Lex de Vries werd vijftig. Aan de vooravond van zijn verjaardag opende mevrouw De Vries een Word-bestand met de naam ‘Lex ziet Abraham’. Onder de tekst ‘Lex de Vries 50 jaar. Maar ik heb geen vrienden. Bel me a.u.b. even’ plakte ze een foto van haar man, opkijkend van zijn kruiswoordpuzzel. Printen, in een plastic insteekhoes en op de lantaarnpaal ermee.

Op zijn grote dag heeft Lex de Vries geen onbekende beller aan de lijn gehad, denkt grafisch ontwerper en beeldverzamelaar Willem Verweijen. Lex belandde ’s ochtends al in een kartonnen doos, een lot dat elke aan de lantaarnpaal genagelde jarige die hij tegenkomt is beschoren

Inmiddels heeft hij een hele collectie knullig in elkaar geflanste mijlpaalplakkaten. Om de zoveel tijd ziet hij er eentje hangen in de Utrechtse arbeiderswijk waar hij woont. Ook dorpen herbergen parels. Hij is gefascineerd door de verkleurde, verregende en verkreukelde a4’tjes met ogenschijnlijk willekeurig gekozen foto’s, rijmpjes over rimpels en flauwe woordgrappen. Het zijn vreemden, de feestvarkens die voor hun nieuwverworven leeftijd straatfaam cadeau kregen. Maar bij de knalfuif van Lex de Vries kunnen we ons van alles en meer voorstellen.