Hélène Lapiower

Trouble Every Day

Japan​/​​Duitsland​/​​Frankrijk 2001. Horror van Claire Denis. Met o.a. Vincent Gallo, Tricia Vassey, Béatrice Dalle, Alex Descas en Florence Loiret Caille.

Ça ira mieux demain

Frankrijk 2000. Komedie van Jeanne Labrune. Met o.a. Nathalie Baye, Jeanne Balibar, Jean-Pierre Darroussin, Danielle Darrieux en Isabelle Carré.

L'avocate : Délit de fuite

Frankrijk 1995. Mysterie van Philippe Lefebvre. Met o.a. Corinne Dacla, François Marthouret, Sylvie Granotier, Véronique Silver en Rose Thiery.

Dr. Fabert (Marthouret), een bekend chirurg uit Marseille, wordt ervan beschuldigd een voetganger te hebben doodgereden, en zou na het ongeval zijn doorgereden. Hoewel de bewijzen tegen hem spreken en zijn auto zonder twijfel bij een aanrijding betrokken was, zegt Fabert onschuldig te zijn. Zijn advocate Laura Morelli (Dacla) gaat hem verdedigen. Ze ontdekt dat haar cliënt iemand beschermt. Redelijk boeiende kijk achter de schermen van de Franse rechtbank, waarbij echter geen enkel cliché werd gemeden. Hierdoor beperkt deze reeks, waarvan er nog acht episodes volgden, zich tot genreliefhebbers. Het scenario van Jean-Claude Sussfeld, Aude Blanchard en regisseur Lefèbvre bevat meer dialogen dan actie. Het camerawerk is van Gérard Vigneron. Aflevering 1 van het eerste seizoen, nummer 1 van 8. 16/9.

Mensonge

Frankrijk 1993. Drama van François Margolin. Met o.a. Nathalie Baye, Didier Sandre, Hélène Lapiower, Marc Citti en Adrien Beau.

Emma komt er tijdens haar zwangerschap achter dat ze seropositief is. Zij is haar echtgenoot, een verslaggever, altijd trouw geweest en moet zichzelf het een en ander gaan afvragen. Na een diepe inzinking besluit ze de waarheid over haar leven en haar relatie uit te zoeken. Margolin, die in zijn eerste lange speelfilm de ellende rond AIDS van de allernegatiefste kant laat zien, heeft het niet goed aangepakt. Met het happy-end dat in de laatste minuut uit de lucht komt vallen, wil hij kennelijk zijn geweten sussen. De rol van gedeprimeerde, jaloerse en hysterische vrouw is niet geschikt om La Baye weer tot leven te wekken.

Août

Frankrijk 1992. Komedie van Henri Herré. Met o.a. Dominique Pinon, Anouk Grinberg, Patrick Pineau, Jean-Claude Brialy en Hélène Lapiower.

Tijdens een zeer warme augustusmaand in Parijs vormen zich nieuwe stelletjes en gaan stelletjes weer uit elkaar. Levens kruisen elkaar, het bestaan van personages raakt met elkaar verweven. Het begint ermee dat Caroline naar buiten gaat om een ijsje te kopen, om even verlost te zijn van het slechte humeur van haar partner, Antoine. Ze ontmoet een laboratoriumassistent, die 's nachts over de muizen in het Institut Pasteur waakt. Terwijl Herré deze twee personages gloedvol, en met een vleugje poëzie neerzet, streelt ook de bijbehorende muziek de oren. Jammer dat hij enkele andere personages, die verder geen belangrijke bijdrage aan het verhaal leveren, te veel aandacht heeft geschonken. Het scenario, waarop hij geen volledige greep kon krijgen, weet desondanks op een zeldzame manier te betoveren, en dat verdient de aandacht. De film dankt veel aan het spel van twee verrassende acteurs, Grinberg en Pinon.

La femme de papier

Frankrijk 1989. Komedie van Suzanne Schiffman. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Hélène Lapiower, Rufus, Caroline Loeb en Thierry Fortineau.

Na haar eerste en enige speelfilm was Suzanne Schiffman al gedwongen tv-werk te gaan doen. Een uitgever in moeilijkheden probeert de verkoop omhoog te schroeven door op de markt te komen met een nieuwe schrijfster, die met boek en al uit zijn fantasie is voortgesproten. Hij slaagt in zijn opzet maar dan beginnen de problemen pas goed. De uitgeverswereld voelt zich nogal genomen door deze lafhartige streek. Op het vlak van de vertolking is Rufus verreweg de meerdere van Léaud in de rol van uitgever.

Vertiges

Frankrijk 1985. Muziek van Christine Laurent. Met o.a. Magali Noël, Krystina Janda, Paulo Autran, Hélène Lapiower en Henri Serre.

Dit zijn slechts de repetities voor de [KL]Bruiloft van Figaro[KLE] van W.A. Mozart, die gehouden worden in een Portugees theater. Alweer een variatie op het thema `de komiek en zijn evenbeeld` dat sinds de Franse schrijver en samensteller van een universele encyclopedie Denis Diderot (1713-84) velen bezighoudt. Een overpeinzing over werkelijkheid en bedrog evenals over theater op film. Spiegeleffecten met spel en werkelijkheid, dankzij de subtiele stijl van de regisseuse en de boeiende vertolking. Het scenario is van regisseuse Laurent. Het camerawerk is van Acácio de Almeida.

Droit d'asile

Frankrijk 1985. Drama van Alain Hattet. Met o.a. Hélène Lapiower, Anouk Ferjan, Richard Martin, Jacques Dumur en Eric Marty.

Een psychiater krijgt een jonge terroriste onder behandeling. Zij lijkt op zijn overleden dochter en hij doet veel moeite haar te begrijpen en haar koppig stilzwijgen te doorbreken. Bovendien probeert hij haar op het rechte pad te brengen, maar als haar vriend tot de inrichting doordringt, kiest zij weer de kant van het terrorisme. Uiteindelijk heeft dit de dood van beiden tot gevolg. Het scenario is van Patrick Jamain en Philippe Setbon.

Le Tartuffe

Frankrijk 1984. Komedie van Gérard Depardieu. Met o.a. Gérard Depardieu, François Périer, Paule Annen, Yveline Ailhaud en Elisabeth Depardieu.

Bewerking van Jacques Lassalle`s bewerking van het toneelstuk van Moli[KA2]ere over de arme sloeber Tartuffe, die onder de vleugels van de steenrijke Orgon (Périer) komt, hem zijn erfgenaam maakt en wil dat zijn dochter met hem trouwt. De alomvertegenwoordigheid van Depardieu in de titelrol lijkt bedoeld om een ster van hem te maken. Hij heeft zich heel trouw gehouden aan Moliére's schrift en geest, maar heeft daarentegen de afstand tussen het toneel en het publiek bewust weggelaten en het is dan alsof men niet meer naar een toneelstuk kijkt. Dat is echter een betwistbaar standpunt. Toch een goede prestatie, die prachtig gefilmd is. Het camerawerk is van Pascal Marti. Mono.

Bruxelles-transit

België 1980. Historische film van Samy Szlingerbaum. Met o.a. Hélène Lapiower, Boris Lehman, Jeremy Wald en Adeline Liebman.

Na WOII komt een joodse familie uit Polen in Brussel aan. In semi-documentaire stijl verhaalt de regisseur, wiens moeder het verhaal vertelt, hun aanpassingsmoeilijkheden en interne probleempjes. Een erg persoonlijke film, of: zelden duurden tachtig minuten zo lang.