Een korte verhandeling over te laat komen.

  1. In de meeste gevallen is te laat komen te vermijden. Mensen komen te laat, omdat zij denken dat wonderen zich zullen voordoen. Een soortgelijke houding tref je aan bij beleggers die geloven slimmer te zijn dan de gemiddelde index. Meestal zijn ze echter niet slimmer. Te laat komen is gestraft worden voor je optimisme. Iets soortgelijks kan worden beweerd over investeringen die alleen verlies opleveren.
     
  2. Als je te laat komt voor bijvoorbeeld een theatervoorstelling en er verder niemand op je zit te wachten is de telaatkomer zelf de benadeelde partij, maar dikwijls zitten er een of meer mensen te wachten. Hoe langer het wachten duurt, hoe pijnlijker de situatie. De telaatkomer, die eerst nog een en al optimisme was, verandert onderweg naar zijn afspraak in een wezen vol schuldgevoel. Te veel optimisme kan tot schuldgevoel en schaamte leiden.
     
  3. De excuses waarmee je het te laat komen begeleidt zijn cruciaal. Het is verstandig niet te proberen de schuld bijvoorbeeld bij het noodlot, een open brug of een tante in het ziekenhuis, te leggen, maar bij jezelf. De ontmoeting begint daarmee met een mea culpa. Die dient echter ook weer niet te lang te duren, want dan lijkt het alsof de mea culpa slechts een ironische aangelegenheid was. Wie de excuses charmant verpakt, heeft een voorsprong op degene die zat te wachten. Een beetje te laat komen is daarom verstandig. Maar hoeveel? Tien tot vijftien minuten. Meer dan een uur te laat komen is onbeschoft.
     
  4. Niet komen opdagen is ook een vorm van te laat komen.
     
  5. Bij feesten gelden andere regels. Als je een uitnodiging krijgt waarop staat: ‘Wij zijn jullie nieuwe buren en we geven een feestje om met elkaar kennis te maken. Zaterdag 1 oktober ben je vanaf negen uur ’s avonds welkom,’ dan is het zaak pas rond middernacht op te komen dagen. Al het andere is onbeleefd of onverstandig. Je kunt ook zondagochtend om vier uur aanbellen, want wat heb je aan nieuwe buren? Flink te laat komen is ook een manier om de machtsverhoudingen eens en voor altijd vast te stellen.