Hossein Alizadeh (1951): muziek.
Er zijn 5 films gevonden.

Niwemang

2006 | Drama, Muziek

Iran​/​​Irak​/​​Oostenrijk​/​​Frankrijk 2006. Drama van Bahman Ghobadi. Met o.a. Ismail Ghaffari, Golshifteh Farahani en Hedye Tehrani.

Een bejaarde Koerdische muzikant reist vanuit Iran met een bus vol zonen naar een muziekfestival in Irak. De reis verloopt allesbehalve voorspoedig. Na loodzware films als Turtles Can Fly presenteert Koerdische Iraniër Ghobadi de tragiek van zijn landloze volk ditmaal met een zwartkomisch randje. Half Moon werd gemaakt in het kader van een Mozartfestival en bevat de nodige verwijzingen naar de componist en diens werk. Dat maakt het verhaal wat gekunsteld en onnavolgbaar, maar wie zich eraan overgeeft kan zich verliezen in prachtig gefilmde, dromerige taferelen.

Turtles Can Fly

2004 | Drama, Oorlogsfilm

Iran​/​​Irak​/​​Frankrijk 2004. Drama van Bahman Ghobadi. Met o.a. Soran Ebrahim, Saddam Hossein Feysal, Avaz Latif en Hiresh Feysal Rahman.

Het is 2003, net voor de Amerikaanse invasie van Irak; de Iraaks-Koerdische bevolking wacht met spanning op het einde van de onderdrukking. Net als in zijn indrukwekkende debuut 'Een tijd voor dronken paarden' (2000) richt Ghobadi zijn camera op kinderen. En ook nu weer zijn het kinderen die ternauwernood overleven in barre omstandigheden. Ghobadi - begonnen als assistent van de Iraanse grootmeester Abbas Kiarostami - balanceert op de rand van effectbejag, maar het is moeilijk onaangedaan te blijven bij het leed dat hij tentoonspreidt. Winnaar van de Publieksprijs op het Filmfestival Rotterdam (2005).

A Time for Drunken Horses

2000 | Drama, Oorlogsfilm

Iran 2000. Drama van Bahman Ghobadi. Met o.a. Ayoub Ahmadi, Amaneh Ekhtiar-Dini, Madi Ekhtiar-Dini, Nezhad Ekhtiar-Dini en Rojin Younessi.

Voor wie zich na alle CNN-beelden afvraagt hoe het alledaagse bestaan er nu werkelijk uitziet in Irak, is 'Een tijd voor dronken paarden' een aanrader. Dit docudrama geeft een aardig beeld van het gewone leven in het (Koerdische) grensgebied tussen Iran en Irak. Een Iraans jongetje heeft een zeldzame spierziekte waarvoor hij alleen in Irak kan worden behandeld. Om zijn operatie te bekostigen stemt zijn zus in met een huwelijk met een vermogende Irakees. In Cannes bekroond met de Gouden Camera voor beste debuut.

Gabbeh

1995 | Drama

Iran​/​​Frankrijk 1995. Drama van Mohsen Makhmalbaf. Met o.a. Shaghayegh Djodat, Hossein Moharami, Roghieh Moharami en Abbas Sayahi.

De nomadenstammen uit het Zuid-Oosten van Iran zijn gespecialiseerd in het weven van gabbehs, een soort Perzisch kleed waarvan de motieven ge[KA3]inspireerd werden door het leven van de stam, de landschappen en hun passies. De nomaden zijn stelselmatig aan het verdwijnen, het lijkt wel alsof ze aan het uitsterven zijn. De camera stopt bij een rivieroever en laat een oude vrouw zien, die bezig is om een kleurrijke gabbeh zorgvuldig te wassen. Je krijgt de indruk dat ze tegen het schitterende tapijt praat. Plotseling stijgt uit de rijke motieven ervan een jonge vrouw (Djodat) op om een ontroerend liefdesverhaal te vertellen. De film is in elkaar gezet als een mozaïek dat aan de motieven van zo'n geweven tapijt doet denken. Er spreekt een rijke poëzie uit die toch wel enkele kritische kanttekeningen bevat over het dagelijkse leven in Iran. Makhmalbaf schreef zelf het scenario. Het camerawerk is van Makmoud Kalari.

De betekenis van de nacht

1995 |

Nederland 1995. Shoresh Mostafa Kalantari. Met o.a. Najib Amhali, Sabry El-Hamus en Elvan Akyildiz.

De nomadenstammen uit het Zuid-Oosten van Iran zijn gespecialiseerd in het weven van gabbehs, een soort Perzisch kleed waarvan de motieven ge[KA3]inspireerd werden door het leven van de stam, de landschappen en hun passies. De nomaden zijn stelselmatig aan het verdwijnen, het lijkt wel alsof ze aan het uitsterven zijn. De camera stopt bij een rivieroever en laat een oude vrouw zien, die bezig is om een kleurrijke gabbeh zorgvuldig te wassen. Je krijgt de indruk dat ze tegen het schitterende tapijt praat. Plotseling stijgt uit de rijke motieven ervan een jonge vrouw (Djodat) op om een ontroerend liefdesverhaal te vertellen. De film is in elkaar gezet als een mozaïek dat aan de motieven van zo'n geweven tapijt doet denken. Er spreekt een rijke poëzie uit die toch wel enkele kritische kanttekeningen bevat over het dagelijkse leven in Iran. Makhmalbaf schreef zelf het scenario. Het camerawerk is van Makmoud Kalari.