Paul Carpita

Les sables mouvants

Frankrijk​/​​Duitsland​/​​Verenigd Koninkrijk 1996. Drama van Paul Carpita. Met o.a. Beppe Clerici, Daniel San Pedro, Ludivine Vaillat, Guy Belaïdi en Aurélia.

Le rendez-vous des quais

Frankrijk 1990. Drama van Paul Carpita. Met o.a. Roger Manuta, André Maufray, Jeanine Moretti, Albert Mannac en Louisette Cavalino.

Deze film werd gemaakt tussen 1953 en 1955 en werd onmiddellijk verboden door de censuur. Werd vergeten en is weer teruggevonden (maar de lengte komt ongetwijfeld niet overeen met die van de originele versie). Motief: `Sc[KA2]enes van verzet tegen het openbaar gezag, die de orde kunnen verstoren`. Het gaat in feite om een simpel liefdesverhaal, dat als rode draad dient tijdens een staking van havenarbeiders in de haven van Marseille, gereconstrueerd (de anonieme acteurs spelen zichzelf) op grond van de ware feiten. Met bovendien politieke stellingname tegen de oorlog in Indochina, in werkelijkheid de reden voor het verbod. In het midden van de jaren 1990 maakte politiek Frankrijk vrede met het verleden en accepteerde de film als kunstwerk. De rolverdeling is nu niet meer anoniem, en er zijn nu namen opgenomen in de hierboven vermelde credits. Misschien enigszins verouderd, maar het blijft een interessante geromantiseerde documentaire.

La récréation

Frankrijk 1958. Nicolas Ribowski en Paul Carpita. Met o.a. Madeleine Robinson, Arnaud Chapelet, Antoine Duléry, Alain Lungo en Rose May.

Deze film werd gemaakt tussen 1953 en 1955 en werd onmiddellijk verboden door de censuur. Werd vergeten en is weer teruggevonden (maar de lengte komt ongetwijfeld niet overeen met die van de originele versie). Motief: `Sc[KA2]enes van verzet tegen het openbaar gezag, die de orde kunnen verstoren`. Het gaat in feite om een simpel liefdesverhaal, dat als rode draad dient tijdens een staking van havenarbeiders in de haven van Marseille, gereconstrueerd (de anonieme acteurs spelen zichzelf) op grond van de ware feiten. Met bovendien politieke stellingname tegen de oorlog in Indochina, in werkelijkheid de reden voor het verbod. In het midden van de jaren 1990 maakte politiek Frankrijk vrede met het verleden en accepteerde de film als kunstwerk. De rolverdeling is nu niet meer anoniem, en er zijn nu namen opgenomen in de hierboven vermelde credits. Misschien enigszins verouderd, maar het blijft een interessante geromantiseerde documentaire.

Marseille sans soleil

Frankrijk 1955. Paul Carpita. Met o.a. Florent Munoz, Pierre Dorrel en Betty Pascal.

Deze film werd gemaakt tussen 1953 en 1955 en werd onmiddellijk verboden door de censuur. Werd vergeten en is weer teruggevonden (maar de lengte komt ongetwijfeld niet overeen met die van de originele versie). Motief: `Sc[KA2]enes van verzet tegen het openbaar gezag, die de orde kunnen verstoren`. Het gaat in feite om een simpel liefdesverhaal, dat als rode draad dient tijdens een staking van havenarbeiders in de haven van Marseille, gereconstrueerd (de anonieme acteurs spelen zichzelf) op grond van de ware feiten. Met bovendien politieke stellingname tegen de oorlog in Indochina, in werkelijkheid de reden voor het verbod. In het midden van de jaren 1990 maakte politiek Frankrijk vrede met het verleden en accepteerde de film als kunstwerk. De rolverdeling is nu niet meer anoniem, en er zijn nu namen opgenomen in de hierboven vermelde credits. Misschien enigszins verouderd, maar het blijft een interessante geromantiseerde documentaire.

The lunch date

Verenigde Staten. Korte film van Paul Carpita. Met o.a. Jeanine Moretti, André Maufray en Roger Manunta.

Deze film werd gemaakt tussen 1953 en 1955 en werd onmiddellijk verboden door de censuur. Werd vergeten en is weer teruggevonden (maar de lengte komt ongetwijfeld niet overeen met die van de originele versie). Motief: `Sc[KA2]enes van verzet tegen het openbaar gezag, die de orde kunnen verstoren`. Het gaat in feite om een simpel liefdesverhaal, dat als rode draad dient tijdens een staking van havenarbeiders in de haven van Marseille, gereconstrueerd (de anonieme acteurs spelen zichzelf) op grond van de ware feiten. Met bovendien politieke stellingname tegen de oorlog in Indochina, in werkelijkheid de reden voor het verbod. In het midden van de jaren 1990 maakte politiek Frankrijk vrede met het verleden en accepteerde de film als kunstwerk. De rolverdeling is nu niet meer anoniem, en er zijn nu namen opgenomen in de hierboven vermelde credits. Misschien enigszins verouderd, maar het blijft een interessante geromantiseerde documentaire.