Ik keek naar werk van Lawrence Weiner, een Amerikaanse kunstenaar die een deel van het jaar in Amsterdam woont. Als altijd was ik getroffen door de verbazingwekkende eenvoud waarmee hij beeldhouwt met woorden. Dat kan mijn neefje die werkelijk niks kan dus ook, klonk het geringschattend naast me. Er waren meer mensen die van hun geringschatting blijk gaven. Later die dag las ik een interview met Brian Eno, gemaakt door zijn dochter. Eno vertelt haar dat hij ooit een schilderij zag van Mondriaan dat hij schitterend vond. Zoiets had hij nog nooit gezien, in al z’n eenvoud. Hem bekroop ook het gevoel dat hij het gemaakt zou kunnen hebben. Hij besloot kunstenaar te worden.