In de zeldzame gesprekken die ik voerde met financieel adviseurs, speelde zich vrijwel altijd hetzelfde scenario af als tijdens de wis-, natuur- en scheikundelessen op de middelbare school. Iemand nam me bij de hand, leidde me een donker bos in en liet me los: ‘zo, nu vind je de weg zelf wel.’ Nu zijn leraren getraind in het herkennen van dolende schapen, en die hebben dan ook hun uiterste best gedaan om mij bij de kudde te houden. Financieel adviseurs hebben hetzelfde getrainde oog als de wiskundedocent, maar doen daar iets anders mee, waardoor ik afhaak tijdens die gesprekken en dan buiten sta met het gevoel dat al mijn zakken leeg zijn.
Zo leid ik nu een duaal leven, want in mijn werkend bestaan gaat het regelmatig over grote bedragen, zet ik handtekeningen onder flinke facturen, en onderhandel ik over contracten met een rij nullen, maar privé zullen geld en ik altijd een incompatibilité des humeurs houden. Ik verdien het en ik geef het uit, dat is het zo’n beetje. Nee, dat was het, want ik heb een nieuwe financieel adviseur. Hij was net zelf in de wereld van de cryptomunten gestapt. Niet om geld te verdienen, maar om erachter te komen hoe het systeem werkt. Hoe dan ook was zijn inleg binnen twaalf uur verdubbeld. Hij legde het uit, ik begreep er niets van en maakte mijn volledige kerstgratificatie aan hem over. Gaat het goed, spekt hij zijn eigen erfenis, gaat het fout, dan zal hij zijn studie zelf moeten betalen. Dit is win-win, we staan samen in het bos.