De eerste versie van Vocaloid was gericht op echte professionals met grote studio’s. Maar daar zijn er niet veel van. Bij de tweede versie pakte Hiroyuki Ito, de ceo van Crypton het daarom radicaal anders aan. Hij gebruikte nu geen zangeres maar koos voor manga-stemactrice Saki Fujita. Haar expressieve stem kreeg de naam Hatsune Miko. En Hatsune Miko kreeg een gezicht. Ze was een zestienjarig meisje van een meter 58 lang en 42 kilo zwaar.
Tegelijkertijd lanceerde Crypton de website piapro.jp waar mensen die liedjes maakten met de Hatsune Miku-stem ze konden uploaden. Al op de eerste middag stroomde de site vol. Iedereen die Vocaloid gebruikte, kon zijn eigen liedjes uitbrengen, volgens de open source-regels van Creative Commons. Geld verdienen mag, maar je kunt niet verbieden dat iemand anders jouw liedje gebruikt om er weer iets nieuws van te maken. Ook het beeld van Hatsune is vrij. Vormgevers en animatoren mogen vrijuit filmpjes van haar maken en haar laten bewegen zoals ze willen. Choreografen bedachten danspasjes, 3d- videokunstenaars lieten Hatsune dansen. De ‘VocaloP’s’ ontmoetten elkaar in ‘Vocarooms’, cafés die in het teken staan van Hatsune Miku. De ene groep laat haar laten zingen over de grootste liefde in de wereld, de ander over bloed en dood. Ze maakt toonhoogtesprongen die een echte zangeres nooit zal kunnen maken. Ze kan woorden razendsnel achter elkaar zingen. Ze zong al honderdduizenden liedjes.
‘Het leuke is: het is muziek die door gewone mensen is gemaakt,’ zegt Miku-fan Marijn van de Heuvel (21) via het forum van Mangatijdschrift Anyway, ‘iemand schrijft de tekst, een ander speelt een instrument in en samen maken ze een lied. Het is een manier voor mensen die niet verder kunnen komen in de muziek om zich toch te laten horen.’ Het resultaat is een caleidoscopische schizofrene verzameling van Hatsune Miku-liedjes: hardrock, dubstep, electro, trance en nieuwe vocaloidgenres als dubsteloid en vocarock.
