk bezig is, komt zij gaandeweg toch op voor haar buitenlandse werkneemsters. Regisseur Charef's keuze om het verhaal niet melodramatisch te maken is wijs, en zijn keuze om cabaretière Robin voor de toch serieuze hoofdrol te nemen, blijkt geïnspireerd.

Joséphine, ange gardien : Une nouvelle vie

1999 | Misdaad, Komedie

Frankrijk/België 1999. Misdaad van Philippe Monnier. Met o.a. Mimie Mathy, Didier Bienaimé, Valérie Stroh, Marie-Armelle Deguy en Nicolas Marais.

L'instit: La révélation

1995 | Drama

Zwitserland/Frankrijk 1995. Drama van Christian Karcher en Christian Karsher. Met o.a. Gérard Klein, Valérie Stroh, Patrick Serraf, Andrée Diamant en Myriam Moszko.

Onze interim-prof wordt naar Touraine gezonden, waar hij onder zijn studenten de tienjarige Pézard heeft, die sinds de dood van haar vader alleen woont met haar moeder, Stroh. Na een les erfelijkheidsleer begint het meisje zich vragen te stellen over haar vader. Na lang aandringen, Mr. Novak heeft toch gezegd dat de ogen van het kind meestal de kleur hebben van die van een van de ouders en dat is bij haar niet het geval, geeft Stroh toe dat ze geadopteerd werd. Voor het meisje is dit een enorme schok. Maar gelukkig staat de Instit klaar om de schok op te vangen en alle moeilijkheden weer eens uit de wereld te helpen. Gevoelige zielen hou je zakdoek binnen handbereik want er wordt weer gesnotterd. Alle emoties werden op papier gezet door Didier Cohen en Paul Irrtum, terwijl Dominique Brabant het in beeld zette. Voor de liefhebbers. Formaat 16/9.

Le feu follet

1994 | Drama

Frankrijk/Zwitserland 1994. Drama van Gérard Vergez. Met o.a. Laurent Malet, Christine Boisson, Thierry Fortineau, Josiane Stoleru en Valérie Stroh.

Wanneer Malet door zijn dokter genezen verklaard wordt van zijn drugverslaving, zou voor hem een nieuw leven moeten beginnen. Maar hij is niet veel enthousiaster dan daarvoor. Zijn vrouw wil hem niet terug en zijn vrienden zijn veranderd en zeker niet meer op zijn gezelschap gesteld. Er blijft slechts [KA1]e[KA1]en uitweg over: zelfmoord plegen. Het is natuurlijk ondankbaar om een remake te moeten maken van een meesterwerk van Louis Malle (uit 1963), maar ondanks zijn grote budget, slaagt Vergez er niet in de innerlijke spanning van het hoofdpersonage weer te geven. En voor Malet bleek het onmogelijk om Ronet naar de achtergrond te spelen. Ook nu werd de roman van Pierre Drieu la Rochelle naar het heden verplaatst in een scenario van Vergez en Eric-Emmanuel Schmitt.

L'année Juliette

1994 | Komedie

Frankrijk 1994. Komedie van Philippe Le Guay. Met o.a. Fabrice Luchini, Valérie Stroh, Marine Delterme, Didier Flamant en Jean-Louis Richard.

Tweede avondvullende film van Le Guay, die het vak leerde bij meesterfilmer Fran[KA10]cois Truffaut. Het is een lichte, zwarte komedie geworden over een jonge anesthesist uit Bordeaux, Camille Prader (Luchini), die een onbezorgde, intieme relatie heeft met de getrouwde Cl[KA1]ementine (Stroh). Cl[KA1]ementine wil echter meer. Ze verlaat haar echtgenoot en trekt bij Camille in wanneer hij naar een medisch congres is. Als ze hem afhaalt op het vliegveld M[KA1]erignac, overvalt ze Camille hiermee door hem het goede nieuws te vertellen. Ze wil ook een baby van hem. Camille is hiervan zo beduusd dat hij per abuis de koffers (die er identiek uitzien) pakt van een ander - fluitiste Juliette Graveur, die 's avonds in Bordeaux moet optreden, maar ze komt niet opdagen. Camille maakt dankbaar gebruik van de gelegenheid door Clémentine wijs te maken dat hij een relatie met Juliette heeft in de hoop van haar af te komen. Tegelijkertijd wordt Juliette een obsessie voor hem en wil hij haar ontmoeten. Enige tijd later worden Camille's koffers in de achterbak van Juliette's auto gevonden. De politie arresteert hem, want Juliette zat vermoord achter het stuur. Camille bevindt zich in een lastig parket. Aardig gespeeld door de aantrekkelijke hoofdrollen en een leuke tijdspassering. Het scenario is van Jean-Louis Richard en regisseur Le Guay. De fotografie is van Pierre Novion.

Justinien trouvé, ou le bâtard de Dieu

1993 | Avonturenfilm, Historische film

Frankrijk 1993. Avonturenfilm van Christian Fechner. Met o.a. Pierre-Olivier Mornas, Ticky Holgado, Bernard-Pierre Donnadieu, Bernard Haller en Patrice Valota.

De tribulaties van een vondeling, die voor een kloosterpoort gevonden wordt tijdens een verschrikkelijk onweer. Het kind, dat opgroeit in een pleeggezin, blijkt achteraf na heel wat belevenissen (bij zigueners, in de gevangenis) van hoge komaf te zijn. Het verhaal van Cyrano-zonder-neus, want de schurk die hem te vondeling had gelegd had een stukje van zijn neus afgehaald om een geboortevlekje weg te werken. Donnadieu als Martin Coutouly en Mornas als Justinien doen goed hun best. De uitstekende beelden zijn van Claude Agostini en het spel is genietbaar. Michel Folco en regisseur Fechner bewerkten de roman Dieu et nous seuls pouvons tot scenario. Het was de bedoeling iets te brengen dat het midden zou houden tussen THE NAME OF THE ROSE en INDIANA JONES; aan de kijker te beoordelen of dat gelukt is. Gesitueerd rond 1700.

Promenades d'été

1992 | Komedie

Frankrijk 1992. Komedie van René Féret. Met o.a. Valérie Stroh, Michel Varton, José-Maria Flotats, Marie Guillard en Jean-Yves Berteloot.

Komedie die behoorlijk vastloopt in de kronkelige verwikkelingen ondanks het vlotte tempo, de goede rol van Stroh en de prachtige fotografie van Pierre Lhomme. Het gaat over een groep amateurtoneelspelers die voor een zomerfestival naar een plaatsje in de Dordogne trekken. Hoofdrol Varton lonkt naar de wat oudere Stroh, die zich in de steek gelaten voelt door echtgenoot en decorbouwer Bertheloot, hoewel ze met beiden de liefde bedrijft, sterretje in spe Dupont wil opvallen bij regisseur Flotats, terwijl de tegenspeelster van de hoofdrol, Guillard, uitsluitend ogen voor Varton heeft, die door deze ervaringen volwassen wordt... begrijpt u wel. Regisseur Ferét schreef zijn eigen scenario.

Un homme et deux femmes

1991 | Drama, Komedie

Frankrijk 1991. Drama van Valérie Stroh. Met o.a. Valérie Stroh, Lambert Wilson, Jean-Yves Berteloot, Olivia Bruneaux en Julie Jezequel.

Voor haar eerste speelfilm gaat de actrice Val[KA1]erie Stroh geen moeilijkheden uit de weg. Ze plakt immers drie novellen van Doris Lessing aan elkaar en speelt telkens de hoofdrol: in de eerste speelt ze een jonge moeder die zich schuldig voelt tegenover haar man die ze vanwege de baby een beetje verwaarloosd heeft; deel twee een jonge vrouw die het slachtoffer wordt van de onmogelijke liefde tussen broer en zus; het derde verhaal gaat over een (knappe) oude vrijster en onderwijzeres die tijdens haar vakantie in Itali[KA3]e volop vrouw blijkt te zijn, maar neemt wanneer de school weer begint opnieuw haar beschroomde, kille en betweterige ik aan. De film bevat dan ook weinig of geen actie, maar wel een serie psychopathologische portretten. De dialogen klinken aanvaardbaar (en zijn geschreven door René Féret waarvoor Stroh de hoofdrol speelde in de film BAPTEME) en de personages maken een geloofwaardige indruk. Waar komt ons gevoel van schaamte vandaan? Wat opvalt is de overweldigende aanwezigheid van de actrice en de nog onzekere regie ...

Baptême

1989 |

Frankrijk/België 1989. René Féret. Met o.a. Valérie Stroh, Jean-Yves Berteloot, Jacques Bonnaffé, Pierre-Alain Chapuis en Edith Scob.

René Féret pakt ditmaal in zekere zin de draad van LA COMMUNION SOLEMNELLE weer op. De geschiedsbeschrijving van een familie over enkele generaties. Het begint allemaal in een kleine stad in Noord-Frankrijk - die Pierre Lhomme tot het schieten van mooie plaatjes brengt - en eindigt in 1965. Gedurende dertig jaar volgen blijdschap en verdriet elkaar op. Zeker, er is sprake van een autobiografische inslag maar 'BAPTÊME is een samenraapsel van bedachte anecdotes waar een kern van waarheid in zit'. Het luistert in deze film allemaal heel nauw: dialogen, sfeer en een bepaalde manier van doen, die uit het leven gegrepen lijkt. Een geloofwaardig, scherpzinnig, vakkundig en gevoelig werk. Scenario van regisseur Féret.

L' Homme qui n'était pas là

1987 | Drama, Film noir

Frankrijk 1987. Drama van René Féret. Met o.a. René Féret, Claude Jade, Jacques Dufilho, Sabine Haudepin en Valérie Stroh.

Een bewerking van de griezelroman van McLeish. Door allerlei manipulaties wordt een man gek. Anderen willen zich een erfenis toe-eigenen. De film is tweeslachtig, ongeloofwaardig, hoogdravend en onsamenhangend. Het gebruik van Panavision maakt dat niet goed. Toch levert waanzin op deze manier weergegeven een quasi-surrealistisch werk op.

Le Mystère Alexina

1985 | Drama

Frankrijk 1985. Drama van René Féret. Met o.a. Philippe Vuillemin, Valérie Stroh, Véronique Silver, Bernard Freyd en Marianne Basler.

Een getrouwe bewerking van Mémoires d'un hermaphrodite français du XIXe siècle, geschriften die door Michel Foucault ontdekt en uitgegeven zijn. Pas tegen de tijd dat zij onderwijzeres wordt, ontdekt Alexina dat zij in werkelijkheid een man is. Dat is te wijten aan haar uiterst vrome opvoeding die, kenmerkend voor die tijd, ervoor zorgde dat zij haar lichaam totaal niet kende noch iets wist over seksualiteit. Alexina pleegt dan ook zelfmoord. Een verstikkende verfilming van de zeden uit die periode, de heersende hypocrisie en de taboes. Echter te didactisch, waardoor er een hiaat ontstaat tussen het beeld en de overvloedige woorden. Opvallende fotografie van Bernard Zitzerman.

imdb: Zoek Valérie Stroh op IMDB

name

email

mijn instellingen