In een cultureel centrum in de hoofdstad, hoorde ik, worden avonden georganiseerd waarop de interviewer terzijde wordt gestaan door een tafeldame/heer. Hier gaat iets helemaal verkeerd: de televisie wordt nagedaan. Op de televisie zelf wordt de wereld intussen vaak klein gemaakt, zoals Nicole Montagne beschrijft in een mooi essay in het blad Streven. Ze besluit dat verhaal met Pierre Janssen, die eigenlijk te nerveus, te dun, te lang was voor de buis, maar prachtige programma’s maakte. Hij speelde dan ook niet met, hij speelde tegen het apparaat. Dat die ruimte bood, omdat het niet denken kan en niet horen, zien en voelen. Je laten programmeren, zoals aan die tafel, is dus het domste wat je kunt doen. Het apparaat verdient tegenstand.
In een cultureel centrum in de hoofdstad, hoorde ik, worden avonden georganiseerd waarop de interviewer terzijde wordt gestaan door een tafeldame/heer. Hier gaat iets helemaal verkeerd: de televisie wordt nagedaan.