Françoise Thuriès: cast.
Er zijn 3 films gevonden.

La Question

1977 | Drama, Oorlogsfilm

Frankrijk 1977. Drama van Laurent Heynemann. Met o.a. Jacques Denis, Nicole Garcia, Jean-Pierre Sentier, Christian Rist en Françoise Thuriès.

Een sympathisant van het F.L.N. in Algerije wordt door parachutisten gearresteerd en gemarteld. Een medestander overleeft de martelingen niet. Hij weet in de gevangenis stiekem een boek over zijn ervaringen te schrijven en door zijn advocaat te laten publiceren. Er zal een onderzoek worden ingesteld, als hij wegens staatsgevaarlijkheid wordt veroordeeld. Hij weet vanuit het gevangenishospitaal te ontsnappen. Deze indringende debuutfilm op basis van ervaringen van Henri Alleg wordt door niet-steracteurs met grote inzet gespeeld en krijgt door de sobere presentatie van martelscènes een extra-uitwerking die ondanks de concentratie op één geval verderreikende werking suggereert.

Silence... on tourne

1976 | Komedie, Erotiek

Frankrijk 1976. Komedie van Roger Coggio. Met o.a. Roger Coggio, Elisabeth Huppert, Françoise Thuriès, Maria Pacôme en Laure Viala.

Een regisseur wil in zijn woning een pornofilm opnemen om zijn schulden te voldoen om daarna weer een kunstfilm te kunnen maken. De schuldeisers staan nog v[KA1]o[KA1]or de opnamen al voor de deur, zodat het scenario wordt aangepast aan de steeds chaotischer wordende omstandigheden. De rake observaties in het ietwat autobiografische scenario zijn amusant, maar ze slaan [KA1]o[KA1]ok op om het even welke low-budget film en laten de morele en sociale aspecten van porno buiten beschouwing. De teneur dat porno uitsluitend uit geldnood wordt gemaakt - ook al in de gelijktijdig gemaakte satires ATTENTION LES YEUX en ON AURA TOUT VU - is al te simpel, en de regie geeft de (voor de hand liggende maar leuke) grappen wat weinig leven.

Les Ambassadeurs

1975 | Drama

Tunesië​/​​Frankrijk 1975. Drama van Naceur Ktari. Met o.a. Sidi Ali Kouiret, Jacques Rispal, Marcel Cuvelier, Françoise Thuriès en Faouzi Kazri.

Een ongeschoolde Tunesische gastarbeider in Parijs krijgt in werk en huisvesting te maken met racisme. Dit wordt versterkt door het toenemende zelfbewuste optreden van Derde-Wereldlanden en door de tegenacties van Fransen die het verlies van Algerije nog niet te boven zijn. Een organisatie die daartegen strijdt vindt aansluiting in de solidariteit van de Franse arbeidersklasse. Door te simpele zwart-wit tegenstellingen en uiteindelijk optimisme wordt het aanvankelijke uitgangspunt 'elke gastarbeider is ambassadeur van eigen land en cultuur' helemaal losgelaten. Alle clichés van de propaganda-film, al is het propaganda voor een goede zaak, vinden we in deze film terug.