Paolo Ferrari

Cover Boy: L'Ultima Rivoluzione

Italië 2007. Drama van Carmine Amoroso. Met o.a. Chiara Caselli, Francesco M. Dominedo, Luca Lionello, Luciana Littizzetto en Gabriel Spahiu.

Quello Che Cerchi

Italië 2002. Drama van Marco S. Puccioni. Met o.a. Marcello Mazzarella, Stefania Orsola Garello en Antal Nagy.

Tutti gli anni una volta l'anno

Frankrijk​/​​Italië​/​​België 1994. Komedie van Gianfrancesco Lazotti. Met o.a. Giorgio Albertazzi, Paolo Bonacelli, Lando Buzzanca, Carla Cassola en Paolo Ferrari.

Acht mensen, die inmiddels op de leeftijd zijn aangeland dat ze met pensioen gaan of gegaan zijn, zien elkaar eenmaal per jaar, telkens op hetzelfde tijdstip in het restaurant Trastevere in Rome. Een gewoonte, uitgegroeid tot een jaarlijks ritueel dat een traditie is geworden. Een van hen is onlangs overleden en heeft in zijn testament een leegstaand klooster aan hen nagelaten en wenst uitdrukkelijk dat ze er gaan wonen. Dat idee spreekt niemand aan, maar die avond komen alle problemen en frustraties boven water. Zo ontdekt Lorenzo (Albertazzi) door de clown van het gezelschap Raffaele (Rochefort) dat zijn vrouw eigenlijk zeer ongelukkig is; de weelderige Annamaria (Cassola) blijkt eigenlijk overwerkt te zijn en de voorzitter van de jaarclub Giuseppe (Gassman) komt pas als men al aan het dessert is begonnen, en bekent dat hij huisarrest heeft omdat hij verdacht wordt van belastingontduiking. Zo passeert iedereen de revue. Een ouderwetse komedie, eigenlijk meer een toneelstuk, maar prachtige types en een uiterst geslaagd dialoog, waardoor de film een groot festijn is. Het scenario is van regisseur Lazotti en Cecilia Calvi naar een verhaal van Paola Scola. Het camerawerk is van Sebastiano Celeste. Liefhebbers van snelle actie met imponerende speciale effecten moeten beslist niet gaan kijken; voor hen is deze rolprent veel te bescheiden van opzet en aanpak.

Il tuffo

Italië 1993. Komedie van Massimo Martella. Met o.a. Vincenzo Salemme, Carlotta Natou, Arturo Paglia, Francesco Apolloni en Elisabetta Cavallotti.

Matteo (Salemme), een dertig-jarige leraar, zorgt voor zijn zieke vader en besteedt een deel van de zomervakantie aan het geven van bijlessen in natuurkunde aan Giulio (Paglia) en Elsa (Natou). Giulio is verlegen en teruggetrokken, terwijl Elsa vrijpostig, sprankelend en vol zelfvertrouwen is. Zowel Matteo als Giulio voelen zich tot haar aangetrokken. Wanneer Matteo de twee leerlingen aan het einde van de vakantie meeneemt naar een nachtelijk strandfeest, volgt de ontknoping. Een oprechte, vriendelijke relatiefilm, met enige subtiele humor en enkele dramatische hoogtepunten. Mooi gespeelde en goed geregisseerde debuutfilm van Martella, die met Roberto De Francesco en Maurizio Fiume het niet al te verrassende scenario schreef. De fraaie fotografie was in handen van Paolo Ferrari. De rolprent sleepte speciale bekroningen in de wacht.

Nulla ci può fermare

Italië 1992. Mysterie van Antonio Luigi Grimaldi. Met o.a. Maurizio Donadoni, Roberto De Francesco, Margaret Mazzantini, Margherita Buy en Remo Remotti.

Mysterieuze jonge vrouw huurt twee detectives in om haar te beschermen tegen een maniak die haar achtervolgt. Vreemde gebeurtenissen stapelen zich op. De speurneuzen ontdekken dat de vrouw helemaal niet wordt achternagezeten. Haar motief wordt pas duidelijk in de verrassende ontknoping. Sympathieke spelers behoeden de film voor middelmatigheid.

Io, Emmanuelle

Italië 1969. Drama van Cesare Canevari. Met o.a. Erika Blanc, Paolo Ferrari, Adolfo Celi, Milla Salloner en Sandro Korso.

Liefdeloosheid en gebrek aan medemenselijkheid in deze mannenmaatschappij doen de heldin zoeken naar die ene man die wél in staat zal blijken tot tederheid en liefde. Door vele teleurstellingen en het verongelukken van degene met wie het wel mogelijk leek, en door haar onvermogen om de genegenheid van een lesbienne te beantwoorden wordt ze bijna tot zelfmoord gebracht. De glimlach van een kind weerhoudt haar echter. Jaren vóór Kristel was er dus al een Emmanuelle op seksuele ontdekkingsreis, ditmaal met een dun sociaal-kritisch alibi voor haar escapades. Blanc is mooi en maakt overtuigend dat ze er steeds niets aan vindt, wat helaas niet wil zeggen dat ze goed acteert.

White Voices

1965. Massimo Franc en Pasquale Festa Campanile. Met o.a. Paolo Ferrari, Graziella Granata, Barbara Steele, Sandra Milo en Anouk Aimée.

Liefdeloosheid en gebrek aan medemenselijkheid in deze mannenmaatschappij doen de heldin zoeken naar die ene man die wél in staat zal blijken tot tederheid en liefde. Door vele teleurstellingen en het verongelukken van degene met wie het wel mogelijk leek, en door haar onvermogen om de genegenheid van een lesbienne te beantwoorden wordt ze bijna tot zelfmoord gebracht. De glimlach van een kind weerhoudt haar echter. Jaren vóór Kristel was er dus al een Emmanuelle op seksuele ontdekkingsreis, ditmaal met een dun sociaal-kritisch alibi voor haar escapades. Blanc is mooi en maakt overtuigend dat ze er steeds niets aan vindt, wat helaas niet wil zeggen dat ze goed acteert.

Moi et les hommes de quarante ans

Duitsland​/​​Frankrijk​/​​Italië 1964. Komedie van Jack Pinoteau. Met o.a. Dany Saval, Paul Meurisse, Paul Hubschmidt, Michel Serrault en Paolo Ferrari.

Een manicure voor heren besluit haar verloofde jaloers te maken met haar oudere cliëntèle. Hun geschipper en trouweloosheid in de liefde blijken fikse tegenvallers. De komedie heeft meer vaart dan humor. De specialiteit van Saval is om iedereen in haar films op de zenuwen te werken. Helaas gaat dat voor het publiek ook op. Scenario van Walter Ulbrich en J.J. Rouff. Camerawerk van Raymond Lemoigne.

Le Voci Bianche

Italië​/​​Frankrijk 1964. Komedie van Pasquale Festa Campanile en Massimo Franciosa. Met o.a. Paolo Ferrari, Anouk Aimée, Vittorio Caprioli, Claudio Gora en Graziella Granata.

Gecastreerde contratenors zijn risicoloos gezelschap voor getrouwde, adellijke dames, hetgeen een zanger die door een list aan de operatie is ontsnapt, ongekende mogelijkheden biedt. De sterbezetting en de fantasierijke pruikentijd-aankleding weten uitbundig te verhullen, dat de regie en het scenario de meeste kansen van het gegeven hebben laten liggen. Ferrari is te weinig schelms voor de hoofdrol.

Pugni, pupe e marinai

Italië 1961. Komedie van Daniele d' Anza. Met o.a. Ugo Tognazzi, Raimondo Vianello, Maurizio Arena, Paolo Ferrari en Monique Just.

Een viertal mariniers wordt tijdens een oefening op zee gered door een Napolitaanse vissersboot die hen naar de haven brengt. Ze belanden in de meest uiteenlopende gangsteravonturen, worden verdacht van desertie en hun liefdesavonturen bereiken een chaotisch hoogtepunt in een tv-studio, waar de vriendin van één van hen als zangeres optreedt. De rond het hitsucces van de titelsong gebouwde klucht streeft de burleske humor van HELZAPOPPIN na, maar heeft nauwelijks één oorspronkelijke gag. De inzet van de acteurs is geschikter voor het revue-theater dan voor de filmcamera.

La Cambiale

Italië 1959. Komedie van Camillo Mastrocinque. Met o.a. Vittorio Gassman, Ugo Tognazzi, Totò, Peppino De Filippo en Georgia Moll.

Een industrieel heeft twee armoedzaaiers aangereden en hun een cheque van 100.000 lire gegeven. Als hij voor een dreigend faillissement komt te staan, gaan zijn werknemers op jacht naar de cheque, die van hand tot hand gaat en elke achtereenvolgende eigenaar in de problemen brengt. Het kansrijke gegeven en de sterke rolbezetting zijn niet opgewassen tegen de grove aanpak die van alle achtereenvolgende episodes opgeklopte revuesketches maakt.

Rascel marine

Italië 1958. Oorlogsfilm van Guido Leoni. Met o.a. Renato Rascel, Ernesto Calindri en Paolo Ferrari.

Een puike komedie, waarin af en toe goed geacteerd wordt, over een Amerikaans peloton dat met een Japans eskader strijdt om de controle over een eiland in de Stille Zuidzee. Een oorlogsfilm met veel humor.

Gambe d'oro

Italië 1958. Komedie van Turi Vasile. Met o.a. Paolo Ferrari, Rossella Como, Totò, Scilla Gabel en Memmo Carotenuto.

Het voortbestaan van een kleine voetbalclub staat op het spel als het elftal ontdekt dat twee van de beste spelers worden verkocht aan een andere club. Het team verzet zich tegen de plannen en redt de club en de spelers. Een slappe komedie, die zelfs door het optreden van Totò niet kan worden gered.

Camping

Italië 1957. Komedie van Franco Zeffirelli. Met o.a. Marisa Allasio, Nino Manfredi en Paolo Ferrari.

Het regiedebuut van Franco Zeffirelli gaat over een jongen en een meisje, die besluiten samen op vakantie te gaan. Echter de broer van het meisje reist hen achterna en dat wordt hem door het verliefde stel niet in dank afgenomen.

Totò cerca pace

Italië 1954. Komedie van Mario Mattoli. Met o.a. Isa Barzizza, Enzo Turco, Paolo Ferrari, Ave Ninchi en Isa Berzizza.

De komst van een jonge leraar op een strenge meisjeskostschool brengt beroering onder de oudere leerlingen. Zij hebben geen aandacht voor zijn lessen, maar des te meer voor hun onderlinge rivaliteit. Een van hen krijgt hem, na het eindexamen. Deze simpele en soms uitgesproken sentimentele komedie heeft aardige momenten dankzij de aandachtig geregisseerde jonge actrices. Niets bijzonders, maar een aantal scènes zijn amusant.