Jean-Pierre Darras

Le groom

Frankrijk 1996. Komedie van Paul Racer. Met o.a. Renaud Menager, Thérèse Léotard, Jean-Pierre Bisson, Claude Piéplu en Mallaury Nataf.

George Dandin

Frankrijk 1996. Jean-Claude Brialy. Met o.a. Jean-Pierre Darras, Mathilde Seigner en Jacques Villeret.

Madame Ex.

Frankrijk 1991. Drama van Michel Wyn. Met o.a. Emmanuelle Riva, Jean-Pierre Darras, France Dougnac en Eva Simonet.

Het aandoenlijke, niet al te originele verhaal over een vrouw, die na haar echtscheiding vier kinderen moet grootbrengen en zonder geld zit. Een getrouwe bewerking van de roman van de 20e-eeuwse schrijver Hervé Bazin. Realistisch en bitter, enigszins autobiografisch. Verzorgde decors en goed spel van Riva.

Dossiers Danger Immediat: L'affaire Martine Desclos

Frankrijk 1991. Thriller van Claude Barma. Met o.a. Anna Karina, Jean-Pierre Darras, Robert Audran, Michel Beaune en Michel Bertay.

Pilot voor de serie [KL]Dossiers Danger Immediat[KLE]. Een soort van triest en verward spionageverhaal, dat speelt in industri[KA3]ele kringen. Het gaat om een nieuw techniek voor het bedrukken van stof door middel van calqueerplaatjes, en de zaak wordt aangekaart door een jonge talentvolle Deense styliste (Karina), die in Frankrijk woont. Uiteraard worden de boosdoeners opgespoord en bestraft. Dit scenario bevat weinig originaliteit en evenmin niets nieuws, waarin alle vakkennis van een oude routinier in het tv-vak voorbijkomt dat profiteert van een degelijke vertolking.

Comme un roseau

Frankrijk 1991. Komedie van Alain Dhenaut. Met o.a. Pierre Mondy, Christiane Minazzoli, Jean-Pierre Darras, Denise Grey en Hubert Deschamps.

Vrije bewerking van de roman [KL]Le roseau pensant[KLE] van Jean-Louis Curtis (Julliard, Parijs). Op zijn vijftigste voelt Martial zich nog prima. De zaken lopen goed, over zijn gezondheid mag hij niet klagen, hij is nog altijd een grote verleider, en zijn familie levert hem ook niet te veel problemen op. Plotseling sterft echter zijn jeugdvriend, die net als hij, enz... Vanaf dat moment begint hij aan zo'n beetje alles te twijfelen. De regisseur heeft het onderwerp in de vorm van een komedie willen gieten. Dat was niet zo'n goed idee, want het resultaat is vlees noch vis. Het tempo is aarzelend, en de film kan niet meer tippen aan het boek, waaruit een veel aangrijpendere nostalgie spreekt. De in 1925 geboren Mondy doet zijn uiterste best een geloofwaardig personage neer te zetten. Dankzij hem

Sacré monstre

Frankrijk 1990. Komedie van Alain Dhenaut. Met o.a. Jean-Pierre Darras, Annie Cordy, Jeanne Herviale, Greg Germain en Malka Ribowska.

Paniek alom in een tv-studio. De regisseur van een vaag tv-stuk slaagt er maar niet in een actrice, wier woedeaanvallen befaamd zijn, onder de duim te krijgen. Toch komt alles goed. Had grappig moeten zijn, maar heeft niets om het lijf. Het werd allemaal al vele malen eerder gedaan. Bovendien berijdt de regisseur stokpaardjes en zo'n studio als in deze film voorkomt, bestaat in werkelijkheid heus niet.

Par la bande

Frankrijk 1990. Misdaad van François Dupont-Midy. Met o.a. Jacques Morel, Jacques Serres, Evelyne Dandry, Jean-Pierre Darras en Jacques François.

Een gevangene, die zich op het dak van de landelijke strafgevangenis bevindt, maakt luidkeels zijn onschuld kenbaar en dreigt zelfmoord te plegen als zijn dossier niet opnieuw geopend wordt. Dat is het uitgangspunt van het onderzoek dat Julien Fontanes (Morel) moet gaan uitvoeren. Een langzaam voorthobbelende en weinig soepel gemonteerde film, die een langdradig verhaal vertelt, dat toch een zekere humor bevat. Het resultaat is een televisiefilm met twee kanten, gemaakt door een (middelmatig getalenteerde) afvallige van het witte doek.

Madame S.O.S. - Un visage pour deux hommes

Frankrijk 1990. Mysterie van Alain Dhenant. Met o.a. Annie Cordy, Jean-Pierre Darras, Jeanne Herviale, Greg Germain en Jacques Rosny.

Gelukkig het laatste deel van de serie Madame S.O.S., deze keer over een man die zelfmoord wil plegen omdat enerzijds zijn vrouw hem heeft verlaten, en anderzijds omdat hij niet meer tegen zijn uitzonderlijke lelijkheid kan. Een zeurderig scenario en ouderwetse acteurs. Sluit op waardige wijze een erg zouteloze reeks af.

Florence ou la vie de Château : Roman-photo

Frankrijk 1990. Komedie van Serge Korber. Met o.a. Annie Girardot, Jean-Pierre Darras, Ginette Garcin, Jean-Yves Gautier en Giulia Salvatori.

Een ploeg die de opdracht heeft een 'fotoroman' te maken, bezoekt onverwachts het kasteel uit de titel. Het gaat om een aantal beklagenswaardige figuren. Variaties op het genre, en hoewel er soms sprake van humor is, geldt hetzelfde voor de cliché's. Dankt veel aan de bruisende Girardot, in een stereotiepe maar vooral grappige rol.

Le canon paisible

Frankrijk 1989. Komedie van Stéphane Bertin. Met o.a. Rachel Boulenger, Jean-Pierre Darras, Philippe Uchan, Raymond Aquilon en Francis Lax.

`Le Canon paisible` is een befaamd restaurant in de provincie. De eigenaar-chefkok (Lax) wordt geconfronteerd met allerlei vervelende problemen, die tot komische situaties leiden: een tekort aan personeel, de onvoorziene komst van een bus hongerige toeristen, een overheidsinstantie die een greppel laat graven door zijn parkeerterrein, zijn dochter die aankondigt dat ze gaat trouwen met de zoon van de garagehouder, zijn oudste vijand, enzovoort. Een lange film van ongelijkmatige kwaliteit met niet altijd even originele grappen en saaie scènes, maar over het geheel genomen toch wel amusant.

L'Ami d'enfance de Maigret

Frankrijk 1989. Misdaad van Stéphane Bertin. Met o.a. Jean Richard, Jean-Pierre Darras, Jacques Dacqmine, Marcel Cuvelier en Henri Génès.

Een verfilming van de roman van Georges Simenon, die onderzoek doet naar de moord op de maîtresse van een vroegere schoolkameraad, die hij sedertdien uit het zicht is verloren. Met nog steeds Richard in de hoofdrol, die het gewicht van een regie die dicht bij de originele vertelling blijft op zijn schouders torst. Daarnaast gaat het om een voor het merendeel van de tijd hele onpersoonlijke regie.

J'ai comme une musique dans la tête

Frankrijk 1989. Drama van Philippe Monnier. Met o.a. Dany Carrel, Jean-Pierre Darras, Régis Porte, Alain Flick en Marie Collins.

De titel van de novelle van Alberto Moravia waaraan deze tv- film is ontleend, is kort maar veelzeggend: La follia. Het is het verhaal van een heel jonge vrouw die houdt van een getrouwde man die haar vader had kunnen zijn. Zij kan leven met deze geheime verbintenis totdat ze ontdekt dat haar echtgenoot haar bedriegt. Op dat moment verandert deze zedenstudie in een verhaal over de weg naar krankzinnigheid. De regisseur bezit zeker enig talent, maar zich wagen aan het werk van deze grote schrijver, die op meedogenloze wijze een samenleving in verval schetst, was een onbezonnen daad. De film is zeker zorgvuldig en met toewijding gemaakt, maar het houdt niet over. Subtiel en genuanceerd spel van Carrel, dat slechts loftuitingen verdient, maar het is niet slim om iemand die is geboren in 1936 een erg jonge vrouw te laten spelen. Dankzij haar is deze film in elk geval nog

Les scénaristes

Frankrijk 1988. Komedie van Nino Monti. Met o.a. Jean-Pierre Darras, Bernard Haller, Jean-Claude Dauphin en Geneviève Fontanel.

Twee scenarioschrijvers, onbekend bij het grote publiek, werken als paarden om een held te creëren die hen beroemd zal maken. Aangenaam, pretentieloos vermaak.

Le Journal d'un fou

Frankrijk 1987. Drama van Roger Coggio. Met o.a. Roger Coggio, Fanny Cottençon, Yvette Etievan, Jean-Pierre Darras en Charles Charras.

Een getrouwe bewerking van het sombere drama over waanzin en dood, geschreven door Gogol. Het is begrijpelijk dat Coggio graag dit werk wilde verfilmen, dat hij in de jaren zestig met groot succes voor het toneel heeft bewerkt. Doelmatig acteerwerk in de hoofdrol, maar vooral een zeer gedetailleerde uitwerking van de mise-en-scène, die verbaast door beurtelings virtuoos, storend, eigenaardig en dromerig te zijn.

S.A.R.L. ou Société Amoureuse à Responsabilités

Frankrijk 1986. Komedie van Christian-Jaque. Met o.a. Jean-Pierre Darras, Anne Petit-Lagrange, Jacques Balutin en Daniel Auteuil.

Hoe een door vrouwen geru[KA3]ineerde diamanthandelaar iemand inhuurt om zich te wreken. Het uitgangspunt alleen al is absurd, want hoe kan een man die blut is de diensten van een ander betalen? Het scenario is niettemin geschreven door Marcel Mithois. De rest is al even absurd maar Christian-Jaque (geboren in 1904) heeft dan ook niets fatsoenlijks meer afgeleverd na 1952, het jaar waarin zijn creatieve periode stopte.

L'enfant de colère

Frankrijk 1986. Oorlogsfilm van Jean Sagols. Met o.a. Rebecca Pauly, Thierry Vachon, Stéphane Aznar, Michel Galabru en Jean-Pierre Darras.

Een kroniek die aan het einde van de oorlog, in 1944, speelt in een afgelegen landhuis midden in de wijngaarden waar de familie Peyrac noodgedwongen boven op elkaar gepropt met een heleboel vluchtelingen woont. Het verhaal concentreert zich vooral op de moeizame verhouding tussen een adolescent en zijn moeder. Met weinig middelen is de sfeer van destijd goed weergegeven en hetzelfde geldt voor de indruk die de kijker krijgt van de verstikkende hitte alsmede de laatste oprispingen van de oorlog. Een nauwkeurige schets van tegelijk gecompliceerde en ontroerende personages. Goede, speciaal voor de film gemaakte, muziek.

L' Ami D'enfance De Maigret

Frankrijk 1984. Thriller van Stephane Bertin. Met o.a. Jacques Dacqmine, Jean-Pierre Darras en Jean Richard.

Een kroniek die aan het einde van de oorlog, in 1944, speelt in een afgelegen landhuis midden in de wijngaarden waar de familie Peyrac noodgedwongen boven op elkaar gepropt met een heleboel vluchtelingen woont. Het verhaal concentreert zich vooral op de moeizame verhouding tussen een adolescent en zijn moeder. Met weinig middelen is de sfeer van destijd goed weergegeven en hetzelfde geldt voor de indruk die de kijker krijgt van de verstikkende hitte alsmede de laatste oprispingen van de oorlog. Een nauwkeurige schets van tegelijk gecompliceerde en ontroerende personages. Goede, speciaal voor de film gemaakte, muziek.

Te marre pas... c'est pour rire!

Frankrijk 1982. Komedie van Jacques Besnard. Met o.a. Aldo Maccione, Michel Galabru, Michel Frémont, Marthe Mercadier en Jacques Marin.

Een komedie tegen de achtergrond van een fabriek met een onbekwame directeur, stakingen, toevlucht tot de astrologie als redmiddel, etc. De rest is van hetzelfde laken een pak. Naar een stuk van de zogeheten Bricaire en Lasaygues, Les deux vierges. Het geheel doet onwaarschijnlijk, zo niet belachelijk aan. Het zwaar aangezette spel van Maccione in de rol van de directeur getuigt hiervan.

Le Braconnier de Dieu

Frankrijk 1982. Komedie van Jean-Pierre Darras. Met o.a. Pierre Mondy, Annie Cordy, Jean Lefebvre, Michel Galabru en Jean-Piere Darras.

Niet alleen is een goede Franse komische film al een zeldzaamheid, maar dit produkt slaat waarschijnlijk alles: een grove, beledigende en antikerkelijke klucht. Ook twintig goede acteurs zouden het niet tot een goed eind kunnen brengen met een dergelijk plat scenario. Even zwaar en vulgair als Annie Cordy dus. Naar de roman van René Fallet.

Le Bourgeois gentilhomme

Frankrijk 1982. Komedie van Roger Coggio. Met o.a. Michel Galabru, Rosy Varte, Roger Coggio, Franck David en Xavier Saint-Macary.

Een rijke bourgeois streeft de kwaliteiten van de adel na en laat zich door 'specialisten' daarin onderwijzen. Als hij zich verzet tegen het huwelijk van zijn dochter met een burger, verzint zijn huisbediende een plan om hem overstag te doen gaan en hem de onzin van zijn aspiraties te laten inzien. De klassieke Molière-komedie kreeg een filmversie getrouw aan de tekst en wordt, ondanks goed spel, weelderige decors en een soepele choreografie, ietwat langademig.

Jamais avant le mariage

Frankrijk 1982. Komedie van Daniel Ceccaldi. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Mireille Darc, Régis Musset, Alain Rocca en Torun Johanson.

Een opeenvolging van misverstanden met een gelukkig eind in Bretagne. Deze waterval van onbeduidendheden is een productie van Marcel Dassault. Het draaiboek is armoedig en de verheerlijking van de burgerlijke waarden komt totaal niet overeen met de werkelijkheid. Scenario van Marcel Jullian. Camerawerk van Edmond Séchan.

Pour la peau d'un flic

Frankrijk 1981. Misdaad van Alain Delon. Met o.a. Alain Delon, Anne Parillaud, Michel Auclair, Daniel Ceccaldi en Jean-Pierre Darras.

Voor zijn regiedebuut koos aartsconservatief Delon, verbazingwekkend recalcitrant, een roman van de immer strijdbare communist en genre-innovator Jean-Patrick Manchette (1945-1995). Het boek Que d'os! en de adaptatie van Delon en Christopher Frank verschillen dus enigszins. Niettemin past de solide misdaadthriller, voorzien van enkele gepeperde scènes, naadloos in de Delon-filmografie van hardgekookte noir à la française. Als geroyeerd rechercheur werkt privédetective Choucas (Delon zelf) zich met de opsporingsklus van een verdwenen blind meisje flink in de nesten. Parillaud, later fenomenaal als verliefde huurmoordenares in Nikita, is het sexy pruillipje van dienst en het Oscar Benton-nummer 'Bensonhurst blues' werd een surprisehit.

Allo! Oui? J'écoute!

Frankrijk 1981. Komedie van Jean Pignol. Met o.a. Jacqueline Maillan, Jean-Pierre Darras, Marie-Claire Achard, Dominique Balzer en Alain Bethunes.

Maillan, een bekende psychologe met een eigen radioprogramma waarin zij met haar luisteraars praat, wordt vaan haar juwelen beroofd tijdens haar uitzending over dieven en diefstal. Zij gaat zelf op onderzoek naar de dader(s). Pretentieloos tv-filmpje met minzame kritiek op de massapsychiatrie. Fantasieloos scenario en dito dialogen, ondertekend door Jean-Pierre Gallard.

Signé Furax

Frankrijk 1980. Komedie van Marc Simenon. Met o.a. Bernard Haller, Jean-Pierre Darras, Dany Saval, Mylène Demongeot en Michel Galabru.

Satirische politiefilm gebaseerd op de in Frankrijk razend populaire boeken van het ondertussen overleden schrijversduo Pierre Dac en Francis Blanche. De maffe, vaak surrealistische humor verliest door de plompe regie van Simenon veel van zijn charme, maar het defil[KA1]e van bekende koppen, een aantal bijzonder geestige achtergrondgags (aankondigingen in stations bijv.) en minstens [KA1]e[KA1]en briljante sc[KA2]ene (een onweerstaanbare nieuwsuitzending voor doven en slechthorenden) maken veel goed.

Les Fourberies de Scapin

Frankrijk 1980. Komedie van Roger Coggio. Met o.a. Roger Coggio, Michel Galabru, Maurice Risch, Fanny Cottençon en Jean-Pierre Darras.

Letterlijke, filmisch weinig inventieve adaptatie van het gelijknamige toneelstuk van Molière. De slimme knecht Scapin laat de geliefden gelukkig worden door hun vaders om de tuin te leiden.

Le Chêne d'Allouville

Frankrijk 1980. Komedie van Serge Pénard. Met o.a. Bernard Menez, Jean Lefebvre, Henri Guybet, Pierre Tornade en François Dyrek.

Idiote dorpsklucht waarin de pastoor en de plaatselijke notabelen zich inspannen om de geplande aanleg van een autoweg door het dorp te verhinderen. Een en ander is niet naar de zin van de plaatselijke volksvertegenwoordiger die zakelijke belangen in de onderneming heeft en de burgemeester heeft omgekocht door hem het Légion d'Honneur te beloven. Beide partijen komen lijnrecht tegenover elkaar te staan en het conflict bereikt een hoogtepunt als de pastoor wordt gearresteerd door de rijkswacht. Het scenario, hoewel niet bepaald spetterend origineel, biedt enige mogelijkheden die echter door regisseur Pénard enthousiast worden genegeerd ten voordele van het vertrouwde gooi- en smijtwerk. Lawaaierig en dom.

La Puce et le privé

Frankrijk 1980. Misdaad van Roger Kay. Met o.a. Bruno Cremer, Catherine Alric, Charles Vanel en Jean-Pierre Darras.

Flauwe politiefilm die vooral lijdt onder de hoofdrol van Bruno Cremer, één van de saaiste acteurs aller tijden. De intrige concentreert zich op een jonge verpleegster die haar man heeft vermoord en die door een privé-detective wordt ondergebracht bij een oude miljonair. Dit leidt tot groot ongenoegen van de op de erfenis azende nazaten van de oude man. Flets en ongeloofwaardig.

Genre masculin

Frankrijk 1980. Komedie van Jean Marboeuf. Met o.a. Michel Galabru, Jean-Pierre Darras, Jean-Marc Thibault, Patrick Laval en Michel Vitold.

Vier mannen, teleurgesteld over het leven dat ze leiden, ontmoeten elkaar regelmatig in hun stamcafé. Daar vertellen ze elkaar hun dromen en hun drang naar een leven met meer actie. Hun discussies eindigen altijd hetzelfde: hoe moeilijk het is om man te zijn.

3 hommes à abattre

Frankrijk 1980. Actiefilm van Jacques Deray. Met o.a. Alain Delon, Dalila Di Lazzaro, Pierre Dux, Michel Auclair en Pascale Roberts.

's Avonds onderweg naar een hoogniveaupartijtje bevrijdt beroepspokeraar Michel Gerfaut een zwaargewonde man uit een auto en levert hem af bij het dichtstbijzijnde hospitaal. Vanaf dat moment is hij schietschijf. Bewerking in Delon-Deray-stijl van Le petit bleu du côte ouest (Série Noire nummer 1714 uit 1976) van querulant noir-communist Jean-Patrick Manchette kijkt niet op een executie meer of minder. Di Lazzaro is seks op benen, Dux hoogst amusant-vilein als kattenverzotte groot-entrepreneur die over lijken gaat. Enerverende achtervolgingsscène op de Parijse Périférique, voorhamerslotakte, Claude Bolling-muziek. Gemaakt door kerels, voor kerels.

Madame le juge: le dossier Françoise Muller

Frankrijk​/​​Duitsland 1978. Mysterie van Edouard Molinaro. Met o.a. Simone Signoret, Nathalie Delon, Gilles Segal, Jean-Pierre Darras en Jean-Claude Dauphin.

Veelbelovende econoom Rousselet valt voor gangstermeisje Delon, waarop hij bij een mislukte afrekening door ex-minnaar Segal wordt neergeknald en omgelegd. Delon bekent schuld, maar onderzoeksrechter Signoret gelooft er geen barst van en wroet net zolang in het misdaadmilieu rond totdat zij de ware schuldige gevat heeft. De eerste film in een serie van zes, rondom Signoret met een voor haar op maat gemaakt scenario van Alphonsé Boudard naar de karakters van Raymond Thevenin. Literaire tv- persoonlijkheid Pivot is te zien in een klein rolletje. Krimi à la française.

La carapate

Frankrijk 1978. Komedie van Gérard Oury. Met o.a. Pierre Richard, Victor Lanoux, Jean-Pierre Darras, Yvonne Gaudeau en Claire Richard.

Een cipier in Lyon in mei 1968 geeft een onschuldig ter dood veroordeelde de kans om te ontsnappen. De gevangene gijzelt zijn advocaat die door de media prompt als medeplichtig wordt afgeschilderd. Na veel avonturen onderweg bereiken ze Parijs waar de studenten-oproer in volle gang is. De advocaat slaagt erin om een gratieverzoek bij De Gaulle ingewilligd te krijgen. Om de klucht te situeren in de inmiddels mythologisch geworden mei- revoltes lijkt een kras idee, maar levert voor de film alleen een spectaculaire finale op. Voor het overige een episodische achtervolgingskomedie met nogal mechanische humor, waarbinnen Richard niet echt tot zijn recht komt. Amusante rol van Bussières als oude anarchist. Scenario van Oury en Danièle Thompson.

La Vie Parisienne

Frankrijk 1977. Muziek van Christian-Jaque. Met o.a. Bernard Alane, Evelyne Buyle, Martine Sarcey, Dany Saval en Jean-Pierre Darras.

La Belle Epogue in Parijs. Terwijl het uitgaansleven in het teken staat van de Cancan besluit een door een prostitueé bedrogen jongeman een rijke dame het hof te gaan maken. De beroemde operette kreeg van de hoogbejaarde regisseur een weinig bruisende vormgeving, die echter nog altijd gunstig afsteekt bij een gemiddelde tv-registratie zodat het effect op de beeldbuis beter zal zijn dan in de bioscoop.

D'amour et d'eau fraîche

Frankrijk 1976. Drama van Jean-Pierre Blanc. Met o.a. Annie Girardot, Miou-Miou, Julien Clerc, Jean-Pierre Darras en Cérise.

De relatie tussen pianoleraar Jip (Clerc) en Mona (Girardot) loopt op de klippen wanneer Jip de jongere Rita (Miou-Miou) ontmoet. De passie is groot, maar het lot is de nieuwe geliefden niet goed gezind. Klein drama rond bourgeois conformisme en de hang naar post-1968 hippiedom heeft een mooi trio in de hoofdrollen. Miou-Miou had bij regisseur Blanc gelobbyd voor haar geliefde Patrick Dewaere als tegenspeler, maar raakte vervolgens verliefd op zanger en gelegenheidsacteur Julien Clerc. Hun dochter is actrice-regisseuse Jeanne Henry.

Attention les yeux!

Frankrijk 1976. Komedie van Gérard Pirès. Met o.a. Claude Brasseur, Christine Dejoux, André Pousse, Guy Marchand en Jean-Pierre Darras.

Een idealistische jonge regisseur wordt door zijn producenten genoodzaakt om een 'artistiek verantwoorde porno-film' te maken. Het satirische kijkje in de keuken kon venijniger en in een hoger tempo, maar de acteurs hebben aanstekelijk plezier in hun rollen.

Oublie-moi Mandoline

Frankrijk 1975. Komedie van Michel Wyn. Met o.a. Bernard Menez, Marie-Hélène Breillat, Jean-Pierre Darras, Henri Garcin en Pierre Tornade.

Alles draait om een gestolen dossier dat terug op zijn plaats moet komen en waardoor een paar mensen in moeilijkheden raken. Een doorsnee Franse komedie.

Mords pas, on t'aime

Frankrijk 1975. Komedie van Yves Allégret. Met o.a. Bernard Fresson, Yves Coudray, Jean-Pierre Darras, Catherine Allégret en Sylviane Bressy.

Een ondernemend tien-jarig jongetje wordt door zijn grootouders opgevoed, omdat zijn gescheiden vader, een vrachtrijder, voortdurend onderweg is. Dan neemt zijn vader hem mee naar zijn woonstede, Bordeaux; er ontwikkelt zich een een goede verstandshouding tussen beiden. Zijn vader vertelt hem over zijn moeder, die tot de gegoede burgerij uit die stad behoort. Het ventje zou zo graag zijn inmiddels hetrouwde moeder (met twee dochtertjes) willen zien en hij bedenkt een list: hij pleegt een klein vergrijp, waarvoor de politie hem oppakt en hij geeft de naam van zijn moeder op, die hem van het politiebureau komt afhalen. Zijn moeder brengt hem naar zijn vader en ze blijft voor het avondeten. Als zij de volgende morgen zijn vader verlaat, moet het joch terug naar zijn grootouders. Het scenario wisselt treffende momenten af met ver gezochte zoals vertederende humor, die volwassenen zou moeten week maken. Ondanks de zinnige strekking blijft de film al te oppervlakkig en de jeugdige Coudray - inmiddels een veteraan uit de tv-serie Graine D'Ortie die ook door Allégret werd geregisseerd - getuigt meer van acteursflair dan dat hij zijn personage aannemelijk maakt. Ook bekend als BONNE FÊTE PAPA, LA FÊTE DES PÈRES, TA FÊTE PAPA et ROSE ET FRÉDEÉRIC.

La Ville bidon

Frankrijk 1975. Drama van Jacques Baratier. Met o.a. Bernadette Lafont, Daniel Duval, Jean-Pierre Darras, Roland Dubillard en Robert Castel.

Een drietal woonwagenbewoners leeft op de grens van een vuilnisbelt en sloppenwijk en behoudt marginale zelfstandigheid door middel van sloopwerk en activiteiten op de rand van de legaliteit, die hen in conflict brengen met de proletarische buurtgenoten die zich willen organiseren met als doel verbetering van hun leefomstandigheden. Urbaniseringsplannen van de gemeente - gebracht als de utopie van de 'klasseloze maatschappij' - drijven de explosieve situatie op de spits. Deze - oorspronkelijk korte en voor tv gemaakte - film werd in 1970 door een vertoningsverbod getroffen en later op lengte gebracht met aanvullende documentaire en politiek-satirische scènes. De romantisering van de principieel onaangepaste helden is al te gemakkelijk, maar de ironie en losse-pols-aanpak van de verschillende elementen werken toch verkwikkend.

Au-delà de la peur

Frankrijk​/​​Italië 1975. Thriller van Yannick Andrei. Met o.a. Michel Bouquet, Michel Constantin, Marilù Tolo, Jean-Pierre Darras en Paolo Bonacelli.

Brave burger hoort per ongeluk plannen van inbrekersbende. Om hem tot zwijgen te dwingen worden zijn vrouw en zoon gegijzeld. Gegeven stelt eerst rol van de politie aan de orde - wel of niet te vertrouwen door individu - maar laat dit vallen in ontknoping vol geforceerde toevalligheden. Niettemin efficiënt en spannend verteld, zonder huilerige sensatie.

Dis-moi que tu m'aimes

Frankrijk 1974. Komedie van Michel Boisrond. Met o.a. Mireille Darc, Marie-José Nat, Jean-Pierre Marielle, Daniel Ceccaldi en Geneviève Fontanel.

Drie echtgenoten worden door hun vrouw verlaten en zoeken steun bij elkaar in een hervonden vrijgezellenbestaan. Dat hun vrouwen het alleen ook best redden, kunnen ze moeilijk verwerken. Voorspelbare, wat ouderwetse komedie, maar met verve geacteerd.

L'emmerdeur

Frankrijk​/​​Italië 1973. Komedie van Edouard Molinaro. Met o.a. Lino Ventura, Jacques Brel, Caroline Cellier, Jean-Pierre Darras en Nino Castelnuovo.

De titel L'emmerdeur betekent zoiets als treiteraar of kwelgeest, een voortreffelijke benaming voor het personage van Jacques Brel in Edouard Molinaro's vermakelijke blijspel. Zwaarmoedige François veroorzaakt namelijk een waterballet in zijn hotelkamer juist op het moment dat huurmoordenaar Ralf vanuit de aangrenzende kamer een rechtbankgetuige aan de overkant van de straat wil neerschieten. Het is het begin van een reeks kolderieke malentendu's die wonderwel amuseren omdat beide acteurs hun personages uiterst serieus nemen. Veelvuldige locatiewisselingen in de omgeving van Montpellier geven het toch al luchtige werk extra jeu.

Au rendez-vous de la mort joyeuse

Frankrijk 1973. Mysterie van Juan Luis Buñuel. Met o.a. Françoise Fabian, Jean-Marc Bory, Yasmine Dahm, Jean-Pierre Darras en Claude Dauphin.

Een gezin krijgt het gevoel dat hun zojuist betrokken villa een spookhuis moet zijn. Dit is voor een bevriende tv-regisseur aanleiding om een reportage te komen maken waarbij zich ook onverklaarbare incidenten voordoen, tot ironisch genoegen van de fantasierijke dochter in de puberteit die medeplichtig is aan de dingen die in huis gebeuren. De zoon van de beroemde vader Luis Buñuel combineert in zijn debuutfilm mysterieuze en fantastische elementen met alledaagse ironie en weet daarmee per scène te boeien, al is de optelsom weinig bevredigend en nauwelijks overtuigend.

La Vieille fille

Frankrijk 1971. Komedie van Jean-Pierre Blanc. Met o.a. Annie Girardot, Philippe Noiret, Marthe Keller, Michael Lonsdale en Edith Scob.

Een ongehuwde vrouw van 35 brengt alleen haar vakantie in een badplaats door, waar een vrijgezel van middelbare leeftijd op doorreis naar Spanje ook blijft steken. Hun eerste afweer en de geleidelijke toenadering worden gekruid met cynische dialogen en debuterende regisseur geeft ook ruime ironische aandacht aan andere vakantiegangers. Observatievermogen en scherp acteren geven het simpel gegeven een oorspronkelijke stijl.

La Seconde vérité

Frankrijk 1968. Drama van Christian-Jaque. Met o.a. Michèle Mercier, Robert Hossein, Jean-Claude Roland, Malka Ribovska en Bernard Tiphaine.

Een getrouwde advocaat wordt verliefd op een studente die vanwege de pressie van de buitenwereld met hem breekt. De secretaris van de advocaat, die haar ook het hof maakte, wordt vermoord en de verdenking valt op zijn werkgever. Het schandaal brengt de hele provincieplaats in beroering. De film houdt zich aan de feiten van een geruchtmakende moordzaak, maar melodramatisch effectbejag en zeer ontoereikend spel van Mercier maken het filmverhaal weinig overtuigend.

Quand épousez-vous ma femme?

Frankrijk 1966. Komedie van John Dauriac. Met o.a. Michel Serrault, Jeanne Sourza, Jean-Pierre Darras, Gisèle Robert en Michèle Grellier.

De verfilming van de succesrijke klucht van Jean-Bernard Luc en Jean-Pierre Conty. Verwacht geen realistische en geloofwaardige typeringen op psychologisch gebied, noch originele situaties. De schrijvers waren uit op een simpel 'lachspektakel', op dezelfde manier 'getimed' als de stukken van Feydeau, en het is juist daarom dat deze voorstelling 25 jaar na dato nog 'standhoudt'. De vertolking is daar zeker mede schuldig aan. Een van de weinige kluchten van nu, die de hoogtijdagen eer aandoet.

Safari-diamants

Duitsland​/​​Frankrijk 1965. Misdaad van Michel Drach. Met o.a. Marie-José Nat, Jean-Louis Trintigant, Horst Frank, Jean-Pierre Kalfon en Hellmut Lange.

De vriendin van een gedode juwelendief gaat met haar nieuwe aanbidder naar Monte Carlo, waar de in geld omgezette buit verborgen is. Ze worden echter achtervolgd door zowel de politie als haar gangsterrivalen. Het achtervolgingsavontuur van de in een serieuzer genre gespecialiseerde regisseur Drach, weet de juiste toon niet te treffen, en lijkt door laconiek acteren in de richting van een parodische komedie te gaan, maar neemt dan plotseling wel weer onverwachte noodlottige wendingen. Onderhoudend, maar geen moment overtuigend.

Monsieur

Italië​/​​Duitsland​/​​Frankrijk 1964. Komedie van Jean-Paul Le Chanois. Met o.a. Jean Gabin, Liselotte Pulver, Philippe Noiret, Mireille Darc en Gaby Morlay.

Een oude bankier begint als weduwnaar een nieuw leven en laat zich als huismeester in een bourgeoisgezin opnemen, waarin hij met diverse amoureuze intriges orde op zaken stelt en een door hem geprotegeerde ex-prostitu[KA1]ee aan een echtgenoot helpt. De rolbezetting is het voornaamste pluspunt in deze al te vriendelijke en bedaarde satire die haar afkomst als toneelstuk (van Claude Gevel) niet altijd verhult door een kunstmatige samenloop van omstandigheden. Scenario van Pascal Jardin en Claude Sautet.

Lucky Jo

Frankrijk 1964. Komedie van Michel Deville. Met o.a. Eddie Constantine, Françoise Arnoul, Pierre Brasseur, Georges Wilson en Christiane Minazzoli.

Christopher ‘Lucky Jo’ Jowett (Constantine) heeft helemaal niet zo veel geluk, vinden zijn vrienden, met wie hij een bende vormt. Want elke keer als hij meegaat met een klus wordt iemand gearresteerd. Nadat Jowett zelf een tijdje de petoet in moet, willen ze daarom niets meer met hem te maken hebben. En dan worden ze ook nog beschuldigd van een overval en een moord die door een andere bende zijn gepleegd. Prima misdaadfilm, vaak grappig, soms best bruut. Maar dat laatste wordt dan weer gecompenseerd door een glansrol van de charmante cockerspaniël Sécotine.