Charmatz, een welbespraakte en innemende veertiger, vertelt over de achtergronden van manger in een kale, hol klinkende ruimte achter het toneel van Arena del Sole in Bologna. Geen overbodige luxe, want de voorstelling, die tijdens de Ruhrtriënnale 2014 in première ging, is een typisch voorbeeld van zijn conceptuele benadering van dans, zonder traditionele dramaturgie, zonder traditionele dans ook en zonder traditionele betekenisoverdracht, omdat Charmatz zijn ideeën niet in hapklare brokken communiceert. De toeschouwer, zegt hij, zal echt zelf in de voorstelling moeten duiken, wil hij ervan kunnen genieten. ‘Begrijp me goed, ik ben niet tegen dans-om-de-dans, maar ik houd van dans als vraagteken. In mijn ervaring levert het een interessantere ervaring op als je zelf op zoek moet naar de diepere lagen in een voorstelling.’
Die zijn er volop, mede als gevolg van Charmatz’ werkwijze in deze productie, die sterk verschilt van zijn vorige, zeer succesvolle voorstelling in Holland Festival: drie jaar geleden was enfant een ware hit. Door de aanwezigheid van een grote groep kleine, bewegingloze kinderen die door volwassenen als ledenpoppen werden gemanipuleerd, ontstonden ijzingwekkende associaties, onder andere met seksueel misbruik, maar ook ontroerende beelden. Waar enfant een direct appel aan de emoties deed, speelt manger veel meer in op cognities. Het is theater van ideeën, niet per se in een coherente constructie met een duidelijke kernboodschap. Charmatz is sowieso geen man van ‘essenties’, zegt hij zelf.
Bij aanvang van het creatieproces vroeg Charmatz zijn dansers om input voor een voorstelling over eten, met de opdracht hun antwoorden in de vorm van een lezing te gieten in plaats van beweging. Het leverde een veelheid aan invalshoeken op. Niet alleen over anorexia en informatieconsumptie, maar ook over onze huidige leefgewoonten, waarin de gezinsmaaltijd lijkt te verdwijnen door gebrek aan tijd en we steeds meer voedsel to go nuttigen, en dat de hele dag door.
