“Daan, wat vind je van deze dan?” Danielle’s moeder houdt hoopvol een lichtpaarse jurk met gepofte mouwtjes omhoog. Het is erg warm in de winkel, bij de paskamers hangt een zware lucht van zweet in nylontruitjes en deodorant voor jonge meisjes.

Danielle’s beste vriendin staat lamlendig tegen een spiegel aangeleund en kijkt als een hond die aangelijnd voor de supermarkt op zijn baasje moet wachten. “Eew, mam! Die is echt heel lelijk!” klinkt Danielle’s stem vanuit het pashokje, “Ik wil zo’n rode loper-jurk, met glitters en heel sexy, dat weet je toch? Stom mens.” Teleurgesteld frommelt Danielle’s moeder het jurkje in elkaar. “Maar lieverd, we zoeken nu al een week. Een wéék! Ik weet niet hoelang ik nog vrij kan nemen van m’n werk, je wil toch ook nog bijpassende sieraden en schoenen vinden? Kan je hier echt geen jurkje uitkiezen, alsjeblieft, lieve schat?” Danielle opent met een woeste ruk de gordijntjes van het pashokje. Haar wangen zijn rood van verontwaardiging. “Mam, please! Je snapt toch wel dat dit heel belangrijk voor me is! Hé jij, kan je me die witte jurk brengen in maat 42?” De langslopende verkoopster geeft een kort knikje en loopt gelaten naar het magazijn. Danielle’s moeder laat beschaamd haar hoofd zakken.

Even later stapt Danielle het pashokje uit in een witte strapless jurk, met glitterende bloemen en een onderkant van tule. Ze heeft een glimlach op haar gezicht en een begerige blik in haar ogen.

Danielle’s vriendin schrikt op uit haar trance. “Oh my god, Daan, die is echt perfect!” piept ze. Danielle legt haar handen op haar heupen en doet tevreden een paar poses voor de spiegel. Ze werpt schalks een handkusje naar haar spiegelbeeld. “En, wanneer is de grote dag?” vraagt de verkoopster glimlachend. Danielle’s moeder kijkt nog steeds strak naar beneden. “Dat is nog niet helemaal zeker, maar waarschijnlijk binnen drie maanden”, zegt Danielle, terwijl ze langzaam nog een rondje draait voor de spiegel om haar billen te kunnen bekijken. Dan zakt ze naar beneden, strekt zich uit op de grond en vouwt haar handen op haar borst. Met een schuin oog kijkt ze naar haar spiegelbeeld. “Hij valt mooi om m’n lichaam zo, vind je niet? De kleur is alleen wel een probleem, mam. Volgens de dokter is de kans best groot dat ik helemaal geel wordt op het laatst, omdat m’n lever dan uitgedroogd is. Je moet er sowieso voor zorgen dat die balsemvent met goeie foundation werkt, mam, want er kunnen ook allemaal adertjes gaan springen en ik wil geen bloeduitstortingen in m’n gezicht. Oh, mam, stel je niet zo aan. Ik wil zo ook nog langs Chanel voor die roze lippenstift, denk je dat die blijft zitten als m’n lippen niet meer vochtig zijn, mam? Jezus mens, stop eens met janken!” 

Dit item werd eerder gepubliceerd op een van de vorige Dorst weblogs.