Er is een pingponger doodgegaan. Het ultrakorte bericht stond op pagina 35 van de Volkskrant, dat leek een beetje weinig voor een sporter die
zoveel gewonnen heeft. Bert Onnes was zijn naam, hij is tachtig jaar geworden, en omdat ik zelf vijftien jaar een pingponger ben geweest, zei zijn naam mij iets. Preciezer, omdat mijn vader (1941) pingponger is geweest, veel korter (en veel beter). Hij sprak altijd met enige bewondering over de linkshandige Onnes. Onnes veroverde in totaal 24 nationale titels, en verwierf verder enige faam omdat ie niet op zijn mond gevallen was. Overigens, alleen pingpongers mogen pingpong zeggen, de rest moet tafeltennis zeggen.
Ik denk eigenlijk nooit meer aan pingpong, maar toen ik het nieuwe campagnefilmpje van de npo zag, schoot opeens de naam van Bettine Vriesekoop door mijn hoofd. Zij figureerde in het legendarische reclamefilmpje ‘Vijftien miljoen mensen’ dat door Frank Pels voor de Postbank werd bedacht.
Het npo-filmpje is daar een klassieke rip-off van. Heel veel verschillende gezichten, met een zalvende tekst eronder. De npo heeft een imagoprobleem want het is een gesloten bolwerk zonder gezichten, wordt door een bepaald deel van de Nederlandse pers steevast weggezet als belastinggeld verspillende organisatie en is vooral onpersoonlijk. Niet geheel
toevallig werd voorafgaand aan de start van de nieuwe campagne bestuursvoorzitter Shula Rijxman geïnterviewd in Volkskrant Magazine. Een persoonlijk verhaal, met professionele accenten. De campagne heet ‘Open’. Ik zie de reclamejongens voor me, benen op tafel, beetje heen-en-weren. Ping: ‘kunnen we niet iets met die letters?’ Pong: ‘NPO, ONP, OPN ...’ Ping: ‘O-P-E-N, OPEN?’ Pong: ‘Top, doen we, biertje?’ Toch jammer dat Bert Onnes niet in het filmpje zit.