Marcy Lou maakte van Snackbites een challenge voor zichzelf: ze moest in 3 minuten een lied maken. Ze had akkoorden op briefjes geschreven en trok er paar die ze moest gebruiken, en voor de tekst heeft ze woorden uit een tijdschrift geprikt.

over de maker

Marcy Lou, artiestennaam van Marjolijn Ebels, is een maker die alles zelf doet. Als ze het niet kan, probeert ze het zichzelf aan te leren. Ze heeft een brede interesse en is dus niet per se in 1 hoekje te scharen. 'Ik vind dat ook nooit zo nodig.'

Marcy Lou is al jaren bezig met muziek (zang, piano, gitaar), en recentelijk ook met film en schrijven. Daarnaast houdt ze van taal, en dat kan ze goed combineren met muziek. Muziek is voor Marcy Lou een emotionele uitlaatklep, een manier van leven. 'Als je gevoelens omzet in muziek, voelt dat als ademen; ik kan niet zonder.'

Het mooiste aan muziek vindt ze dat het verbroedert: 'je spreekt ineens dezelfde taal' Ze zegt wel eens "music cures all", en zo ziet ze het echt. 'Het is helend. Als je down bent of juist blij, met muziek kun je dat een plek geven. In tijden van misère of overwinning, grijpt iedereen naar muziek'.

Marcy Lou

“Muziek verbroedert: iedereen spreekt ineens dezelfde taal.”

'massaal normaal'?

'De tekst van het nummer is - doordat ik het willekeurig uit een tijdschrift pikte-  vrij random. Maar het eerste dat me daarbij te binnen schoot was "werpen" als in "baren". Ik vind dat een grappig woord om het krijgen van een kind aan te duiden, het is een beetje dierlijk. Kinderen krijgen lijkt massaal normaal, maar is niet voor iedereen vanzelfsprekend. Het "moeten" is dus sarcastisch. Verder mag iedereen er zelf achter zoeken wat hij of zij wil. Overigens verstaan veel mensen "werken", wat ook helemaal prima is. Werpen is ook behoorlijk werken.'