Het stuk begint met een vrolijk dansje van personage Patrice (Please up the sound!), presentator van Speak in the Night bij Radio Quebec, dat nou niet meteen aan een danse macabre doet denken, maar gaandeweg ontvouwt die grimmige dodendans (niemand in het ensemble ontkomt eraan) zich wel degelijk en in alle heftigheid. Un jour verwijst niet naar een concrete gebeurtenis. Het is een theatraal vormgegeven onderzoek: enerzijds naar de omgang met de dood en de doden door de tijd heen en in verschillende culturen, anderzijds naar de wisselwerking tussen die twee groepen, de levenden en de doden, die elkaar maar niet met rust (willen) laten. Geen ‘heropvoering’ dus, wel een aaneenschakeling van ensceneringen, ‘lange beelden’ noemt Furlan die aan de film en installatiekunst ontleende krachtige en associatieve taferelen, waarin de iconografie van de dood herkenbaar aanwezig is, compleet met spookbeelden.
