Dominique Chapuis

Sobibor, 14 octobre 1943, 16 heures

Frankrijk 2001. Documentaire van Claude Lanzmann.

Se souvenir des belles choses

Frankrijk 2001. Komedie van Zabou Breitman. Met o.a. Isabelle Carré, Bernard Campan, Bernard Le Coq, Dominique Pinon en Anne Le Ny.

Liefde is schitterend, maar wordt ongrijpbaar als je moeite hebt je een omhelzing te herinneren. Claire (Carré) wordt getroffen door een ongelukkig lot: een blikseminslag veroorzaakt geheugenproblemen. In een kliniek ontmoet zij dokter Licht (Le Coq) en de eveneens aan geheugenverlies lijdende Philippe (Campan). De beelden zijn licht en kleurig, Claire en Philippe gaan samenwonen, maar terwijl hij langzaam zijn verdrongen herinneringen terugkrijgt, vergeet Claire steeds meer. Se souvenir des belles choses lijkt een documentaire, zo roerend echt wordt er gespeeld. Het is niet moeilijk te begrijpen waarom Carré, Le Coq en regisseuse Zabou Césars wonnen.

Un vivant qui passe

Frankrijk​/​​Duitsland 1999. Documentaire van Claude Lanzmann. Met o.a. Maurice Rossel en Claude Lanzmann.

Lanzmann praat met de Zwitser Maurice Rossel, die als vertegenwoordiger van het Rode Kruis in de zomer van 1944 een inspectiebezoek aan concentratiekamp Theresienstadt bracht en concludeerde dat het een 'modelkamp' was. Hij had niet gezien, of willen zien, dat alle gebeurtenissen tijdens zijn bezoek nauwkeurig door de nazi's geregisseerd werden.

Les gens qui s'aiment

Spanje​/​​Frankrijk​/​​België​/​​Luxemburg 1999. Romantiek van Jean-Charles Tacchella. Met o.a. Richard Berry, Jacqueline Bisset, Julie Gayet, Bruno Putzulu en Marie Collins.

Lanzmann praat met de Zwitser Maurice Rossel, die als vertegenwoordiger van het Rode Kruis in de zomer van 1944 een inspectiebezoek aan concentratiekamp Theresienstadt bracht en concludeerde dat het een 'modelkamp' was. Hij had niet gezien, of willen zien, dat alle gebeurtenissen tijdens zijn bezoek nauwkeurig door de nazi's geregisseerd werden.

Les kidnappeurs

Frankrijk 1998. Misdaad van Graham Guit. Met o.a. Élodie Bouchez, Romain Duris, Isaac Sharry, Elie Kakou en Sacha Bourdo.

De zojuist uit de gevangenis ontslagen kluiskraker Armand bereidt samen met zijn broer, vriendin Claire en vriend Odysseus een overval voor op de villa van een rijke, Litouwse zakenman. Zijn kluis blijkt echter leeg. Zij nemen een prins uit Litouwen mee als gijzelaar uit de villa. In ruil voor hem verlangen zij de gewenste miljoenen. Daarmee begint een ingewikkelde zaak...

La mort du chinois

Frankrijk 1998. Komedie van Jean-Louis Benoît. Met o.a. José Garcia, Denis Podalydès, Isabelle Carré, François Berléand en Frnaçois Morel.

De zojuist uit de gevangenis ontslagen kluiskraker Armand bereidt samen met zijn broer, vriendin Claire en vriend Odysseus een overval voor op de villa van een rijke, Litouwse zakenman. Zijn kluis blijkt echter leeg. Zij nemen een prins uit Litouwen mee als gijzelaar uit de villa. In ruil voor hem verlangen zij de gewenste miljoenen. Daarmee begint een ingewikkelde zaak...

Les enfants de salaud

Frankrijk 1996. Komedie van Tonie Marshall. Met o.a. Claudia Cardinale, Jean Yanne, Molly Ringwald, Danielle Darrieux en François Cluzet.

Smakelijke zedenkomedie over drie (half)zusters en een (half)broer die elkaar pas (echt) leren kennen na arrestatie en voorgeleiding van hun criminele vader (Yanne). Suzanne (Anemone) is beslist de opvliegendste van het toch al temperamentvolle stel: een van de felste meningsverschillen wordt door haar krachtig afgesloten met het plaatsen van een keukenmes in de eerste de beste deurpost. De ongeremd hilarische begrafenisscene aan het slot van de film wordt breed uitgemeten en stijlvast gelardeerd met beelden in slow motion.

Calino Maneige

Frankrijk 1996. Drama van Jean-Patrick Lebel. Met o.a. Gérald Thomassin, Nozka Khouadra, Léa Gabriele, Ahcèn Méharga en Abdel Sebbag.

Smakelijke zedenkomedie over drie (half)zusters en een (half)broer die elkaar pas (echt) leren kennen na arrestatie en voorgeleiding van hun criminele vader (Yanne). Suzanne (Anemone) is beslist de opvliegendste van het toch al temperamentvolle stel: een van de felste meningsverschillen wordt door haar krachtig afgesloten met het plaatsen van een keukenmes in de eerste de beste deurpost. De ongeremd hilarische begrafenisscene aan het slot van de film wordt breed uitgemeten en stijlvast gelardeerd met beelden in slow motion.

Pas très catholique

Frankrijk 1994. Komedie van Tonie Marshall. Met o.a. Michel Roux, Anémone, Roland Bertin, Denis Podalydès en Michel Didym.

Actrice en Frans links geweten Anémone (1950-2019) is Maxime, een kettingrokende wildebras met een rijk liefdesleven. Haar wisselende contacten met mannen en vrouwen, en haar baan als privédetective leiden met de nodige omwegen richting een middelbare school. En daarmee naar de zoon die ze al jaren niet meer heeft gezien. Ziedaar, de botsing tussen het gevierde Franse hedonisme en de vermaledijde bourgeoisie. Geestig vanwege de pretentieloos dik aangezette schets van een moreel inklinkend personage. Losjes gebaseerd op flarden van het leven van de regisseur en scenarist Tonie Marshall (1951-2020).

Mina Tannenbaum

Frankrijk​/​​België​/​​Nederland 1994. Komedie van Martine Dugowson. Met o.a. Elsa Zylberstein, Romane Bohringer, Florence Thomassin, Nils Tavernier en Stéphane Slima.

Geslaagd regiedebuut van de eerder als scenariste gelauwerde Dugowson, over twee joodse meisjes. Zylberstein en Bohringer zijn in de jaren 1960 nog kinderen en pubers, die zich in de jaren 1980 ontwikkelen tot ervaren, wat belegen jonge vrouwen. Beiden zijn het product van sterke invloeden van hun respectievelijke joodse moeders en zij leren elkaar kennen als tien-jarige would- be ballerina`s op een dansschool. Elkaars tegenpolen in karakter en persoonlijkheid, worden zij vriendinnen om de eenzaamheid te overwinnen. Zij roken samen hun eerste sigaret en beleven hun eerste puberliefde. Het opbloeien tot fraaie tienermeisjes, levert de leukste, ontroerendste beelden op. Als volwassen vrouw gaat Bohringer de kunstenaars-en revolutionaire toer op, Zylberstein wordt een journaliste en bourgeoise. Snedige dialogen (van Dugowson zelf), authentiek aandoende personages, intens en sober acteerwerk. Camerawerk van Dominique Chapuis. Met Dolby- geluid. Meervoudig bekroond.

Le Namouic

Frankrijk 1993. Drama van Gilles Capelle. Met o.a. Philippe Briant, Philippe Deru, Joël Le Floch, Alain Le Berré en Gwennola Bothorel.

Er heerst een malaise in de Bretoense visserij. Yann Cadoret (Briant) en Moineau (Deru), die nog op ouderwetse manier met het net vissen, ondervinden de gesel van de crisis aan den lijve. Overladen met schulden kunnen ze er niet onderuit dat hun schepen aangeslagen worden. Dank zij het doorzettingsvermogen van hun echtgenotes en de solidariteit van hun collega's vinden ze hun vechtlust terug en als een phoenix herrijzen ze uit hun faillissement. Een filmische hulde aan de moed van de Bretoense vissers en de eendracht die onder hen bestaat. Om het geheel nog authentieker te maken werd beroep gedaan op echte leden van de visserijvloot, zoals de vier hoofdacteurs, die de moeilijkheden zelf meegemaakt hebben. Dit is echter tevens het zwakke punt van de film die wel lijdt onder hun gebrek aan professioneel acteertalent. Het scenario werd geschreven door Jacques Espagne en Capelle. Dominique Chapuis tekende voor de fotografie.

Friends

Frankrijk​/​​Verenigd Koninkrijk​/​​Zuid-Afrika 1993. Drama van Elaine Proctor. Met o.a. Kerry Fox, Dambisa Kente, Michele Burgers, Marius Weyers en Tertius Meintjes.

Eind jaren 1980 in Johannesburg, Zuid-Afrika. Drie vriendinnen, die elkaar op de universiteit hebben leren kennen, blijven na hun studie nog intensief met elkaar omgaan: Thoko (Kente), een zwarte die bij het onderwijs is gegaan, Annika (Burgers) een Zuidafrikaanse die archeologe is geworden, en de blanke Sophie (Fox), die haar militante houding niet van zich af kan schudden. Ondanks hun totaal verschillende achtergronden worden ze op hun eigen manier geconfronteerd met de apartheid en reageren daarop heel verschillend. Sophie, van Britse origine, wordt lid van een organisatie die desnoods met geweld een einde aan de beschamende apartheid wil maken. Annika is onrealistsich en steekt als een struisvogel haar kop in het zand voor de werkelijkheid en Thoko is te vredelievend wat ook niets oplost. Als Annika en Thoko erachter komen dat Sophie bij aanslagen betrokken is geweest, wordt hun vriendschap op de proef gesteld. Apartheid is dikwijls het onderwerp geweest van uitstekende films, maar deze niet al te originele rolprent is veel te na[KA3]ief en bekijkt bepaalde personages door een roze bril (Thoko) en anderen door een zwarte bril (Sophie); de waarheid ligt in het midden, maar niet bij Annika. De Zuidafrikaanse regisseuse Proctor, die als maakster van uitstekende documentaires een goede naam heeft opgebouwd, moet met speelfilms nog het nodige leren. Wellicht lag dat aan haar scenario. Niettemin bekroond op het filmfestival van Cannes met een Gouden Camera en een speciale vermelding van de jury. Het camerawerk van Dominique Chapuis is mooi. De apartheid werd officieel afgeschaft in 1994 en sedert die tijd geldt Zuid-Afrika als het grote voorbeeld voor de rest van het continent, dat er maar niet in slaagt met een vergelijkbare democratie te overleven. Behalve Zuid-Afrika zijn het clans die anderen onderdrukken en stammen die elkaar bestrijden en trachten uit te moorden. Dolby Stereo.

O Ultimo mergulho

Portugal 1992. Drama van Joao Cesar Monteiro. Met o.a. Dinis Neto Jorge, Francesca Pandri, Canto e Castro en Fabienne Babe.

Eind jaren 1980 in Johannesburg, Zuid-Afrika. Drie vriendinnen, die elkaar op de universiteit hebben leren kennen, blijven na hun studie nog intensief met elkaar omgaan: Thoko (Kente), een zwarte die bij het onderwijs is gegaan, Annika (Burgers) een Zuidafrikaanse die archeologe is geworden, en de blanke Sophie (Fox), die haar militante houding niet van zich af kan schudden. Ondanks hun totaal verschillende achtergronden worden ze op hun eigen manier geconfronteerd met de apartheid en reageren daarop heel verschillend. Sophie, van Britse origine, wordt lid van een organisatie die desnoods met geweld een einde aan de beschamende apartheid wil maken. Annika is onrealistsich en steekt als een struisvogel haar kop in het zand voor de werkelijkheid en Thoko is te vredelievend wat ook niets oplost. Als Annika en Thoko erachter komen dat Sophie bij aanslagen betrokken is geweest, wordt hun vriendschap op de proef gesteld. Apartheid is dikwijls het onderwerp geweest van uitstekende films, maar deze niet al te originele rolprent is veel te na[KA3]ief en bekijkt bepaalde personages door een roze bril (Thoko) en anderen door een zwarte bril (Sophie); de waarheid ligt in het midden, maar niet bij Annika. De Zuidafrikaanse regisseuse Proctor, die als maakster van uitstekende documentaires een goede naam heeft opgebouwd, moet met speelfilms nog het nodige leren. Wellicht lag dat aan haar scenario. Niettemin bekroond op het filmfestival van Cannes met een Gouden Camera en een speciale vermelding van de jury. Het camerawerk van Dominique Chapuis is mooi. De apartheid werd officieel afgeschaft in 1994 en sedert die tijd geldt Zuid-Afrika als het grote voorbeeld voor de rest van het continent, dat er maar niet in slaagt met een vergelijkbare democratie te overleven. Behalve Zuid-Afrika zijn het clans die anderen onderdrukken en stammen die elkaar bestrijden en trachten uit te moorden. Dolby Stereo.

La petite voleuse

Frankrijk 1988. Drama van Claude Miller. Met o.a. Charlotte Gainsbourg, Didier Bezace, Raoul Billerey, Chantal Banlier en Nathalie Cardone.

François Truffaut bedacht ooit een tweede, vrouwelijke hoofdpersoon voor zijn Les 400 coups, maar liet haar toch maar weg omdat de film dan te vol zou worden. Na zijn dood maakte regisseur Miller als ode aan zijn gestorven makker een film over haar. De zestienjarige Janine Castang (Gainsbourg) is een wilde meid die na schooltijd haar dagen vult met het jatten van kleding en sigaretten. Ze ontmoet een echtpaar dat haar opneemt, maar de relatie loopt spaak. Millers portret van een angry young woman haalt het niet bij Truffaut, maar Gainsbourg speelt wel een heel sterke rol.

La petite amie

Frankrijk 1988. Komedie van Luc Béraud. Met o.a. Jean Poiret, Jacques Villeret, Agnès Blanchot, Eva Darlan en Jacques Sereys.

Een klucht die speelt rond de jaarwisseling en de sfeer van die dagen uitademt. In een chalet in de bergen doen zich allerlei persoonsverwisselingen en situaties voor, die de gasten en hun bezoekers zeer in verlegenheid brengen. Voor Luc Béraud werd de film een grote teleurstelling vergeleken met zijn vorige. Hij wist de afgezaagde situaties van het genre geen nieuw leven in te blazen en evenmin een bevredigend tempo te vinden, zodat het scenario al gauw vastloopt in banaliteiten. Na de uitmuntende reeks scènes aan het begin met Poiret en Villeret in een restaurant, kan de bezoeker de zaal verlaten. Scenario van Bernard Stora en Luc Béraud. Camerawerk van Dominique Chapuis.

A Killing Affair

Verenigde Staten 1988. Drama van David Saperstein. Met o.a. Peter Weller, Kathy Baker, John Glover en Bill Smitrovich.

In 1943 vindt Baker de hoed van haar man, nadat ze haar twee kinderen naar school had gebracht. Ze wonen in een afgelegen streek in West Virginia en ze vermoedt dat er iets afschuwelijks gebeurd is. Inderdaad: ze vindt het bloederige stoffelijke resten van haar echtgenoot in een bijgebouwtje, die in mootjes is gehakt. Baker wil hulp zoeken, maar op dat moment staat een onbekende, Weller, voor haar deur die beweert op zoek te zijn naar werk. Baker vermoedt dat deze man de moordenaar is, maar laat hem toch binnen. Enige tijd later zit ze dipe in de moeilijkheden. Onmogelijk melodrama dat je als kijker geen ogenblik ernstig kunt nemen hoeveel moeite Weller en Baker ook doen om hun personage waar te maken en gestalte te geven. Om de filmkijker te vragen te geloven in een vrouw die een verhouding aangaat met de man waarvan ze weet dat die haar echtgenoot zojuist naar de andere wereld heeft geholpemn, is toch te veel overmoedig van de makers en toont aan dat zij te geringschattend over het grote publiek oordelen. De roman Monday, Tuesday, Wednesday van Robert Houston werd bewerkt door regisseur Saperstein. Dominique Chapuis stond achter de camera. Reeds gefilmd in 1985.

L'état de grâce

Frankrijk 1986. Drama van Jacques Rouffio. Met o.a. Nicole Garcia, Sami Frey, Pierre Arditi en Dominique Labourier.

De man is weinig productief en zijn oeuvre prettig ongrijpbaar, maar Jacques Rouffio (Violette & François) weet altijd het maximum uit zijn sterke rolbezettingen te halen. Zo ook in deze, min of meer tussen de genres opererende liefdesgeschiedenis. Daarin zet de stiekeme affaire tussen een socialistische minister en een gehuwde succesonderneemster hun levens op scherp. De film, een soms ietwat soaperige middenmoter, heeft last van typisch Frans salonsocialisme. Casting van het iets-te-mooie-mensenkoppel Garcia/Frey doet natuurlijk aan hun spel niets af. Warme composities van Philippe Sarde.

Shoah

Frankrijk 1985. Documentaire van Claude Lanzmann.

Negen en een half uur duurt Shoah, Claude Lanzmanns definitieve documentaire over de Holocaust. Negen en een half uur zonder een seconde archiefmateriaal. Lanzmann laat overlevenden aan het woord, zoekt daders en getuigen op, en laat ze praten over toen. Hij blijft net zo lang vragen tot hij antwoord heeft op zijn vragen. Het levert onuitwisbare beelden op. Shoah kwam uit in 1985, na elf jaar research en meer dan 350 uur interview. Van de film bestaat geen kortere versie dan die van negen en een half uur, want Lanzmann weigerde zijn film ook maar een minuut in te korten. De film bestaat uit interviews met zowel slachtoffers als daders.

Le thé au harem d'Archimède

Frankrijk 1985. Drama van Mehdi Charef. Met o.a. Kader Boukhanef, Rémi Martin, Laure Duthilleul, Saïda Bekkouche en Nicole Hiss.

In een deprimerende, betonnen Parijse buitenwijk in de jaren zeventig houden de zeventienjarige vrienden Pat (Martin) en Madjid (Boukhanef) de verveling op afstand met rondhangen en kleine criminaliteit. Ze ontmoeten buurtbewoners: junks, alcoholisten, alleenstaande moeders. De onverwachte, waarschijnlijk illegaal verkregen, welvaart van een oude vriend inspireert de jongens tot een onbezonnen daad. Treurig portret van het dagelijks leven in een banlieue. Regisseur Charef bewerkte zijn eigen roman tot een scenario en kreeg de César voor het beste debuut voor zijn film.

L'effrontée

Frankrijk 1985. Drama van Claude Miller. Met o.a. Charlotte Gainsbourg, Clothilde Baudon, Julie Glenn, Jean-Claude Brialy en Bernadette Lafont.

Charlotte Gainsbourg was slechts dertien jaar oud toen regisseur Claude Miller zijn vrienden Serge Gainsbourg en Jane Birkin ('Je t'aime... moi non plus') vroeg of hun dochter de hoofdrol wilde spelen in zijn - naar later bleek - wonderschone opgroeifilm L'effrontée. Pa en ma gingen gelukkig akkoord en zo kon het gebeuren dat de ontwapenend timide tiener een jaar later in tranen en verscholen achter haar karakteristieke lokken de César voor meest veelbelovende actrice in ontvangst mocht nemen. Een betoverende combinatie van vorm en inhoud.

Contes clandestins

Frankrijk 1985. Komedie van Dominique Crèvecoeur. Met o.a. Rebecca Pauly, Daniel Mesguich, Tchéky Karyo, Jean-Louis Bauer en Camille De Casabianca.

Emily (Pauly) is altijd aan het wachten, altijd beschikbaar. Ze is verliefd op een zeer vage jongen. Verder gebeurt er niets, en wat de hoofdpersonen doen of waar ze heen gaan is ook niet duidelijk. Beschrijving van de menselijke leegte volgens een traditie die begonnen is bij LA POINTE COURTE (1956) van Agn[KA2]es Varda tot aan MURIEL OU LE TEMPS D`UN RETOUR (1963) van Alain Resnais, via de bekende schrijfster Marguerite Duras. Jammer genoeg vervalt de film in onhandigheden, zijn de vertolkers niet overtuigend en de dialogen oninteressant. Er is geen sprake van echte communicatie met het publiek. Het scenario is van regisseur Crèvecoeur. Het camerawerk is van Dominique Chapuis, Eduardo Serra en Gérard Sterin. Mono.

Rue Cases Nègres

Frankrijk 1983. Drama van Euzhan Palcy. Met o.a. Garry Cadenat, Darling Légitimus, Douta Seck, Joby Bernabé en Francisco Charles.

Een innemende semi-documentaire film gesitueerd in Martinique in 1930. Het verhaal concentreert zich op José, een jongetje dat leeft in een krottenwijk bestemd voor de zwarte plantage- werkers. José wil schrijver worden, maar heeft om verder te studeren een beurs nodig... Hoewel noch qua thema noch qua stijl origineel of opvallend, slaagt Palcy er toch in te boeien en te ontroeren. Een niet geringe verdienste. Naar de roman La rue Cases-Nègres van Joseph Zobel tot scenario bewerkt door de regisseur. Achter de camera stond Dominique Chapuis.